Όχι, ο Γιόσι Σιρατόρι δεν χρειαζόταν παράξενα τεχνάσματα και υπερπαραγωγές, καθώς σχεδίαζε την απόδραση του από την φυλακή Αμπασίρι, που βρίσκεται στην επαρχία Χοκάϊντο. Δεν ξέρω αν το τέχνασμα του μπορεί να περιγραφεί ως «απλό» πάντως.
Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω και ας θυμηθούμε τι συνέβη το 1944 σε αυτή την πολύ παράξενη ιστορία.
Οι σταθμοί του Σιρατόρι
- 1936 Αομόρι
- 1942 Αικίτα
- 1944 Αμπασίρι
- 1947 Σαπόρο
Το 1933, ο Σιρατόρι συνελήφθη για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ, την δολοφονία ενός άντρα με τον οποίο θρυλείται πως είχε αντιδικίες μαζί του, ύστερα από συμμετοχή σε παιχνίδια τζόγου. Ο Σιρατόρι προφυλακίστηκε στην φυλακή Αομόρι.
Εκεί παρατηρούσε επί μήνες τις κινήσεις των φρουρών. Μια μέρα, όταν πια είχε κλείσει τρία χρόνια μέσα στη φυλακή, πήρε το σιδερένιο σύρμα από έναν κουβά με νερό, και τον τοποθέτησε μέσα στην κλειδαριά του κελιού του.
Ήταν πιο εύκολο απ' όσο νόμιζε, παρά την πλήρη συσκότιση στα κελιά γύρω του. Περπατώντας στις μύτες των ποδιών του, ξεκινούσε την μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής του.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη φυλακή Αϊκίτα. Η ποινή του πια, είχε μετατραπεί σε ισόβια κάθειρξη, με συστάσεις για παραμονή σε κελί στην πτέρυγα απομόνωσης.
Στην απομόνωση, όταν πια έπαιρνε μια ανάσα, ύστερα από το άγριο ξύλο που δεχόταν από τους φρουρούς, έβλεπε κάτι περίεργο στο ταβάνι. Ήταν το καπάκι του αεραγωγού, που φαινόταν πως είχε σαπίσει. Κάθε βράδυ, όταν έπεφτε σιωπητήριο και συσκότιση, ο Σιρατόρι σκαρφάλωνε ως το ταβάνι και με χέρια και πόδια προσπαθούσε να φθείρει κι άλλο το συγκεκριμένο κάλυμμα.
Ένα βράδυ, ενώ το ημερολόγιο έγραφε Νοέμβριος 1942, ο Σιρατόρι έσπρωξε το κάλυμμα με τον ώμο του και το πέταξε στο πλάι. Όλος ο αεραγωγός απλωνόταν μπροστά του σαν «αεροδρόμιο».
Λίγη ώρα αργότερα, ο Σιρατόρι ήταν ελεύθερος. Ή σχεδόν ελεύθερος, καθώς το σχέδιο του ήταν να βρει καταφύγιο στο σπίτι ενός φρουρού, ονόματι Κομπαγιάσι, που είχε δείξει επιείκειά και σεβασμό προς το πρόσωπο του. Ο φρουρός ήταν όντως καλός και προστατευτικός με τον πρώην κατάδικο. Μέχρι που τον «κάρφωσε» στους συναδέλφους του. Το «αγαπημένο» του κελί, τον περίμενε ξανά. σε μια περιοδεία που θα τον έφερνε σε ένα ακόμα απόκοσμο και άγριο μικρόκοσμο φυλακών.
«Μπορώ να σπάσω τις χειροπέδες μου μπροστά σας»
Στις φυλακές Αμπασίρι, εκεί που βρήκε τον χειμώνα του 1943, ακόμα κι αν κατάφερνε να αποδράσει, εκεί θα τον περίμενέ η αρκούδα του γένους Χιγκούμα, γνωστή για την αγάπη της για την ανθρώπινη σάρκα, και ένα παγερό, απομονωμένο, επαρχιακό τοπίο, μίλια μακριά από τον πολιτισμό. Μέσα στη φυλακή, υπήρχε «δημιουργική απασχόληση» για τον Σιρατόρι και άλλους, δηλαδή δουλειά από το πρωί ως το βράδυ σε μεταλλευτικά, αρδευτικά, οδικά έργα.
