«Ρε φίλε, πόσο ωραίο είναι να μιλάς με ανθρώπους που έχουν πάθος για αυτό για το οποίο μιλάνε». Αυτή ήταν κυριολεκτικά η πρώτη φράση που ανταλλάξαμε όταν βγήκαμε από τη συνέντευξη με τον Θανάση Ράλλη. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι χρησιμοποιήσαμε άλλη λέξη αντί του «πάθος» αλλά καταλαβαίνετε.
Ο Θανάσης Ράλλης είναι κατά κόσμον ο διευθυντής του site του Sport-Fm. Ταυτόχρονα, όμως είναι και η φωνή του WWE στην Ελλάδα, δηλαδή ο άνθρωπος που κάνει περιγραφή στα ελληνικά για τον μεγαλύτερο pro-wrestling οργανισμό του πλανήτη. Τον οργανισμό που έχει δώσει στη βιομηχανία του Hollywood πασίγνωστα ονόματα όπως ο Dwayne Johnson, o Hulk Hogan, o Dave Bautista και ο John Cena.
Όλα αυτό ξεκίνησε για έναν χρόνο το 2019, τότε μέσα από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ, στην τρίτη προσπάθεια του WWE να φτιάξει ρίζες και στην Ελλάδα βρίσκοντας ελληνική περιγραφή. Η πρώτη ήταν οι λεγόμενοι Γίγαντες του Κατς στις αρχές του 1990. Η δεύτερη περίπου 10 χρόνια μετά μέσα από τη συχνότητα του Μagic, αυτό που οι millennials έμαθαν να αποκαλούν Smackdown.
Πλέον το WWE έχει επιστρέψει στην Ελλάδα εδώ και περίπου έναν μήνα μέσα από τη συνδρομητική πλατφόρμα του ΑΝΤ1+ αλλά και από τον ελεύθερο ΑΝΤ1 τα βράδια της Παρασκευής. Φέρνει μαζί του και μία πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση sports entertainment η οποία γεμίζει με νοσταλγία αλλά και με ένα τρομερό ενδιαφέρον ως ένας μοναδικός τρόπος αφήγησης.
Αρχικά, θες να μας εξηγήσεις τι είναι το WWE; Άθλημα; Μυθοπλασία;
«Ο ίδιος ο όρος pro-wrestling μπορεί να μπερδέψει κάποιον που δεν ξέρει. Θα καταλάβει δηλαδή ότι αναφερόμαστε σε πραγματική επαγγελματική πάλη. Δεν είναι. Δεν μπορείς δηλαδή να παίξεις στο στοίχημα αν θα κερδίσει o Hogan τον Brock Lesnar.
Από την άλλη όμως ως θεατής δεν μπορείς να γνωρίζεις και ποιος θα κερδίσει. Επίσης, η βάση όλου του θεάματος είναι προφανώς αθλητική. Επομένως, θα έλεγα ότι συνδυάζει στοιχεία του αθλητισμού με άλλα της σαπουνόπερας».
Άρα δεν έχει και πολύ νόημα να το κατακρίνεις ως ψεύτικο…
«Δεν βγήκε ποτέ κανείς να πει "γεια σας παιδιά, όσα βλέπετε είναι ψεύτικα" oύτε πρόκειται να το κάνει. Σιωπηρά πάντως υπάρχει η αποδοχή ότι αυτό που βλέπουμε είναι βασισμένο σε σενάριο. Κανείς δηλαδή δεν μιλάει για άθλημα.
Είναι πολύ απλοϊκό αυτό το παράδειγμα που θα σου δώσω αλλά νομίζω ότι στέκει πολύ. Από τη στιγμή που ξέρεις ότι όλο αυτό έχει ένα σενάριο, γιατί να το κατηγορήσεις; Δηλαδή, αν βλέπεις Game of Thrones, θα πεις "δεν γίνονται αυτά";
Βλέπεις κάτι που έχει από πίσω μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Κάποιος την εμπνεύστηκε, κάποιοι είναι ηθοποιοί/παλαιστές που ερμηνεύουν έναν χαρακτήρα. Για ποιον λόγο να μπω στη διαδικασία να το απορρίψω και να λέω "έλα, ψέμα" και "έλα στημένο". Στημένο είναι, ναι. Γιατί το λες ως κακό;».
