Καθώς κατευθυνόμασταν προς τον χώρο που διενεργεί τις εορταστικές τελετές της, αλλά και γάμους, βαφτίσεις και κηδείες ενίοτε, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, δηλαδή ο πρώτος επίσημος οργανισμός που αναβιώνει την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, στο μυαλό ήρθαν σκόρπιοι στίχοι του τραγουδιού «Soilsbury Hill» του Πίτερ Γκάμπριελ.
I did not believe the information / Just had to trust imagination / My heart going "Boom-boom-boom" / "Son" he said / "Grab your things, I've come to take you home"
Όταν οι θρησκείες αποτύγχαναν να δώσουν ελπίδα, παρηγοριά, προοπτική μιας νέας ζωής, η ανθρωπότητα χάραζε νέες διεξόδους και διαδρομές, αναζητώντας ένα «νέο φως», ένα νέο μονοπάτι μέσα σε ζωές που μοιάζουν με αιώνια νύχτα.
Η ποπ μουσική αφηγήθηκε τέτοιες, οριακά θρησκευτικές ιστορίες, δημιουργώντας ινδάλματα που ενίοτε θύμιζαν κάτι από την εικόνα του Χριστού, και ύστερα τα εξαφάνισε σε μια «ομοβροντία» καταχρήσεων, νέων ηθών και τάσεων, θανάτων ξαφνικών, χωρίς καμία πιθανότητα ανάστασης.
«Μήπως ο Θεός είναι ένας από μας;» αναρωτήθηκε η Τζόαν Όσμπορν το 1995. «Μήπως ο πολυθεϊσμός είναι η λύση;» εικάζουμε πως αναρωτιούνται εκείνοι που ήδη βρίσκονται στα γραφεία της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας.
Προετοιμασία για τον Γαμηλίωνα
Άνθρωποι χαμογελαστοί, περίπου 40 στον αριθμό, έχουν μαζευτεί. ανάμεσα στο ιερό και στον χώρο των γραφείων και της βιβλιοθήκης. Κάποιοι έχουν ήδη φορέσει λευκά υφάσματα και πέπλα με έντονα, κοκκινωπά χρώματα. Ορισμένοι προσπαθούν να συγκεντρωθούν. Κάτι ξεχωριστό για όλους πρόκειται να αρχίσει.
Απ' όσους δεν φορούν λευκά, συλλέγουμε ματιές, κουρασμένες, ίσως και με μια ελαφριά μελαγχολία, που δεν διαφέρουν και πολύ από τις ματιές εκείνων που επισκέπτονται ορθόδοξους ναούς, ελπίζοντας ο εκάστοτε Άγιος να ακούει κάτι από την προσευχή τους.
Ψιλή κουβέντα, σαν μια επανένωση φίλων, συμβαίνει τριγύρω μας, καθώς μετράμε λεπτά για το ξεκίνημα της τελετής νουμηνίας, του μήνα Γαμηλίωνα.
Βρίσκουμε τον κ. Μπαντέκα, εκπρόσωπο του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, και του ζητάμε να μας εισάγει στις βασικές αρχές της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας.
«Για εμάς η ζωή ορίζεται από τη χρονική στιγμή της γέννησης, μέχρι τον θάνατο. Το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο, μόνο φιλοσοφικά μπορεί να περιγραφεί. Το σώμα είναι φθαρτό και ο θάνατός του αποτελεί μια λογική εξέλιξη στην πορεία της ζωής».
Διαβάζουμε στο βιβλίο «Ελληνική Εθνική Θρησκεία, Θεολογία και Πράξις» πως η ψυχή ορίζεται ως «το αιθέριο συνεκτικό στοιχείο των όντων του φανερωμένου κόσμου» και πως είναι «αθάνατη, συμπαντική, και δεν υπάρχει περί αυτής καμία απολύτως εκκρεμότητα για το αν θα «σωθεί».
Ποιοι είναι οι Έλληνες Εθνικοί;
Ο κ. Μπαντέκας μας εξηγεί πόσο δύσκολο ήταν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, να εξηγήσουν σε ανώτατες αρχές ποιοι είναι και σε τι πιστεύουν οι Έλληνες Εθνικοί. «Όχι, δεν είμαστε ειδωλολάτρες, ούτε δωδεκαθεϊστές, όπως κάποιοι πολύ επιπόλαια μας περιγράφουν».
Στο επίσημο site της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, διαβάζουμε πως το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ), ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1997, με συνιδρυτή τον Βλάσση Ρασσιά, και «με σκοπό την ηθική και φυσική υποστήριξη, αλλά και παλινόρθωση της Εθνικής, Πολυθεϊστικής, Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στη Νεοελληνική κοινωνία, η οποία δυναστεύεται από πνευματική κλειστότητα, ανορθολογισμό, βυζαντινισμό και απροκάλυπτη θεοκρατία».
