Ο Κώστας Μπίγαλης από κοντά, μακριά από το φως της σκηνής, όπως αυτή του YTON, στην οποία εμφανίζεται ως guest δίπλα στον Νίκο Βέρτη και χαλάει κόσμο, ή όπως αυτές των αμέτρητων πάρτι ανά την Ελλάδα όπου τον καλούν μαζί με την Πωλίνα, τη Σοφία Βόσσου και τη Μαντώ, για ανελέητα 90s parties, είναι ένας ζεστός, δοτικός άνθρωπος, που σου μιλάει μέσα από την ψυχή του.
Τον συνάντησα στο σπίτι-στούντιο του, κάπου στα Άνω Πατήσια. Και το μαγνητόφωνο πήρε φωτιά.
Το ξεκίνημα
«Δεν είχα αφίσες όπως θυμάμαι, είχα κολλήσει όμως με κάποιους δίσκους. Δηλαδή θυμάμαι το Harvest του Νιλ Γιανγκ και το 'Don’t shoot me, I ‘m only The Piano Player' του Έλτον Τζον».
«Κάποια στιγμή είχα κολλήσει με έναν δίσκο, δεν θα σου πω ποιον, αλλά με τον συγκεκριμένο, έμαθα κάτι. Θα σου εξηγήσω, με μια ιστορία:
Στη γειτονιά μου είχα ένα δισκάδικο, και μου είχαν προτείνει να αγοράσω διάφορα άλμπουμ. Κάποια στιγμή, ο μαγαζάτορας μου λέει, πάρτο αυτό, θα με θυμηθείς. Το παίρνω, το βάζω στο πικάπ του σπιτιού μου, το ακούω απ’ την αρχή ως το τέλος και λέω, τι βλακεία ήταν αυτή!
Πάω πίσω στο δισκάδικο, και του λέω, να σου πω, είναι χάλια, πάρ' τον πίσω, να πάρω κάτι άλλο. Μου απαντά, άκουσε το μερικές φορές, κάνε μου αυτή τη χάρη, δεν είναι αυτό που νομίζεις».
«Με τα πρώτα τρία ακόρντα που έμαθα, έβγαλα τραγούδι!»
«Πραγματικά Γιάννη, ήταν όλος ο δίσκος καταπληκτικός! Το συγκρότημα αυτό, που είχε κι ένα γιγαντιαίο σουξέ ήταν οι Lynyrd Skynrd με το Sweet Home Alabama. Τότε πήρα ένα μάθημα Γιάννη, ότι δεν πρέπει να βιάζεσαι να κρίνεις τη μουσική, πρέπει να παίρνεις το χρόνο σου, να ζεις μαζί της.
Έπειτα ασχολήθηκα κι εγώ και με το ροκ του Νότου, και έβαλα στα ακούσματα μου και τους Pink Floyd, και πιο πρόσφατα, έχω εντρυφήσει στο σύμπαν των Beatles, αυτών των συγκλονιστικών μουσικών.
Για μένα, ο Λένον και ο ΜακΚάρτνεϊ, και ο Τζορτζ Χάρισον, αλλά κυρίως οι δύο πρώτοι, είναι κάτι αντίστοιχο με τους Μότσαρτ-Μπετόβεν της κλασικής μουσικής, αλλά για την ποπ.
Θα έλεγα όμως ότι ο μουσικός μου ήρωας ήταν και παραμένει ο Τζον Λένον. Για τη σπουδαία μουσική που έγραψε, για την ακτιβιστική του δράση - ο άνθρωπος έβαλε την τέχνη του μπροστά για να σταματήσει ο πόλεμος του Βιετνάμ, το FBI του είχε κάνει ένα φάκελο τεράστιο! - ο Λένον είναι ο μουσικός μου ήρωας».
Διαβάστε ακόμη: Οι μπάντες απ' που άρχισαν την καριέρα τους οι Έλληνες ροκ σταρ
«Ήμουν 16 και ζούσα και πάλι εδώ, που είμαστε σήμερα, στο πατρικό μου, και είχα έναν φίλο, που μου είχε δανείσει μια κιθάρα, παλιά, σκεβρωμένη. Σχεδόν μάτωναν τα δάκτυλα μου κάθε φορά που πίεζα τις χορδές, για να παίξω τα βασικά ακόρντα, λα, ρε, μι. Και με τα πρώτα τρία ακόρντα που έμαθα, έβγαλα τραγούδι! Το οποίο ήταν κάντρι!
