Δηλώνει αισιόδοξη, αν και θεωρεί ότι το καλό νικάει μόνο στις ταινίες. Απέχει κατ’ επιλογή από τα social media, καθώς δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις ζωές των άλλων. Χαίρεται για την εξέλιξη της τηλεοπτικής μυθοπλασίας, αλλά παραδέχεται πως ακόμα υπάρχουν προχειρότητες λόγω χαμηλών μπάτζετ. Κάνει «ψυχανάλυση» μέσα από τη ζωγραφική και απολαμβάνει να ξυπνάει κάθε πρωί, βλέποντας τις γάτες της να την καλημερίζουν με «βαρελάκια».
Κι όταν το βράδυ παρακολουθεί Μάγισσα, στέλνει στην καλή της φίλη, Κατερίνα Λέχου, μηνύματα «δεν ντρέπεσαι;» και γελάνε. Με αφορμή την επιστροφή της στην τηλεόραση μέσα από τη συμμετοχή στη νέα σειρά της Cosmote TV, «17 Κλωστές», που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας, που συμπίπτει χρονικά με τη συμπλήρωση 35 χρόνων ως ηθοποιός, η Μαρίνα Ψάλτη μιλά στο Reader για τη ζωή, την τηλεόραση και την τέχνη.
Γνώριζες την αληθινή ιστορία πίσω από τις «17 Κλωστές», πριν διαβάσεις το σενάριο ή το βιβλίο; Τι διάβασες πρώτο;
Πρώτα διάβασα το βιβλίο, δεν την ήξερα καθόλου την ιστορία. Μου έδωσε το βιβλίο η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και στη σειρά βρέθηκα εξαιτίας της, εκείνη με πρότεινε. Οφείλω να πω ότι με έχει στηρίξει πάρα πολύ και στα δύσκολα ήταν πάντα δίπλα μου. Αυτό της το χρωστάω.
Τι σου έκανε εντύπωση, διαβάζοντας το βιβλίο;
Μου άρεσε πάρα πολύ, το διάβασα μέσα σε μια μέρα, ενθουσιάστηκα. Είναι πάρα πολύ ωραία γραμμένο από τον Πάνο Δημάκη. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το πώς ένα περιβάλλον μπορεί να καταστρέψει έναν άνθρωπο. Κάτι που έχουμε δει πάρα πολλές φορές, το βλέπουμε σχεδόν συνέχεια. Πώς ένα τοξικό περιβάλλον μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο σε τέρας.
Πόσο επίκαιρη θεωρείς ότι είναι αυτή η ιστορία σήμερα; Σε μια εποχή, στην οποία ακόμα και τα social media κατηγορούνται ότι γεννάνε «τέρατα»;
Νομίζω ότι θα είναι πάντα επίκαιρη, γιατί αυτά συνέβαιναν και θα συμβαίνουν. Δηλαδή, δεν είμαι της άποψης ότι υπερισχύει το καλό. Το καλό υπερισχύει στις ταινίες με καλό τέλος, σε θεατρικά έργα, στη ζωή δεν νομίζω ότι υπερισχύει.
Είναι πολύ λίγες οι φορές που λες ότι ναι, υπάρχει δικαιοσύνη. Η αδικία είναι το σύνηθες σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο αυτή την εποχή. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος, αισιόδοξη είμαι. Απλώς βλέπω την πραγματικότητα.
Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος», που θίγεται στη σειρά, σήμερα μεταφράζεται σε like και καρδούλες στα social. Είναι μια παράμετρος, που γενικά στη ζωή σου, σε ενδιαφέρει;
Καθόλου. Εγώ δεν έχω μεγάλη σχέση με τα social. Δεν τα χρησιμοποιώ καθόλου. Χρησιμοποιώ το ίντερνετ μόνο για να πάρω κάποιες πληροφορίες, να βρω κάτι που με ενδιαφέρει. Προτιμώ να έχω δια ζώσης σχέσεις με τους ανθρώπους και μέσα από μια κουβέντα να λέω την άποψή μου.
Γενικότερα, ανεξάρτητα από τα social, πώς είσαι απέναντι στο «τι θα πει ο κόσμος»;
Από μικρή δεν με ενδιέφερε καθόλου. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα πουν, τι θα κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, δεν με ενδιαφέρουν οι ζωές των άλλων. Με ενδιαφέρει η δική μου η ζωή και των ανθρώπων που αγαπάω κι όταν μου ζητηθεί να βοηθήσω, βοηθάω κι όταν μου ζητηθεί να μείνω απ’ έξω, μένω απ’ έξω. Γενικώς σέβομαι τις διαθέσεις των ανθρώπων και τις ανάγκες τους.