Είναι βέβαιο πως δεν θα έχουν και τις θερμότερες των σχέσεων με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Μέχρι σήμερα έχει τη νομική μορφή της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, «εξ' ανάγκης», αφού η ελληνική νομοθεσία μέχρι πρότινος (πριν από την ψήφιση και δημοσίευση του ν. 4301/2014) δεν προέβλεπε καν Θρησκευτικό Νομικό Πρόσωπο για Θρησκείες που δεν ανήκουν στα παρακλάδια των τριών μονοθεϊστικών.
Από τοn Φεβρουάριο του 2017 όμως, και αφού έλαβε άδεια ιδρύσεως και λειτουργίας λατρευτικού χώρου από την αρμόδια κρατική αρχή (Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων), η Ελληνική Εθνική Θρησκεία θεωρείται «γνωστή».
Μαθαίνουμε επίσης, πως στον χώρο που βρίσκομαστε, διεξάγονται και ορισμένα μυστήρια, όπως η ονοματοδοσία και ο γάμος. Το αντίστοιχο της χριστιανικής κηδείας, γίνεται σε χώρο υπαίθριο, με συγκεκριμένο τελετουργικό και ευχή προς τον ψυχοπομπό Ερμή.
Καθώς παρατηρούμε περισσότερους από τους παρευρισκόμενους να ντύνονται με τα προαναφερθέντα λευκά ρούχα, που μάλλον παραπέμπουν σε ιερέα, ρωτάμε τον κ. Μπαντέκα πώς ορίζεται η ιεροσύνη στη θρησκεία τους.
«Για εμάς ο ιερέας δεν είναι εκπρόσωπος του Γιαχβέ (θεού) στη γη, όπως λένε οι απέναντι «Ιερέας» ή «Ιέρεια», αλλά κάθε άτομο με ευσέβεια, που τελεί ιεροπραξία προς τιμήν των θεών μας».
Στο σημείο του βωμού υπάρχει ένα άγαλμα του Δία, σε σημείο κεντρικό, σαν παρουσία ζωντανή στο χώρο. Πλάι του βωμού παρατηρώ λουλούδια, τα οποία μαθαίνω πως θα προσφερθούν στους θεούς και διάφορα αγαθά ως αντίδωρο για το δώρο της ζωής.
Άνθη, καρποί, θυμίαμα οίνου, ελαίου, γάλακτος προσφέρονται στους θεούς ανάλογα με τη φύση τους (πχ. στους χθόνιους θεούς και τα προγονικά πνεύματα δεν προσφέρεται οίνος, γι' αυτό οι προσφορές προς αυτούς λέγονται «νηφάλιες»).
Στο όνομα της θεάς Ήρας
Αναρωτόμαστε με τι μοιάζει μια πασχαλινή ή μια χριστουγεννιάτικη γιορτή για τους Έλληνες Εθνικούς, αλλά δεν προλαβαίνουμε να διατυπώσουμε την ερώτηση. Η τελετή ξεκινάει.
Το άγημα των ιερέων μπαίνει στο χώρο, καθόμαστε στις θέσεις μας. Το τύμπανο βαράει ρυθμικά. Οι ψαλμοί στα αρχαία ελληνικά απαιτούν τη σιωπή μας και προκαλούν δέος. Οι ψαλμοί απαγγέλλονται φωναχτά, σαν ο εκάστοτε ψάλτης να ανεβαίνει το δικό του βουνό. Τα πρόσωπα των θεατών μένουν ανέκφραστα, κάποιοι ψέλνουν μαζί με το ιερατείο. Σιωπή.
Καθώς ο ιερέας εξυμνεί στα αρχαία ελληνικά, διάφορες ιδιότητες του εκάστοτε θεού, οι πιστοί αναφωνούν με μια φωνή «γένοιτο», ελπίζοντας να ευεργετηθούν από τον Θεό. Είμαστε στο ξεκίνημα (νουμηνία) του μήνα Ιανουαρίου, που κυριαρχεί η θεά Ήρα και καλλιεργούνται οι αρετές, παρρησία και υπερηφάνεια.
Κάθε μήνας έχει τη δική του ξεχωριστή γιορτή. Ακούγονται αρχαίοι ψαλμοί, μέσα σε απόλυτη ησυχία. Δέος και μυσταγωγία.
Μιλώντας με τον κ. Μπαντέκα, διαπιστώνουμε πως οι Έλληνες Εθνικοί αποφεύγουν να ταυτιστούν με τους δωδεκαθεϊστές, αν και σε ένα βαθμό, δέχονται τον χαρακτηρισμό των πολυθεϊστών. Διαβάζουμε στα βιβλία των Εθνικών πως «η θρησκεία μας έχει, ως άπειρη πλήθυνση τους Ενός, χιλιάδες Θεούς, το Δωδεκάθεο απλώς συμβολίζει την τελειότητα του κόσμου, την αιώνια ευταξία του σύμπαντος μέσω 6 αρσενικών και 6 θηλυκών Θεών, τη θεϊκή πεμπτουσία που πληροί τον Κόσμο και τον συνέχει.. ».
