Το θρυλικό κλαμπ «Ρόδον» δεν υπάρχει πια. Τυχεροί όσοι το προλάβαμε και ζήσαμε εκεί μέσα νύχτες μαγικές. Αξέχαστες. Σήμερα στη θέση του υπάρχει ένα super market αλλά αν είχες μπει έστω και μια φορά, έστω μία, δε γίνεται να περάσεις απ' έξω και να μην κοντοσταθείς, να μην κοιτάξεις, να μην αναπολήσεις. «Ακούς» ακόμα τα τραγούδια, τις φωνές, τις ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο, τα τύμπανα. Στο «Ρόδον» δεν πήγαινες απλά σε μια συναυλία. Στο «Ρόδον» πήγαινες για να ζήσεις, για να βιώσεις, μια συναυλιακή εμπειρία. Τρεις γενιές μουσικόφιλων «μεγάλωσαν» μέσα στο «Ρόδον» το οποίο, στην πραγματικότητα, και μέσα από δυσκολίες, έθεσε τη βάση γι' αυτό που σήμερα λέμε «συναυλιακή ζωή» της Αθήνας.
Η ιστορία του «κορυφαίου συναυλιακού κλαμπ στον κόσμο»
Πριν τον Οκτώβριο του 1987, στο κτίριο της οδού Μάρνη 24 υπήρχε ο κινηματογράφος «Ρόδον». Η χρήση του (και μαζί η συναυλιακή ιστορία της πρωτεύουσας), έμελλε να αλλάξει όταν μια συζήτηση μεταξύ φίλων πήρε μια αναπάντεχη τροπή. Ο Φώτης Μπόμπολας είχε μόλις γυρίσει από τις σπουδές του στο εξωτερικό. Ο νεαρός γόνος της γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας, απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι τις κοσμικές εξόδου. Προτιμούσε να πηγαίνει σε ροκ συναυλίες και όταν αυτό δεν γινόταν άραζε με τους φίλους του στον «Πήγασο» στα Εξάρχεια. Μέχρι τότε κλειστός συναυλιακός χώρος στην Αθήνα δεν υπήρχε. Όλες οι «κλειστές» συναυλίες γίνονταν στον Σπόρτινγκ, στον Μύλωνα και στον «Τάφο του Ινδού» στη Λεωφόρο. Ο Μπόμπολας έχοντας δει τι γίνεται στο εξωτερικό με τα κλειστά συναυλιακά κλαμπ ρίχνει την ιδέα, επικρατεί ενθουσιασμός. Ο Μάκης Σαλιάρης, ορκισμένος ροκάς, πρώην ραλίστας και τότε ιδιοκτήτης του Club 22, που τότε είχε αρχίσει να κλείνει τις πρώτες δυνατές συναυλίες, του είπε πως θα τον βοηθήσει ώστε να έρθουν σημαντικά ονόματα από το εξωτερικό.
Επόμενο βήμα η εύρεση του χώρου που θα μπορεί να διαμορφωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει συναυλίες. Και ο χώρος αυτός ήταν το κτίριο της οδού Μάρνη.
Έτσι, μια ημέρα σαν σήμερα, ο πρώην κινηματογράφος «Ρόδον» γίνεται «Ρόδον: Live» και η ιστορία αρχίζει να γράφεται. Στο ξεκίνημά του το κλαμπ είχε και το δικό του σύνθημα: «Regina Rosas Amat», όπερ μεθερμηνευόμενον εστί «η βασίλισσα αγαπάει τα ρόδα». Όπου βασίλισσα βάλε την Αθήνα και όπου ρόδα, βάλε το Ρόδον. Η Αθήνα αγαπάει το Ρόδον.
Για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, πριν την πρώτη συναυλία, που ήταν των Αυστραλών Triffids, είχε υπάρξει και η πρόβα τζεναράλε η οποία ήταν επίσης μια εξαιρετική συναυλία για τους λίγους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί στις 5 Νοεμβρίου 1987. Εκείνη τη νύχτα έπαιξε εκεί ο «θείος Μήτσος», ο Δημήτρης Πουλικάκος, οι Άλλα Μαντάντα των Νίκου Αρκούδη και Σωτήρη και Άγη Δάνου αλλά και οι Yeah των Τάκη Γιαννούτσου, Γιάννη Ντρενογιάννη, Χρύσας Πανταζή. Ιστορικότατο live για λίγους και εκλεκτούς.
