Κατάγεται από τη Νίσυρο αλλά μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη. Πέρασε στο δημόσιο πανεπιστήμιο, πολιτικοποιήθηκε με την Αριστερά και κάποια στιγμή, όταν έκανε μεταπτυχιακό στη Νέα Υόρκη, σκέφτηκε την ακαδημαϊκή καριέρα μέχρι που τον κέρδισε κάτι άλλο.
Η ιστορία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη θα μπορούσε να είναι πανομοιότυπη με την ιστορία πολλών ανθρώπων της ηλικίας του, ουσιαστικά των παιδιών που μεγάλωσαν στα σπίτια της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αυτό που την κάνει διαφορετικη είναι πως εκείνος έγινε κάποια στιγμή κυβερνητικός εκπρόσωπος και παρολίγον δήμαρχος Αθηναίων.
Τον συνάντησα στο κυλικείο του Αρχαιολογικού Μουσείου. Ήταν χωμένος στο βάθος μπροστά από ένα λάπτοπ, δίπλα από έναν φρέντο εσπρέσο και με ένα backpack ακουμπισμένο σε μία καρέκλα δίπλα του. Ακόμα μία τελείως οικεία εικόνα ενός πολιτικού που ούτως ή άλλως τα media είχαν υποδεχτεί το 2015 ως «κανονικό άνθρωπο» ή ως «κυβερνητικό εκπρόσωπο με τα τζιν», σε ένα μικρό δείγμα του πόσο περίεργο μοιάζει ένας «κανονικός άνθρωπος» να εμπλέκεται στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Μας υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και μετά μας απαρίθμησε όσα είχε να κάνει μετά τη συνέντευξη, ίσως σε μία προσπάθεια να οργανώσει και ο ίδιος την ημέρα του. Του είπα ότι από εκείνον ουσιαστικά θέλαμε μερικά κλικς και μετά μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη, γιατί η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι τις μονοθεματικές συνεντεύξεις. «Θα με ρωτήσεις για τη Ράνια, έτσι;» μου απάντησε αστειευόμενος. Πράγματι είχα ετοιμάσει μία ερώτηση. Τελικά δεν πρόλαβα να του την κάνω ποτέ.
Στα περίπου 45 λεπτά που κράτησε η συνέντευξή μας, συζητήσαμε πολλά, κυρίως για την πολιτική πορεία από τον όχι-και-τόσο-σέξι για έναν 18χρονο Συνασπισμό του Κωνσταντόπουλου, στον θρίαμβο και τη ματαίωση του ΣΥΡΙΖΑ, στη νέα εποχή Κασσελάκη και φυσικά στη Νέα Αριστερά.
Η οικογένειά σου ήταν αριστερών καταβολών;
H οικογένειά μου μπορεί να μην ήταν κομματικά οργανωμένη αλλά ήταν σίγουρα πολιτικοποιημένη. Μέσα στο σπίτι δηλαδή υπήρχαν πάντα και η πολιτική εφημερίδα και η πολιτική συζήτηση. Έτσι, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου ήμουν πολύ εξοικειωμένος με την πολιτική.
Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός και άκουγα τον πατέρα μου να έρχεται σπίτι, έτρεχα να του πάρω την εφημερίδα να διαβάσω. Ξεκινούσα κλασικά από πίσω, από τα αθλητικά αλλά έφτανα και μπροστά που ήταν τα πολιτικά.
Η αλλαγή μέσα μου έγινε όταν άρχισα να διαβάζω την εφημερίδα από μπροστά, από τα πολιτικά. Αυτό έγινε όσο ακόμα ήμουν μικρός και εννοώ πραγματικά μικρός, γύρω στα 9 ή 10. Τώρα που στο λέω συνειδητοποιώ πόσο σημαντική τομή ήταν αυτή για εμένα.
Tι εφημερίδες έπαιρναν οι γονείς σου;
Ο πατέρας μου έπαιρνε κυρίως τα Νέα και θυμάμαι ότι διάβαζα και την εφημερίδα του παππού μου που, παρότι ήταν δεξιός, έπαιρνε Ελευθεροτυπία. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν στον χώρο της κεντροαριστεράς με την ευρύτερη έννοια. Ήταν δηλαδή άνθρωποι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ Eσωτερικού, Συνασπισμό.