Αναφέρεσαι στις «Ζωές των Άλλων». Αν ανοίξουμε τώρα, το πρωί, την τηλεόραση, θα δούμε πολλές εκπομπές που ασχολούνται με αυτό ακριβώς...
Εγώ θεωρώ ότι όταν κάποιος ασχολείται τόσο πολύ με τις ζωές των άλλων, δεν αντέχει να ασχοληθεί με τη δική του, αυτή είναι η όλη ιστορία. Εντάξει, ό,τι αντέχει ο καθένας. Όσο αντέχει αγαπάει, όσο αντέχει συμπαθεί, τι να κάνουμε. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.. ελλιπείς.
Τα τελευταία χρόνια η ελληνική μυθοπλασία επέστρεψε δυναμικά στην τηλεόραση, κατακτώντας σε πολλές περιπτώσεις την προτίμηση του κοινού από τα ριάλιτι. Φέτος ειδικά έχουμε πολλές καλές ελληνικές σειρές. Βλέπεις κάποιες; Πώς σου φαίνονται;
Βεβαίως βλέπω. Κυρίως βλέπω τις σειρές, στις οποίες παίζουν φίλοι μου.
Άρα βλέπεις Μάγισσα, γιατί από ό,τι ξέρω είστε πολύ καλές φίλες με την Κατερίνα Λέχου.
Τη βλέπω ανελλιπώς και μάλιστα την ώρα του επεισοδίου στέλνω και μηνύματα στην Κατερίνα «ντροπή σου» και τέτοια και γελάμε. Βλέπω την «Ηλέκτρα», γιατί τη σκηνοθετεί μια φίλη. Όχι ίσως πολύ πιστά, αλλά όταν είμαι σπίτι, θα δω μια ελληνική σειρά.
Είναι πάρα πολύ θετικό το ότι γίνονται σειρές. Καταρχάς εργάζονται τόσοι άνθρωποι σε ένα επάγγελμα που βάλλεται τα τελευταία χρόνια. Μέσα σε όλες αυτές τις σειρές, υπάρχουν και κάποιες που είναι πρόχειρες λόγω πολύ χαμηλού μπάτζετ, αλλά το καλό είναι ότι έχουν μειωθεί τα ριάλιτι και εν πάσει περιπτώσει βλέπεις κάτι.
Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων για τις «17 Κλωστές» στα Κύθηρα;
Ήτανε μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Βρεθήκαμε σε έναν τόπο πάρα πολύ όμορφο σε μια πολύ ωραία εποχή του χρόνου, βγήκαμε εκτός των σπιτιών μας και της δύσκολης καθημερινότητάς μας, δεθήκαμε μεταξύ μας. Αυτό ήταν πάρα πολύ ευεργετικό για όλους μας. Κι εδώ θα ήθελα να μου επιτραπεί να πω ότι η επιτυχία, είτε είναι στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο είτε στην τηλεόραση, δεν είναι επιτυχία κάποιων ηθοποιών ή ενός σκηνοθέτη μόνο. Είναι επιτυχία μιας ομάδας.
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, ο οποίος είναι πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος, είχε δίπλα του τους καλύτερους συνεργάτες. Δηλαδή, τι να πω για τον Κλαούντιο Μπολιβάρ, τον διευθυντή φωτογραφίας; Είναι σπουδαίος καλλιτέχνης. Τι να πω για τον Μιχάλη Σαμιώτη και την ομάδα του στο σκηνογραφικό; Υπήρχαν φορές που δεν είχα γύρισμα, αλλά πήγαινα για να δω τους χώρους που δημιουργούσαν και μου ερχόντουσαν δάκρυα στα μάτια.
Τι να πω για τη Βασιλική Σύρμα, που ήταν υπεύθυνη για το ενδυματολογικό, για την βοηθό του Σωτήρη, Καρολίνα Ζαπατίνα, για τη μουσική του Μάτσα, για τη Μιρέλλα και την Κάτια Κισσονέργη στο σενάριο; Αυτοί οι άνθρωποι δεν προβάλλονται όπως θα έπρεπε. Όλοι μιλάμε για τους ηθοποιούς, για τον σκηνοθέτη, και δικαίως γιατί είναι εξαιρετική η δουλειά του Τσαφούλια, αλλά η επιτυχία είναι μοιρασμένη.
