Πριν από μερικές ημέρες, θα είχατε διαβάσει στο ReaderGr για εκείνη την «τρελή» ιστορία με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Γιόχαν Κρόιφ και τη φανέλα της εθνικής Ολλανδίας με την οποία αγωνίστηκε στο Μουντιάλ του 1974. Η κόντρα ανάμεσα στην Puma και την Adidas, ωστόσο, δεν ήταν μόνο εμπορική, όπως θα φανταζόταν κάποιος. Ήταν, βέβαια, και εμπορική αλλά κυρίως ήταν οικογενειακή. Για την ακρίβεια δεν ήταν ακριβώς κόντρα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με κάτι σαν... «βεντέτα» ανάμεσα σε δυο αδέρφια. Μια «βεντέτα», πάντως, που λειτούργησε θετικά για τους πελάτες των δυο εταιρειών αφού η ανταγωνιστικότητα έφερε καλύτερα και ποιοτικότερα προϊόντα.
Δυο αδέρφια, ένα όνειρο
Όλα ξεκίνησαν το 1920 όταν ο νεαρός τότε Άντι Ντάσλερ που είχε πάθος με τον αθλητισμό σκέφτηκε πως οι αθλητές του στίβου για να έχουν καλύτερες επιδόσεις θα έπρεπε να φορούν παπούτσια που θα τους βοηθούν να πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις και όχι να τους δυσκολεύουν. Πήγε, λοιπόν, στο πλυσταριό της μάνας του και άρχισε να δοκιμάζει διάφορα δέρματα. Άλλο πιο μαλακό, άλλο πιο σκληρό, άλλο πιο ελαστικό...
Η ιδέα έδειχνε πως μπορεί να πετύχει αλλά το πλυσταριό της μητέρα τους δεν ήταν και το καλύτερο μέρος. Κάπως έτσι, μετά από περίπου 4 χρόνια ο Άντι μαζί με τον αδερφό του Ρούντολφ αποφάσισαν να δημιουργήσουν την Gebrüder Dassler OHG. Μια μικρή εταιρεία που απασχολούσε μόλις 12 υπαλλήλους και έφτιαχνε παπούτσια για ποδόσφαιρο, τένις και στίβο. Το μυστικό ήταν πως δεν ήταν όλα τα παπούτσια το ίδιο. Άλλο το ποδόσφαιρο, άλλο το τένις. Άλλο τα παπούτσια για το ποδόσφαιρο, άλλο τα παπούτσια για το τένις.
Τα αδέρφια δεν άφηναν τίποτα στην τύχη. Έψαχναν τα πάντα. Έφτιαχναν τα παπούτσια αφού πρώτα είχαν συμβουλευτεί γιατρούς, προπονητές αλλά κυρίως αθλητές. Ότι τους έλεγαν οι ειδικοί, ο Άντι και ο Ρούντολφ προσπαθούσαν να το μεταφέρουν στη δημιουργία των παπουτσιών. Ειδικά ο Άντι είχε εμμονή με το κομμάτι της δημιουργίας. Είχε φτάσει να χρησιμοποιεί ακόμα και δέρμα από καρχαρία ή καγκουρό που του είχαν πει ότι έχει μεγαλύτερη ελαστικότητα. Από την άλλη ο Ρούντολφ ήταν δεινός έμπορος. Μπορούσε να σου πουλήσει αθλητικά παπούτσια ακόμα και αν μερικά λεπτά νωρίτερα είχες αγοράσει ένα ζευγάρι. Και να σε πείσει, μάλιστα, ότι τα έχεις ανάγκη!
Και σαν καλός πωλητής ήξερε πως ένα σημαντικό κομμάτι για την πώληση ήταν η... διαφήμιση. Και ποια είναι η καλύτερη διαφήμιση από τους ίδιους τους αθλητές. Κάπως έτσι, για παράδειγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, κάτι παραπάνω από τους μισούς αθλητές φορούσαν παπούτσια «Dassler»!
Όπως ήδη αναφέρθηκε ο Ρούντολφ ήταν δεινός πωλητής. Τόσο δεινός που στους περιβόητους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο όπου οι Ναζί ζούσαν ημέρες δόξας (και τα δυο αδέρφια ήταν μέλη του Ναζιστικού Κόμματος) κατάφερε και έπεισε τον Τζέσε Όουενς να αγωνιστεί με «Dassler». Και ο Όουεν δέχθηκε. Και κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια φορώντας αυτά τα παπούτσια.