Μου φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον το πού μπαίνουν τα όρια της πραγματικότητας και του σεναρίου;
«Να ξέρεις ότι υπήρχε κόσμος που έβλεπε κάτι στην τηλεόραση και έπαιρνε τηλέφωνο στην αστυνομία, στα νοσοκομεία. Όταν χτύπαγε κάποιος στο πλαίσιο του σεναρίου και πήγαινε δήθεν σε κάποιο νοσοκομείο, δεν έλεγαν ποτέ σε ποιο νοσοκομείο πάει. Έλεγαν γενικά για ένα τοπικό ιατρικό κέντρο. Και αυτό το έκαναν για να μην παίρνει τηλέφωνα ο κόσμος.
Γενικά υπάρχει πολλή ορολογία στο pro-wrestling. Όταν κάτι είναι μέσα στην ιστορία, ακόμα και όταν δεν είναι στην τηλεόραση αλλά σε συνέντευξη ή κάποιο event, αυτό ονομάζεται "work". Όταν από την άλλη κάτι είναι αληθινό το λέμε "shoot".
Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από κάποιον που ξέρετε. Ο Dwayne Johnson επέστρεψε και θα ειναι στη Wrestlemania. Βλέποντάς τον στην καθημερινή του ζωή βλέπεις έναν άνθρωπο πολύ προσεκτικό, πολύ politically correct, έναν άνθρωπο τέλος πάντων που φτιάχνει πολύ την περσόνα του.
Επιστρέφοντας στο wrestling φτιάχνει έναν χαρακτήρα λέγοντας με τη συμπεριφορά του "ξεχάστε αυτό που ξέρετε για μένα, εδώ είμαι ο κακός της υπόθεσης"».
Μου θυμίζει λίγο superhero movie ο τρόπος που τους αντιμετωπίζαμε…
«Δεν πέφτεις έξω. Ειδικά παλαιότερα οι χαρακτήρες ήταν ακόμα πιο larger than life (Hulk Hogan, Ultimate Warrior, Undertaker). Τους βλέπαμε με βάση όλα αυτά σαν σούπερ-ήρωες. Τώρα η αλήθεια είναι ότι το προϊόν μοιάζει πιο αθλητικό. Πλέον υπάρχει πολύ πιο μικρόσωμοι αθλητές που αν τους έβαζες μέσα στο ring τη δεκαετία του 1990 θα έμοιαζαν με παιδάκια».
Έχει, λοιπόν, τρομερή σημασία η αφήγηση ιστοριών;
«Είναι πολύ σημαντικό αυτό που λες με τα storylines. Μπορείς να δεις έναν καταπληκτικό αγώνα ανάμεσα σε δύο τύπους που θα πετάνε στον αέρα, θα πιάνονται από τα σχοινιά, θα έχουν τρομερές χορογραφίες. Αυτό όμως αν το δεις αποσπασματικά, χωρίς δηλαδή να το βλέπεις ως μέρος στην εξέλιξη του κάθε χαρακτήρα, κάποια στιγμή θα βαρεθείς.
Όσοι ασχολούνται με το pro-wrestling δεν θέλουν να βλέπουν μόνο χορογραφίες, θέλουν να βλέπουν καλές ιστορίες».
Εσύ πότε άρχισες να ασχολείσαι με το WWE;
«Είχα ξεκινήσει να βλέπω ως πιτσιρικάς στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τους Γίγαντες του Κατς. Συνέχιζα να βλέπω και αργότερα, όταν ήρθε το Smackdown, τότε από το Magic. Το κόλλημα ήρθε όμως το 2014. Σε κάποια φάση έβλεπα τυχαία τη μεγάλη επιστροφή του Ultimate Warrior που ήταν παλιός θρύλος του αθλήματος. Μετά από λίγες ημέρες πέθανε στο σπίτι του. Είχε σοκαριστεί όλη η Αμερική.
Οπότε είδα το επόμενο επεισόδιο για να καταλάβω τι συνέβη με αυτόν τον άνθρωπο και μετά άρχισα να βλέπω και περισσότερα. Σιγά-σιγά σταμάτησα να παρακολουθώ οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με αθλητικά. Γύρναγα για παράδειγμα να δω το επεισόδιο του RAW της Δευτέρας ή του Smackdown την επόμενη ημέρα. Έγινε χόμπι μου».
Και πώς κατέληξε να γίνεις η φωνή του στην Ελλάδα;
«Ήμουν στο γραφείο το 2018, έχοντας συμπληρώσει μία τετραετία ανελλιπούς ενασχόλησης, ξαφνικά ένα συνεργάτης και φίλος έρχεται και μου αφήνει μία κάρτα που έγραφε πάνω WWE. Τότε είχε πάρει ο ΣΚΑΪ τα δικαιώματα και έψαχναν κάποιον άνθρωπο να ασχοληθεί με την οργάνωση του project. Να τονίσω ότι ειδικά τότε ήταν πολύ αυστηρές οι προδιαγραφές των έξω.