Ήταν μια αποκάλυψη αυτό για μένα. Είχα πια μια ανάγκη να δημιουργήσω. Είχα βέβαια κληρονομήσει και μια ωραία φωνή από τους γονείς μου. Η μητέρα μου, η Βιολέτα - τη δείχνει στη φωτογραφία- είχε την ίδια τεχνική όταν τραγουδούσε. Κι ο πατέρας μου ήταν φοβερός».
Όταν συνεργάστηκε με τον Λουκά Σιδερά
«Μόλις είχε ξεκινήσει τις εργασίες του το Στούντιο Sierra, το καλύτερο στούντιο ηχογραφήσεων στην Ελλάδα. Και θυμάμαι ότι ο Λουκάς Σιδεράς είχε χρησιμοποιήσει το 'Seventh Heaven' και το 'I Am Be', τα δύο κομμάτια που είχαμε γράψει μαζί - και έπειτα τα είχε συμπεριλάβει ο Νίκος Μαστοράκης σε σάουντρακ ταινίας του - σε ένα demo, για να δείχνει τις δυνατότητες του στούντιο, σε επίδοξους πελάτες.
Είχα βρει τον Λουκά, αυτόν τον σπουδαίο μουσικό των Aphrodite’s Child, και του είχα δείξει κάποια αγγλόφωνα κομμάτια που έγραφα, «δέσαμε» δημιουργικά και ήταν αρχικά, τα κομμάτια αυτά να πάνε και στο εξωτερικό. Για διάφορους μη μουσικούς λόγους αυτό δεν έγινε, αλλά και πάλι είμαι χαρούμενος, γιατί βρήκαν το δρόμο τους, και αυτό το 45άρι δισκάκι είναι σήμερα ιστορικό.
Και πρέπει να τονίσω πως είναι η πρώτη μου κυκλοφορία που γράφει Big Alice, πριν από το 'Miss You', που κυκλοφόρησε στη συνέχεια και έκανε το δικό του πάταγο!».
«Με το 'Miss You' έγινε χαμός στη δισκογραφία. Δεν το περίμενα! Δεν είχα συνείδηση ότι αυτό το πράγμα μπορεί να πάει τόσο ψηλά. Αυτός που με έπεισε ότι το κομμάτι είχε τσιμπήσει, όπως λέμε στη γλώσα μας, ήταν ο DJ Leo, ένας πασίγνωστος DJ εκείνης της εποχής, με τον οποίο ήμασταν αδελφικοί φίλοι.
Ήταν DJ σε μια ντισκοτέκ στην Πατησίων που λεγόταν Station One. Aυτός, επειδή ήμασταν φίλοι και το γούσταρε το κομμάτι, έπαιζε το δίσκο Big Alice σε κάθε του σετ. Με παίρνει τηλέφωνο μια μέρα και μου λέει, να σου πω, το κομμάτι έχει γίνει χιτ! Του λέω εγώ μέσα στην ανασφάλεια μου, άστα αυτά ρε, δεν σε πιστεύω.
Μου λέει, έλα τώρα στην ντισκοτέκ, να δεις τι γίνεται. Πραγματικά, πάω εγώ εκεί, βλέπω κάποια άτομα να χορεύουν και με έχει προετοιμάσει ο Leo ότι θα βάλει το κομμάτι ξαφνικά. Και είχε δίκιο, γινόταν χαμός».
«Η CBS τότε, έκανε ένα ετήσιο meet στη Χαβάη, με τα παραρτήματα όλων των χωρών, τουλάχιστον 45, για να παρουσιάσουν τις καλύτερες παραγωγές τους. Και με παίρνει τότε ο Καρατζάς, ο δικός μας παραγωγός, και μου λέει «έχω να σου πω κάτι φοβερό! Από τις 45 παρουσιάσεις, πρώτο όλων ήταν το 'Thriller' του Μάικλ Τζάκσον, μετά ήταν μια άλλη κυκλοφορία, από την Ευρώπη, δεν τη θυμάμαι τώρα, και τρίτο το Miss You, από Big Alice!».
Εξασφαλίσαμε κυκλοφορία σε 18 χώρες εκτός της Ευρώπης, έπαιξε και στην Αμερική, έφτασε ως το #60 του Billboard Singles Chart. Χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς κανένα promo».
«Έμαθα ότι κυκλοφόρησαν απίστευτες εκδόσεις του δίσκου, ας πούμε στο Μεξικό, το βινύλιο ήταν κόκκινο!»
