Ένας πατέρας σκοτώνει με τσεκούρι τον γιο του. Μεταφέρει το πτώμα του σε άλλη τοποθεσία όπου αρχικά το καίει και στη συνέχεια, την επόμενη ημέρα, τεμαχίζει το πτώμα και την ώρα που το βάζει σε σακούλες προκειμένου να το εξαφανίσει επεμβαίνει η αστυνομία και τον συλλαμβάνει.
Μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από 26 χρόνια, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών του επιβάλει την ποινή κάθειρξης 15 ετών και έξι μηνών. Η ερώτηση που προκύπτει, αβίαστα είναι: «μα καλά πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να διαπράττει μια τόσο άγρια δολοφονία και η ποινή να μην είναι ισόβια»; Προφανώς και η ερώτηση είναι και εύλογη και σωστή. Υπάρχει απάντηση και βρίσκεται στο κείμενο που ακολουθεί.
«Χειρότερο κακό από αυτό που με βρήκε δεν μπορεί να συμβεί»
Ο Απόστολος Κοσμάς ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ζούσε με τη σύζυγό του, την Ελευθερία, και τους τρεις γιούς τους στην Κηφισιά. Η ζωή τους ήταν φυσιολογική. Μια κλασική αστική οικογένεια, που ζει ήρεμα και με οικονομική άνεση σε ένα ακριβό προάστιο της πρωτεύουσας.
Ο Απόστολος, ένας άνθρωπος εργατικός και μορφωμένος (είχε σπουδάσει μηχανολόγος – μηχανικός στη Γερμανία), που ήξερε πέντε γλώσσες και είχε μια μεγάλη αδυναμία: τον πρωτότοκο γιο του. Τον Βαγγέλη. Ένα παιδί πανέξυπνο. Όλα κυλούσαν ομαλά στην οικογένεια μέχρι που ο Βαγγέλης μπήκε στην εφηβεία. Τότε άρχισε να παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά. Όσο περνούσε ο καιρός, η κατάσταση άρχισε να γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η οικογένεια βρισκόταν σε άρνηση. Δεν ήθελαν (ή δεν μπορούσαν) να φανταστούν πως όλη αυτή η έξαρση βίας είναι κάτι περισσότερο, κάτι πιο σοβαρό από μια «έκρηξη» ορμονών εξαιτίας της εφηβείας. Δυστυχώς, ωστόσο, δεν υπήρχε η παραμικρή βελτίωση. Μόνο χειρότερα γίνονταν τα πράγματα.
Εκεί που όλοι ήρθαν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα ήταν ο τότε 15χρονος Βαγγέλης μίλησε στον πατέρα του και του είπε πως ένας από τους γείτονες έμπαινε μέσα στο μυαλό του και του υπαγόρευε τι να κάνει! «Το κεφάλι μου πονάει, πρέπει να τον σκοτώσω», είπε στον πατέρα του ο οποίος ένιωσε τον κόσμο του να καταστρέφεται. Το αφήγημα της «άγριας εφηβείας» που είχαν φτιάξει μέσα στο μυαλό τους, έπαψε να υπάρχει. Ο Βαγγέλης ήταν ξεκάθαρο πως είχε πρόβλημα. Ακόμα και τότε, ωστόσο, η οικογένεια αρνείται να δει την πραγματικότητα. Αρχικά θεωρεί πως όλο αυτό, ό,τι και αν ήταν, θα μπορούσαν να το ξεπεράσουν με αγάπη. Η κατάσταση του Βαγγέλη, ωστόσο, επιδεινωνόταν ραγδαία.
Η οικογένεια, πλέον, ζούσε ένα δράμα διαρκείας. Τα βίαια ξεσπάσματα του Βαγγέλη ήταν πια πολύ συχνά. Χτυπούσε άσχημα και τον πατέρα και τη μητέρα του. Τους έβριζε. Φώναζε. Έσπαγε. Απειλούσε. Ο Απόστολος Κοσμάς προκειμένου να αποτρέψει τον εγκλεισμό του γιου του, αναθέτει στον επίκουρο καθηγητή Νευρολογίας και Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λ. Παπαγεωργίου, το δύσκολο έργο. Ο σπουδαίος επιστήμονας, ωστόσο, από ένα σημείο και μετά σηκώνει τα χέρια του ψηλά και λέει στους γονείς του Βαγγέλη πως η «αναγκαστική νοσηλεία» η μόνη λύση.