Έπρεπε μαζί με τον Νίκο τον Ράλλη, με τον οποίον το παρουσιάζαμε τότε, να περάσουμε από κάποια interviews στα οποία ουσιαστικά έπρεπε να δείξουμε ότι γνωρίζαμε τo προϊόν. Στην ουσία, δεν κάνεις περιγραφή μπασκετική ή ποδοσφαιρική. Πρέπει να ξέρεις τα storylines και τον ρόλο σου».
Ήταν δύσκολο;
Για εμένα που παρακολουθούσα καιρό, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και περίπλοκο. Απλά στις συνεντεύξεις αυτές έπρεπε να αποδείξω ότι έχω το background. Μετά περάσαμε και κάποια δοκιμαστικά περιγράφοντας.
Υπήρχε κάποιο συγκεκρίμενο πλάνο για το WWE στην Ελλάδα;
«Υπήρχε και ήταν μεγαλεπίβολο. Ήθελαν να το δείχνουν Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι και να υπάρχει μάλιστα και μία εκπομπή εβδομαδιαία σχετικά με αυτό. Τα σχέδια αυτά καταρρίφθηκαν όταν νωρίς καταλάβαμε ότι το ΕΣΡ θεωρούσε ακατάλληλο το προϊόν, πράγμα που ισχύει και τώρα. Αν το βρεις και τώρα στο πρόγραμμα θα δεις ότι είναι μόνο για ενηλίκους. Στην Αμερική το προϊόν είναι για άνω των 13.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να κάνουμε το RAW και το Smackdown σε ώρες που δεν βοηθούσαν. Δεν είχες και τη σταθερότητα. Ρωτούσες τι ώρα θα παίξουμε το Σάββατο και έπαιρνες την απάντηση "όταν τελειώσει ο Σπύρος Παπαδόπουλος". Αυτό ξένιζε κάπως το κοινό. Αναγνωρίζω πάντως ότι υπήρχε κοινό που καθόταν και το έβλεπε. Όχι, όσο αυτό που θα μπορούσε να έχει αν έπαιζε σε άλλη ώρα».
Και ήταν μέρος του πλάνου να υπάρχει συγκεκριμένη αφήγηση;
Θα σου πω κάτι. Εγώ ως άνθρωπος που το παρακολουθεί αναγνωρίζω ότι αν με άκουγα, θα τσαντιζόμουν. Ακόμα και να αναγνώριζα ότι αυτός που ακούω ξέρει τι λέει, θα εκνευριζόμουν πάρα πολύ. Θα ήθελα το original. “Τι μου βάλατε αυτόν τον τύπο τώρα;”.
Αναγνωρίζω πάντως και καταλαβαίνω ότι η εταιρεία έξω ήθελε σταθερά ελληνικό σχολιασμό σε όλα. Θέλουν σε κάθε χώρα να παίζεται το προϊόν με τον χαρακτήρα της κάθε χώρας. Δεν ψάχνουν τους φανατικούς, αυτούς τους έχει ήδη. Θέλουν το πιο casual κοινό.
Αναγνωρίζω επίσης ότι πολλοί μου στέλνουν και με ρωτάνε γιατί δεν περιγράφω στο ANT1+. Κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν αγγλικά, άλλοι μπορεί να ξέρουν αλλά να μην μπορούν να προσέξουν αν το βλέπουν έτσι. Το καταλαβαίνω απόλυτα και αυτό. Προσπαθώ να μπω στη θέση τους και να βγω από το πώς το βλέπω εγώ.
Υπάρχει κάτι που να σε εντυπωσιάζει πραγματικά στον χώρο του pro-wrestling;
Ακούω πολύ συχνά ότι οι πρωταγωνιστές του WWE κοροϊδεύουν, ότι δεν χτυπάνε παρότι πλακώνονται. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπάρχουν πολύ συχνοί τραυματισμοί, κόσμος έχει πεθάνει. Κάτι μπορεί να μην πάει καλά. Με εντυπωσιάζει όμως κάτι άλλο.
Εσύ μπορεί να βλέπεις στην οθόνη δύο τύπους οι οποίοι είναι οι χειρότεροι εχθροί, τους βλέπεις να μισούν ο ένας τον άλλο. Ωστόσο, αν συμβεί το παραμικρό λάθος στον αγώνα, μπορεί να χτυπήσουν πολύ σοβαρά, να σπάσουν τον λαιμό τους. Πρέπει, λοιπόν, να έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν είναι εντυπωσιακό αυτό;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
