Απόγευμα Δευτέρας στο Μεταξουργείο. Δύο τύποι, ο ένας με κάμερα στο χέρι, βρισκόμασταν κάτω ένα υπόστεγο δίπλα από ένα λεωφορείο που δεν έδειχνε κανένα σημάδι ότι θα αναχωρήσει σύντομα. Προσπαθούσαμε να καλυφθούμε από τη βροχή. Αν έβλεπε κανείς τις κινήσεις μας γύρω από την Πλατεία Καραϊσκάκη θα περίμενε να είμαστε μάλλον ασφαλίτες. Τελικά μοιάζαμε περισότερο δημοσιογράφοι από όσο φανταζόμασταν.
Όπως μάθαμε αργότερα, στα ίδια μέρη, εκεί δηλαδή που εδώ και πάνω από 20 χρόνια φεύγουν καθημερινά λεωφορεία τύπου ΚΤΕΛ προς χώρες των Βαλκανίων και κυρίως την Αλβανία, είχαν φτάσει ρεπόρτερ από τα κανάλια. Σκοπός τους ήταν να πάρουν πλάνα με αφορμή την μετακίνηση οπαδών του Έντι Ράμα που την προηγούμενη ημέρα είχε κάνει την περίφημη εκδήλωσή του στο Γαλάτσι.
Δεν ήταν και πολύ εύκολο να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι το συγκεκριμένο θέμα το είχαμε σκεφτεί μέρες πριν καν μάθουμε το πρόγραμμα του Αλβανού Πρωθυπουργού. Ένα πολύ βασικό μέρος της δουλειάς ενός δημοσιογράφου είναι να διαλέγει ποιες από τις αμέτρητες ιστορίες που εκτυλίσσονται έξω από το γραφείο του αξίζουν να ειπωθούν.
Σε αυτό το παιχνίδι, τα τελευταία ειδικά χρόνια, τα πράγματα έχουν γίνει πιο ασφυκτικά. Οι ιστορίες χάνονται μέσα σε ένα τσουνάμι πληροφοριών και ειδήσεων. Ο καπιταλισμός σκοτώνει τη δημιουργικότητα, έλεγε ο Άρης Χατζηστεφάνου σε μία πρόσφατη συνέντευξή του στο Personas του Reader. Tι ιστορία μπορεί να σου πει το μέρος που φεύγουν τα λεωφορεία για την Αλβανία, αν δεν έχει προηγηθεί μία επίσκεψη του Αλβανού Πρωθυπουργού;
«Ταξιδεύετε και εσείς, παιδιά;»
«Ταξιδεύετε παιδιά; Τι ώρα φεύγει για Αργυρόκαστρο;», μία πολύ ευγενική κυρία με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ήρθε προς το μέρος μας. Όταν της είπαμε για ποιον λόγο ήμασταν εκεί, απάντησε με την ίδια ευγένεια «καλά σας κατάλαβα». Η ίδια, χρόνια μετανάστρια στην Ελλάδα, επρόκειτο να επιβιβαστεί στο λεωφορείο με κατεύθυνση το Αργυρόκαστρο. Πήγαινε να δει τις γιαγιάδες, όπως μας είπε, και θα επέστρεφε σε λίγες μέρες.
Πίσω της πέρασε ο οδηγός ενός εκ των λεωφορείων άνοιξε τις πόρτες. Διέκοψε την κουβέντα μαζί μας και τον ρώτησε στα ελληνικά πότε ξεκινούσε. Εκείνος της απάντησε μισά ελληνικά και μισά αλβανικά ότι θα ξεκινούσε στις 18:00. Είχε ακόμα 20 λεπτά μπροστά της αλλά με κάποιο άγχος πήρε τη βαλίτσα της και κατευθύνθηκε προς το λεωφορείο. Αφού αρνήθηκε ευγενικά τη βοήθειά μας αλλά και να τη βγάλουμε ένα πορτρέτο, επιβιβάστηκε αποχαιρετώντας μας με το ίδιο χαμόγελο.
Στον συγκεκριμένο στεγασμένο χώρο, ακριβώς μπροστά από δύο σταθευμένα λεωφορεία, μας είχε υποδεχτεί ένας κύριος λίγο πάνω από τα 60. Φορούσε ένα καπέλο μπλε καπέλο New Era και από κάτω ένα μπεζ αμάνικο γιλέκο. Ήταν κάτι σαν κουμανταδόρος στα λεωφορεία. Φαινόταν ότι κάνει πολλά χρόνια τη δουλειά.
