Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 που πραγματοποιήθηκαν στο Μεξικό, είναι από τους πλέον ιστορικούς και αυτό γιατί «σημαδεύτηκαν» από τρία σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο είναι οι υψωμένες γροθιές των Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος στο βάθρο για την απονομή των μεταλλίων στα 200 μέτρα. Κατά τη διάρκεια της απονομής ο Σμίθ σήκωσε τη δεξιά γαντοφορεμένη στα μαύρα γροθιά του για να δείξει τη μαύρη δύναμη στην Αμερική και ο Κάρλος την αριστερή για να δείξει τη μαύρη ενότητα.
Η συνέχεια γνωστή: Οι Σμιθ και Κάρλος εξεδιώχθησαν σχεδόν με τις κλωτσιές από το Ολυμπιακό Χωριό, επέστρεψαν στις ΗΠΑ όπου αφού τους αφαιρέθηκαν τα μετάλλια, τους απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό πάντως μικρή σημασία είχε για τους ίδιους δεδομένου πως η κοινότητα των αφροαμερικανών τους υποδέχθηκε σαν ήρωες ενώ προς τιμήν του στήθηκαν ακόμα και ανδριάντες! Στον αντίποδα ο Νόρμαν που φόρεσε στο πέτο της φόρμας του την κονκάρδα των Μαύρων Πανθήρων, επέστρεψε στην πατρίδα του όπου απομονώθηκε από τους πάντες και πέθανε κυριολεκτικά στην ψάθα ζητιανεύοντας για να βγάλει τα προς το ζην. Μόλις το 2012 το κοινοβούλιο της Αυστραλίας τον κατέταξε ανάμεσα στους κορυφαίους αθλητές της χώρας και με επίσημη απόφαση το όνομά του αποκαταστάθηκε.
Το δεύτερο περιστατικό είναι η «σφαγή του Τλατελόλκο» όπου ο στρατός επιτέθηκε σε φοιτητική συγκέντρωση και σκότωσε πάνω από 300 άτομα. Το ημερολόγιο έδειχνε 2 Οκτωβρίου του 1968 όταν το Μεξικό προετοιμαζόταν για να υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι φοιτητές, ωστόσο, βρισκόντουσαν σε αναβρασμό διότι ο στρατός είχε καταλάβει πανεπιστημιακά κτίρια. Το αιματηρό περιστατικό έγινε δέκα μέρες πριν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων οι φοιτητές κάλεσαν σε ειρηνική συγκέντρωση στην πλατεία των «Tres Culturas» στη συνοικία του Τλατελόλκο, με αίτημα την απόσυρση του στρατού από το πανεπιστήμιο.
Η απάντηση από την πλευρά του κράτους άμεση. Αστυνομία και στρατός καταλαμβάνουν τους δρόμους, άρματα μάχης βρίσκονται σε κάθε δρόμο περιμετρικά της πλατείας, ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολίζονται στις ταράτσες κατοικιών και στους τρούλους της παρακείμενης εκκλησίας. 18:10, ένα ελικόπτερο εμφανίστηκε ξαφνικά πάνω από την πλατεία και τρεις πράσινες φωτοβολίδες φώτισαν τον ουρανό. Ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσει μια δίχως προηγούμενο σφαγή. Όταν τελείωσε πάνω από 300 διαδηλωτές ήταν νεκροί. Διπλάσιοι ήταν οι τραυματίες ενώ υπολογίζεται πως περίπου 2000 ήταν οι συλλήψεις.
Ο Ολυμπιονίκης που έκανε χαρακίρι
Το τρίτο περιστατικό έγινε και αυτό πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων και είχε σαν πρωταγωνιστή τον Ιάπωνα πρωταθλητή μεγάλων αποστάσεων, Κοκίτσι Τσουμπουράγια. Ένα ξεχασμένο περιστατικό που ελάχιστοι μνημονεύουν στις ημέρες μας.
