Μια ανησυχία πριν μπούμε στο καράβι, μια απορία, ένα «λες να κουνάει; πόσο;» όλοι την έχουμε. Επίσης, οι καθυστερήσεις από αναχώρηση σε αναχώρηση, οι πολυκαιρισμένες εγκαταστάσεις, από το γκαράζ ως τα σαλόνια του πλοίου που «φωνάζουν» ότι θέλουν ανακαίνιση, ο θόρυβος και οι άσχημες μυρωδιές, είναι ορισμένα από τα στοιχεία που συνήθως δίνουν τον χαρακτηρισμό «σκυλοπνίχτης» σε ένα καράβι. Στην πραγματικότητα, ο όρος αυτός έχει προκύψει από κάτι εντελώς διαφορετικό.
Πολλά χρόνια πριν γνωρίσουμε τα φεριμπότ και τα πλοία μεταφοράς εμπορευμάτων, στο λιμάνι του Πειραιά έδεναν σε καθημερινή βάση ιστιοφόρα καΐκια. Τα μικρά αυτά πλοιάρια χρησιμοποιούνταν για την μεταφορά εμπορευμάτων από τα νησιά, όπως η Αίγινα, η Ύδρα, ο Πόρος, αλλά και από πιο μακρινούς προορισμούς προς τον Πειραιά και την Αθήνα.
Οι ναυτικοί της εποχής έκαναν το σταυρό τους για το αν θα κατάφερναν να ολοκληρώσουν το δρομολόγιο, που γινόταν συχνά υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Στη συνέχεια, όταν κατάφερναν να δέσουν στη στεριά, ο κυβερνήτης του πλοίου πουλούσε το εμπόρευμα στους άμεσα ενδιαφερόμενους εμπόρους.
Όταν όμως δεν βρίσκονταν άμεσα οι επίδοξοι αγοραστές, τα εμπορεύματά έπρεπε να παραμείνουν στο λιμάνι.
Ποιος θα αναλάμβανε τη φύλαξη του καραβιού;
Το κάθε κατάφορτο καΐκι λοιπόν, έμενε εκτεθειμένο σε κάθε λογής απάχηδες και γαβριάδες, τους αετονύχυδες της εποχής, που άρπαζαν ότι έβρισκαν μπροστά στους, στοχεύοντας συχνά στις ναυτικές μεταφορές.
Όταν όμως το πλήρωμα άφηνε έναν «καραβόσκυλο» στη φύλαξη του σκάφους, τότε όλοι έμεναν ήσυχοι. Οι καραβόσκυλοι ήταν τα σκυλιά που ζούσαν πάνω στις κουπαστές των ιστιοφόρων πρωί και βράδυ, και με τα γαυγίσματα τους ειδοποιούσαν το πλήρωμα όταν κάτι παράξενο συνέβαινε μπροστά τους.
Όταν όμως το εμπόρευμα πουλιόταν, τότε το καράβι ξεκινούσε νέο δρομολόγιο, για νέες αγοραπωλησίες, συχνά υπό ακραίες καιρικές συνθήκες όπως είπαμε παραπάνω. Καθώς τα ιστιοφόρα πάλευαν με τα κύματα, οι καραβόσκυλοι, που παρέμεναν πάνω στις κουπαστές των καϊκιών, συχνά δεν κατάφερναν να επιζήσουν και άφηναν τις ζώες τους πάνω στην ορμή των κυμάτων.
Συχνά, οι βαρκάρηδες, οι αχθοφόροι, οι λούστροι και όσοι δούλευαν στην προκυμαία του Πειραιά, έβλεπαν στα ίδια μικρά ιστιοφόρα, διαφορετικούς καραβόσκυλους. Γι' αυτό το λόγο και τα καΐκια τους έπαιρναν τον χαρακτηρισμό «σκυλοπνίχτες» εννοώντας ότι σκύλος για σκύλο δεν έμενε πάνω τους ζωντανός για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
