Στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πολλοί ήταν εκείνοι που επιχείρησαν να αλώσουν την Κωνσταντινούπολη. Η «Βασιλεύουσα» ήταν το κέντρο του εμπορικού κόσμου και αποτελούσε στόχο επιδρομών με το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο. Τα τείχη της να παραμένουν απόρθητα και τους επίδοξους κατακτητές είτε να πνίγονται στα νερά γύρω από τη Πόλη είτε να αποχωρούν ηττημένοι.
Διαβάστε επίσης: Γιατί οι Βίκινγκς δεν λεηλάτησαν ποτέ την Κωνσταντινούπολη
Το καλοκαίρι του 626 οι Βυζαντινοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς που επιχείρησε να πάρει την Πόλη. Οι Άβαροι συνεπικουρούμενοι από σλαβικά φύλα -Κροάτες και Σέρβους- μετά από την αποτυχία τους να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη στράφηκαν προς την Κωνσταντινούπολη. Την ίδια περίοδο και μία περσική στρατιά στρατοπέδευσε στη Χαλκηδόνα, καταφέρνοντας έτσι να αποκλείσουν την Κωνσταντινούπολη. Ο περσικός στρατός ήταν στην ασιατική πλευρά της Πόλης, ενώ οι Άβαροι με τους Σλάβους των οποίων ο αριθμός έφτανε τις 80.000, στην ευρωπαϊκή.
Οι υπερασπιστές της Πόλης έφταναν περίπου τους 12.000 άνδρες, κυρίως ιππείς – ένα επίλεκτο στρατιωτικό σώμα καθώς Αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν εκτός της Κωνσταντινούπολης, πολεμώντας τους Πέρσες στη Μικρά Ασία.
Η πολιορκία
Το Βυζαντινό ναυτικό διατήρησε τον έλεγχο στον Βόσπορο, και αυτό αποδείχθηκε ζωτικής σημασίας, καθώς οι Πέρσες δεν μπορούσαν να στείλουν στρατεύματα ούτε πολιορκητικές μηχανές στην ευρωπαϊκή πλευρά για να βοηθήσουν τους συμμάχους τους. Επιπλέον, εξουδετερώθηκε τελείως το πλεονέκτημα της συνέργειας των επιτιθεμένων και μειώθηκε η αποτελεσματικότητα της πολιορκίας, επειδή οι Πέρσες είχαν υψηλή τεχνογνωσία και εμπειρία σε πολιορκίες και αν μπορούσαν να συμμετάσχουν πιο ενεργά, θα προκαλούσαν σοβαρά προβλήματα. Έτσι τη πολιορκία διεξήγαν ουσιαστικά οι Άβαροι, με τους Πέρσες να συμμετέχουν απλά στον αποκλεισμό από τα ανατολικά και κατά καιρούς να επιχειρούν να παρέμβουν χωρίς μεγάλη επιτυχία.
Παρά τις συνεχείς επιθέσεις στα τείχη με βολές από τους καταπέλτες για ένα μήνα, το ηθικό διατηρήθηκε ακμαίο εντός των τειχών, κυρίως λόγω του Πατριάρχη Σεργίου που με θρησκευτικό ζήλο έκανε συνεχώς λιτανείες στα τείχη με την εικόνα της Παναγίας και ενθάρρυνε τους υπερασπιστές με τη διαβεβαίωση ότι οι Βυζαντινοί ήταν υπό θεϊκή προστασία αφού αγωνίζονταν εναντίον ειδωλολατρών.
Μια μέρα σαν σήμερα, στις 7 Αυγούστου ήταν καθοριστική για την πολιορκία επειδή οι Βυζαντινοί απέκρουσαν μια μεγάλη επίθεση και προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους εχθρούς, που προφανώς τότε συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν εύκολο να πάρουν την Πόλη.
Οι κρίσιμοι παράγοντες που συνετέλεσαν στη νίκη σε μια από τις πιο σπουδαίες πολιορκίες της παγκόσμιας ιστορίας ήταν η πρόχειρη προετοιμασία και η έλλειψη εφοδίων για αμφότερα τα επιτιθέμενα στρατεύματα, η ισχύς των τειχών της πόλης και η Βυζαντινή ναυτική υπεροχή, η οποία απέτρεψε τις δυνάμεις των Περσών να βοηθήσουν ουσιαστικά στην πολιορκία και να συνδυαστούν αποτελεσματικά με τους Αβάρους.
Έψαλλαν στον Ακάθιστο Ύμνο
Η σωτηρία της πόλης που πήρε διαστάσεις θριάμβου αποδόθηκε από τους Βυζαντινούς στην Παναγία. Ο Πατριάρχης Σέργιος, ο νεαρός Κωνσταντίνος, με όλους του επισήμους και τον λαό πήγαν στο ναό Παναγίας των Βλαχερνών και όλοι όρθιοι έψαλλαν τον «Ακάθιστο Ύμνο» στην Παναγία, αποδίδοντας τα «νικητήρια» και την ευγνωμοσύνη τους προς «Τη υπερμάχω στρατηγώ». Ήταν από τις πιο ωραίες στιγμές στην ιστορία του Βυζαντίου.
Ο ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου δεν είναι γνωστός, καθώς οι μακροχρόνιες έρευνες δεν έχουν καταλήξει σε αναμφισβήτητα συμπεράσματα. Έχουν αναφερθεί τα ονόματα του Ρωμανού του Μελωδού, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιου, του διάκονου και ιαμβογράφου Γεωργίου Πισίδη, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού Α', του μητροπολίτη Νικομηδείας Γεωργίου Σικελιώτη, της Κασσιανής και του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου.
Με πληροφορίες από: byzantium.gr και sansimera.gr
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