«O Αμερικάνος συνεργάτης μου από τη CBS, λεγόταν Σάουλ Ραμπίνοβιτς. Ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε να προωθήσει τη δουλειά μου εκτός Ελλάδας, πήρε κάποιες λάθος αποφάσεις. Αρχικά, είχε εντυπωσιαστεί από τον ήχο μου, που μέσα σε μια ελληνική ατμόσφαιρα με μπουζούκια και άλλα τέτοια πράγματα, ήταν φουλ αμερικάνικος.
Ήταν ικανός στη δουλειά του, όμως οι απόψεις του είχαν αρχίσει να ξεπερνιούνται από την εποχή. Και τελικά, αυτός ο άνθρωπος με βοήθησε ώστε να βγει το maxi single 'I Miss You', αλλά δεν τα καταφέραμε να το κάνουμε ένα πραγματικά international hit.
Το δισκάκι κυκλοφορούσε σε 18 χώρες, αλλά δεν με στέλνανε εκεί, να κάνουμε κάποιο promo, να επικοινωνήσω τη δουλειά μου. Στα λεφτά, εκεί χάλασε το πράγμα. Έμαθα πάντως, ότι κυκλοφόρησαν απίστευτες εκδόσεις του δίσκου, ας πούμε στο Μεξικό, το βινύλιο ήταν κόκκινο!»
«Ήθελα να κυκλοφορήσω το κομμάτι 'End of the Line' τότε, και μου έλεγαν από την αμερικάνικη CBS, πήγαινε στη CBS Γερμανίας να το γράψεις και να μας το φέρεις μετά εδώ. Άλλα οι Γερμανοί το βρήκαν 'πολύ αμερικάνικο' το συγκεκριμένο υλικό.
Στην πορεία, έφτασα πάρα πολύ κοντά στο να ενεργοποιήσω ένα φοβερό deal με τη CBS Φρανκφούρτης για την παραγωγή δύο δίσκων LP, αλλά το έχασα από τους λάθος χειρισμούς της εταιρείας μάνατζμεντ με την οποία συνεργαζόμουν τότε».
Διαβάστε επίσης: Τα πρώτα βήματα των πιο γνωστών Ελλήνων τραγουδιστών
«Το 1989 γύρισα στην Ελλάδα χωρίς να έχω μία, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Είχα όμως ένα πλεονέκτημα στα χέρια μου, την αμερικανική βίζα. Τότε κάλεσα έναν φίλο μου που ζούσε στο Los Angeles και του λέω, μας παίρνει να έρθω κι εγώ εκεί;
Ήθελα να αναζητήσω την τύχη μου εκεί, μιας ο καλιφορνέζικος ήχος ήταν και πιο κοντά στα ακούσματα μου. Και έκανα στην Ελλάδα το δίσκο 'Με τον Ήλιο στους Ιχθείς' για να μαζέψω χρήματα και να γυρίσω στην Αμερική, να συνεχίσω την προσπάθεια!».
«Αλλά ο δίσκος δεν 'έκατσε' αμέσως. Το 1989 δεν συνέδεε κανείς τον Μπίγαλη με το Big Alice! Κάποια περιφερειακά ραδιόφωνα έβαζαν το 'Ρίνα Κατερίνα' ενός Μπίγαλη που κανένας δεν εξηγούσε ότι ήταν ο Μπίγαλης που είχε γράψει το 'Miss You', και η εταιρεία δεν έκανε κάτι για να προωθήσει τον δίσκο.
Πέρασαν οκτώ, εννέα μήνες, και ανακάλυψα ένα Top 20 με τραγούδια, που διοργάνωναν οι εταιρίες δίσκων, το οποίο προβαλλόταν στο Mega Star. Όποιος έμπαινε εκεί, ως new entry, κέρδιζε ένα βίντεοκλιπ δωρεάν, από την εταιρεία Stefi Productions.
Oι πωλήσεις του δίσκου μου όμως δεν πήγαιναν καλά. Πώς θα γινόμουν γνωστός τότε, χωρίς βίντεοκλιπ; Ήμουν σε μια μικρή δισκογραφική εταιρεία, δεν μου διέθεταν μπάτζετ για τέτοια πράγματα».
