Αν η έκφραση «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» είχε μια εφαρμογή τότε σίγουρα αυτή θα ήταν ο «πόλεμος των έξι ημερών». Το Ισραήλ, «περικυκλωμένο» από Άραβες, ήξερε πως ο πόλεμος πλησιάζει επικίνδυνα. Και αποφάσισε πως δε θα κάτσει να περιμένει τους εχθρούς του. Ξεκίνησε μια αστραπιαία πολεμική επιχείρηση. Πριν οι Άραβες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία και Λίβανος) καταλάβουν τι είχε συμβεί, το Ισραήλ είχε κερδίσει τον πόλεμο και είχε τριπλασιάσει τα εδάφη του. Μέσα στα «κέρδη» του ήταν τόσο η Δυτική Όχθη όσο και η μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για έναν πόλεμο που δεν ήταν καν έξι ημερών. Οι ισραηλινοί χρειάστηκαν περίπου τρεις ώρες για να ισοπεδώσουν την Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία και άλλες περίπου 30 ώρες για να διαλύσουν τις αντίστοιχες των υπόλοιπων τεσσάρων αραβικών κρατών. Από εκεί και πέρα όλα ήταν εύκολα.
Μέση Ανατολή: Ένα καζάνι έτοιμο να εκραγεί
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Έχοντας συμπληρώσει μόλις 19 χρόνια ζωής, το κράτος του Ισραήλ πάλευε για την επιβίωση του μέσα σε ένα γεωγραφικό χώρο όπου οι περισσότεροι (άραβες) γείτονες του ήθελαν και επεδίωκαν την εξαφάνισή του. Τα πρώτα δείγματα αυτής της αιματηρής διαμάχης είχαν ήδη φανεί από τον πρώτο αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1956. Στη συνέχεια οι αντιμαχόμενες πλευρές πέρασαν μια μακρά περίοδο φαινομενικής, τουλάχιστον, ηρεμίας. Όλα αυτά, ωστόσο, άρχισαν να αλλάζουν στις αρχές του 1967 οπότε και τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν ξανά να πυκνώνουν πάνω από την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Το λεγόμενο και «μεσανατολικό ζήτημα» που ανεπίλυτο φτάνει μέχρι και τις ημέρες μας, ουσιαστικά γεννήθηκε στις 14 Μαΐου 1948 όταν λίγες ώρες μετά την αναγνώριση του νεοσύστατου Ισραηλινού κράτους από τις ΗΠΑ, πέντε αραβικά κράτη (Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία και Λίβανος) επιχείρησαν συντονισμένη στρατιωτική επίθεση εναντίον του γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη του πρώτου από τους αραβο - ισραηλινούς πολέμους.
Από τον πόλεμο αυτό νικητής θα βγει το Ισραήλ. Το νεοσύστατο κράτος θα βγει νικητής και από τον δεύτερο αραβο - ισραηλινό πόλεμου του 1956 και με τον τρόπο αυτό θα καταφέρει να εδραιωθεί στην περιοχή και να επιβάλει τους δικούς του όρους στη συνύπαρξη του με τα τόσα εχθρικά προς αυτό κράτη. Ο αραβικός κόσμος, ωστόσο, μετά από δυο στρατιωτικές ήττες συσπειρώθηκε κατά του Ισραήλ και ήταν ζήτημα χρόνου ποτέ θα ξεκινήσει ο επόμενος πόλεμος.
Αντίθετα, με τις τότε προβλέψεις ο πόλεμος αυτός άργησε λίγο. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρχε μια φαινομενικά ήσυχη περίοδος. Όλα αυτά άλλαξαν στις αρχές του 1967. Αίγυπτος και Ιράκ υπέγραψαν μια συμφωνία, βάσει της οποίας αν ένας τρίτος επιτεθεί σε μια από τις δυο χώρες αυτό θα σήμαινε πως επιτίθεται και στη δεύτερη. Η συμφωνία αυτή πέρα από «φωτογραφική» κατά του Ισραήλ, άνοιξε την όρεξη της Συρίας η οποία με μια σειρά επεισοδίων που έγιναν στη μεθόριο των δυο χωρών, κλιμάκωσε επικίνδυνα την ένταση.