Στις 13 Μαΐου 1940, στην πόλη Σουκαγκάβα της επαρχίας Φουκουσίμα, γεννήθηκε ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια ο οποίος ήδη από μαθητής είχε δείξει τη μεγάλη αγάπη που είχε για τον στίβο παρά το γεγονός ότι έπασχε από φυματιώδη αρθρίτιδα στα πόδια. Έβλεπε έναν από τους επτά αδερφούς του να τρέχει σε αγώνες και ήθελε να τον ξεπεράσει. Όταν τελείωσε το σχολείο, κατατάχθηκε στο Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Στρατό με μοναδικό στόχο να καταφέρει μέσα σε ένα εξαιρετικά αυστηρό περιβάλλον να «καλλιεργήσει» ακόμα περισσότερο το ταλέντο που είχε. Και πράγματι μέσα σε λίγα χρόνια ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια αναδείχθηκε πολλές φορές πρωταθλητής μεγάλων αποστάσεων και ήταν κάτοχος πολλών ρεκόρ.
Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια είχε κερδίσει το όνειρο του, ωστόσο, ο μεγάλος στόχος που είχε βάλει ήταν ακόμα μπροστά του: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο. Εκεί, μπροστά στου συμπατριώτες του ήθελε να κατακτήσει την κορυφή. Αυτό ήταν που ήθελε όσο τίποτε άλλο και για τον λόγο αυτό προετοιμάστηκε σκληρά ώστε να πάρει μέρος στο αγώνισμα των 10.000 μέτρων και στον μαραθώνιο. Πιέζοντας τον εαυτό του πολύ δυνατά, όμως, είχε πρόβλημα με το κάτω μέρος της πλάτης του που θα χειροτέρευε με την πάροδο του χρόνου.
Στα 10.000 μέτρα τερμάτισε 6ος αλλά δεν απογοητεύτηκε. Ο μεγάλος στόχος παρέμενε ο μαραθώνιος εκεί θα έδινε ότι είχε και δεν είχε. Στις 21 Οκτωβρίου πήρε θέση στη γραμμή εκκίνησης με μοναδικό στόχο να είναι αυτός που πρώτος θα κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυστυχώς για τον ίδιο, ωστόσο, στον ίδιο αγώνα έτρεξε και ο μυθικός Αιθίοπας μαραθωνοδρόμος Αμπέμπε Μπικίλα. Ο «Ξυπόλητος Αυτοκράτορας» είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο τρέχοντας χωρίς παπούτσια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960 και, πλέον, στην Ιαπωνία δεν είχε κανένα πρόβλημα να το επαναλάβει (φορώντας παπούτσια αυτή τη φορα).
Η διαφορά του Αμπέμπε Μπικίλα με τους υπόλοιπους μαραθωνοδρόμους ήταν τέτοια που κανείς δεν μπόρεσε να τον αμφισβητήσει. Ούτε ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια ο οποίος αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τη δεύτερη θέση και έδωσε τα πάντα για να κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο. Ενδεικτικό της διαφοράς είναι το γεγονός πως ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια μπήκε στο στάδιο τέσσερα λεπτά μετά τον τερματισμό του Μπικίλα!
Και τότε ήρθε η καταστροφή. Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια ήταν εμφανώς καταπονημένος. Με τη βία μπορούσε να προχωράει. Οι ζητωκραυγές των Ιαπώνων τον «έσπρωχναν» στη γραμμή του τερματισμού αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ο Βρετανός Μπέιζιλ Χέιτλι τον προσπέρασε λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό. Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια τερμάτισε τρίτος μέσα σε αποθέωση αλλά για εκείνον ένας ολόκληρος κόσμος γκρεμίστηκε. Δεν του αρκούσε το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος Ιάπωνας που μεταπολεμικά κατακτούσε Ολυμπιακό μετάλλιο.
Μετά από λίγο καιρό ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια άρχισε ακόμα πιο σκληρή, ακόμα πιο εντατική προπόνηση με στόχο τους Ολυμπιακούς του Μεξικό. Κατατάχθηκε σε ένα από τα πιο επίλεκτα σώματα του ιαπωνικού στρατού, απ' όπου έλαβε δύο διαταγές: να σταματήσει να βλέπει την Έικο, την αρραβωνιαστικιά του, και να αφιερωθεί αποκλειστικά στις προπονήσεις του, ώστε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σώμα του, ωστόσο, δεν μπορούσε, πλέον, να ακολουθήσει. Οι τραυματισμοί ήταν πιο συχνοί από ποτέ, ενώ και το πρόβλημα υγείας που είχε από μικρός επιδεινώθηκε. Στα τέλη του 1967 ο Τσουμπουράγια υποβλήθηκε σε εγχείρηση για να διορθωθεί ένα πρόβλημα στη σπονδυλική του στήλη που τον ταλαιπωρούσε. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μεξικού ήταν αμφίβολη. Η διεκδίκηση ενός μεταλλίου αδύνατη.