«Τελικά, ο Άγγελος Σφακιανάκης, ο παραγωγός μου, τόλμησε κάτι. Οργάνωσε μια παραγγελία του δίσκου με 1.500 κομμάτια, παρακαταθήκη σε φιλικά δισκοπωλεία, και κατάφερα να μπω στο #18 της λίστας, στον πάτο. Και θυμάμαι, πήγαμε στον Σχοινιά, με τον σκηνοθέτη Σάββα Χουλιάρα, και κάναμε ένα πάμφθηνο βίντεοκλιπ για το 'Κατερίνα'. Θύμαμαι με κατάβρεχε με νερό από μια μάνικα, και μου έλεγε, μην ανησυχείς, θα το φτιάξω στο μοντάζ!».
«Τότε, ήταν μια εποχή που τα κανάλια έπαιζαν βίντεοκλίπ συχνά. Και παρά το γεγονός ότι δεν με έπαιζε το αθηναϊκό ραδιόφωνο, ίσως επειδή ήμουν από μικρή δισκογραφική εταιρεία, άρχισε ο δίσκος να πουλάει και ο κόσμος να συνδέει το πρόσωπο του Κώστα Μπίγαλη με το παρελθόν του Big Alice!».
«Λίγες μέρες μετά, ο Άγγελος Σφακιανάκης και πάλι, είχε δεχτεί ένα τηλέφωνο. Τον είχαν πάρει από την αποθήκη ενος δισκοπωλείου και του είχαν πει, μου ζητάνε ένα τραγούδι, το τέσσερα - δεκατέσσερα!. Και τους λέει, α, εννοείτε το Ρίνα - Κατερίνα. Μετά ακολούθησαν κι άλλοι καταστηματάρχες, που ζητούσαν το ίδιο. Ε, τότε καταλάβαμε ότι το κομμάτι είχε περάσει στον κόσμο, και στη συνέχεια όλος κόσμος».
«Στους τρεις πρώτους ελληνόφωνους δίσκους μου, έβαλα τα καλύτερα μου τραγούδια»
«Στους δίσκους μου πιστεύω ότι έβαζα πάντα, όλα τα καλά κομμάτια μου, δεν μου αρκούσε η λογική του album filler (σ.σ.: filler είναι αδιάφορα τραγούδια που συμπληρώνουν έναν δίσκο). Μου έλεγαν από τη δισκογραφική, ρε όλα τα καλά θα τα βάλεις εδώ; Κράτα κάτι για τον επόμενο!. Εγώ τους έλεγα, όχι, θα τα βάλω όλα και μετά θα φτιάξω καινούρια!.
Δεν τα είχα, αλλά είχα όμως μια πίστη ότι μπορώ να φτιάχνω πολύ καλά τραγούδια. Και ειδικά στους τρεις πρώτους ελληνόφωνους δίσκους μου, έβαλα τα καλύτερα μου τραγούδια».
«Άντρας με Πυγμή», «Δύο ματάκια ροκ», «Πράκτορας», «Ζηλεύω», «Boing 747». Μαζί με τον Κώστα Μπίγαλη μετράμε τα λιγότερο δημοφιλή κομμάτια του που μέχρι και σήμερα παραμένουν απολαυστικά, και τα βρίσκουμε πολλά, εξαντλούνται τα δάκτυλα από τις παλάμες και των δύο μας. Επιστροφή στη συζήτηση μας.
Διαβάστε ακόμη: «Κάτι με σπρώχνει να σου ρίξω μια μπουνιά»: Μεγάλα ελληνικά χιτ που σήμερα θα έτρωγαν cancel
«Με τους τρεις πρώτους μου δίσκους, δημιούργησα αυτό που λέμε fan base. Δηλαδή με εμπιστεύτηκαν παιδιά πέρα από τα σουξέ μου και αγόραζαν τα LP, έλεγε ο κόσμος, θα πάω να το πάρω το άλμπουμ του Μπίγαλη, αυτός δεν με κοροϊδεύει. Δεν πετάς κομμάτι από αυτή την τριάδα albums».
Η Γιουροβίζιον
«Έρχεται η ΕΡΤ το 1994 και μου κάνει απευθείας ανάθεση για τη Γιουροβίζιον. Μου λένε, μάθαμε ότι έχεις κάνει έναν δίσκο, το 'Μουσικό Ταξίδι'. Τους λέω εγώ, να κάνουμε το 'Του Πολέμου το Παιδί', εκείνοι διαφωνούν. Ήθελαν το 'Τρεχαντήρι'.
