Θα την συναντήσεις στη μέση της Ερμού, να τραγουδά ανάμεσα στο πλήθος που περιφέρεται με γρήγορους ρυθμούς και χάνεται σε μερικά δευτερόλεπτα. Δεν γίνεται να μην την παρατηρήσεις. Η φωνή της γεννά συναισθήματα και εκείνη βρίσκεται καθημερινά και αδιάκοπα στην απεραντοσύνη του δρόμου. Ενώνεται με τους περαστικούς, με εκείνους που τριγυρνούν στην πόλη και εκφράζει τον απεγκλωβισμό από όλα όσα μας καταπιέζουν, μιας και εκείνη έχει αποφασίσει να είναι ελεύθερη και ασυμβίβαστη.
Το βαλιτσάκι της βρίσκεται ακριβώς μπροστά της, ανοιγμένο. Πάνω έχει ακουμπήσει ένα κατακόκκινο πανί και ένα καρτελάκι με το όνομά της. Η Έλενα Νάσιου είναι 24 ετών και είναι μουσικός του δρόμου. Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Κεφαλονιά. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν επτά ετών.
«Η μητέρα μου παντρεύτηκε ξανά έναν όμορφο άνθρωπο και καλλιτέχνη της επτανησιακής καντάδας. Και η ίδια ήταν καλλιτέχνις -δασκάλα μπαλέτου- και με έφερε σε επαφή με την κλασική μουσική, ενώ ο πατριός μου με το τραγούδι. Όπως καταλαβαίνεις, το ερέθισμα ήρθε μέσα από το σπίτι και το νησί. Μαζευόμασταν σε γιορτές και γλέντια όπου τραγουδούσε και όταν έλεγε τη «Πεσσαδιάνα» (κεφαλλονίτικη καντάδα), με φώναζε να πάω κοντά του να την πούμε μαζί. Αυτό ήταν κάτι δικό μας».
«Παρότι λοιπόν, μουν πολύ κακή μαθήτρια, ήθελα να διευρύνω τις γνώσεις μου με εναλλακτικούς τρόπους. Και νιώθω ευγνώμων που με έμαθαν να είμαι έτσι. Το να είσαι έφηβος και εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης σε μια μικρή κοινωνία, ακόμη κι αν μιλάμε για τα Επτάνησα που φημίζονται για το πολιτισμό τους, είναι δύσκολο. Κυρίως γιατί οι άνθρωποι στις μικρές κοινωνίες έχουν μάθει να είναι ανταγωνιστικοί και, αν δεν τους αποδείξεις ότι είσαι κάποιος, σε χλευάζουν. Κι έτσι παρόλο που αγαπώ πολύ το νησί μου, ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου».
«Έκανα μαθήματα φωνητικής μέχρι και 22 ετών. Ντρεπόμουν όμως να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο, γιατί φοβόμουν τον χλευασμό. Κάποια στιγμή, αφού πια είχα αηδιάσει με τον χώρο του θεάτρου, που ήταν η αρχική μου επιλογή, αποφάσισα να αφεθώ σε αυτήν την αγάπη και να βγω από τη μικρή σπηλιά που κρυβόμουν. Όλα πήραν τον δρόμο τους αβίαστα. Δεν εννοώ πως δεν κουράστηκα, εννοώ πως δεν σε πονάει η κούραση, όταν αγαπάς κάτι τόσο πολύ. Έκανα πια αυτό για το οποίο ήμουν φτιαγμένη και αφέθηκα σε αυτό χωρίς κανέναν φραγμό. Είναι κάτι σαν τον έρωτα. Ή τουλάχιστον κάπως έτσι πρέπει να είναι και ο έρωτας».
Ο αγώνας για ανεξαρτητοποίηση
Έχει κάνει τις πιο τρελές δουλειές στον αγώνα της να ανεξαρτητοποιηθεί από τα 15 της. «Γιατί από τα 15; Γιατί αυτό μου έλεγε το ένστικτο μου. Από φωτογράφος σε water sports, βοηθός αλεξιπτωτιστή και μούτσος σε τουριστικό καΐκι που κάνει κρουαζιέρες. Λατρεμένη στάση-σταθμός στη ζωή μου, το σέρβις στη Φάμπρικα. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από εκεί. Υπήρξαν και δουλειές στον καλλιτεχνικό τομέα, σε μουσικοθεατρικά, σε σειρές, όμως τίποτα σταθερό. Το χειρότερο είναι ότι πάντα εξαρτιόμουν από άλλους - αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι και έψαχνα τρόπο να το αλλάξω».