Στον κλασικό ενδιάμεσο χώρο…
Αυτό, ναι.
Εξού και η πολιτικοποίηση με την αριστερά;
Tην πολιτική μου συνείδηση θεωρώ ότι τη διαμόρφωσα στα 90s. Μία πό τις πρώτες μου συνειδητοποιήσεις δεν ήταν στον άξονα αριστερά-δεξιά. Εκείνη την περίοδο υπήρχε πολύς ρατσισμός εις βάρος των Αλβανών μεταναστών. Θυμάμαι ότι λόγω αυτού, εμένα μου δημιουργούνταν έντονα αντιρατσιστικά αντανακλαστικά. «Γιατί τώρα την πέφτουμε στους ανθρώπους; Επειδή είναι Αλβανοί;». Αυτό το πράγμα με οδήγησε αργότερα στην αριστερά.
Και στον Συνασπισμό;
Μπήκα στην ΑΣΟΕΕ τον Σεπτέμβριο του 1998 και στο πρώτο έτος. Είχα αρχίσει να μπαίνω σε μία διαδικασία να ψάχνομαι με τις φοιτητικές παρατάξεις. Ταυτόχρονα πάντα έχω και μία έμφυτη συστολή. Μου φαινόταν πολύ μεγάλο βήμα το να οργανωθώ και αυτό με απέτρεπε κιόλας.
Όταν όμως δημιουργήθηκε το φοιτητικό κίνημα για τον νόμο Αρσένη, άρχισα να κινητοποιούμαι και περισσότερο.
Ήταν πάντως περίεργη επιλογή να μπεις στον Συνασπισμό. Πρόεδρος ήταν ο Κωσταντόπουλος, ο Συνασπισμός ήταν ένα πράγμα που δεν θα τράβαγε εύκολα έναν πιτσιρικά. Γνώρισα όμως παιδιά που ήταν πολύ ενδιαφέροντα, παιδιά που τελικά έμελλε να παίξουν και καθοριστικό ρόλο και στα τεκταινόμενα της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Άρα καταλαβαίνω ότι αυτές θα είναι οι πρώτες εκλογές που δεν θα ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ;
Τώρα μου βάζεις δύσκολα. Ναι, σε όλες τις εκλογές από τις Ευρωεκλογές του 1999 μέχρι και τις τελευταίες η αλήθεια είναι ότι ψήφιζα Συνασπισμό ή ΣΥΡΙΖΑ. ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζα και αφού έφυγα από το κόμμα. Όχι βέβαια με την ίδια ζέση και τον ίδιο ενθουσιασμό.
Είναι αλήθεια ότι αν πηγαίναμε τώρα στην Κουμουνδούρου, ίσως να μην ήξερες τον κόσμο που κυκλοφορεί στους διαδρόμους;
Εντελώς. Από ό,τι αντιλαμβάνομαι, από ό,τι ακούω αλλά και από ό,τι βλέπω πια, πλέον δεν γνωρίζω πολύ κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν το λέω απαραίτητα ως καλό ή ως κακό. Είναι απλά η εξέλιξη των πραγμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι και προσωπικά έχω νιώσει ένα κόψιμο του ομφάλιου λώρου με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των άλλων, και σε επίπεδο προσώπων. Για τον λόγο αυτό κιόλας έχει αρχίσει να μου φαίνεται κάτι ξένο ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό μπορεί να μου το πουν και άνθρωποι που είναι ακόμη εντός του κόμματος.
Με τον Κασσελάκη έχεις μιλήσει;
Δεν έχω μιλήσει ποτέ με τον Κασσελάκη, δεν τον έχω δει καν από κοντά.
Κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί και αυτό...
Η αλήθεια είναι ότι είναι και υπερκινητικός. Μπορεί να περάσει εδώ δίπλα που καθόμαστε. Δεν θα με αναγνωρίσει αλλά δεν πειράζει (σ.σ. γέλια).
