Η Ιστορία κάνει κύκλους. Το μόνο που αλλάζει είναι οι συνθήκες, οι στόχοι και βέβαια τα πρόσωπα. Σήμερα που ο πλανήτης με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί τις δραματικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, συμπληρώνονται 88 χρόνια από την ημέρα που οι Άραβες της Παλαιστίνης εξεγέρθηκαν κατά των Βρετανών που έκαναν τα... «στραβά μάτια» στην εγκατάσταση Εβραίων μεταναστών στην περιοχή τους. Κεντρικό πρόσωπο εκείνης της αιματοβαμμένης εξέγερσης ένας σκοτεινός άνθρωπος, ο μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι η δράση του οποίου εξακολουθεί και απασχολεί ακόμα και σήμερα τους ιστορικούς.
Μια μικρή ιστορική αναδρομή και μια ξεχασμένη εξέγερση
Ισραηλίτες (και όχι Ισραηλινοί καθώς τότε δεν είχαν κρατική οντότητα) και Άραβες έφτασαν στην περιοχή που σήμερα ξέρουμε ως Παλαιστίνη σχεδόν ταυτόχρονα και έζησαν μαζί για αιώνες χωρίς να δημιουργείται το παραμικρό πρόβλημα. Είναι η εποχή που δεν υπήρχαν κράτη. Υπήρχε το Βασίλειο του Ισραήλ και το Βασίλειο του Ιούδα. Πριν οι Εβραϊκοί πληθυσμοί φύγουν για την Ευρώπη, Άραβες και Εβραίοι ζούσαν στην ίδια περιοχή και για όλους τους άλλους λαούς είχαν ένα όνομα: Παλαιστίνιοι.
Οι «Πύλες της Κολάσεως» άνοιξαν όταν αυξήθηκε ο αντισημιτισμός στην Ευρώπη και στην Αμερική και οι Εβραίοι άρχισαν να σκέφτονται πως ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν να επιστρέψουν στην περιοχή της Παλαιστίνης και να φτιάξουν εκεί το δικό τους κράτος. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό... «προβληματάκι».
Την ίδια εποχή οι Άραβες είχαν ξεκινήσει τη δική τους εξέγερση (10 Ιουνίου 1916 στη Μέκκα) κατά των Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με στόχο να δημιουργήσουν ένα ενιαίο και ανεξάρτητο αραβικό κράτος που θα εκτεινόταν από το Χαλέπι στη Συρία έως το Άντεν στην Υεμένη. Οι Βρετανοί που ήθελαν να «πατήσουν πόδι» στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, διαμηνύουν στους Άραβες πως αφενός θα τους στηρίξουν στρατιωτικά (με το περίφημο Βρετανικό Αιγυπτιακό Εκστρατευτικό Σώμα) και αφετέρου όταν έρθει η ώρα θα αναγνωρίσουν το νέο αυτό ανεξάρτητο κράτος.
Οι Βρετανοί, ωστόσο, έπαιζαν σε διπλό ταμπλό. Την ίδια ώρα που οι Άραβες πετύχαιναν τη μια νίκη μετά την άλλη, ο τότε Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, έστειλε (στις 2 Νοεμβρίου 1917) μία επιστολή στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας και του ζήτησε να τη διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία. Με αυτή την επιστολή ο Μπάλφουρ έκανε γνωστό στον Λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, τον ηγέτη, δηλαδή, της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, πως «η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό»! Η επιστολή αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Διακήρυξη Μπάλφουρ» την οποία οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζουν ως «τη ρίζα όλων των δεινών του λαού μας». Φυσικά για όλα αυτά οι Άραβες δεν είχαν την παραμικρή ιδέα. Τα έμαθαν όλα περίπου δύο χρόνια αργότερα.
Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ευρύτερη περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης πέρασε στον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας που έκανε ότι περνούσε από το χέρι της προκειμένου να διευκολύνει τη μαζική επιστροφή των Εβραίων μεταναστών.
