Αν ρώταγαν κάποιον τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στον Τζορτζ Μπεστ, στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και τον Φιντέλ Κάστρο, θα μπορούσε να πει πως ήταν τρεις επαναστάτες. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο καθένας στην εποχή του. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο κοινό. Και οι τρεις αυτοί άνθρωποι πέθαναν την ίδια ημέρα. Στις 25 Νοεμβρίου του 2005 ο Τζορτζ Μπεστ. Στις 25 Νοεμβρίου του 2016 ο Φιντέλ Κάστρο. Στις 25 Νοεμβρίου του 2020 ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Σα να υπήρχε κάποιο μεταφυσικό «ραντεβού» με τον θάνατο.
Το διαμάντι που άκουγε στο όνομα Τζορτζ Μπεστ
«Pele good. Μaradona better. George Best», έλεγαν οι περισσότεροι σε μια φράση που πάντα σήκωνε μεγάλη κουβέντα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν πως ο Μπεστ ήταν ο πρώτος πραγματικά μεγάλος ροκ σταρ του ποδοσφαίρου. Το δεύτερο ήταν πως ο Μπεστ ήταν ο πρώτος πραγματικά μεγάλος αυτοκαταστροφικός ροκ σταρ του ποδοσφαίρου. Από τις μικρές ομάδες του Μπέλφαστ, ο Μπεστ έφτασε να γίνεται ο παίκτης πάνω στον οποίο στηριζόταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ήταν 19 ετών όταν από «το αγόρι από το Μπέλφαστ», έγινε «το πέμπτο σκαθάρι» όπως τον έλεγαν για να δείξουν πως αν και ποδοσφαιριστής έμοιαζε περισσότερο με μέλος των θρυλικών Beatles. Γητευτής της στρογγυλής θεάς, ο Μπεστ έκανε ότι ήθελε μέσα στο γήπεδο. Σε μια εποχή που οι αμυντικοί είχαν ουσιαστικά το ελεύθερο να σταματάνε τους αντιπάλους τους με όποιο τρόπο ήθελαν (θεμιτό ή αθέμιτο), ο Τζορτζ Μπεστ «χόρευε» ανάμεσά τους και τους περνούσε σα να ήταν σταματημένοι. Δεν του αρκούσε να περνάει τους αντιπάλους του. Ήθελε να τους βασανίζει. Να τους ξεφτιλίζει. Να «παίζει» μαζί τους.
Το 1968 βραβεύεται ως ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Την ίδια εποχή λαμβάνει περίπου 10.000 γράμματα την εβδομάδα από θαυμαστές του σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Για χάρη του ανοίγουν σύνδεσμοι φιλάθλων από τη μία άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη. Ακόμα και εκεί που το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο δημοφιλές όσο άλλα σπορ, ο Τζορτζ Μπεστ έχει fun club. Ο Μπεστ ήταν ο άνθρωπος που «έβγαλε» τους ποδοσφαιριστές από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και τους έκανε σελέμπριτις.
Από το 1969 και έπειτα, ωστόσο, ο Μπεστ παραδόθηκε στους δαίμονές του και ήταν πλέον περισσότερο ροκ σταρ, παρά ποδοσφαιριστής. Τζόγος, γυναίκες, αλκοόλ. Πολλές γυναίκες. Πολύ αλκοόλ. Και ανεξέλεγκτος τζόγος. Τόσο ανεξέλεγκτος που έχασε όλη του την περιουσία. Παρά το γεγονός ότι είχε βρεθεί ξανά στο μηδέν, ο Μπεστ διατηρούσε το χιούμορ του. Με μερικές ατάκες να έχουν μείνει θρυλικές. «Ξόδεψα τα λεφτά μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα» έλεγε. «Το 1969 οι γιατροί μου είπαν να κόψω το αλκοόλ και να εγκαταλείψω τις γυναίκες. Και το έκανα. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου» ανέφερε. Λίγα χρόνια πριν πεθάνει, σε μια εκδήλωση προς τιμήν του, είχε πει: «Είναι μεγάλη μου χαρά που στέκομαι εδώ. Είναι μεγάλη μου χαρά που στέκομαι γενικά».