Όσο περνούσε ο καιρός οι Αραβικές χώρες συσπειρώθηκαν περισσότερο και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Είναι ενδεικτικό πως ο τότε υπουργός Άμυνας της Συρίας ζήτησε ένα «χτύπημα τιμωρίας» στο Ισραήλ δηλώνοντας ότι η χώρα του είναι έτοιμη να «ανατινάξει τη σιωνιστική ύπαρξη» ενώ ο αντιπρόεδρος του Ιράκ υποστήριξε ότι «είναι καιρός να απαλλαγούμε από το σιωνιστικό καρκίνο»!
Και ενώ όλα έδειχναν πως τα αραβικά κράτη (και πιθανότατα η Αίγυπτος) θα ήταν αυτά που θα χτυπούσαν πρώτα το Ισραήλ με σκοπό να το διαλύσουν, τα πράγματα πήραν μια εντελώς διαφορετική τροπή.
Ο πόλεμος που τελείωσε πριν καν ξεκινήσει
Παρακολουθώντας την επικίνδυνη αυτή κλιμάκωση στα σύνορά του, το Ισραήλ, είχε δυο επιλογές. Να κάτσει και να περιμένει την επίθεση των αντιπάλων του ή να περάσει στην επίθεση ακριβώς τη στιγμή που δεν το περιμένει κανείς. Και αυτό ακριβώς έκανε.
Και όμως αν οι εχθροί του Ισραήλ είχαν παρακολουθήσει τις δηλώσεις που έκανε εκείνη την εποχή ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ, Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν θα είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν είχαν καμία διάθεση να «παίξουν»... άμυνα. «Αυτό συνεπάγεται πόλεμο. Είμαι τρομοκρατημένος. Όχι για το Ισραήλ, το οποίο θα επιζήσει - δεν είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να συμβεί κάτι διαφορετικό -, αλλά για τη νεότερη γενιά. Όπως συμβαίνει πάντα, το άνθος της γενιάς αυτής δεν επιστρέφει στην πατρίδα» είχε δηλώσει στις 22 Μαΐου ο Μπεν-Γκουριόν για να προσθέσει μόλις τρεις ημέρες αργότερα:
«Τι σημαίνει ήττα; Για το Ισραήλ η ήττα είναι αδιανόητη, αφού θα σήμαινε την καταστροφή των ελπίδων και των ονείρων πολλών αιώνων. Αντίθετα, για τους Άραβες η ήττα δεν είναι τίποτα άλλο από την απώλεια ενός στρατεύματος. Εντός έξι ετών θα έχουν έναν άλλο στρατό».
Τα όσα έλεγε ο Μπεν-Γκουριόν, ουσιαστικά, τα επιβεβαίωσε ο πρόεδρος του Ιράκ Άμπντελ Ραχμάν Αρέφ ο οποίος στις 31 Μαΐου τόνισε: «Ο στόχος μας είναι σαφής, να σβήσουμε το Ισραήλ από τον χάρτη».
Κάπως έτσι, τα τύμπανα του πολέμου στη Μέση Ανατολή, χτυπούσαν, πλέον, πιο δυνατά από ποτέ. Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 7:45 το πρωί της 5ης Ιουνίου 1967, όλα τα διαθέσιμα πολεμικά αεροπλάνα του Ισραήλ (197 τον αριθμό) «σηκώθηκαν» και επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά σε 19 αιγυπτιακά αεροδρόμια, καταστρέφοντας μέσα σε τρεις ώρες σχεδόν όλη την αεροπορία της Αιγύπτου, που αριθμούσε 400 αεροπλάνα.