Μέχρι εκείνη την εποχή οι Εβραίοι αποτελούσαν μόλις το 7% του συνολικού πληθυσμού της Παλαιστίνης. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ωστόσο, οι πληθυσμιακές ισορροπίες αρχίσουν να διαταράσσονται επικίνδυνα. Αυτό το αντιλαμβάνονται και οι Άραβες οι οποίοι ήταν δεδομένο πως δεν πρόκειται να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια.
Έτσι φτάνουμε στην 19η Απριλίου του 1936 οπότε και η νεοσύστατη Αραβική Εθνική Επιτροπή κάλεσε τους Παλαιστίνιους να ξεκινήσουν γενική απεργία, να μην πληρώνουν φόρους και να μποϊκοτάρουν τα εβραϊκά προϊόντα, διαμαρτυρόμενη στη βρετανική αποικιοκρατία και την αυξανόμενη εβραϊκή μετανάστευση.
Η απεργία αυτή που ξεκίνησε από τη Ναμπλούς, γρήγορα έλαβε τη μορφή της εξέγερσης. Το αίμα άρχισε να κυλάει δίχως τέλος. Στην αρχή ήταν δυο νεκροί Ισραηλίτες έποικοι, στη συνέχεια δυο Παλαιστίνιοι αγρότες ως αντίποινα. Κάθε ημέρα που περνούσε η βία έπαιρνε και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Οι Βρετανοί έκαναν αυτό που ήξεραν καλύτερα. Μετέφεραν στην Παλαιστίνη 20.000 στρατιώτες και έπνιξαν στο αίμα την εξέγερση. Οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, δεν το έβαζαν κάτω. Η οργή ξεχείλιζε. Οι Βρετανοί προκειμένου να αποκλιμακώσουν την ένταση ανακοίνωσαν τη μείωση της εβραϊκής μετανάστευσης. Μετά από ένα «διάλειμμα» λίγων μηνών, η εξέγερση φούντωσε ξανά το καλοκαίρι του 1937 και συνετρίβη οριστικά ακριβώς δυο χρόνια αργότερα. Πάνω από 6.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και άλλοι τόσοι φυλακίστηκαν. Περισσότερα από 2000 σπίτια παλαιστινίων καταστράφηκαν και οι ισορροπίες, πλέον, είχαν αλλάξει.
Ο «σκοτεινός» μουφτής Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι
Τον Οκτώβριο του 2015 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου σόκαρε ακόμα και τους ίδιους τους Ισραηλινούς όταν δήλωσε πως για το Ολοκαύτωμα δεν ευθύνεται ο Αδόλφος Χίτλερ αλλά ο Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι. Σύμφωνα με τον Νετανιάχου, ο ηγέτης του Γ' Ράιχ δεν ήθελε να εξοντώσει τους Εβραίους. Ήθελε να τους στείλει όλους πίσω στη... Γη της Επαγγελίας, ωστόσο, ο μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ ήταν αυτός που τον έπεισε πως ήταν προτιμότερο να τους εξοντώσει έναν προς έναν!
Ο Νετανιάχου τόνισε πως ο Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι είχε κεντρικό ρόλο στην υποδαύλιση της λεγόμενης «Τελικής Λύσης». Κατά τον Νετανιάχου ο μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ πήγε το 1941 στο Βερολίνο, συναντήθηκε με τον Χίτλερ του εξήγησε πως ήταν λάθος η απέλασή τους και όταν ο «Φύρερ» τον ρώτησε «και τι θα πρέπει να κάνω μαζί τους» η απάντηση του αλ Χουσέινι ήταν «Να τους κάψεις»!