Ο Σιρατόρι αφού εξόργισε τους φύλακες του, όταν τους «ορκίστηκε» πως θα κατάφερνε να σπάσει τις χειροπέδες σε διάστημα λίγων ημερών (το έκανε, μπροστά τους), δέχτηκε νέες, με έξτρα επένδυση βαριών μετάλλων, με την ελπίδα πως δεν θα κατάφερνε να αποδράσει ποτέ ξανά.
Όμως, τι πρωτότυπο; Ο Σιρατόρι είχε σχέδιο απόδρασης, και πάλι
Λαβωμένος από το ξύλο που δεχόταν από τους δεσμοφύλακες, που μετά βίας μπορούσαν να χωνέψουν τον εμπαιγμό που τους είχε κάνει, ο Σιρατόρι, κάθε που έκλειναν τα φώτα και έπαιρνε το φαγητό του, έφτυνε μια, δύο, τρεις μπουκιές, προς το σιδερένιο συρώμενο πορτάκι από το οποίο επικοινωνούσε με τον έξω κόσμο.
Με το υπόλοιπο φαγητό του, έβαζε σημάδι τις αλυσίδες των ποδιών και των χεριών του. Το φαγητό ήταν μια καυτή σούπα Miso, η οποία είχε πάρα πολύ αλάτι.
Η αλληλεπίδραση του ιωδίου με τα ταλαιπωρημένα σίδερα του κελιού του έφερε το ποθητό αποτέλεσμα. Το πορτάκι είχε σχεδόν λιώσει και ο Σιρατόρι είχε σπάσει τις χειροπέδες του. Στις 26 Αυγούστου, και έχοντας μετατοπίσει δύο σπόνδυλους του, ο Σιρατόρι ήταν ελεύθερος.
Έμεινε στην άγρια φύση για δύο χρόνια, κρυμμένος σε ένα ορυχείο και κυνηγώντας με τα χέρια το φαγητό του. Κατάφερε να βρεθεί στην επαρχία Σαπόρο όταν ο πόλεμος είχε πια τελειώσει.
Εκεί συνελήφθη ξανά, αγνώριστος πια, ύστερα από καυγά με έναν αγρότη, από τον οποίο ήθελε να πάρει μια σακούλα φαγητό. Σε κάτι που έμοιαζε με λογομαχία, το μαχαίρι του Σιρατόρι βρήκε το στήθος του αγρότη.
Όταν τον έπιασαν οι αρχές, βρέθηκε ξανά στο δικαστήριο. Η ποινή ήταν εις θάνατον. Κατάφερε να αποδράσει για τέταρτη φορά, όταν διαπίστωσε πως υπήρχε μια σκουριασμένη σανίδα στο πάτωμα του κελιού του, «κούφια» από κάτω. Απέδρασε και πάλι χρησιμοποιώντας το μπολ του φαγητού του. Το είχε κάνει να φαίνεται σαν παιχνιδάκι. Ήταν 1947 και διάνυε το 40ο έτος της ζωής του, με 14 χρόνια εμπειρίας στην φυλακή, αλλά κυρίως, στις αποδράσεις.
Τελευταία πράξη, προς το φως
Η αστυνομία τον συνέλαβε εύκολα. Όταν οδηγήθηκε ξανά, ενώπιον δικαστηρίου, εκεί η ανώτατη αρχή αποφάσισε να αντιμετωπίσει διαφορετικά αυτόν τον παράξενο, κάφκικο ήρωα. Του καταλόγισε ως ελαφρυντικό ότι ποτέ χρησιμοποιήσει βία κατά τις αποδράσεις του. Η ποινή του μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Τόκιο, κατόπιν σχετικού αιτήματος του. Βρέθηκε στην φυλακή Φου-Τζου, έγινε υπόδειγμα κρατουμένου. Έπαιζε πια το παιχνίδι της ζωής του διαφορετικά. Αποφυλακίστηκε το 1961.
O Σιρατόρι δεν έμπλεξε με το έγκλημα ξανά. Ταξίδεψε όλη την επικράτεια και συμφιλιώθηκε με την κόρη του, ενώ κατάφερε να δουλέψει και για λίγα χρόνια σε κατασκευαστικές εταιρείες. Πέθανε το 1979.
Σήμερα, μέρος της φυλακής Αμπασίρι έχει γίνει μουσείο προς τιμήν του Σιρατόρι, το οποίο μάλιστα αναπαριστά πως έγινε η απόδραση του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
