Στα χαρτιά ακουγόταν υπέροχο. Οι επιβάτες πλήρωναν 67 δολάρια εισιτήριο και κέρδιζαν μια θέση σε πτήση, όπου μπορούσαν να αφήσουν το σακάκι, τα παπούτσια, την γραβάτα στην άκρη και να απολαύσουν μια τεράστια μπριζόλα και ένα ακόμα πιο τεράστιο πούρο.
Υπήρχε και αλκοόλ στο μενού, με όριο τα δύο κοκτέιλ. Συχνά οι αεροσυνοδοί έκαναν τα στραβά μάτια. Οι πελάτες να περνάνε καλά και να υπάρχει μια ζεστή ατμόσφαιρα στο ταξίδι, αυτό είχε σημασία.
Η πτήση ξεκινούσε στις 5 το πρωί από τη Νέα Υόρκη (ή και από το Νιούαρκ) και προσγειωνόταν στο Σικάγο. Απευθυνόταν σε επιχειρηματίες και υψηλόμισθους υπαλλήλους που μετακινούνταν από και προς τη Νέα Υόρκη.
Το πρόγραμμα The Exeutive Club έμοιαζε με μια λέσχη αρρένων. Δεν διαβάσατε λάθος. Αυτό ακριβώς ήταν. Το σλόγκαν της εταιρείας που λάνσαρε το πρόγραμμα, της United Airlines ήταν σαφές: «Ένα club στον αέρα, μόνο για άντρες».
Ήταν 19 Απριλίου 1953, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες πτήσεις του προγράμματος. Αρχικά το The Executive Club (ή και The Chicago Executive) ήταν ένα πρόγραμμα όπου η αεροπορική εταιρεία πουλούσε στους πελάτες της, τη δυνατότητα του να καπνίζουν πούρα εν πτήσει, σε ένα «εναέριο γραφείο» όπου θα μπορούσαν να ενημερωθούν για τις τιμές του Dow Jones, ακόμα και να κάνουν τηλέφωνα, μέσα από το αεροπλάνο, προς επίδοξους συνεργάτες.
Ένα τραπέζι, προοριζόταν για επιβάτες που ήθελαν να οργανώσουν έγγραφα και να κάνουν εργασίες σε αυτά, μετά την απογείωση του αεροπλάνου. Αλλά το «πτήσεις μόνο για άντρες» για το marketing της εποχής, ήταν μια εξαίρετη ιδέα, που υποσχόταν κέρδη.
«Δεν το ορίζουμε ως διαχωρισμό για τους επιβάτες, αλλά ως μια πολυτέλεια. Δίνουμε στους άντρες τη δυνατότητα να ξεφύγουν από τις γυναίκες τους και από όλα όσα τους αποσπάνε την προσοχή στην καθημερινότητα τους. Μπορούν να βγάλουν το παλτό, τη γραβάτα, να φορέσουν παντόφλες, να καπνίσουν το πούρο τους, να ηρεμήσουν» έλεγε τότε, εκπροσωπος της αεροπορικής εταιρείας.
«Ξέρεις γιατί είμαστε εδώ; Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες, αλλά και γιατί δεν υπάρχουν παιδιά. Τα ζούμε αυτά στα σπίτια μας αρκετά».
Η απότομη άνοδος (και η ακόμα πιο απότομη πτώση)
Σε μια κοινωνία που δεν διέφερε πολύ από αυτό που απεικονιζόταν στη σπουδαία τηλεοπτική σειρά Mad Men, η πτήση 3,5 ωρών του Executive Club έγινε αμέσως πολύ δημοφιλής. Ο θρύλος λέει πως τουλάχιστον 19.500 άντρες πέταξαν με το συγκεκριμένο πρόγραμμα μέσα σε λίγους μήνες.
Στα τέλη της δεκαετίας του '60, το φεμινιστικό κίνημα είχε αρχίσει ήδη να κάνει έντονη την παρουσία του στους δρόμους των μεγαλουπόλεων του δυτικού κόσμου, απαιτώντας ίσα δικαιώματα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, στον αέρα και στη γη.
Η ιδέα της «λέσχης αγοριών» δεν υπήρχε τότε μόνο στον αέρα. Μπαρ στο Σικάγο έβγαζαν διαφημίσεις για «βραδιές μόνο για άντρες» και άλλα συναφή, που τόνιζαν ξεκάθαρα πως σερβίρουν μόνο άτομα γένους αρσενικού.
Η Γουίνιφρεντ Γκάντι ήταν η πρώτη που τόλμησε να μπει σε ένα τέτοιο μπαρ και να απαιτήσει να σερβιριστεί. Με λίγη πίεση, αυτό το «κάστρο» είχε πέσει. Είχε προηγηθεί η Ίντιθ Ρούντολφ Ρέιν, που το 1958 είχε ζητήσει να πετάξει από Νέα Υόρκη για Σικάγο, με το μοναδικό διαθέσιμο εκείνο την ώρα δρομολόγιο του Executive Club.
Οι υπάλληλοι της United είχαν αρνηθεί την επιβίβαση της. Η Ίντιθ τότε, κατέθεσε εγγράφως παράπονο προς την αεροπορική εταιρεία, για αδικαιολόγητη άρνηση παροχής υπηρεσιών. Ποτέ δεν μάθαμε αν απαντήθηκε το παράπονο της. Πάντως, η αρχή είχε γίνει.
Το 1969, με ένα μαζικό συλλαλητήριο στους δρόμους του Σικάγο, η NOW είχε αποδείξει πως η φωνή της δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Λίγους μήνες μετά, το Executive πρόγραμμα «μόνο για άντρες» είχε καταργηθεί οριστικά.
Οι τελευταίες πτήσεις του είχαν 30% πληρότητα. Εκπρόσωπος της εταιρείας τότε, είχε εξηγήσει πόσο «απαρχαιωμένο» ήταν πια, το συγκεκριμένο δρομολόγιο 'premium' πτήσεων.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