Για να επιτευχθεί όλο αυτό, έχουν δουλέψει πάρα πολλοί σημαντικοί άνθρωποι και θεωρώ πως είναι υποχρέωσή μου να το πω. Για να ανθίσει, άλλωστε, ένας ηθοποιός, πρέπει να είναι το περιβάλλον υποστηρικτικό κι όπως πρέπει να είναι.
Θεωρείς πως η ελληνική τηλεοπτική μυθοπλασία έχει εξελιχθεί σε βαθμό που να μπορεί πια να είναι ανταγωνιστική με την ξένη;
Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή, ναι το πιστεύω. Αλλά έχουμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. Υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως υπάρχουν και πολλές δουλειές, στις οποίες οι συνθήκες παραγωγής δεν είναι καλές. Γι’ αυτό οι ηθοποιοί, που είμαστε και πολύ ταλαιπωρημένοι από πολλές δουλειές, όταν υπάρχουμε σε τέτοιες παραγωγές, το βλέπουμε σαν δώρο Θεού.
Πώς προσέγγισες το ρόλο της μάνας μιας άλλης εποχής σε μια μικρή, τοπική, κυρίως πατριαρχική, κοινωνία; Σε δυσκόλεψε, είχες κάποια πρότυπα;
Δεν με δυσκόλεψε τίποτα γιατί θυμήθηκα τη γιαγιά μου, είχα εικόνες και από το περιβάλλον μου και από σειρές εποχής. Οι γυναίκες εκείνη την εποχή λειτουργούσαν λίγο υπόγεια. Η συμπεριφορά τους είχε πολλές σιωπές. Δεν έμπαιναν μπροστά, αλλά πλαγίως δημιουργούσαν τις κατάλληλες συνθήκες στον σύζυγο ώστε να πάρει εκείνος τη σωστή απόφαση.
Το φύλο, το γεγονός ότι είσαι γυναίκα, υπήρξε ποτέ εμπόδιο στην επαγγελματική σου ζωή;
Όχι. Δεν έπεσα θύμα κακοποιητικής συμπεριφοράς, κανείς δεν με βίασε ούτε με χτύπησε. Όμως, ότι έχουμε υποστεί οι περισσότεροι ψυχολογική βία και κακές συμπεριφορές, τα έχουμε υποστεί.
Πώς το διαχειρίζεσαι;
Ανάλογα. Είμαι 35 χρόνια στη δουλειά, έχω δουλέψει με πολύ δύσκολους ανθρώπους, ευτυχώς όχι πολλές φορές, έχω δουλέψει με ανθρώπους ασταθείς σε συμπεριφορές. Νεότερη είχα την υπομονή να το παρακάμψω και να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, τώρα που έχω μεγαλώσει δεν αντέχω. Και προτιμώ να φύγω από το να υποστώ κάτι, που δεν μπορώ να σηκώσω.
Η γυναίκα σήμερα μπορεί να απολαμβάνει το γεγονός ότι μεγαλώνει ή υπάρχουν πολλά στερεότυπα που την περιορίζουν;
Νομίζω ότι μπορεί, αν το αποφασίσει. Όλα είναι θέμα απόφασης και επιλογών. Αν η επιλογή σου είναι να μιζεριάζεις, ας μιζεριάζεις. Αν η επιλογή σου είναι να προχωρήσεις και να πεις ότι ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, προχωράς.
Ο καθένας διαχειρίζεται την αγωνία για τη φθορά του χρόνου, όπως μπορεί. Εγώ μπορεί να μην έχω κάνει αισθητικές επεμβάσεις, αλλά δεν κατακρίνω κάποιες γυναίκες που κάνουν, εφόσον τις βοηθάει να νιώθουν καλύτερα. Εμένα δεν με πολυ-απασχολεί. Κάθε ηλικία έχει τη χάρη της.
Ποιο κλισέ της κοινωνίας σε θυμώνει περισσότερο;
Πολλά με θυμώνουν, αλλά πια τα βλέπω και συμπαθητικά.
Δηλαδή, δεν… βρίζεις πια όταν οδηγείς, γιατί έχω μάθει για ένα περιστατικό με έναν ταξιτζή, ενώ δίπλα σου ήταν ο σύζυγός σου, Γιάννης Φέρτης...
Κάποτε ήμουν νέα και πιο παρορμητική και πολλές φορές έβριζα τους άλλους οδηγούς. Κάποιοι άνοιγαν τα παράθυρα με βρίζανε, κάποιοι κατεβαίναν να με δείρουν, έχω περάσει διάφορα τέτοια. Και μια φορά, είπα ένα γαλλικό και το είδε από το καθρεφτάκι ένας ταξιτζής.