Από το 1971 μέχρι και το 1983 που εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε επίσημο αγώνα ποδοσφαίρου, ο Μπεστ έπαιξε σε διάφορες μικρομεσαίες ομάδες (κυρίως στις ΗΠΑ), χωρίς ποτέ να φτάσει στα επίπεδα που ήταν όταν έπαιζε με την κόκκινη φανέλα και το 7 στην πλάτη. Από το 1984 και μετά υπήρχε μόνο ο κατήφορος. Και αν δε βούλιαξε, και αν δεν πέθανε νωρίτερα, αυτό οφείλεται μόνο στη λατρεία που του είχε ο κόσμος. Το 2002 αναγκάστηκε να κάνει μεταμόσχευση ήπατος. Όταν βγήκε από το νοσοκομείο το γιόρτασε με... άφθονο αλκοόλ! Πέθανε μια ημέρα σαν σήμερα, το 2005, σε ηλικία 59 ετών. Στην κηδεία του πήγαν 500.000 άνθρωποι ενώ εκείνη την ημέρα, με ειδική τροπολογία, η βρετανική κυβέρνηση επέτρεψε στα μπαρ να λειτουργήσουν ολόκληρο το 24ωρο.
Ο επαναστάτης που μπήκε στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες
Για πάνω από μισό αιώνα ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας από τους σταρ της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας. Δημιούργησε φανατικούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς.
Την πρωτοχρονιά του 1959, ο Φιντέλ Κάστρο και οι άνδρες του μπαίνουν θριαμβευτές στην Αβάνα. Ο δικτάτορας Μπατίστα φεύγει κακήν κακώς από τη χώρα. Για τα επόμενα 50 χρόνια ο άνθρωπος με τα γένια, το πούρο και τα χακί στρατιωτικά ρούχα θα γίνει το αγκάθι στα πλευρά των ΗΠΑ. Θα αποκτήσει φανατικούς οπαδούς αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Και αυτοί οι τελευταίοι θα ευθύνονται που ο ηγέτης της Κούβας το 2011 μπήκε στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες με ένα ρεκόρ που πιθανότατα δε θα σπάσει ποτέ:
Από το 1959 μέχρι και το 2006 που παρέδωσε την εξουσία στον αδερφό του Ραούλ ο Φιντέλ Κάστρο επέζησε από 638 απόπειρες δολοφονίας εναντίον του! Σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πηγές ο πρώτος άνθρωπος που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Κάστρο ήταν ο εξόριστος Κουβανός Felix Rodriguez ο οποίος στρατολογήθηκε από τη CIA, εκπαίδευσε συμπατριώτες τους για την Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων και ήταν παρών στη δολοφονία του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα!
Η CIA δε δίστασε να κινητοποιήσει ακόμα και τη Μαφία για να εξολοθρέψει τον Κάστρο. Οι περισσότεροι δράστες ήταν Κουβανοί εξόριστοι που είχαν εκπαιδευτεί από την περιβόητη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ. Ο γνωστότερος από αυτούς ήταν ο Antonio Veciana ο οποίος μέσα σε 17 χρόνια προσπάθησε να σκοτώσει τον κομμουνιστή ηγέτη της Κούβας τρεις φορές!
Ο Κάστρο κυβέρνησε με σιδηρά πυγμή την Κούβα από το 1959 έως το 2008, όταν τον διαδέχθηκε ο αδερφός του Ραούλ. Άκρως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με φανατικούς φίλους και εχθρούς. Δεν είναι παράδοξο που οι εξόριστοι Κουβανοί στις ΗΠΑ βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το θάνατο του. Για την Αριστερά, ο Κάστρο αποτελούσε ένα από τα τελευταία σύμβολα της κομμουνιστικής επανάστασης, για τους πάσης φύσεως αντικομμουνιστές συμβόλιζε τον στυγνό δικτάτορα και καταπιεστή του λαού του. Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2016 στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών.