Ο εγκλεισμός του στην κλινική «Γαλήνη» δίνει τη χαριστική βολή στην οικογένεια. Η διάγνωση των γιατρών είναι σοκαριστική: Σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου, με ανεξέλεγκτη επιθετικότητα!
Ο Απόστολος Κοσμάς δεν μπορεί να βλέπει το παιδί του κλεισμένο μέσα σε μια κλινική να βιώνει μια τραγική κατάσταση. Μια ομάδα 4-5 νοσηλευτών πιάνουν όλοι μαζί τον Βαγγέλη, τον δένουν και τον κλείνουν σε ένα υπόγειο. Υπογράφει τα χαρτιά και τον παίρνει με δική του ευθύνη στο σπίτι της οικογένειας. Εξακολουθούσε να πιστεύει πως με αγάπη και την απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή ο Βαγγέλης θα τα καταφέρει και θα επανέλθει. Η κατάσταση, ωστόσο, χειροτερεύει και χειροτερεύει και χειροτερεύει μέχρι που ο Βαγγέλης σταματάει να παίρνει τα φάρμακά του και γίνεται ανεξέλεγκτη.
«Να με βάλουν σ' ένα μνήμα δίπλα στο παιδί μου, να 'μαστε αγκαλιασμένοι για πάντα»
Ειδικοί αλλά και αστυνομικοί κάνουν συνεχείς εκκλήσεις για επιστροφή του Βαγγέλη στην κλινική αλλά ο πατέρας του επιμένει. Ο Βαγγέλης είναι, πλέον, ένα ανεξέλεγκτο αγρίμι. Όταν οι γονείς αποφασίζουν πως ο εκ νέου εγκλεισμός του είναι η μοναδική λύση, είναι, πλέον, πολύ αργά. Ακόμα και οι αστυνομικοί στους οποίους απευθύνθηκε ο Απόστολος Κοσμάς του λένε πως δεν μπορούν να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη. Προτείνουν να ενημερωθεί η ΕΚΑΜ και να αναλάβει αυτή! Ο Απόστολος Κοσμάς, όταν ακούει πως θα πρέπει να αναλάβουν οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, φοβάται και κάνει πίσω.
Στις 7 Ιουλίου 1996, ο Βαγγέλης περνάει μια ακόμα δυνατή κρίση. «Αν μέχρι να γυρίσω δε μου έχεις βρει λεφτά για όπλα, θα σε σκοτώσω» λέει ο Βαγγέλης στον πατέρα του και φεύγει από το σπίτι. Ο Απόστολος Κοσμάς πάει στο αστυνομικό τμήμα. Εκλιπαρεί, πλέον, για επέμβαση της αστυνομίας. Ο διοικητής, ωστόσο, λείπει και οι αστυνομικοί αρνούνται να πάρουν μια τέτοια ευθύνη. Ο Απόστολος Κοσμάς επιστρέφει στο σπίτι. Όταν επιστρέφει και ο Βαγγέλης εκτυλίσσεται και πάλι μια δύσκολη κατάσταση την οποία ο Κοσμάς αρνήθηκε να περιγράψει προκειμένου να προστατεύσει τη μνήμη του παιδιού του.
Μετά από 10 χρόνια μέσα σε μια διαρκή κόλαση ο Απόστολος Κοσμάς αποφασίζει να απαλλάξει από αυτό το δράμα τόσο τον γιό του όσο και την υπόλοιπη οικογένειά του. Σκοτώνει τον Βαγγέλη με ένα τσεκούρι. Στη συνέχεια χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, μετέφερε το πτώμα στο εξοχικό της οικογένειας στον Κάλαμο και το πυρπόλησε.