Τα όσα ακολούθησαν μέσα στα επόμενα χρόνια καθόρισαν την συναυλιακή ζωή της Αθήνας. Ποιοι έχουν παίξει εκεί μέσα; Πολλοί. Πάρα πολλοί. Οι σημαντικότεροι (με την υποσημείωση πως δεδομένα θα λησμονηθούν κάποιοι) είναι οι: Eric Burdon, Ramones, Chris Isaak, James Taylor, Iggy Pop, Primal Scream, Franz Ferdinard, Faithless, Inspiral Carpets, Residents, Moby, Nick Cave, Robert Plant, ISIS, Divine Comedy, Kreator, Motorhead, Sepultura, Annihilator, Αccept, Iced Earth (εκεί ηχογράφησαν το θρυλικό «Alive in Athens»), Paradise Lost, Dream Theater, Cathedral , Sepultura, Blind Guardian, Sodom, Skyclad, Running Wild, King Diamond, οι δικοί μας Rotting Christ, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα, Δημήτρης Πουλικάκος, Τζίμης Πανούσης, Λευκή Συμφωνία, Panx Romana, Κωνσταντίνος Β, Νίκος Πορτοκάλογλου, Γιάννης Αγγελάκας (επίσης ηχογράφησε δίσκο στο κλαμπ), Ενδελέχεια, Stereo Nova, Nightstalker, Αctive Member κλπ κλπ
Ευρωπαίοι ατζέντηδες είχαν κατατάξει το «Ρόδον» μέσα στο Τop 3 των ευρωπαϊκών κλαμπ εκείνης της εποχής! Ο σπουδαίος Eric Burdon είχε χαρακτηρίσει το Ρόδον ως το καλύτερο κλαμπ στο οποίο έχει παίξει παγκοσμίως.
Ένα «κολαστήριο» 1500 ατόμων
Οι Τρύπες έκοψαν 264 εισιτήρια στην πρώτη τους εμφάνιση στο Ρόδον τον Νοέμβριο του 1987. Αλλά από εκεί και πέρα κάθε φορά που έπαιζαν στο κλαμπ της οδού Μάρνης επικρατούσε χάος. Όχι ότι δε γινόταν αυτό στη συντριπτική πλειονότητα των υπόλοιπων συναυλιών. Το Ρόδον ήταν ένα «κολαστήριο» που χωρούσε 1500 άτομα. Ροκάδες, πανκιά, χεβιμεταλάδες, γκοθάδες αλλά και χιπχοπάδες.
Το Ρόδον ήταν ο χώρος που καθιερώθηκε στην Ελλάδα το stage diving (για τους μη μυημένους: ένας θεατής ανεβαίνει στη σκηνή και από εκεί «βουτάει» στο κοινό που... συνήθως τον έπιανε στον αέρα πριν τσακιστεί στο έδαφος) και είχε γίνει τόσο της μόδας που τα νέα ταξίδεψαν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία. Έτσι όταν είχαν γίνει οι προσπάθειες για να έρθουν στην Αθήνα οι θρυλικοί Motorhead, το συγκρότημα του γίγαντα Lemmy είχε στείλει το εξής μήνυμα στους διοργανωτές: «εάν κάποιος τολμήσει να ανέβει στη σκηνή, πρώτα θα του κόψουμε το κεφάλι και μετά θα διακόψουμε τη συναυλία». Κανένα περιθώριο για παρερμηνείες.
Στο Ρόδον καταργήθηκαν τα ντου. Η πόρτα άνοιγε μόνο σε όσους είχαν εισιτήρια. Δεν υπήρχαν οι μεγάλες θύρες των γηπέδων που ευνοούσαν κάτι τέτοιο. Επιπλέον, στο Ρόδον εμφανίστηκαν για πρώτη φορά «επαγγελματίες σεκιουριτάδες». Δεν έμπλεκες.