Εκείνη την εποχή αυτό ήθελε η ΕΡΤ, ένα κομμάτι που να δείχνει Ελλάδα, ήλιο, νησιά, αυτό το φολκλόρ, ξέρεις. Τους έλεγα ότι δεν θα πάει καλά στον διαγωνισμό, ότι και το άλλο το κομμάτι που ήθελα εγώ, κι αυτό Ελλάδα δείχνει. Δεν με άκουσαν. Ε, μάλλον δικαιώθηκα».
Στροφή στο λαϊκό
Τον ρωτάω για το 'Έλα να σου Τραγουδήσω', ένα κομμάτι που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο δίσκο 'Με τον Ήλιο στους Ιχθείς', και διασκευάστηκε σε άλλες δύο δισκογραφικές του δουλειές. Ένα κρυφό διαμάντι που λατρεύουν οι Μπιγαλικοί, και κοκκινίζει σαν μικρό παιδί από χαρά.
Σχεδόν είναι έτοιμος να τραγουδήσει. Μετά η κουβέντα πάει στο 'Τσίτα τα Γκάζια', ένα επικό τζαμάρισμα με τους Αντώνη και Άκη Τουρκογιώργη, από το δίσκο 'Μικρή Μου Μέλισσα'. Σχεδον είναι εκεί, στο στούντιο και τζαμάρει ξανά - έστω και νοητά- μαζί τους, όταν μου λέει:
«Πόσο τυχερός ήμουν ρε Γιάννη που έπαιξα μαζί με τους Τουρκογιώργηδες. Είναι απίστευτοι μουσικοί! Μαζί με τον Σπάθα, οι καλύτερες κιθάρες που έχω ακούσει στην Ελλάδα! Πήγαινα παιδάκι να δω τους Socrates και ήταν τρεις μουσικοί, και νόμιζες πως ακούς 13!
Ο Αντώνης έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε με μια απίστευτη ανεξαρτησία, σαν ακροβάτης! Και θυμάμαι μετά, όταν γίναμε φίλοι, τον ρώταγα, ρε συ, πώς παίζεις και τραγουδάς τόσο περίπλοκες μουσικές;. Και ήταν τόσο σεμνός, θυμάμαι, μου απαντούσε χαλαρά ότι εντάξει μωρέ, εξάσκηση θέλει. Και με τρέλαινε!».
«Μετά το 1996, όλη η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο ελληνάδικο. Όλοι κάναμε λαϊκά. Εγώ είχα κάνει ένα κομμάτι όχι απλά λαϊκό, καραλαϊκό, τον 'Μύθο'. Τότε λοιπόν, με είχε πλησιάσει ένας γνωστός συνθέτης, με είχε βρει σε κάποιο εστιατόριο, με είχε κοιτάξει έντονα στα μάτια και μου είχε πει, εσύ, έκανες την πιo βίαιη αλλαγή!. Δηλαδή, σαν να μου λέει, είπαμε ρε φίλε, να κάνουμε λαϊκά, αλλά εσύ το παράκανες». (λιώνει στα γέλια)
Βέβαια, εμένα μου αρέσει η λαϊκή μουσική, δεν με ενόχλησε αυτή η αλλαγή. Είχα γράψει επίσης, εκείνη την εποχή ένα ακόμα λαϊκό τραγούδι, το 'Κλέφτρα Αγάπη' και το είχα αφιερώσει στον Καζαντζίδη! Το είχε μάθει τότε, και είχε πει, να, μερικά παιδιά εκτιμάνε εμάς τους πιο παλιούς».
Του θυμίζω τον 'Χοσέ', ένα κομμάτι από τον δίσκο 'Γαλάζιο' του 2005, μια επιστροφή στον ποπ/ροκ πυρήνα του, με μπόλικο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Το θυμάται με χαμόγελο.
«Είδες Γιάννη, αποδείχθηκε επίκαίρο αυτό το κομμάτι! Ήταν ο Χοσέ, αυτός ο ήρωας που 'έχωνε λεφτά' προς κάθε κατεύθυνση. Τότε θυμάμαι πως είχα εντυπωσιαστεί από τα δάνεια πάσης φύσεως, τα διακοποδάνεια, όλα αυτά. Ήταν τρομερό το χρήμα που διακινούνταν παντού στη χώρα, σε μια εποχή τρομερής ευμάρειας, η οποία στη συνέχεια, όπως είδαμε, αποδείχθηκε πλαστή ε;
Το αγαπώ αυτό το κομμάτι, σ' ευχαριστώ που μου το θύμισες!».