Θα μπορούσες ποτέ να μείνεις και υπό την ηγεσία του;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Να ξεκαθαρίσω βέβαια ότι δεν ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως. Από το 2015 είχα φύγει και από μέλος, οπότε δεν είχα και καμία υποχρέωση.
Ρωτάω πάντως και γιατί συχνά-πυκνά το όνομά σου ερχόταν στην επιφάνεια για την επόμενη ημέρα του κόμματος.
Πολύ κακώς. Σου μιλάω ειλικρινά ότι πάντοτε αυτά τα σενάρια περί δελφινολογίας εγώ τα απεχθανόμουν. Δεν μου άρεσε καθόλου, όλον αυτόν τον καιρό που ήμουν εκτός, η δημοσιότητα για το τι θα κάνω, πότε θα βγω μπροστά, αν θα ασχοληθώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν θα είμαι διάδοχος του Τσίπρα κτλ.
Όταν μου έστελναν διάφορα σχετικά δημοσιεύματα, τους ζητούσα να μην τα στέλνουν και δεν πατούσα καν το κλικ. Δεν μου άρεσε γιατί είχα πάρει κάποιες αποφάσεις απόστασης οι οποίες ήταν αρκετά στέρεες μέσα μου. Δεν περνούσε ποτέ από το μυαλό μου να γυρίσω, πόσο μάλλον ως υποψήφιος αρχηγός του κόμματος.
Δεν έπαιξε ποτέ στο μυαλό μου κάτι τέτοιο και στο λέω με απόλυτη καθαρότητα.
Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Υπήρχε κάτι που έκανες λάθος εσύ;
Δεν γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως ό,τι έχω κάνει στην πολιτική μου ζωή, στην πραγματικότητα δεν το έκανα λειτουργώντας υπολογιστικά. Δεν έκανα ποτέ υπολογισμούς με βάση τη συγκυρία, τον χρόνο, το timing ή το πολιτικό μου κεφάλαιο.
Ενδεχομένως υπήρχε και ένα hype γύρω από το όνομά μου γιατί η κοινωνία δεν έχει συνηθίσει να φεύγει ένας άνθρωπος και να το εννοεί. Πέρασαν πια 9 χρόνια από τότε, αρκετό χρονικό διάστημα για να πειστεί και ο πιο δύσπιστος ότι η αποχώρηση δεν έγινε με άξονα σενάρια της επόμενης ημέρας.
Απλώς δεν είναι ο τρόπος που λειτουργώ ως άνθρωπος. Σκέψου ακόμα και τώρα, η κίνηση που έκανα να μπω στη Νέα Αριστερά δεν ήταν μία κίνηση ορθολογικά υπολογισμένη. Ήταν μία κάπως πιο αυθόρμητη κίνηση που έκανα ως άνθρωπος που λειτουργεί πρώτα από όλα με το συναίσθημα και μετά με το αν νιώθω χρήσιμος στην κοινωνία μέσα από την πολιτική μου δραστηριότητα.
Iσχύει ότι την απόσυρσή σου από τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική τη βίωσες και ως αυτοτιμωρία;
Ισχύει αυτό τo πράγμα, ναι. Είχα πάρει αυτή τη διαδικασία ως αυτοτιμωρία, έγινα πιο εσωστρεφής. Για μένα όλο αυτό ήταν μία προσωπική ματαίωση, το ένιωσα και το βίωσα ως προσωπική ήττα, μέσα από την πολιτική ήττα.
Ακριβώς αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να φύγω κατευθείαν χωρίς να αναζητήσω μία κολυμβήθρα του Σιλωάμ ή προσπαθώντας να παίξω έναν πολιτικό ρόλο όντας εκτός. Αυτολογοκρινόμουν πάρα πολλές φορές στα social media, δεν έδινα συνεντεύξεις.
Όλα αυτά στη λογική ότι το καλοκαίρι του 2015 χάσαμε, ζήσαμε μία πολιτική ήττα ως αριστερά και εγώ ένιωθα ότι έχω μερίδιο ευθύνης, δεν είναι ότι ήθελα να βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω. Ήμουν κυβερνητικός εκπρόσωπος το πρώτο εξάμηνο, οπότε είχα αντικειμενική πολιτική ευθύνη.