Συνήθως απ΄ έξω υπήρχαν προωθητικές ενέργειες από εταιρείες τσιγάρων και έδιναν τσάμπα πακέτα τσιγάρα σε πιτσιρικάδες που έμπαιναν στο εσωτερικό και το... ντουμάνιαζαν. Άλλες εποχές. Άλλες φορές το ίδιο το κλαμπ ανακοίνωνε πως οι 100 κοπέλες που θα φτάσουν πρώτες στη Μάρνη θα μπουν τσάμπα. Κακός χαμός από κορίτσια. Κάθε ηλικίας.
Όταν έμπαινες στο εσωτερικό νόμιζες ότι περνούσες σε άλλη διάσταση. Όλα βαμμένα στα μαύρα. Ακόμα και οι τοίχοι. Το μπαρ στα δεξιά.Τουαλέτες στο υπόγειο. Είχε και εξώστη για όσους ήθελαν να βλέπουν τη συναυλία αφ' υψηλού και δίπλα στον ηχολήπτη. Η κατάμαυρη υπερυψωμένη σκηνή. Στ' αριστερά ο χώρος του DJ. Η Άννα στο μπαρ. Η Μαίρη στο ταμείο.
Οι Στέρεο Νόβα ανέβασαν ένα πρόβατο στο σκηνή. Ο Iggy Pop κατέβασε το παντελόνι του και έμεινε ολόγυμνος όταν κατάλαβε πως υπήρχαν στον χώρο κάμερες που τον κατέγραφαν. Ο συγχωρεμένος Lux Interior των Cramps έδειχνε με... περηφάνια το πέος του στο κοινό και μετά έβγαλε την μπότα που φορούσε η κιθαρίστρια Poison Ivy (κατά κόσμον Kristy Marlana Wallace), τη γέμισε σαμπάνια και έπινε από εκεί όλη τη νύχτα. Ο Nick Cave έφυγε «κόκκαλο» από το Ρόδον μετά από συναυλία του και τελικά πήρε έναν υπνάκο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας στο Μεταξουργείο. Πολλές τέτοιες ιστορίες. «Και διηγώντας τα να κλαις».
Η είδηση για το λουκέτο στο Ρόδον κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2005 και έπεσε σαν «βόμβα». Η εταιρεία «Ανωση», που το διεύθυνε, ανακοίνωσε ότι θα το κλείσει λόγω «ιδιοχρησίας της ιδιοκτήτριας του κτιρίου εταιρείας» και συμπλήρωνε πως οι έρευνες για νέο χώρο συναυλιών έχουν ήδη αρχίσει. Τελικά ποτέ δεν βρέθηκε το «Ρόδον 2». Τα όποια σχέδια υπήρχαν έμειναν στα χαρτιά. Γιατί έκλεισε το Ρόδον αφού είχε τόσο μεγάλη επιτυχία; Καλή ερώτηση. Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Προσωπικά, και επιτρέψτε μου αυτή την αναφορά, πάντα θα θεωρώ καλύτερη απάντηση αυτή που είχε δώσει ο Ντάνι Κουλούρης, ο πρώην ιδιοκτήτης του Πήγασου στα Εξάρχεια που στο Ρόδον «έτρεχε» το μπαρ: «Το Ρόδον ήρθε την κατάλληλη στιγμή και έκλεισε όταν έπρεπε, έχοντας κλείσει πλήρως τον κύκλο του».
Μάλλον έτσι είναι τα πράγματα. Η μουσική αλλάζει, ο τρόπος που γίνονται οι συναυλίες άλλαξε. Καλή η νοσταλγία αλλά, πλέον, οι απαιτήσεις είναι αυξημένες. Οι Έλληνες μουσικόφιλοι βγαίνουν και στο εξωτερικό για συναυλίες και εκεί τα μαγαζιά είναι άρτια από κάθε άποψη. Η Αθήνα έπρεπε να ακολουθήσει. Έπρεπε να φτιαχτούν κλαμπ που θα κάλυπταν όλα τα στανταρτς. Και έτσι έγινε...
Το Ρόδον έκλεισε στις 29 Μαίου 2005, σφραγίζοντας μια ολόκληρη εποχή στα μουσικά δρώμενα της πρωτεύουσας. Ο τελευταίος που πάτησε στη σκηνή του ιστορικού «Ρόδον» ήταν ο Steve Wynn με την μπάντα του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