Και κάπως έτσι έρχεται η δεύτερη καραντίνα. «Τότε γνώρισα πολλούς μουσικούς του δρόμου, με μερικούς φτιάξαμε όμορφους δεσμούς, τους θαύμαζα πολύ. Έλεγα πως θέλει μεγάλη μαγκιά να επικοινωνείς την τέχνη σου τόσο ανοιχτά και καθόμουν να τους παρακολουθώ για ώρες. Η ψυχαγωγία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτήν που της δίνεται. Όταν γύρισα από την καλοκαιρινή σεζόν, δεν ήθελα να δουλέψω ξανά στην εστίαση. Κάτι μέσα μου ούρλιαζε. Έτσι, οι φίλοι μου οι μουσικοί, με παρότρυναν να βγω στο δρόμο, αλλά εγώ ντρεπόμουν. Δεν είχα καν χρήματα να αγοράσω εξοπλισμό. Τελικά μου είπαν ότι θα μου δανείσουν. Και δεν είχα πια δικαιολογία. Διστακτικά – διστακτικά το έκανα!», λέει η Έλενα.
«Όταν ένας άγνωστος σε ευχαριστεί που του έφτιαξες τη μέρα, ξέρεις ότι προσφέρεις κάτι όμορφο»
«Ο περίγυρος μου το αγκάλιασε και χάρηκε πολύ για εμένα. Η μαμά μου ανησυχεί λίγο, κυρίως γιατί ξέρει πως οι συνθήκες στον δρόμο δεν είναι πάντα ρόδινες. Κατά τ’ άλλα αφού οι αγαπημένοι μου βλέπουν πως είμαι ευτυχισμένη με αυτήν μου την επιλογή, με υποστηρίζουν. Και αυτό είναι ανεκτίμητο».
«Πλέον, βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη μουσική της. Πέρα από μικροποσά που έχει τύχει να δανειστεί από οικογένεια ή φίλους όταν ο καιρός δεν είναι καλός για μέρες και δεν μπορεί να βγει έξω.«Είναι σίγουρα απελευθερωτικό να εκφράζεσαι μπροστά σε κόσμο. Όταν ένας άγνωστος σε ευχαριστεί που του έφτιαξες τη μέρα, ξέρεις ότι προσφέρεις κάτι όμορφο και ότι όλα πια έχουν νόημα. Ακόμη κι αν ποτέ αποκτήσω σταθερότητα και καταξίωση στο επάγγελμά μου, δεν θα ήθελα να αφήσω τον δρόμο. Είναι άλλη φάση ο δρόμος. Ελεύθερος, χωρίς καλούπια».
«Έχει και κινδύνους και άσχημα περιστατικά, αλλά ο αυθορμητισμός που σου προσφέρει είναι ανεκτίμητος και δεν τον βρίσκεις πουθενά. Ξέρεις ρε παιδί μου ότι κρατάς ζωντανό έναν ρομαντισμό που αργοπεθαίνει στην μεταλλική εποχή μας». Οι μέρες και οι νύχτες της στον δρόμο είναι ρομαντικές. Ακόμα και όσες είναι άσχημες, έχουν μέσα τους τον ρομαντισμό του λειτουργήματος.
Μια ιδιαίτερη στιγμή που έχει μείνει αποτυπωμένη μέσα της είναι όταν μια μαμά την άκουσε να τραγουδά το «Πετάω» της Μαρίζας Ρίζου και, περνώντας με το ποδήλατό της, της άφησε 1 ευρώ τυλιγμένο με ένα σημείωμα που έγραφε πως η κόρη της είναι άρρωστη και μόλις τους έφτιαξε τη μέρα το αγαπημένο τους τραγούδι.
«Τρεις μήνες μετά, αυτή η μαμά ήρθε ξανά να με βρει μαζί με την κόρη της που πλέον ήταν καλά. Ήταν μαγικό να βλέπεις ένα μικρό παιδάκι με τα μεγάλα του μάτια να σε κοιτάνε γεμάτα χαρά, επειδή του έκανες δώρο το αγαπημένο του τραγούδι. Άλλο ένα έντονο σκηνικό το έζησα με τον κύριο Αντώνη που είναι τυφλός, περιπλανώμενος στη πόλη. Με άκουσε να τραγουδάω, πλησίασε κι ευγενικά μου ζήτησε να πει ένα τραγούδι».
«Του έβαλα τη μουσική και αγγίζοντας το μικρόφωνο κατάλαβε ποια μάρκα και ποιο μοντέλο είναι. Ο άνθρωπος είχε μια εξαιρετική λαϊκή φωνή και ήταν συγκλονιστικό το πάθος του για τη μουσική. Άλλη μία φορά τον έχω δει από τότε».
«Το πιο σημαντικό κομμάτι της δουλειάς είναι οι άνθρωποι»
Ο δρόμος δεν είναι πάντα εύκολος. Όπως λέει η Έλενα, «πρόσφατα έζησα ένα αρκετά άσχημο σκηνικό. Παρέες νεαρών περνούσαν από μπροστά μου ένα απόγευμα, κρατώντας μεγάλα ηχεία σε τερματισμένη ένταση και γελούσαν, κάποιοι έκαναν κίνηση να με κλέψουν, μετά έβριζαν το κόσμο που καθόταν να με ακούσει και τον έδιωχναν. Εγώ δεν έδινα σημασία κι έτσι άρχισαν να μου πατούν τα πράγματα και να φτύνουν μπροστά από το μικρόφωνο».
