Μπορεί ένα ιστορικό γεγονός όπως η μαζική δολοφονία των Ναϊτών Ιπποτών να γεννήσει μια ημέρα που στο συλλογικό υποσυνείδητο θα μείνει ως η πλέον γρουσούζικη; Μπορεί. Και βέβαια μπορεί. Παρασκευή και 13 είναι αυτή.
Αν, λοιπόν, είστε προληπτικός, φτύστε τον κόρφο σας, κουνηθείτε από τη θέση σας και καθίστε αναπαυτικά να διαβάσετε μια ιστορία, από τους Αγίους Τόπους, γεμάτη αίμα, αλήθειες και μύθους.
«Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici»
Η φράση που στα λατινικά διαβάσατε στον μεσότιτλο σημαίνει Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα. Αν δεν το ξέρετε ήδη, αυτό είναι το πλήρες όνομα των Ναϊτών Ιπποτών. Ήταν μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις της εποχής του. Ιδρύθηκε στον απόηχο της Α’ Σταυροφορίας, το 1.118 μ.Χ με σκοπό να βοηθήσει το χριστιανικό νεοϊδρυθέν Βασίλειο της Ιερουσαλήμ να διατηρηθεί ενάντια των μουσουλμάνων γειτόνων του και να εξασφαλίσει την ασφαλή και ελεύθερη προσέλευση του μεγάλου αριθμού των Ευρωπαίων προσκυνητών που συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ, μετά την κατάκτησή της από τους Σταυροφόρους.
Η έδρα των Ναϊτών «προδίδεται» από την ονομασία τους. Στο Όρος του Ναού πιθανολογείται ότι βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντα που χτίστηκε περίπου του 950 π.Χ. Η περιοχή αυτή της Ιερουσαλήμ ονομαζόταν Templum Solomonis. Όταν οι Ναΐτες το έκαναν έδρα τους το μετονόμασαν σε Templum Domini, δηλαδή «Ναό του Θεού». Είναι η περιοχή που σήμερα βρίσκεται το Ιερό για τους μουσουλμάνους Τέμενος Αλ-Άκσα.
Η ίδρυση του τάγματος είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον κόμη Ούγο της Καμπανίας (Hugo de la Champagne). Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βαλδουίνου του Β’, ο Ούγος μαζί με άλλους 8 ιππότες παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και του πρότειναν την ίδρυση μίας κοινότητας ιπποτών που θα ακολουθούσε τον κανόνα θρησκευτικού τάγματος και θα αφιερωνόταν στην προστασία των προσκυνητών.
Ο βασιλιάς έδωσε την άδεια του και οι Ναΐτες μόλις είχαν «γεννηθεί». Όσο περνούσε ο καιρός τόσο μεγαλύτερη ήταν η δύναμη που αποκτούσαν. Οι Ιππότες γρήγορα αντιλήφθηκαν πως το «χρήμα κινεί τα πάντα». Έφτιαξαν, λοιπόν, το πρώτο τραπεζικό σύστημα και ανακάλυψαν τις επιταγές. Έχοντας ανοίξει «υποκαταστήματα» σε Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία, οι Ναΐτες πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους σε όποιον πλούσιο ήθελε να μεταβεί στην Παλαιστίνη αλλά φοβόταν να μεταφέρει μαζί του μεγάλα χρηματικά ποσά (αν και συνήθως τότε ήταν κοσμήματα και χρυσάφι).
Οι Ιππότες, λοιπόν, έδιναν στον πλούσιο μια «επιταγή» και όταν ο πλούσιος έφτανε στην Παλαιστίνη την «εξαργύρωνε» και έπαιρνε πίσω το χρυσάφι και τα πολύτιμα κοσμήματα που είχε «καταθέσει» στους Ναΐτες. Οι Ιππότες, πέρα από την ισχυρότατη στρατιωτική τους παρουσία στους Αγίους Τόπους, απέκτησαν μεγάλη δύναμη τόσο σε πολιτικό, όσο και σε οικονομικό και εκκλησιαστικό επίπεδο. Για πολλούς ήταν ξεκάθαρο πως όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν ολοένα και πιο επικίνδυνοι για όλα τα υπόλοιπα κέντρα εξουσίας. Έπρεπε, λοιπόν, να βγουν από τη μέση με κάθε τρόπο.