Ήταν δύσκολη απόφαση, γιατί ουσιαστικά έπαιρνα απόσταση από το κόμμα στο οποίο ενηλικιώθηκα και από ανθρώπους μαζί με τους οποίους πορεύτηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πέρασα μία προσωπική έρημο.
Aυτή τη ματαίωση την έζησαν και πολλοί ακόμα άνθρωποι που επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια πώς ένιωσες όταν παραιτήθηκε ο Τσίπρας το προηγούμενο καλοκαίρι; Είδες μπροστά σου όλο το τελετουργικό της ματαίωσης;
Την ένιωσα πάρα πολύ, την είχα νιώσει και νωρίτερα. Το βράδυ των πρώτων εκλογών του Μαΐου, το βράδυ της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, ένιωσα, μετά το πρώτο ξάφνιασμα, μία συγκίνηση. Ήταν σαν να έκλεινε μπροστά μου ένα κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας.
Αυτό το βιώσα και σε προσωπικό επίπεδο. Εκείνη την ημέρα έκανα και ένα flashback μεγάλο στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια που αν μη τι άλλο είχε και θριαμβευτικές προεκτάσεις, αισιόδοξες, ελπιδοφόρες.
Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό πραγματικός λόγος για πολλές εκδοχές της σημερινής κατάστασης είναι και η ματαίωση από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή καθαυτή. Πάρα πολύς κόσμος επένδυσε εκτός από πολιτικά και συναισθηματικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το σύνθημα «η ελπίδα έρχεται» μίλησε στις καρδιές του κόσμου.
Να τονίσω βέβαια ότι αυτή η ματαίωση είχε να κάνει και με τους συσχετισμούς δύναμης και με τη ναρκοθέτηση της πορείας της κυβέρνησης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και με την τιμωρητική και ανορθολογική στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν κανονικές συνθήκες διακυβέρνησης αυτές και αυτό δεν είχε να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φαντάζομαι αυτό είναι που κάνει και ακόμα πιο βαθιά τη ματαίωση…
Ίσως. Διαφωνώ κάθετα με αναγνώσεις που λένε ότι ο Τσίπρας είναι προδότης. Γι’ αυτό προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτικός όταν μιλάω γι’ αυτές τις εποχές. Προφανώς και έγιναν λάθη και υπήρχε έλλειψη προετοιμασίας, δεν το συζητώ, αλλά ο συσχετισμός δύναμης ήταν αμείλικτος.
Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Ήταν μία ιστορική περίοδος που ήταν εξαιρετικά οξυμένη και γι’ αυτό έγινε μία μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Κάθε περίοδος όμως δεν είναι ίδια. Κάνοντας μία ανάγνωση της ιστορίας σε μακρά διάρκεια θα δεις ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στον χρόνο που μπορείς να εκμεταλλευτείς τη συγκυρία και τους συσχετισμούς για να δώσεις απαντήσεις.
Δεν ασπάζεσαι, φαντάζομαι, ούτε θεωρίες πως ο Κασσελάκης έπεσε από τον ουρανό.
Χαίρομαι που με ρωτάς γιατί με ρωτάνε συνέχεια «αυτόν τώρα ποιος τον έφερε;». Δεν λειτουργούν όμως τόσο απλά τα πράγματα. Πολλές φορές, όταν δεν έχουμε τη συνολική εικόνα και επομένως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τα πράγματα, καταφεύγουμε σε θεωρίες συνομωσίας.
Αν δεν δεις τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία του από το 2015 και κυρίως από το 2019 και μετά, και κυρίως αν δεν το δεις από απόσταση, που εγώ είχα την ευκαιρία, τότε θα ψάχνεις ποιος τον φύτεψε. Εγώ πάλι πιστεύω ότι ο Κασσελάκης είναι η συνέχεια μίας γραμμικής πορείας του κόμματος που οδήγησε σε αυτό το γεγονός, ίσως σε υπερθετικό βαθμό.