Αντιλαμβανόμαστε πως είναι περισσότερο μια «σκανδαλιστική» ανάγνωση της θρησκείας τους ο δωδεκαθεϊσμός, που αγνοεί την περισσότερο φιλοσοφική προσέγγιση από την οποία διακατέχεται.
«Γνωρίζουμε για το Πάσχα και τα Χριστούγεννα των Χριστιανών, αυτά όμως εμάς δεν μας αφορούν. Γιορτάζουμε τη γη και τους εκάστοτε θεούς μας κάθε μήνα. Οι άνθρωποι που υποστηρίζουν πως προέρχονται από κάποιο ανώτερο Θεό, δεν υπάρχουν στη θρησκεία μας».
Μας παραπέμπει στις μηνιαίες γιορτές. «Για τον Απρίλιο για παράδειγμα, που συνήθως γίνεται το Πάσχα, γιορτάζουμε τη θεά Αφροδίτη, και τις αρετές της γενναιοδωρίας και της φιλότητας» τονίζει, καθώς μας περιγράφει τις σχετικές επί γης ή επί βωμών τελετές.
Η τελετή και τα ντοκιμαντέρ του Netflix
Κάθε ένας από τους ιερείς θα ψάλλει μια ξεχωριστή δοξασία. Ένας κύριος με μπαστούνι και θλιμμένη όψη, ξαφνικά φωτίζεται στην όψη του γκριζομάλλη ιερέα που ψέλνει. Ακολουθούν παιδιά 20-30 χρονών, ένας κύριος που ψέλνει σε σπαστά ελληνικά με την ίδια ζέση με τους προηγούμενους.
Η τελετή φτάνει προς το τέλος της, καλούμαστε να πλησιάσουμε τον βωμό και να συμμετέχουμε στη θυσία. Ο κάθε πιστός λαμβάνει πέταλα λουλουδιών και τα ρίχνει σε ένα σκεύος που παραπέμπει σε κολυμπήθρα, γεμάτη με νερό. Από διακριτικότητα ζητώ να απέχω από τη θυσία, παρ' όλα αυτά, οι παρευρισκόμενοι ζητούν να συμμετάσχουμε.
Στο τέλος συμβαίνει και ένα μικρό plot twist. Οι ιερείς και οι πιστοί αγκαλιάζονται και φιλιούνται, εύχονται «καλό μήνα», τα χαμόγελα δίνουν και περισσεύουν. Δεχόμαστε αγκαλιές και χαμόγελα από όλους σχεδόν τους ιερείς. Στο νου έρχονται τα ντοκιμαντέρ το Netflix, αυτά που περιγράφονται αιρέσεις, που παραπλανούν εύπιστους ανθρώπους και τους φέρνουν ενώπιον ολέθριων καταστάσεων, με άμεση απειλή για τις ζωές τους. Εδώ, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Η τελετή λήγει. Αντί πρόσφορου, ανοίγονται ελαφρά γλυκά, κρασί και κέικ. Οι ιερείς φορούν ξανά τα πολιτικά τους ρούχα. Η γη των θεών που μέχρι πρότινος λάτρευαν, είναι πια, το έδαφος που σε λίγα λεπτά θα τους οδηγήσει προς το μετρό, και στη συνέχεια στα σπίτια τους.
Αποχαιρετώντας τους παρευρισκόμενους
Το κτίριο των Ελλήνων Εθνικών βρίσκεται σε μια, μάλλον κακόφημη περιοχή της Αθήνας. Σε παρακείμενους, υποφωτισμένους δρόμους γίνεται εμπόριο και χρήση ναρκωτικών, με πολλά μαγαζιά να έχουν υψώσει σιδερένιες καγκελόπορτες και τα ξενοδοχεία-παραρτήματα μεγάλων τουριστικών αλυσίδων βρίσκονται εκεί, ογκώδεις προβολές από σκυρόδεμα και φώτα, που γιορτάζουν το τουριστικό «θαύμα» της πόλης και ταυτόχρονα καμουφλάρουν τα πιο σκοτεινά και απειλητικά σημεία της.
Σε μια πόλη που κάθε μέρα διώχνει τους «Ινδιάνους» της, κάποιοι έχουν το κουράγιο και συνεχίζουν να αυτοπροσδιορίζονται και να συμβιώνουν ως τέτοιοι. Δεν ξέρουμε αν συμφωνούμε μαζί τους. μάλλον όχι. Αλλά σίγουρα εκτιμούμε κάθε «Ινδιάνο», και κάθε έναν που διαβαίνει το προσωπικό του βουνό εκεί έξω.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