Αυτό το τεράστιο «ξέπλυμα» που έκανε Ισραηλινός πρωθυπουργός στο ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ ήταν πρωτοφανές αλλά όχι δίχως εξήγηση. Ο Νετανιάχου είχε επιχειρήσει να ξαναγράψει την ιστορία προκειμένου να συνδέσει στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τους Ναζί με το κίνημα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε τον Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι ο οποίος ήταν ηγετική μορφή της μεγάλης αραβικής εξέγερσης κατά των Βρετανών που ξεκίνησε μια ημέρα σαν σήμερα, το 1936. Σκοτεινή προσωπικότητα, ο αλ Χουσέινι ακόμα και σήμερα απασχολεί με τη δράση του τους ιστορικούς.
Ο Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι τοποθετήθηκε ως μέγας μουφτής της Ιερουσαλήμ (ο μεγαλύτερος θρησκευτικός και πολιτικός τίτλος εκείνη την εποχή ανάμεσα στους Άραβες της Παλαιστίνης) το 1921 από τους Βρετανούς.
Όταν πλησίαζε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και ήταν ξεκάθαρο πως οι Εβραίοι θα βρισκόντουσαν στο μάτι του κυκλώνα ο αλ Χουσέινι φοβήθηκε πως με τις διώξεις τα μεταναστευτικά κύματα των Εβραίων προς την Παλαιστίνη θα μετατραπούν σε.. τσουνάμι.
Η αλήθεια είναι πως πράγματι ο αλ Χουσέινι στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Ήταν αυτός που συγκρότησε την εθελοντική μουσουλμανική μονάδα των Waffen SS στη Βοσνία, υποστήριξε με πάθος τα εγκλήματα των Ναζί, λέγεται (αλλά δεν υπάρχει απόδειξη) πως ξεναγήθηκε από τον Άντολφ Άιχμαν στο Άουσβιτς, έγινε ο ίδιος μέλος των SS και είχε άριστες σχέσεις σχεδόν με ολόκληρη την ηγετική ομάδα των Ναζί. Για τη δράση του αυτή, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κυνηγήθηκε από πολλές χώρες ως εγκληματίας πολέμου. Η βασική κατηγορία ήταν πως μαζί με τον Άιχμαν σαμποτάρισαν ένα σχέδιο για μεταφορά Εβραιόπουλων από την ανατολική Ευρώπη στην Παλαιστίνη, με αποτέλεσμα αυτά να μεταφερθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Τελικά ο Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι βρήκε άσυλο στην Αίγυπτο.
Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν, πλέον, σήμερα, πως ο αλ Χουσέινι πράγματι συναντήθηκε με τον Χίτλερ (τον οποίο θαύμαζε και φρόντιζε να το λέει παντού) αλλά όχι για να «βάλει» στον «Φύρερ» την ιδέα του Ολοκαυτώματος. Είναι δεδομένο και ιστορικά αποδεδειγμένο πως αυτή υπήρχε από νωρίτερα. Αυτό που ήθελε ο αλ Χουσέινι από τη συνάντηση με τον Χίτλερ ήταν να πάρει μια δήλωση ανάλογη με τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ» αλλά από την... αντίθετη πλευρά.
Ήθελε, δηλαδή, μια διαβεβαίωση πως ο Αδόλφος Χίτλερ θα βοηθούσε στην ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Ήταν δεδομένο πως θεωρούσε πως οι Ναζί θα κέρδιζαν τον πόλεμο οπότε μια συμμαχία με τους νικητές θα σήμαινε την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους και την εκδίωξη των Εβραίων από την περιοχή. Ο ηγέτης του Γ' Ράιχ, ωστόσο, δεν υπέγραψε καμία τέτοια «Διακήρυξη» και ο αλ Χουσέινι επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ από το Βερολίνο με άδεια χέρια.
Τελικά, ο Χίτλερ ηττήθηκε και το μόνο που έμεινε στον Χάτζι Μοχάμεντ Αμίν αλ Χουσέινι ήταν η φωτογραφία με τον «Φύρερ» να στοιχειώνει και να στιγματίζει τον αγώνα των Παλαιστινίων για ελευθερία.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
