Αν το «πάτησε επί πτωμάτων για να ανέβει» είχε ένα πρόσωπο, τότε δίχως την παραμικρή αμφιβολία το πρόσωπο αυτό θα ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Πριν ο «φύρερ του Γ' Ράιχ» αρχίζει να σκορπά τον όλεθρο σε ολόκληρη την Ευρώπη, έπρεπε να «τελειώσει» με τους εσωτερικούς αντιπάλους. Οι έριδες, οι εσωτερικές διαμάχες και οι - πολλές φορές - αιματηρές κόντρες στο εσωτερικό του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ήταν αυτές που έστρωσαν τον δρόμο προς τη φρίκη.
Οποιοσδήποτε στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο του Χίτλερ ή απλά ο Χίτλερ τον έβλεπε ως εμπόδιο, δεν έπρεπε απλά να απομονωθεί. Έπρεπε να εξοντωθεί.
Αυτό έγινε και την περιβόητη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» όπου μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο ο Χίτλερ «ξεμπέρδεψε» με όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, συμπεριλαμβανομένου και ενός εκ των στενότερων συνεργατών του: Του Ερνστ Γιούλιους Ρεμ!
Ο ναζί που εξολόθρευε τους ομοφυλόφιλους και αποδείχθηκε γκέι
Ο Ρεμ ήταν ένας από τους ανθρώπους πάνω στους οποίους ο Χίτλερ βάσισε την άνοδό του στην εξουσία. Ήταν γέννημα θρέμμα του Μονάχου. Εκεί γεννήθηκε (στις 28 Νοεμβρίου του 1887), εκεί μεγάλωσε και εκεί διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του. Γόνος μιας φτωχής οικογένειας. Το 1908 ήταν αξιωματικός και όταν ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πλέον υπολοχαγός και πολέμησε στη Λωραίνη της Γαλλίας. Ξεχώρισε για το πόσο σκληρός και παράτολμος ήταν κατά τη διάρκεια των μαχών, ωστόσο, σε μια από αυτές τραυματίστηκε σοβαρά.
Τα σημάδια από το βλήμα που έσκασε δίπλα του άφησαν σοβαρά τραύματα στο πρόσωπο που ποτέ δεν αποκαταστάθηκε πλήρως. Στον στρατό ανέπτυξε εθνικιστικές ιδέες και ήταν από εκείνους που ένιωθε προδομένος από τη συνθηκολόγηση και αναζητούσε εκδίκηση για τους «προδότες».
Όταν επέστρεψε στο Μόναχο κατατάχθηκε στα παραστρατιωτικά Freikorps προκειμένου να κυνηγάει κομμουνιστές, ενώ εντάσσεται στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα πριν ακόμα μπει σε αυτό ο Χίτλερ.
Δημιουργεί τα περιβόητα τάγματα εφόδου, τους φαιοχίτωνες των SA (Sturmabteilung) που αποκτούν διαρκώς όλο και περισσότερες αρμοδιότητες. Μαζί με τον Χίτλερ δημιουργούν ένα αδίστακτο δίδυμο. Συμμετέχει στην πρώτη γραμμή στο αποτυχημένο πραξικόπημα της μπυραρίας, όπου συλλαμβάνεται.
Χρησιμοποιώντας βία δίχως έλεος ο Ρεμ και τα τάγματα εφόδου που έχει δημιουργήσει προκαλούν φόβο και τρόμο. Όταν, όμως, το ναζιστικό κόμμα ανέρχεται στην εξουσία, παύουν να έχουν χρησιμότητα. Οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Ρεμ, δεν βλέπουν με καλό μάτι την άνοδό του στην ιεραρχία, όπως δεν τους αρέσει που βλέπουν πως ο Ρεμ είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους (μαζί με τον Γκέμπελς, τον Γκέρινγκ και τον Χίμλερ) που τολμούσαν να μιλήσουν στον ανώτατο ηγέτη της ναζιστικής Γερμανίας στον ενικό. Ούτε στον ίδιο τον Χίτλερ άρεσε αυτή η άνοδος που είχε σημειώσει ο Ρεμ. Δεν του άρεσε ούτε ο αέρας του ηγέτη που είχε αποκτήσει ο διοικητής των πανίσχυρων ταγμάτων εφόδου.
Η ευκαιρία που όλοι έψαχναν για να ξεφορτωθούν τον πανίσχυρο Ρεμ, δόθηκε το 1931 όταν η εφημερίδα Munchener Post δημοσιεύει επιστολές του Ρεμ προς έναν φίλο του, στον οποίο εξομολογείται τις σεξουαλικές του σχέσεις με άνδρες! Το σοκ ήταν μεγάλο. Ο άνθρωπος που εμφανιζόταν ως ηθικολόγος και διώκτης των ομοφυλόφιλων ήταν... ομοφυλόφιλος!