Και ήρθε δίπλα, ήταν ο Γιάννης στη θέση του συνοδηγού και του λέει λυπάμαι ή ντρέπομαι για τη γυναίκα που έχεις, κάτι τέτοιο. Και μου λέει ο Γιάννης, ο οποίος ντράπηκε, τέρμα αυτά που έκανες, τέρμα. Τα έχω κόψει τώρα αυτά. Δεν είναι μόνο ότι έχω μεγαλώσει, είναι ότι με φοβίζει η επιθετικότητα του κόσμου, το γεγονός ότι είναι όλοι πάρα πολύ θυμωμένοι.
Τελευταία έχει ξεκινήσει μια συζήτηση σχετικά με τους δημοσιογράφους και τον τρόπο με τον οποίο τηλεοπτικά συνεργεία προσεγγίζουν καλλιτέχνες ενίοτε σε άσχετες στιγμές για να τους θέσουν άσχετες ερωτήσεις. Ποια είναι η δική σου γνώμη και εμπειρία πάνω σε αυτό;
Όταν μου γίνει μια ερώτηση που είναι πολύ προσωπική, λέω ότι δεν θέλω να απαντήσω και τελειώνει εκεί. Ξέρω ότι τα νέα παιδιά, που είναι έξω με το μικρόφωνο στο χέρι, δέχονται πιέσεις από τους εργοδότες τους.
Οπότε νομίζω πως το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς, είναι να πει ευθέως ότι δεν θέλει να απαντήσει και να τελειώνει η ιστορία. Η ευθεία συμπεριφορά είναι καλύτερη από το να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με ανθρώπους, οι οποίοι κι αυτοί προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Θέλω να πάμε λίγο στην άλλη τέχνη, την οποία σπούδασες, τη ζωγραφική. Έχω δει πίνακες σου και με εντυπωσίασαν. Γιατί δεν τους έχεις εκθέσει ποτέ;
Δεν έχω κάνει ποτέ έκθεση, αν και έχω αρκετά έργα. Με το που τέλειωσα τη σχολή Καλών Τεχνών, αμέσως μετά μπήκα σε δραματική σχολή, ξεκίνησα τη δουλειά, οπότε αυτό έμεινε στην άκρη. Κατά καιρούς “ξεθάβω” πινέλα και τελάρα, ιδίως σε φάσεις που θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου, αλλά το επάγγελμα μου έχει να κάνει με την υποκριτική.
Το καταλαβαίνω, αλλά γιατί να μην εκθέσεις τα έργα σου; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Δεν θέλω. Γιατί πια ύστερα από τόσα χρόνια, αισθάνομαι ερασιτέχνης ως προς τη ζωγραφική. Κι επειδή είμαι τελειομανής, δεν θα το έκανα αυτό ποτέ. Δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ το όνομά μου, ως κάπως πιο γνωστή, για να κάνω μια έκθεση. Το θεωρώ απάτη, οπότε εκτονώνομαι ιδιωτικά με τη ζωγραφική, έχω χαρίσει και σε φίλους, έχω και στο σπίτι διάφορα, μέχρι εκεί.
Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία για σένα;
Βεβαίως είναι. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι, να συνδέομαι με τον εαυτό μου, χωρίς άγχος, μέσα σε μια ηρεμία. Με βοηθάει πολύ.
Ποια είναι η πιο αγαπημένη στιγμή της μέρας σου;
Όταν με ξυπνάνε τα γατιά πολύ νωρίς -και τσατίζομαι και βρίζω- και τελικά σηκώνομαι κι είναι και τα δύο στο πάτωμα και μου κάνουν βαρελάκια για καλημέρα. Με τα ζώα έχω τρέλα, τα λατρεύω. Πολλές φορές έχω μεγαλύτερη σύνδεση μαζί τους από ό,τι έχω με τους ανθρώπους. Όπως λέει κι ένας φίλος μου, τα ζώα είναι αυτά που μας θυμίζουν τον χαμένο παράδεισο. Αυτό νιώθω ακριβώς.
Έχεις κάποιο επαγγελματικό ή προσωπικό απωθημένο;
Στη δουλειά δεν έχω κανένα απωθημένο, υπήρξα πάρα πολύ τυχερή κυρίως στο θέατρο. Δεν έχω απωθημένο να παίξω κάποιο ρόλο. Όσο για απωθημένο ζωής, θα ήθελα να μπορούσα να ταξιδεύω περισσότερο στον κόσμο. Όσο μπορώ το κάνω, ελπίζω κάποια στιγμή να μπορώ περισσότερο, τώρα δεν είναι καλή εποχή, αλλά νομίζω ότι θα ξανάρθει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