Το σπαρακτικό «αντίο»
Ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια έπεσε σε κατάθλιψη. Ένιωσε ότι απογοήτευσε τους πάντες. Την οικογένειά του, την αρραβωνιαστικιά του, τον στρατό, την Ιαπωνία. Η «χαριστική βολή» ήρθε όταν τις τελευταίες ημέρες του 1967 έμαθε πως η αγαπημένη του Έικο υπέκυψε στις ισχυρές πιέσεις που δέχθηκε από τους γονείς της και παντρεύτηκε έναν άλλο άνδρα.
Μια ημέρα σαν σήμερα, ο Κοκίτσι Τσουμπουράγια έκανε χαρακίρι (στην πραγματικότητα αυτοκτόνησε κόβοντας με ένα ξυράφι την καρωτίδα του ή κατά άλλους τις φλέβες του). Δεν άντεξε το γεγονός πως πλέον δεν μπορούσε να τρέξει. Πως δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Την επόμενη ημέρα οι συγγενείς του εντόπισαν το άψυχο σώμα του. Στα χέρι του κρατούσε το χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο που είχε κατακτήσει και δίπλα του υπήρχε ένα σπαρακτικό σημείωμα.
«Αγαπημένε μου πατέρα, αγαπημένη μου μητέρα, απήλαυσα τις πεντανόστιμες σούπες τορόρο, τους ξηρούς λωτούς και τα κέικ ρυζιού. Αγαπημένε μου αδελφέ Τόσιο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα το πεντανόστιμο σούσι. Αγαπημένε μου αδελφέ Κατσούμι και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα το πεντανόστιμο κρασί και τα μήλα. Αγαπημένε μου αδελφέ Ιβάο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα το πεντανόστιμο ρύζι βοτάνων σίσι και τις πίκλες νάνμπαν ζούκε.
Αγαπημένε μου αδελφέ Κικούζο και αγαπημένη μου αδελφή, απόλαυσα τον πεντανόστιμο χυμό σταφύλι και το κρασί Γιομεΐσου. Τα απόλαυσα. Και σε ευχαριστώ, αγαπημένη μου αδελφή, για την μπουγάδα που πάντα έκανες για μένα. Αγαπημένε μου αδελφέ Κόζο και αγαπημένη μου αδελφή, εγώ σας ευχαριστώ για τις βόλτες που κάναμε με το αμάξι σας. Απόλαυσα την πεντανόστιμη σουπιά μόνγκο. Αγαπημένε μου αδελφέ Μασάο και αγαπημένη αδελφή, λυπάμαι πολύ για όλες τις ανησυχίες που σας προκάλεσα.
Σάτσιο-κουν, Χίντεο-κουν, Μίκιο-κουν, Τοσίκο-τσαν-Ριοζούκε-κουν, Τακαχίσα-κουν, Μιγιόκο-τσαν, Γιούκιε-τσαν, Μιτσούε-τσαν, Ακίρα-κουν, Γιοσιγιούκι-κου, Κέικο-τσαν, Κοκέι-κουν, Γιου-τσαν, Κίι-τσαν, Σόγι-κουν: Είθε να μεγαλώσετε και να γίνετε ωραίοι άνθρωποι. Αγαπημένε μου πατέρα και αγαπημένη μου μητέρα, ο Κοκίτσι σας είναι πολύ κουρασμένος για να τρέχει πια. Παρακαλώ συγχωρήστε τον. Λυπάται που σας ανησυχούσε όλη την ώρα. Αγαπημένοι μου πατέρα και μητέρα, στον Κοκίτσι θα άρεσε να έχει ζήσει δίπλα σας».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
