Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ένας έμπειρος επαγγελματίας στη φύλαξη προσώπων, σε γνωστά νυχτερινά κέντρα της Αθήνας και όχι μόνο, αν μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη, αυτή είναι «διακριτικός». Και είναι μικρός άθλος το να έχεις μια τόσο επιβλητική φιγούρα, και παρ' όλα αυτά, να μην επιδιώκεις να τραβήξεις τα βλέμματα, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Ακόμα και όταν ξεκινάμε τη συζήτηση μας, για όλα τα «χιλιόμετρα» που έχει γράψει, εργαζόμενος σε μέρη μαγικά, εκεί που μέσα από σιδερένιες πόρτες κόσμοι με παραμυθένια πρόσωπα και ήρωες/ηρωίδες της λαϊκής διασκέδασης ξεπροβάλλουν, ο Γιάννης παραμένει εντυπωσιακά χαμηλών τόνων άνθρωπος.
Και αυτή είναι μια καλή στιγμή για να ξεκινήσω τις ερωτήσεις μου.
Η πρώτη σου φορά σε νυχτερινό μαγαζί, ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με αυτό το επάγγελμα;
Ως πελάτης, σε αρκετά μικρότερη ηλικία, είχα γνωρίσει τη νύχτα, ξεκινώντας από τη Χαλκίδα, την πόλη που μεγάλωσα, σε μια εποχή που καταπιανόμουν με τη μουσική, μου άρεσε πολύ.
Έπαιζα ντραμς, ήμουν καλός. Με είχε μαγέψει η νύχτα, ήταν και παραμένει ένας υπέροχος κόσμος. Σίγουρα όμως, την πρώτη φορά που βρέθηκα ως πελάτης σε μαγαζί, δεν σκέφτηκα να ασχοληθώ με αυτή τη δουλειά. Πέρασε καιρός, και συνέβησαν περιστατικά που τότε δεν είχαν καμία σύνδεση με τον κόσμο αυτό.
Να υποθέσω πως η ταινία Bodyguard με τον Κέβιν Κόστνερ, μια ταινία που αρκετοί από εμάς είδαμε στην εφηβεία, σε επηρέασε αρκετά;
Βεβαίως, ήταν μια ταινία που απόλαυσα, και ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστικός ρόλος με είχε εντυπωσιάσει αρκετά. Όμως αυτό που έγινε αιτία για να ασχοληθώ με την φύλαξη προσώπων ήταν κάτι τελείως άλλο. Το bullying είναι κάτι που δεν ανέχομαι, δεν θέλω να το βλέπω να συμβαίνει, σε κάθε του μορφή μου προκαλεί αηδία και αποστροφή.
Με στεναχωρεί η αδικία, οι επιθέσεις και τα βασανιστήρια, σωματικά και ψυχολογικά, σε κάθε άνθρωπο εκεί έξω, που δεν έχει τη δύναμη να αμυνθεί. Όταν εγώ και ο αδελφός μου γίναμε δέκτες μιας τέτοιας επίθεσης από μια συμμορία ανηλίκων, αυτό με τρόμαξε πολύ, με έβαλε σε ένα τρόπο σκέψης διαφορετικό. Ξεκίνησα πολεμικές τέχνες, wing tsung, kung fu.
Έμαθα να αμύνομαι. Στη συνέχεια ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη φύλαξη προσώπων, να το σπουδάζω στην καλύτερη σχολή που υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν έγινα αυτός που θα απλώσει χέρι, που θα πουλήσει μαγκιά χωρίς λόγο.
Βασικός στόχος της εργασίας μου έγινε το να αμύνομαι σωστά και να διαμορφώνω συνθήκες ασφάλειας στον χώρο εργασίας μου.
Πώς αντέδρασε η οικογένεια σου όταν τους είπες ότι θέλεις να μπεις στη νύχτα και να κάνεις αυτή τη δουλειά;
Έχω τη χαρά και την τύχη να έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που δεν μου έβαλε κανείς εμπόδια. Με εμπιστευόταν η οικογένεια μου και με ώθησε να πάρω την τύχη μου, τη ζωή μου στα χέρια μου.
Όση ώρα μιλάμε, αναγνωρίζω στο πρόσωπο σου έναν επαγγελματία, όχι κάποιον που «βαράει στο ψαχνό». Χαίρομαι γι' αυτό.
Μα η δουλειά που κάνουμε, η φύλαξη προσώπων έχει μια επιστήμη από πίσω, δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο καθένας. Τελείωσα τη σχολή του Ανδρέα Βενέτη, που είναι μια από τις πιο καταρτισμένες σχολές εκπαίδευσης ασφάλειας σε Ελλάδα και Ευρώπη, μια σχολή που σου μαθαίνει την ανιδιοτέλεια, το να «εξαφανίζεις» τον εγωισμό σου για να προστατέψεις τον αδύναμο, να είσαι εκεί για να τον βοηθήσεις να αμυνθεί.