Η επιτυχία ήταν τεράστια. Είναι η εποχή που ξεκίνησε από ένα πλυσταριό έφτασε να πουλάει 200.000 ζευγάρια παπούτσια τον χρόνο! Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά για τα δυο αδέρφια ήρθε η καταστροφή. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έβαλε τέλος σε εκείνη τη φρενήρη πορεία της «Dassler» προς την κορυφή. Οι πωλήσεις έπεσαν κατακόρυφα, το εμπόριο σταμάτησε, πρώτες ύλες δεν υπήρχαν, το εργοστάσιο έκλεισε και όπως ήταν λογικό άρχισε η γκρίνια ανάμεσα στα αδέρφια.
Η παρεξήγηση που έφερε τη ρήξη
Υπάρχουν διάφορα σενάρια ως προς το τι έφταιξε και τα δυο αδέρφια έγιναν εχθροί. Το επικρατέστερο, ωστόσο, είναι πως η ολική και οριστική ρήξη ανάμεσα στα δυο αδέρφια ήρθε από μια παρεξήγηση. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού, ο Άντι επιχείρησε να μπει σε ένα καταφύγιο που βρισκόταν ήδη ο Ρούντολφ με την οικογένεια του. Εκείνη την ώρα, λοιπόν, ο δεύτερος φέρεται να είπε: «ήρθαν πάλι οι βρωμομπάσταρδοι». Ο Άντι έγινε έξω φρενών διότι θεώρησε πως το είπε για εκείνον. Τα δυο αδέρφια έπαψαν να μιλάνε και όταν λίγο καιρό αργότερα ο Ρούντολφ επιστρατεύτηκε θεώρησε πως ο αδερφός του ήταν αυτός που με τις γνωριμίες του είχε βάλει το χεράκι του για να γίνει κάτι τέτοιο.
Το 1948 τα δυο αδέρφια χωρίζουν οριστικά και αμετάκλητα τους δρόμους τους. Η μια εταιρεία γίνεται δυο. Ο Άντι ονόμασε την εταιρεία του Adidas από τα αρχικά του ονόματός του, ενώ ο Ρούντι ιδρύει αρχικά την Ruda, για να τη μετονομάσει μετά από λίγο σε Puma. Έχτισαν, μάλιστα, τα εργοστάσια τους σχεδόν απέναντι. Το μόνο που τους χώριζε ήταν ένα ποτάμι το οποίο διέσχιζε την πόλη που ζούσαν, το Χερτζοχενάουραχ.
Οι εταιρείες ολοένα και μεγάλωναν και κάποια στιγμή έφτασαν να είναι η μοναδική πηγή εσόδων για ολόκληρη την πόλη αφού σχεδόν όλοι της οι κάτοικοι δούλευαν σε ένα από τα δυο αδέρφια. Και κάπως έτσι η πόλη χωρίστηκε στη μέση ακολουθώντας την «βεντέτα» ανάμεσα στα δυο αδέρφια. Η φάση, πλέον, ήταν «ή με εμάς, ή με αυτούς». Και αυτό αφορούσε και τους εργαζόμενους και τους καταστηματάρχες αλλά και τις δυο τοπικές ομάδες. Έπρεπε να αποφασίσουν. Ή Adidas. Ή Puma!
Το μίσος ανάμεσα στα δυο αδέρφια μεγάλωσε με το λεγόμενο «Θαύμα της Βιέννης», τότε δηλαδή που η Δυτική Γερμανία κέρδισε το Μουντιάλ του 1954 φορώντας παπούτσια με βιδωτές τάπες που είχε σχεδιάσει ο Άντι. Η εθνική ομάδα της χώρας σήκωσε την κούπα και η Adidas... ξεπούλησε, ενώ πλέον είχε μετατραπεί σε μια διεθνούς φήμης εταιρεία! Και το μίσος παρέμενε άσβεστο μέχρι να περάσει τα σύνορα της Γερμανίας και η Puma.
Ο Ρούντολφ Ντάσλερ πέθανε το 1974. Ο Άντι πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1978. Και επειδή ο θάνατος ενώνει, όταν τα δυο αδέρφια είχαν φύγει, πλέον, από τη ζωή, οι απόγονοι τους άρχισαν να γεφυρώνουν τις όποιες διαφορές υπήρχαν ανάμεσα στις δυο οικογένειες. Την αρχή έκανε ο εγγονός του Ρούντολφ, Φρανκ Ντάσλερ, ο οποίος δούλεψε και στις δύο επιχειρήσεις, ενώ ίδρυσε ένα κοινό οικογενειακό μουσείο στο Χερτζοχενάουραχ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