Ο Κοσμάς επέστρεψε στο εξοχικό την επόμενη μέρα και τεμάχισε το απανθρακωμένο πτώμα με πριόνι, προκειμένου να το εξαφανίσει. Την ώρα που τοποθετούσε τα μέλη του νεκρού γιου του σε σακούλες, η αστυνομία έκανε έφοδο και τον έπιασε επ’ αυτοφώρω. Ένας κάτοικος της περιοχής που είχε βγάλει βόλτα τον σκύλο του έτυχε να περνά έξω από την οικοδομή. Η μυρωδιά οδήγησε το σκυλί στο μισοκαμένο πτώμα. Ο γείτονας ειδοποίησε την αστυνομία και οι ένστολοι έστησαν ενέδρα με την ελπίδα πως ο δράστης θα εμφανιστεί ξανά για να ολοκληρώσει το έργο του.
Ακολούθησε η δίκη. Κανείς δεν έκανε λόγο για παιδοκτόνο. Ο Απόστολος Κοσμάς είχε κερδίσει τη συμπάθεια μιας «παγωμένης» κοινωνίας. Ο ίδιος, ωστόσο δε συγχώρεσε τον εαυτό του. «Σας παρακαλώ. Δικάστε με 100 χρόνια. Δε με νοιάζει. Μη με στενοχωρείτε άλλο. Διαβάστε τα από τα χαρτιά σας. Πώς μπόρεσα να σκοτώσω το παιδί μου; Είμαι εγκληματίας; Μήπως είμαι τρελός; Καλύτερα να είχα αυτοκτονήσει» λέει στο δικαστήριο.
«Αν βγω από τη φυλακή, θα βοηθήσω τα παιδάκια που έχουν την ίδια αρρώστια με τον Βαγγέλη μου. Σας παρακαλώ, δώστε μου μια άδεια να πάω και εγώ στον τάφο του παιδιού μου. Να κλάψω... Δεν έχω πάει ποτέ. Χειρότερο κακό από αυτό που με βρήκε δεν μπορεί να συμβεί. Επιθυμώ μέσα από τη φυλακή να βοηθήσω, όσο μπορώ τα παιδιά μου και μετά να με βάλουν σ' ένα μνήμα δίπλα στο παιδί μου, να 'μαστε αγκαλιασμένοι για πάντα», συμπληρώνει κλαίγοντας και κρατώντας το κεφάλι του.
«Βιώνω μια τραγωδία. Χρειάζεται ένας νέος τραγωδός για να αποδώσει το δράμα μου. Ελάτε για μια στιγμή στη θέση μου και να με καταλάβετε, τι περνώ» λέει η Ελευθερία Κοσμά. «Πραγματικά πονώ για τον αδελφό μου, δήλωσε στους δημοσιογράφους, αλλά ήταν τέτοια η κατάσταση στο σπίτι που πραγματικά καταλαβαίνω και τον πατέρα μου» προσθέτει ο Κώστας Κοσμάς, ο αδερφός του Βαγγέλη. «Ο πατέρας μου ήταν το πρότυπό μου. Προσπαθούσα να του μοιάσω. Σε όλα (…) Κατάλαβα ότι έπρεπε μόνος μου να προστατεύσω τον εαυτό μου. Κλείδωνα την πόρτα μου και άφηνα τα παντζούρια ανοιχτά. Δεν έφταιγε ο αδελφός μου. Η αρρώστια του μόνο», θα πει ο μικρός αδερφός.
«Ποιος είμαι εγώ που θα κάνω τον τιμητή; Δεν έχω δικαίωμα να απευθύνω κατηγορίες ηθικής φύσεως. Βρεθείτε στη θέση αυτού του τραγικά άτυχου πατέρα. Η αγάπη, πάντως, δε σκοτώνει. Ας τον κρίνει ο Θεός ή η κοινωνία. Λύση, υπήρχε. Ο εγκλεισμός. Αλλά ο κατηγορούμενος ήταν δέσμιος των αντιλήψεών του. Παγιδεύτηκε. Εγκλωβίστηκε. Φοβόταν τον κοινωνικό στιγματισμό» θα πει ο εισαγγελέας στην αγόρευση του.
Η ποινή που επιβλήθηκε στον Απόστολο Κοσμά ήταν κάθειρξη 15 ετών και έξι μηνών. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, την ώρα του προαυλισμού, ο Κοσμάς κατέρρευσε και λίγο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