Έτσι, την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307, με εντολή του Γάλλου βασιλιά Φιλίππου του Ωραίου, συλλαμβάνονται ο (τελευταίος) Μέγας Διδάσκαλος ή Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος, Ζακ ντε Μολέ και χιλιάδες Ναΐτες Ιππότες. Ο Γάλλος βασιλιάς ενδιαφερόταν για το χρήμα και την πολιτική δύναμη. Είχε, όμως, σύμμαχο τον Πάπα Κλήμη τον Ε' ο οποίος ενδιαφερόταν για την εκκλησιαστική εξουσία (και βέβαια το χρήμα) που έβλεπε να δοκιμάζεται από τη δύναμη που είχαν αποκτήσει οι Ναΐτες.
Με εντολή του βασιλιά της Γαλλίας, λοιπόν, οι Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα διαλύθηκαν. Στη δική που έγινε οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν πως (κυρίως εξαιτίας των τελετών μύησης που είχαν) ήταν αιρετικοί. Το κατηγορητήριο, ωστόσο, ήταν τόσο σαθρό που δεν πείστηκε ούτε ο Πάπας! Παρ' όλα αυτά χιλιάδες ιππότες, ανάμεσα σε αυτούς και ο Μέγας Μάγιστρος, βασανίστηκαν φρικτά, δολοφονήθηκαν ή πετάχθηκαν ζωντανοί στην πυρά.
«Εσύ Κλήμη και εσύ Φίλιππε... Καταπατήσατε τον όρκο σας! Είστε προδότες. Σας κατηγορώ και τους δύο ενώπιον της Θείας Δικαιοσύνης! Σας καλώ ενώπιόν της... τρις και τρις... Και θα κληθείτε εμπρός της. Εσύ Κλήμη μέσα σε σαράντα ημέρες. Και εσύ Φίλιππε μέσα σ′ ένα χρόνο». Ήταν τα τελευταία λόγια του Μέγα Μάγιστρου, πριν πεθάνει στην πυρά.
Η λαϊκή παράδοση θεωρεί ότι η κατάρα που έριξε στον Κλήμη και στον Φίλιππο της Γαλλίας ο μέγας μάγιστρος Ζακ ντε Μολέ, ο οποίος εκτελέστηκε στις 11 Μαρτίου (ή 18 Μαρτίου) του 1314 στο Παρίσι, είχε τέτοια δύναμη και τελικά πραγματοποιήθηκε. Ο Κλήμης Ε΄ πέθανε στις 20 Απριλίου 1314 και ο Φίλιππος Δ΄ στις 29 Νοεμβρίου 1314.
Η τεράστια περιουσία τους σπάστηκε σε κομμάτια, με τα περισσότερα από αυτά να καταλήγουν στα «ταμεία» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Και όταν λέμε περιουσία εννοούμε κινητή και ακίνητη. Αμύθητα πλούτη και τεράστιες εκτάσεις στους Ιερούς Τόπους αλλά και στην Ευρώπη.
Ελάχιστοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να γλιτώσουν από αυτό το μακέλεμα και φοβισμένοι έμειναν κρυμμένοι για πολλά χρόνια δημιουργώντας έτσι άλλους μύθους. Πυρήνες ιπποτών που γλίτωσαν τον διωγμό, βρήκαν καταφύγιο στη Βρετανία, όπου και ίδρυσαν τις πρώτες τεκτονικές Στοές. Η σφαγή του 1307 ήταν τέτοια, που η Παρασκευή και 13 επιβίωσε στην ευρωπαϊκή συλλογική μνήμη ως η κατ’ εξοχήν αποφράδα ημέρα.