Το κόμμα διαψεύδει τις επιστολές αυτές και τις χαρακτηρίζει πλαστές. Ο Χίτλερ στηρίζει τον Ρεμ όχι επειδή τον φοβάται αλλά επειδή ακόμα τα τάγματα εφόδου είναι ισχυρά (αριθμούν περίπου 3.000.000 μέλη) και τα χρειάζεται για την εκτόξευσή του - μέσω της ωμής βίας - προς την εξουσία. Το οριστικό τέλος στη σχέση των δυο ανδρών, ωστόσο, έρχεται όταν ο Χίτλερ αποφασίζει να παραγκωνίσει τα τάγματα εφόδου και να αναβαθμίσει σε προσωπική του φρουρά και επίλεκτο σώμα τα φονικά SS.
Η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»
Όταν ο Χίτλερ έμαθε πως ο Ρεμ κάνει προσπάθειες για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη δύναμη των ταγμάτων εφόδων, ήξερε πως είχε έρθει η ώρα για να… ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Αναθέτει στους Χίμλερ, Γκέρινγκ και Γκέμπελς να μαζέψουν όσα περισσότερα ενοχοποιητικά στοιχεία μπορούν.
Εκείνοι (με ιδιαίτερη ικανοποίηση, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό) αρχίζουν να μαζεύουν όλα τα στοιχεία που αφορούσαν τον Ρεμ. Καταλήγουν στο συμπέρασμα πως προετοίμαζε πραξικόπημα κατά του Χίτλερ αφού… πληρωνόταν από τους Γάλλους.
Το τέλος για τον Ρεμ πλησίαζε. Και τελικά ήρθε το Σαββατοκύριακο της 30ης Ιουνίου και της 1ης Ιουλίου 1934 σ’ ένα τουριστικό θέρετρο στα περίχωρα του Μονάχου.
Ο Χίτλερ κάλεσε σε μια δήθεν κατεπείγουσα σύσκεψη τα ηγετικά στελέχη των φαιοχιτώνων στο ξενοδοχείο «Χανσελμπάουερ» στο θέρετρο Μπαντ Βίσε. Εκεί τους συλλαμβάνει όλους ενώ αργά τη νύχτα πραγματοποιείται έφοδος και στο δωμάτιο που διέμενε ο ίδιος ο Ρεμ.
Για το τι έγινε σε εκείνο το δωμάτιο υπάρχουν δυο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη (που πιθανότατα είναι και η πραγματική) ο Ρεμ εντοπίζεται γυμνός και ξαπλωμένος στο κρεβάτι μαζί με τον οδηγό του, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί του δίνουν ένα πιστόλι με μια σφαίρα και του ζητούν να αυτοκτονήσει. Ο ίδιος απαντά πως αν ο «Φυρερ θέλει τον θάνατό μου, ας έρθει ο ίδιος να με σκοτώσει». Τελικά, ο Ρεμ εκτελείται από ένα εκτελεστικό απόσπασμα.
Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, στην εισβολή στο δωμάτιο του Ρεμ παρών είναι και ο ίδιος ο Χίτλερ που τον εντοπίζει ξαπλωμένο με δύο άνδρες. Τότε αναφωνεί «ιδού ποιοι θέλουν να κυβερνήσουν τη Γερμανία» και λίγο αργότερα τον εκτελεί ο ίδιος.
Ακολούθησε ένα πρωτοφανές πογκρόμ κατά των μελών των ταγμάτων εφόδων και μερικές ημέρες αργότερα ο Χίτλερ παρουσιάζεται στο Γερμανικό λαό ως το παρολίγον θύμα μιας συνωμοσίας που είχε σαν σκοπό τη δολοφονία του από τον… πράκτορα των Γάλλων Ερνστ Γιούλιους Ρεμ.
Σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις που έκανε ο ίδιος ο Χίτλερ η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» άφησε πίσω της 77 νεκρούς. Οι 61 εκτελέστηκαν για την εναντίον του συνωμοσία, οι 13 σκοτώθηκαν ενώ προσπαθούσαν να αποφύγουν τη σύλληψη και 3 αυτοκτόνησαν. Ορισμένοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό των εκτελεσθέντων σε τουλάχιστον 400 άτομα!
Σε μια «έκρηξη» ειλικρίνειας, μάλιστα, που σε μεγάλο βαθμό έδειχνε όλα αυτά που θα ακολουθήσουν, ο Χίτλερ δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις του ξεκαθαρίζοντας: «Αν κάποιος με ρωτήσει γιατί δεν έστειλα τους συνωμότες στη δικαιοσύνη, ένα έχω να τους πω: Είμαι υπεύθυνος για τη μοίρα του γερμανικού λαού και γι’ αυτό έγινα ο υπέρτατος κριτής».
Ο Χίτλερ παρουσιάστηκε στον λαό ως θύμα του Ρεμ και κατάφερε να περάσει τον «Εξουσιοδοτικό Νόμο» που μπορεί μεν να δικαιολογούσε την τριήμερη σφαγή ως αυτοάμυνα του κράτους αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε «δεδικασμένο» και, πλέον, οτιδήποτε ήταν αντίθετο στο καθεστώς θα μπορούσε να αποσιωπηθεί με τη βία με το πρόσχημα της αυτοάμυνας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