Ο ποδοσφαιριστής που είχε τη δική του εκκλησία με χιλιάδες πιστούς
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν ένας καταραμένος ποιητής του ποδοσφαίρου. Είναι άδικο και κρίμα να λες για εκείνον πως ήταν ένας ποδοσφαιριστής. Ακόμα και αν πεις πως ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, τον αδικείς. Ένας αθυρόστομος επαναστάτης που εκμεταλλεύτηκε τη φήμη που του χάρισε η μπάλα για να υπερασπίζεται τους αδύναμους ήταν. Βοηθούσε τους πάντες. Ήταν το μεγαλύτερο αστέρι και ταυτόχρονα απολάμβανε το παιχνίδι στην αλάνα και τις λάσπες.
Ήταν ο άνθρωπος που στα μάτια πολλών συμπατριωτών του πήρε εκδίκηση για τα όσα, σε στρατιωτικό επίπεδο, είχε υποστεί η Αργεντινή από την Αγγλία στα νησιά Φώκλαντ. Ο ίδιος άνθρωπος που έκανε τον φτωχό Ιταλικό νότο να κοιτάει αφ’ υψηλού τον πλούσιο βορά!
Ήταν από τους λίγους (αν όχι ο μόνος) που είχε φανατικούς οπαδούς οι οποίοι άλλαζαν ομάδα ανάλογα με το πού έπαιζε ο Ντιέγκο. Και τον αποκαλούσαν Θεό. D10S (ένα λογοπαίγνιο με την ισπανική λέξη dios = Θεός και τον αριθμό της φανέλας του). Αφού ήταν Θεός, τότε έπρεπε να έχει την Εκκλησία του. Και τους ιερείς του. Και τους πιστούς του. Και τις 10 εντολές του. Και την προσευχή του. Και να γίνονται γάμοι και βαφτίσια στο όνομα του. Και τις μεγάλες εορτές του. Και τις κυριακάτικες Λειτουργίες του.
Iglesia Maradoniana ονομάζεται η εκκλησία που οι πιστοί του Μαραντόνα έχουν σαν σπίτι τους. Η αρχική ιδέα άνηκε στους Héctor Campomar, Alejandro Verón και Hernán Amez. Τρεις θεοπάλαβους οπαδούς του Ντιέγκο. Αυτοί μοιράστηκαν την ιδέα τους και σύντομα βρέθηκαν άλλοι 200 εξίσου θεοπάλαβοι και έβαλαν μπροστά το σχέδιο της ίδρυσης της Iglesia Maradoniana.
Τελικά, το σχέδιο τους πήρε σάρκα και οστά στην πόλη Ροζάριο στις 30 Οκτωβρίου 1998. Τυχαία ημερομηνία; Όχι βέβαια. Στις 30 Οκτωβρίου 1960 είχε γεννηθεί ο Ντιέγκο.
Ακολουθεί τη δική της χρονολογία (το 2010 π.χ. είναι το έτος 50 μ.Ντ.- μετά Ντιέγκο), διαθέτει τη δική της Βίβλο που είναι η αυτοβιογραφία του Μαραντόνα, έχει τους δικούς της Αποστόλους (όσους τον βοήθησαν στην καριέρα του) και τους δικούς της Ιούδες (όσους συγκρούστηκαν μαζί του). Η Iglesia Maradoniana τέλει γάμους και βαφτίσια. Ένα μέλος της Εκκλησίας όταν απέκτησε δίδυμες κόρες της πήγες εκεί για να τις βαπτίσει. Στη μια έδωσε το όνομα Mara και στην άλλη Dona!
Εκκλησία χωρίς προσευχή δε νοείται και κάπως έτσι οι πιστοί του Ντιέγκο απέκτησαν τη δική τους στα πρότυπα του Πάτερ ημών: «Ντιέγκο ημών. Πάτερ Ντιέγκο, ο εν Ντουμπάι. Αγιασθήτω το αριστερό σου πόδι. Ελθέτω η μαγεία σου. Γεννηθήτω η ποιότητά σου, ως εν ουρανώ και επι της γης. Το γκολ ημών το επιούσιον, δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τις κλοτσιές ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις κλοτσιές ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις οφσάιντ, αλλά ρύσαι ημάς από του Αβελάνζ και του Πελέ».
Ο αξεπέραστος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2020 σκορπίζοντας τη θλίψη στους οπαδούς του σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