Ο θρίαμβος είναι απροσδόκητος! Ο τρόπος για να πετύχουν αυτόν τον απόλυτο αιφνιδιασμό οι Ισραηλινοί ήταν (στρατηγικά) μοναδικός. Οι καλύτεροι πιλότοι του Ισραήλ επιβιβάστηκαν στα αεροπλάνα τους και κατευθύνθηκαν προς την... Κύπρο ακολουθώντας μια πορεία προς τα δυτικά. Ήταν σα να έφευγαν προς την Ευρώπη. Πάνω από τη Μεσόγειο ανεφοδιάστηκαν με τη βοήθεια αμερικανικών αεροσκαφών. Αυτό ήταν μια κίνηση που «κοίμησε» τους Άραβες.
Αφού τα πολεμικά αεροσκάφη του Ισραήλ ανεφοδιάστηκαν, ξεκίνησαν την επίθεσή τους προς την Αίγυπτο. Ήταν σαν να επιτέθηκε στην Αίγυπτο κάποια χώρα της Ευρώπης. Οι Αιγύπτιοι σαφώς και δεν περίμεναν κάτι τέτοιο.
Ήταν τέτοιος ο αιφνιδιασμός που ο αρχιστράτηγος των Αιγυπτίων εκείνη την ώρα βρισκόταν σε πτήση προς το Σινά και ξαφνικά είδε μπροστά του τα πολεμικά αεροσκάφη των Ισραηλινών. Αναγκάστηκε να κάνει... αναστροφή για Κάιρο και όταν έφτασε εκεί δεν μπορούσε να προσγειωθεί γιατί οι Ισραηλινοί είχαν μετατρέψει σε... οικόπεδο το αεροδρόμιο!
Την ίδια ώρα τα τεθωρακισμένα του τότε στρατηγού και μετέπειτα πρωθυπουργού του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, βρέθηκαν στις «πλάτες» των Αιγυπτίων και κατάφεραν να τους περικυκλώσουν. Ξαφνικά οι Αιγυπτιακές δυνάμεις βρέθηκαν όχι απλά να χάνουν τη Χερσόνησο του Σινά αλλά να ψάχνουν τρόπο να απεμπλακούν από την περιοχή προκειμένου να υπερασπιστούν το Κάιρο!
Ταυτόχρονα, Ιορδανία και Συρία δεν μπόρεσαν να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Παράλληλα, ο στρατός του Ισραήλ δε χρειάστηκε να κάνει και πολλά πράγματα. Κάθε φορά που έβλεπε εχθρικές κινήσεις απλά έδινε οδηγίες στην πολεμική αεροπορία η οποία στη συνέχεια αναλάμβανε δράση. Έτσι και αλλιώς στον αέρα υπήρχαν μόνο οι Ισραηλινοί.
Σε σχεδόν 24 ώρες ο Ισραηλινός στρατός μπήκε θριαμβευτικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και έχοντας καταλάβει τα Υψίπεδα του Γκολάν αντίκριζε τις πεδιάδες της Δαμασκού!
Μέσα σε έξι ημέρες, στην πραγματικότητα μέσα σε 132 ώρες και 30 λεπτά, το Ισραήλ κατάφερε να τριπλασιάζει τα εδάφη του με την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης, της Λωρίδας της Γάζας, της Χερσονήσου του Σινά και των Υψωμάτων του Γκολάν. Η Ιερουσαλήμ βρέθηκε υπό τον έλεγχό του και όπως είπε στους στρατιώτες του ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, ο «θρυλικός μονόφθαλμος», Μοσέ Νταγιάν, «επιστρέφουμε στον ιερότερο από τους ιερούς μας τόπους, για να μην τον αποχωριστούμε ποτέ ξανά».
Οι αριθμοί του πολέμου είναι αμείλικτοι. Οι Αιγύπτιοι έχασαν συνολικά 12.000 στρατιώτες, τριπλάσιοι ήταν οι αιχμάλωτοι. Οι Ισραηλινοί είχαν 257 απώλειες. Οι Ιορδανοί είχαν πάνω από 6.000 νεκρούς και περισσότερους από 500 αιχμαλώτους. Οι ισραηλινοί έχασαν λιγότερους από 100 στρατιώτες. Ο στρατός της Συρίας μέτρησε πάνω από 2.500 νεκρούς και σχεδόν 600 αιχμαλώτους. Οι Ισραηλινοί έχασαν 150 στρατιώτες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
