Ο Ρόρι Γκάλαχερ δεν είναι ένας απλός μουσικός. Είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Αρχικά ήταν από αυτούς που δεν έπαιζε κιθάρα. Ερωτοτροπούσε μαζί της. Όλοι μπορούσαν να κρατήσουν στα χέρια τους την ίδια κιθάρα αλλά εκείνος θα την έκανε να... «κελαηδάει». Άλλαξε και στη συνέχεια καθόρισε τη ροκ μουσική σκηνή. Αλλά δεν ήταν ροκάς μόνο πάνω στη σκηνή. Ήταν ροκάς και έξω από αυτή. Με πάρτι, με συναυλίες, με ταξίδια. Και έπινε πολύ. Και αυτό ήταν που τελικά τον στέρησε από τον κόσμο της μουσικής. Ο Ρόρι Γκάλαχερ έφυγε μια ημέρα σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια. Στη διάρκεια της πορείας του, ωστόσο, έκανε και ένα μικρό πέρασμα από την Ελλάδα για μια συναυλία στην Αθήνα η οποία σίγουρα του έμεινε αξέχαστη.
Το αξεπέραστο «Moonchild» της ροκ μουσικής
Γέννημα θρέμμα της Ιρλανδίας, ο Ρόρι Γκάλαχερ, άρχισε να παίζει κιθάρα από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Στο σχολείο είχε την δική του μπάντα και πριν καν γίνει 15 χρονών ( είτε με τους Fontana, είτε με τους Ipact που ήταν τα πρώτα του συγκροτήματα) είχε δώσει συναυλίες ακόμα και εκτός συνόρων. Όλοι έβλεπαν πως αυτός ο τυπάκος με τα μακριά μαλλιά είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Ο ίδιος, ωστόσο, δεν βολευόταν πουθενά, προσπαθούσε να βρει το κατάλληλο σχήμα. Αυτό με το οποίο θα μπορούσε να αποδόσει με νότες όλα όσα είχε μέσα στο κεφάλι του. Στα 20 του μετακομίζει στο Λονδίνο και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των «Taste» (με ντράμερ τον Τζον Γουίλσον και μπασίστα τον Ρίτσαρντ ΜακΚράκεν) ηχογραφούν στην Polydor μία σειρά από άλμπουμ, με σημαντικότερο το «On The Boards» του 1970. Εκείνη τη χρονιά το γκρουπ διαλύεται και ο Γκάλαχερ αποφασίζει πως πρέπει να φτιάξει την προσωπική του μπάντα. Προσλαμβάνει τον Τζέρι ΜακΑβόι στο μπάσο και τον Γουίλγκαρ Κάμπελ στα ντραμς και από εκεί και πέρα ο χρόνος συμπυκνώνεται. Η πορεία προς την κορυφή έχει ξεκινήσει. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια ο Γκάλαχερ κάνει όχι απλά βήματα αλλά ολόκληρα άλματα.
Ο Ροντ Ντε Αθ αντικαθιστά τον Κάμπελ στα ντραμς ενώ στο σχήμα προστίθεται και ο Λου Μάρτιν στα κίμπορντς. Το συγκρότημα ηχογραφεί τα άλμπουμ «Blueprint» (1973), «Tattoo» (1973), «Irish Tour '74» (1974), «Against the Grain» (1975) και «Calling Card». Μόλις στα 27 του χρόνια ο Ρόρι Γκάλαχερ ήταν ήδη ένας θρύλος για τη ροκ μουσική. Τα υπόλοιπα ήρθαν, περίπου, φυσιολογικά, όπως φυσιολογικά ήρθαν και όλα τα άλλα που «συνοδεύουν» τη ζωή ενός ροκά. Μεγάλωσε σε ένα συντηρητικό περιβάλλον άρα ήταν, μάλλον, δύσκολο να μπλέξει με τα ναρκωτικά, ωστόσο, το αλκοόλ ήταν η μεγάλη του αγάπη και όπως αποδείχθηκε η «αχίλλειος πτέρνα» του.
Μαζί με το αλκοόλ άρχισε να έχει και προβλήματα με διάφορα φάρμακα και κυρίως με τα συνταγογραφούμενα ηρεμιστικά που του έδιναν οι γιατροί για να καταπολεμήσει τη φοβία που είχε για τα ταξίδια με τα αεροπλάνα. Πρόσφατα, μάλιστα, αναπτύχθηκε μια θεωρία που έκανε την εμφάνισή της στο βιβλίο «Gallagher, Marriott, Derringer, Trower» του Αμερικανού συγγραφέα Dan Muise που υποστηρίζει πως δεν ήταν το αλκοόλ η αιτία θανάτου του αλλά η φαρμακευτική αγωγή και συγκεκριμένα μια λανθασμένη φαρμακευτική αγωγή με ζάναξ, βάλιουμ και αντικαταθλιπτικά η οποία σε συνδυασμό με το (πολύ) αλκοόλ λειτούργησε σαν «βόμβα» στον οργανισμό του Γκάλαχερ.
Το πόσο λάθος πήγαιναν όλα με την υγεία του σπουδαίου μουσικού φάνηκε ξεκάθαρα στην τελευταία του συναυλία στην Ολλανδία στις 10 Ιανουαρίου 1995 να είναι εμφανή τα σημάδια της κόπωσης. Λίγο αργότερα εισήχθη σε νοσοκομείο του Λονδίνου και στις 14 Ιουνίου ο σπουδαίος Ιρλανδός ρόκερ άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 47 ετών.