Θα μου το εξηγήσεις αυτό;
Ειδικά από το 2019 και μετά υπήρχε μία πλήρης αποπολιτικοποίηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και υπήρχε μία καθυπόταξη των πάντων στον κυβερνητισμό. Μία λογική διεύρυνσης του τύπου «ας μπουν όλοι μέσα». Στην πραγματικότητα βέβαια αγοράζεις από το καλάθι προσωπικότητες, πράγμα που τελικά αναιρεί την κυβερνητική προοπτική.
Όταν κάνεις διεύρυνση με αυτούς τους όρους, στην πραγματικότητα απεμπολείς την ποιότητα, την αξιοπιστία, την οποιαδήποτε σύνδεση με την κοινωνία και το αποτέλεσμα είναι να μην μπορείς να γίνεις ανταγωνιστική δύναμη στον Μητσοτάκη.
Στην εξίσωση βάλε και τον μεσσιανισμό, την αποθέωση του ηγέτη που την είδαμε στην περίοδο Τσίπρα. Αυτά πήραν χαρακτηριστικά τιμωρητικά προς όσους θεωρούνταν ότι έκαναν εσωτερική αντιπολίτευση στον Τσίπρα. Έφεραν δε έναν άνθρωπο, τον Κασσελάκη, που απογείωσε τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά και οδήγησε στην πλήρη αποπολιτικοποίηση του κόμματος.
Ήταν μεν ουρανοκατέβατος αλλά υπήρχε όλο το πολιτικό και το κοινωνικό υπόβαθρο για να πατήσει αυτός επάνω. Παρά την έκπληξη, αν το δεις εκ των υστέρων, όλο αυτό βγάζει νόημα.
Υπάρχει μία ελιτίστική ανάγνωση που λέει ότι το 41% ήρθε από έναν λαό που δεν ξέρει το συμφέρον του. Εσύ πώς εξηγείς την κυριαρχία του Μητσοτάκη;
Θα κρατήσω τρεις λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με ένα αντικειμενικό πράγμα. Ο Μητσοτάκης έχει μία επικοινωνιακή και μιντιακή ασπίδα προστασίας που ό,τι και αν γίνει το βλέπει ως δίχτυ ασφαλείας. Φιλοτεχνούνται success stories, χωρίς να υπάρχει καμία βάση. Την ίδια στιγμή οι κυβερνητικές αποτυχίες σε μία σειρά θεμάτων (σκάνδαλα, Τέμπη, ακρίβεια, υγεία) αποκρύπτονται. Αυτό δεν ερμηνεύει τα πάντα αλλά σίγουρα παίζει καθοριστικό ρόλο.
Από την άλλη, ο Μητσοτάκης είχε τη συγκυρία, ώστε να έχει να μοιράσει χρήμα. Αυτή τη συγκυρία δεν την είχε καμία κυβέρνηση από το 2010 και μετά. Εξαιτίας της πανδημίας απελευθερώθηκαν πολλοί πόροι από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ευρωπαϊκά χρήματα για τα οποία ο ίδιος δεν έκανε τίποτα. Ήταν και η μόνη φορά που κυβέρνηση δεν είχε να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς του συμφώνου σταθερότητας και του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Μοίρασε, λοιπόν, πάρα πολύ χρήμα και αυτό είναι το βασικό λάθος της αντιπολίτευσης, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έβλεπε ότι εκείνος έχτιζε συμμαχίες. Το στεναχώρο βέβαια είναι ότι όλο αυτό το χρήμα που μοιράστηκε δεν άλλαξε ούτε το παραγωγικό μοντέλο ούτε την κοινωνική κατάσταση. Απλά μοιράστηκε με έναν τρόπο αμιγώς πελατειακό σε φίλους και γνωστου΄ς.
Το τρίτο και πολύ βασικό είναι η κρίση αξιοπιστίας που υπάρχει προς την αντιπολίτευση γενικότερα και ειδικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη συναισθηματική και πολιτική ακύρωση που ένιωσε ο κόσμος, με αποτέλεσμα, ακόμα και σωστά πράγματα να έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος να μην τον ακούει, να το αποστρέφεται.