«Έχει πέσει πολύ η κίνηση πλέον εδώ». Πρόκειται για κάτι που μας είχαν πει νωρίτερα και από άλλα πρακτορεία. «Μπορεί να ξεκινάνε λεωφορεία με 5 και 10 άτομα το πολύ. Πώς να βγεις έτσι;». Oι λόγοι γι’ αυτό είναι πολλοί. Πολλοί μετανάστες έχουν πια οργανώσει τις ζωές τους εδώ και χρειάζεται να πηγαίνουν σπανιότερα στα μέρη τους. Όταν το κάνουν, θα προτιμήσουν το αυτοκίνητό ή το αεροπλάνο. «Τα εισιτήρια (σ.σ. αεροπορικά) είναι πολύ πιο φτηνά τώρα».
Πάντως παρατηρήσαμε ότι στα περισσότερα από τα πρακτορεία στα οποία πήγαμε και ρωτήσαμε, οι τιμές ήταν στάνταρ. Μας το είχε πει νωρίτερα ένας πιο νέος άνθρωπος, γύρω στα 30, που ήταν ολιγομίλητος αλλά σίγουρα βοηθητικός. Έσκασε ένα χαμόγελο μόνο όταν μας πρότεινε να μπούμε στο επόμενο δρομολόγιο και να μας πάει όπου θέλουμε.
Η διαδρομή από το Μεταξουργείο μέχρι το τελωνείο είναι γύρω στις 7 ώρες. Εξαρτάται βέβαια από την κίνηση και τον οδηγό. Αν θες να πας, θα πληρώσεις 40 ευρώ χωρίς επιστροφή και 60 ευρώ με επιστροφή.
Μέχρι που έπιασε η βροχή, αυτά ήταν τα μοναδικά λόγια που είχαμε για το θέμα. Πριν από αυτό, είχαμε εισπράξει αρκετές, γεμάτες καχυποψία, αρνήσεις τόσο στις ερωτήσεις όσο και στο να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες τον χώρο.Το να είναι καχύποπτοι απέναντι σε Έλληνες δημοσιογράφους μεσήλικες εργαζόμενοι αλβανικής καταγωγής είναι αν μη τι άλλο πλήρως δικαιολογημένο.
Και μερικές συμβουλές για την Αλβανία
Στρίβοντας ξανά προς την οδό Δηλιγιάννη, απέναντι στο Θέατρο Περοκέ, το μάτι μας έπεσε σε ένα εντυπωσιακό κόκκινο κτήριο. Από τη μισάνοιχτη πόρτα ξεπρόβαλλε ένας άνδρας σκυμμένος πίσω από το γραφείο του. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα για να τον ρωτήσουμε μερικά πράγματα.
Ο κύριος Πέτρος μας υποδέχτηκε αμέσως και πολύ φιλικά. Ρώτησε αν η επίσκεψή μας αφορούσε την επίσκεψη του Ράμα. «Χθες έπρεπε να είχατε έρθει, γινόταν χαμός εδώ. Πέρασαν και το πρωί 2-3 συνάδελφοί σας από τα κανάλια». Του εξηγήσαμε ότι βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα από σύμπτωση.
«Την επιχείρηση την έχουμε εδώ πολλά χρόνια, από το 1990». Το γραφείο του έχει καθημερινά δύο δρομολόγια, ένα στις 11:00 και άλλο ένα στις 18:00. Εξυπηρετεί ένα μεγάλο μέρος της αλβανικής επικράτειας. Ο ίδιος πάντως ομολογεί ότι έχει πάρα πολλά χρόνια να την επισκεφτεί. Παρακολουθεί όμως τα πράγματα από μακριά.
«Έχει γίνει αρκετά τουριστική η Αλβανία, ναι. Καμία σχέση όμως με τον τουρισμό που έχει εδώ η Ελλάδα. Χρειάζεται πολλή δουλειά για κάτι τέτοιο», μας τονίζει. Πάντως υπάρχουν και τουρίστες που αξιοποιούν τις υπηρεσίες του.
Όταν τον ρωτάμε για τις περιοχές που αξίζει να επισκεφτεί κανείς στην Αλβανία μας λέει ότι από άποψη ομορφιάς και παραλιών ξεχωρίζει ο νότος. Από την άλλη, αν κάποιος θέλει να φάει καλό φαγητό πρέπει να πάει στα βόρεια. «Θα βρείτε τρομερά πιάτα εκεί».
Φεύγοντας, μας προσκάλεσε όποτε να επιστρέψουμε και να πάμε δωρεάν στην Αλβανία. Όταν μας ρώτησε από ποιο site είμαστε, του δείξαμε την αρχική του Reader. Εκείνη την ώρα, πρώτο θέμα ήταν η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ερντογάν. «Πώς πήγε αυτό; Τα βρήκανε; Λέτε να κάνει τίποτα ο Ερντογάν;». Tον διαβεβαιώσαμε ότι όλα θα πάνε καλά και φύγαμε. Δεν είχαμε ιδέα τι είχε ειπωθεί στη συνάντηση.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