Paraskavedekatriaphobia
Για τους προληπτικούς εδώ στην Ελλάδα η γρουσούζικη ημέρα, είναι η Τρίτη και 13 εξαιτίας της πτώσης της Κωνσταντινούπολης. Βέβαια, η Άλωση έγινε στις 29 Μαΐου 1453 αλλά το άθροισμα της χρονολογίας μας κάνει 13, οπότε... μάλλον για άλλη Άλωση μιλάμε και αυτή είναι η Άλωση που έγινε την Τρίτη 13 Απριλίου 1204 από τους Σταυροφόρους. Επειδή, όμως, είναι πιο «πολιτικά ορθό» να «καταριόμαστε» αιώνια τους Οθωμανούς και όχι τους ομοθρήσκους μας, αθροίζουμε το 1+4+5+3=13 και «λύνεται» το πρόβλημα.
Αυτοί που έχουν... μεγάλο θέμα με την Παρασκευή και 13 είναι οι Αγγλοσάξονες (τα παλαιότερα χρόνια) και κυρίως οι Αμερικάνοι (στα νεότερα χρόνια) που, μάλλον επηρεάστηκαν περισσότερο από τις σχετικές ταινίες τρόμου που έβγαιναν με το κιλό τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ο φόβος της Παρασκευής και 13 ονομάζεται στα αγγλικά paraskavedekatriaphobia (μία λέξη που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις Παρασκευή, δεκατρείς και φοβία) και αποτελεί ειδική μορφή της τρισκαιδεκαφοβίας (ο φόβος για τον αριθμό δεκατρία, που θεωρείται πρόληψη).
Ακόμη και σήμερα πολλά κτίρια και ξενοδοχεία δεν αριθμούν τον 13ο όροφο περνώντας από τον 12ο στον 14ο κατευθείαν. Το ίδιο γίνεται και με τη 13η σειρά καθισμάτων στα αεροπλάνα, αλλά και σε πολλούς δρόμους, όπου δεν υπάρχει ο αριθμός 13. Βέβαια, και στην έδρα του Ολυμπιακού, το Στάδιο Καραΐσκάκη, θύρα 13 δεν υπάρχει αλλά αυτό είναι για άλλους (εντελώς... ευνόητους) λόγους. Καμία σχέση με προκαταλήψεις και μύθους.
Πέρα από την αιματηρή ιστορία των Ναϊτών, πολλοί πιστεύουν πως ήταν Παρασκευή όταν η Εύα έδωσε το μήλο στον Αδάμ. Άλλοι λένε πως ήταν Παρασκευή όταν πέθαναν. Παρασκευή καταστράφηκε ο Ναός του Σολομώντα. Παρασκευή ενταφιάστηκε ο Ιησούς Χριστός. Παρασκευή έγινε η μεγάλη πλημμύρα της Βίβλου. Στην Αμερική και την Αγγλία, συνήθως κάθε Παρασκευή κρεμούσαν τους θανατοποινίτες – με αποτέλεσμα να αποκαλείται συχνά η Παρασκευή και ως Ημέρα του Κρεμασμένου – γεγονός που έκανε πολλούς κλέφτες να θεωρήσουν γρουσούζικες τις Παρασκευές.
Παράλληλα, δίπλα στην Παρασκευή «κόλλησε» και το... γρουσούζικο 13. Γιατί; Ο Ιούδας Ισκαριώτης ήταν ο 13ος καλεσμένος. Το 13 σπάει την αρμονία του 12 (12 Θεοί του Ολύμπου, 12 άθλοι του Ηρακλή, 12 φυλές του Ισραήλ, 12 μαθητές του Χριστού, 12 Ιμάμηδες κλπ). Στα Ταρό το 13 σημαίνει θάνατος. Το 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης είναι αφιερωμένο στο «θηρίο» και τον «Αντίχριστο».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