Η καθημερινότητα στη σχολή μου μπορεί να μην έμοιαζε με τη καθημερινότητα στη δική σου σχολή, που έκανες κάτι πιο θεωρητικό, δεν νομίζω όμως ότι διαφέρουν οι αξίες μας.
Κάθε μέρα στη σχολή μου γνώριζα μαθητές αλλά και μέντορες, που είχαν τα ίδια ιδανικά με εμένα, την ίδια αγάπη για τη γνώση και την ίδια επιθυμία για να αφοσιωθούν στην τέχνη του να προστατεύεις ένα πρόσωπο.
Κάθε δουλειά έχει ένα περιθώριο λάθους, κάτι που αν πάει στραβά, το διορθώνεις. Στη δική σου δουλειά, πόσο στενό είναι αυτό το περιθώριο;
Στη δική μου δουλειά, όπως και σε άλλες παρεμφερείς, το περιθώριο λάθους είναι τρομερά μικρό. Κάθε βράδυ, το μυαλό μου και όλες οι αισθήσεις μου είναι «τεντωμένα» στον χώρο που εργάζομαι και στα άτομα που προστατεύω. Στόχος μου, να μη γίνει καμία στραβή. Από ένα λάθος μπορεί να βρεθείς στο νοσοκομείο ή να κινδυνέψει η ζωή σου.
Δεν πιστεύω όμως ότι αυτό είναι κάτι που κάνει τη δουλειά μου να διαφέρει από τις άλλες. Αυτό που σίγουρα την ξεχωρίζει, είναι το γεγονός ότι χωρίς ανιδιοτέλεια, χωρίς να βάλεις στην άκρη το «εγώ» σου, δεν μπορείς να την κάνεις. Αυτό είναι που κάνει τη δουλειά μου, λειτούργημα.
Πόσο δύσκολο θα είναι να διαχωρίσεις τον Γιάννη που του αρέσει η μουσική τόσο πολύ, από τον Γιάννη που δουλεύει, την ώρα που οι άλλοι γύρω του ακούνε μουσικάρες αγαπημένες;
Είναι μια διαδικασία που πρέπει να την κάνεις την ώρα που σηκώνεσαι να πας για δουλειά, στο φως της μέρας, να διαχωρίσεις τα προσωπικά σου, τα συναισθηματικά σου, από αυτή. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, όταν όμως το πετυχαίνεις, γίνεσαι ένας καλός επαγγελματίας και εμπνέεις σεβασμό και εμπιστοσύνη στους γύρω σου.
Πες μου κάτι που έγινε σε μαγαζί που δούλευες και σε έκανε να γελάσεις λίγο.
Τις προάλλες είχε έρθει ένας κύριος στην πόρτα, και του είπαμε ευγενικά, ότι με το ντύσιμο του δεν μπορεί να περάσει μέσα στο μαγαζί. Έδειξε να το καταλαβαίνει. Έφυγε, πήγε στο αμάξι του, κι έκανε πως αλλάζει ρούχα. Γύρισε στην πόρτα με τα ρούχα του βαλμένα μπρος-πίσω! Κι όμως, ακόμα και με αυτό το παιδί τα βρήκαμε, και ξαναήρθε και όλα καλά μεταξύ μας.
Κάτι αδιανόητο που σου έχει συμβεί τα σχεδόν 25 χρόνια που εργάζεσαι σε κέντρα διασκέδασης;
Στο ξεκίνημα μου, το 1999, είχα βρει μπροστά μου ένα νέο παιδί, δεν μπορούσα να καταλάβω αν δούλευε στο μπαρ, αν ήταν καλλιτέχνης, τι ήταν τελοσπάντων. Τελικά, ήταν ο Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Αν υποθέσουμε πως ένα παιδί θέλει να μάθει πράγματα δίπλα σου, πχ. να εκπαιδευτεί μαζί σου στο wing tsun, πώς μπορεί να το κάνει;
Προς το παρόν εκεί που εκπαιδεύομαι και εγώ στη σχολή της Χαλκίδας υπό τη καθοδήγηση και επιμέλεια του sifu, Γεωργίου Γροντή!
Σε πoιο μαγαζί θα μπορούσε να σε βρει τώρα κάποιος;
Από τις 10 Μαΐου θα βρίσκομαι ξανά στο Club 22 στον Πανό Κιάμο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στο Αλέξανδρο Παπανικολάου και τον κύριο Κιάμο για την υπέροχη συνεργασία που ήδη είχαμε και για τη συνεργασία που ξεκινάει πάλι τώρα!
Το φινάλε το αφήνω σε εσένα. Χωρίς ερώτηση.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ορθοπεδικό - χειρούργο Νίκο Σαλαμαλίκη, τον άνθρωπο που έσωσε το χέρι μου, ύστερα από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που είχα πρόσφατα (μου λέει off the record πώς έγινε το ατύχημα. Τρομάζω. Παιδιά, με μέτρο το ποτό). Χάρη σ' αυτόν τον άνθρωπο με βλέπεις τώρα έτοιμο, για την επόμενη μου δουλειά. Και προπάντων, υγιή.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