Στη Νέα Αριστερά πώς βρέθηκες;
Είχα επαφές με τους ανθρώπους της Νέας Αριστεράς, δηλαδή συζητούσαμε όλο αυτό το διάστημα. Για εμένα ήταν δύο οι λόγοι. Αφενός ότι η πολιτική κατάσταση ήταν σε ένα τέλμα: Απόλυτη κυριαρχία Μητσοτάκη και το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα να εκφράζεται από έναν τύπο σαν τον Κασσελάκη.
Έτσι, μέσα σε αυτή τη συνθήκη εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι «τι κάνω σε όλο αυτό;». Ωραία η ενασχόληση εκ του ασφαλούς αλλά έπρεπε να βάλω πλάτη. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα μπορούσα να το κάνω.
Ακόμα και το καλοκαίρι που στήριξα την Έφη την Αχτσιόγλου δεν έβλεπα τον εαυτό μου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Mου το εξηγείς λίγο αυτό;
Λόγω της εσωτερικής κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και να έβγαινε η Έφη, θα ήταν καλύτερα μεν, αλλά πιστεύω ότι η κατάσταση θα παρέμενε τελικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε πια να προσφέρει στην αριστερά και στην προοδευτική προοπτική.
Όταν έφυγαν αυτοί οι άνθρωποι, θεώρησα και θεωρώ ότι διαμορφώθηκε ένας πολιτικός χώρος που θα είχε τις δυνατότητες να συμβάλει και στην ανασύνθεση της αριστεράς αλλά και στη δημιουργία ενός πόλου που να είναι ανταγωνιστικός προς τον Μητσοτάκη.
Mήπως απλά είναι επιστροφή στο άσπιλο, αμόλυντο αλλά και ελάχιστα επιδραστικό στην κοινωνία 3%;
Κοίταξε, κάποιος θα μπορούσε πράγματι να το πει αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Στην πραγματικότητα, εγώ θεωρώ ότι σε αυτές τις συνθήκες της πολιτικής ρευστότητας που υπάρχουν σήμερα και της πολιτικής αμηχανίας ενός ευρύτατου κομματιού του προοδευτικού κόσμου, στόχος δεν είναι να καλύψεις το 3%.
Ιδιαίτερα όταν έχεις ζήσει την προηγούμενη περίοδο του 2012, έχεις βιώσει μέσα σου και το πώς η κοινωνική μηχανική μπορεί να οδηγήσει μικρά κόμματα να γίνουν μεγάλα. Έτσι, δεν καταδέχεσαι να μείνεις στον ρόλο του μικρού κόμματος που απλά γίνεται κιβωτός όπου φυλάσσονται τα κειμήλια της αριστεράς.
Θέλεις να παίξεις ρόλο και να είσαι κοινωνικά χρήσιμος.
Η πλατεία έχει πεθάνει;
Υπάρχει κάποια κινηματική υποχώρηση, πέρα από κάποιες εκλάμψεις. Απέναντι έχεις ούτως ή άλλως και μία κυβέρνηση που τα κοινωνικά κινήματα τα αντιμετωπίζει σαν τη λερναία ύδρα. Προσπαθεί να κόψει το κεφάλι με το που βγει.
Ενδιαφέρουσα μεταφορά η λερναία ύδρα…
Λέω λερναία ύδρα όμως ακριβώς γιατί αφήνει τη θετική προοπτική: Από το ένα κομμένο κεφάλι μπορούν και εμφανιστούν δύο. Είναι δύσκολο αλλά γι’ αυτό θέλουμε να πιάσουμε το νήμα από την αρχή και να ξαναστήσουμε ένα πράγμα που να δώσει ξανά ελπίδα στην ελληνική κοινωνία.
Άρα τελικά έχεις μία αισιοδοξία...
Όλα αυτά που είπαμε μπορεί να οδηγήσουν σε μία λογική ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Αυτό όμως δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Εμένα η ένταξή μου στη Νέα Αριστερά έχει να κάνει και με αυτό. Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, να δούμε τα λάθη και τα θετικά που έγιναν και τελικά να ξαναστήσουμε κάτι που θα είναι και πάλι ελπιδοφόρο για την ελληνική κοινωνία.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