Η περιπέτεια του Νάσβιλ
«Ήταν να βγάλω ένα LP στην BMG Γερμανιάς, με το 'The Light in our Soul' σε μορφή ντουέτου. Στο δίσκο θα συμμετείχε και η Μυρέλλα Φραγκοπούλου. Όμως ο δίσκος δεν βγήκε ποτέ, γιατί συγχωνεύτηκε η BMG με τη Sony. Ακυρώθηκε η συμφωνία. Ήταν ένα άλμπουμ του οποίου το μάστερινγκ έγινε στο Λονδίνο, στο φημισμένο Μετρόπολις.
Εκεί, ένας Ιταλός συνεργάτης, μου πρότεινε να φέρει έναν γνωστό του, Αμερικάνο παραγωγό, για να ακούσει την παραγωγή. Ακούει το κομμάτι 'In the Meantime' και μου λέει ότι του αρέσει. Και συνεχίζει: να σου πω, έχεις σκεφτεί να πας στο Νάσβιλ;. 'Όχι', του λέω. 'Κρίμα, γιατί εκεί εκτιμάνε τους συνθέτες, σαν εσένα'.
Λίγες μέρες μετά, έγινε η κατάρρευση του deal, και έμεινα με τον δίσκο στο χέρι. Αρχικά προσέγγισα τον ραδιοφωνικό παραγωγό Γκαραβέλα, ο οποίος γνωρίζει κόσμο στο Νάσβιλ. Πήγε, ήρθε, στήριξε τη δουλειά μου, όμως δεν κατάφερε κάτι. Αποφάσισα να πάω εγώ στο Νάσβιλ».
«Να σου πω; Έχεις σκεφτεί να πας στο Νάσβιλ;»
«Υπήρχε όμως ένα τηλέφωνο ενός παραγωγού, που μου είχαν δώσει τα παιδιά από ένα κάντρι συγκρότημα, οι Replete. Ήταν ο Μάρκ Μόφατ, ένας Αυστραλός παραγωγός.Τον πήρα τηλέφωνο, μου λέει, α ναι μου μίλησαν για σένα οι Replete, πότε μπορείς να βρεθούμε;». Εγώ έμεινα Γιάννη! Επιτέλους κάποιος ενδιαφερόταν για μένα.
Ήταν 18 Οκτωβρίου 2007, όταν μου είπε, μ' αρέσει το υλικό σου, θέλω να συνεργαστούμε.. Βρέθηκα σε ένα πάρα πολύ στενό κύκλο δημιουργών στο Νάσβιλ, μέσω του Μόφατ και μιας publishing εταιρείας, που τη διοικούσε ένα ζευγάρι. Μπήκα σε songwriting teams, για να γράψω τραγούδια μαζί με άλλους κάντρι συνθέτες, απίστευτα ονόματα, με συνεργασίες με την Τέιλορ Σουίφτ και όχι μόνο.
Γυρίζω στην Ελλάδα, για να τακτοποιήσω κάποιες δουλειές. Μετά, παίρνω την publisher, και δεν απαντά στα τηλέφωνα!.
Τρελαίνομαι, παίρνω τον Μόφατ, τον ρωτάω, τι γίνεται, τι έπαθε; Μου απαντά, άστα, χώρισε με τον άντρα της και δεν απαντά σε κανέναν. Εκεί διαλύθηκε η δουλειά, εκεί τελείωσε το θέμα του Νάσβιλ. Εγώ προσπάθησα ξανά να δουλέψω στο Νάσβιλ, από εδώ έστελνα μουσικές, δειγμάτιζα υλικό, αλλά είχε έρθει η κρίση, μετά ο κορονοϊός, είχαν αλλάξει οι εποχές, δεν ήταν τόσο απλό πια».
Το μέλλον;
Μου εξομολογείται το νέο του μεγάλο πάθος, αυτό που τον έχει ξανακάνει μαθητή της μουσικής, τη σύνθεση σάουντρακ για το σινεμά και την τηλεόραση. Μιλάει ξανά σαν έφηβος που ανακαλύπτει νέα ηχοτόπια και συγκλονίζεται.
Αναφέρεται στην πολυπόθητη κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου Big Alice, που αναμένεται τους επόμενους μήνες, πιθανότατα τον Μάιο του 2024, την οποία και ο ίδιος αναμένει σαν μια μορφή προσωπικής εξιλέωσης.
Το σάουντρακ της ζωής του Κώστα Μπίγαλη σίγουρα, θα ήταν κάποια μουσική που θα 'τρέχει' με κομμένη την ανάσα.
Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο podcast "Τα 90ς"
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