«Είχα αρχίσει να φοβάμαι, γιατί πια ήμουν μόνη. Έφυγαν και κατέρρευσα. Έκατσα σε ένα σκαλοπάτι, έκλαψα, ξέσπασα και συνέχισα να τραγουδάω, κυρίως για να επανέλθει η διάθεσή μου. Το χειρότερο είναι ότι σε τέτοια περιστατικά δεν μπορούμε να απευθυνθούμε στην αστυνομία, γιατί από όταν ο πρώην δήμαρχος κατήργησε τις άδειες των μουσικών, είμαστε παράνομοι και κινδυνεύουμε και από τις αρχές με υπέρογκα πρόστιμα, αν συμβεί το οτιδήποτε και το αναφέρουμε».
Παρ' όλα αυτά, για εκείνη, αυτή η δουλειά είναι η πιο σοφή απόφαση που πήρε ποτέ. «Γνώρισα όμορφους ανθρώπους, ένιωσα καλύτερα με τον εαυτό μου, ανοίχτηκαν δρόμοι. Είναι τιμή μου κάθε φορά που μου λένε ότι προσφέρω λίγο από το χρώμα μου στο γκρίζο της πόλης. Το πιο σημαντικό όμως είναι σίγουρα οι άνθρωποι.
Μια κοπέλα κάποια στιγμή ήρθε και μου έφερε μπισκότα και μου είπε ότι με ήξερε από τα βίντεο του δρόμου που ανεβάζω στο TikTok. Η Αθηνά πέραν του ότι έγινε η πρώτη μου μαθήτρια στην ορθοφωνία γιατί ένιωσε πως μπορεί να με εμπιστευτεί, έγινε και μια καλή φίλη. Γι’αυτό σου λέω, οι άνθρωποι».
Ακόμα και τις μέρες που είναι πεσμένη ψυχολογικά, θέλει να τραγουδά για να εκφράζεται και να ξεσπάει. Άλλωστε από μικρή αυτό κάνει, μόνο που τώρα πια δεν το κάνει μπροστά από το τηλέφωνο του μπάνιου, αλλά με αληθινό μικρόφωνο μπροστά στον κόσμο.
«Δεν γίνεται να πιστεύουμε ότι οι ασυμβίβαστοι μουσικοί είναι ζητιάνοι»
«Θέλω να ανατρέψω όλες τις κλειστόμυαλες αντιλήψεις σε σχέση με τη δουλειά αυτή. Σε μία χώρα που η τέχνη και ο πολιτισμός βρίσκονται σε κάθοδο εξαιτίας του κέρδους, δεν μπορεί να πιστεύουμε πως οι ασυμβίβαστοι με τις εταιρείες και τα μαγαζιά μουσικοί, είναι ζητιάνοι. Η βιομηχανία του θεάματος πάσχει. Μήπως το να συμβιβαστείς με αυτή την κατάσταση και το να πας κόντρα στα πιστεύω σου για να πάρεις γρήγορη φήμη και αρκετό χρήμα σε κάνει περισσότερο ζητιάνο από έναν μουσικό του δρόμου;».
«Το να δουλέψω ξανά στην εστίαση με μαύρη υποδηλωμένη εργασία, σε έναν τομέα που δεν μου αρέσει και ούτε πρόκειται να με εξελίξει, με τιμά; Ας είμαστε ειλικρινείς. Έτσι λειτουργεί η εστίαση κατά μεγάλο ποσοστό, όπως και το κράτος μας. Δεν αποτελεί πρόβλημα ο μουσικός του δρόμου. Και οι ζητιάνοι ακόμα, δυστυχώς αποτέλεσμα της κοινωνίας μας είναι. Δεν θεωρώ ντροπή το να είσαι ζητιάνος από ανάγκη. Δεν είναι όμως όλοι ζητιάνοι από ανάγκη και εμείς αυτό στον δρόμο το βιώνουμε καθημερινά», τονίζει η ίδια.
«Έχω έναν φίλο στη Θεσσαλονίκη που τον βλέπω να τυραννιέται από δουλειές που δεν του αρέσουν και παλεύω να τον πείσω. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Το βρίσκω θλιβερό να φέρνουν τους νέους σε σημείο να φοβόμαστε να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας. Εγώ δεν θα συμβούλευα ποτέ κανέναν να υποδουλωθεί σε αυτή τη κατάσταση».
«Το όραμα μου εμένα είναι η "αλλαγή", κι αν δεν το πετύχω ολοκληρωτικά θέλω τουλάχιστον, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο να ξέρω πως έστω και τρία άτομα τα βοήθησα να απεξαρτηθούν από τις ρίζες που τα κρατούσαν στάσιμα. "Να μην ξεχάσεις ποτέ από που ξεκίνησες. Γιατί άπαξ κι απελευθερωθείς, μια μέρα μπορεί να πετάξεις. Πρόσεξε μονάχα μην καείς»". Αυτή τη συμβουλή τη δίνω και στον εαυτό μου. Κάθε μέρα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