Η επεισοδιακή συναυλία της Αθηνας
Το 1981 ο αξεπέραστος Ιρλανδός, ήρθε στην Ελλάδα και 40.000 θεότρελοι οπαδοί του μαζεύτηκαν στη Νέα Φιλαδέλφεια για να τον δουν να ερωτοτροπεί επί σκηνής με την «στρατοκάστερ» του. Τα όσα έγιναν εκείνο το φθινοπωρινό βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου έμελλε να σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά, να περάσουν στη σφαίρα του μύθου και να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για τους ροκάδες που αν και πολύ θα το ήθελαν δεν είχαν την τύχη να βρεθούν τότε στο γήπεδο της ΑΕΚ.
Το διψασμένο για τέτοιου είδους συναυλίες κοινό, εξαφάνισε τα εισιτήρια εν ριπή οφθαλμού και πολλοί είναι οι άτυχοι που αν και ήθελαν δεν μπόρεσαν να βρουν ένα «μαγικό χαρτάκι». Οι προετοιμασίες ήταν πυρετώδεις. Η συγκεκριμένη συναυλία ήταν το μουσικό γεγονός της χρόνιας.
Την εποχή εκείνη η χώρα βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο. Η Νέα Δημοκρατία του Γεωργίου Ράλλη προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία, εμποδίζοντας το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να φέρει την «αλλαγή» που τότε ευαγγελιζόταν. Η κόντρα ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας είναι σκληρή και το πολωμένο πολιτικό κλίμα είχε επηρεάσει και την κοινωνία. Η αστυνομία το μόνο που δεν ήθελε ήταν ένα ακόμα πρόβλημα πάνω στο κεφάλι της. Ήταν και για την ίδια ένα καλό προεκλογικό «τεστ». Εκείνη τη βραδιά, ωστόσο, τίποτα δεν πήγε όπως υπολόγιζε.
Το στάδιο της ΑΕΚ ήταν από νωρίς ασφυκτικά γεμάτο από 40.000 άτομα τα οποία είχαν κατακλύσει τον χώρο από το κέντρο του γηπέδου, όπου είχε στηθεί η σκηνή, μέχρι και τις κερκίδες με το πιο ζωντανό κομμάτι του κοινού να έχει συγκεντρωθεί στη «σκεπαστή». Αρκετά λεπτά μετά τις 9 το βράδυ και με μια σημαντική καθυστέρηση ακούγεται το intro.
O Ρόρι Γκάλαχερ εμφανίζεται στη σκηνή με τον Τζέρι Μακ Αβόυ στο μπάσο και τον Μπρένταν Ο’ Νιλ πίσω από το σετ των ντραμς. Αυτό που ακολουθεί μέσα (κι έξω, βέβαια) από το γήπεδο είναι πρωτόγνωρο. Ένας πρωτοφανές χάος που κάνει τους αστυνομικούς να σαστίσουν. Προσπαθούν να περιορίσουν τις αντιδράσεις των οπαδών του Ιρλανδού αλλά… τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Με τις πρώτες νότες του «Moonchild» πολλοί προσπαθούν να ανέβουν στη σκηνή (η οποία δεν είχε κάγκελα και με ένα μικρό σάλτο, έφτανες εύκολα τον τραγουδιστή). Ταυτόχρονα όσοι είχαν μείνει έξω από το γήπεδο «σεληνιάζονται» και με ένα ομαδικό «ντου» προσπαθούν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και να μπουν μέσα. Τα ΜΑΤ αντιδρούν με ρίψη δακρυγόνων και η κατάσταση αρχίζει να ξεφεύγει με τον Γκάλαχερ να δείχνει σοκαρισμένος αλλά να συνεχίζει να προσφέρει μοναδικές στιγμές, μουσικού μεγαλείου. Μουσική μέσα, ανελέητο ξύλο και εκτεταμένα επεισόδια έξω. Το χάος εξαπλώνεται στη λεωφόρο Δεκελείας. Φωτιές. Σπασίματα σε βιτρίνες και αυτοκίνητα. Κυνηγητό με τα ΜΑΤ μέχρι τον Περισσό. Το κλίμα της έντασης μεταφέρεται γρήγορα και εντός του γηπέδου. Οι αστυνομικοί προσπαθούν (για κάποιον άγνωστο λόγο) να περιορίσουν τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον Ρόρι Γκάλαχερ, πέφτουν οι πρώτες… ψιλές και γρήγορα αρχίζει να πέφτει ανελέητο ξύλο στο χορτάρι του γηπέδου.
Τα ΜΑΤ κάνουν χρήση δακρυγόνων και η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Υπό αυτές τις συνθήκες η συναυλία δεν μπορεί να συνεχιστεί και έτσι λίγο πριν τελειώσει οι αστυνομικοί παίρνουν στην κυριολεξία σηκωτό τον Γκάλαχερ και τους δυο μουσικούς που τον συνόδευαν, τους πηγαίνουν στα αποδυτήρια και από εκεί τους φυγαδεύουν εκτός γηπέδου όπου επικρατούσε… κόλαση. Πολλοί τραυματίες, δεκάδες συλλήψεις με τους αστυνομικούς να κάνουν χρήση ακόμα και αληθινών πυρών για να περιορίσουν το εξαγριωμένο πλήθος! Την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες ξεσαλώνουν κι αυτές με τη σειρά τους γράφοντας για «σεξουαλικά διεγερμένους νέους», για «αναρχικούς λάτρεις του Γκάλαχερ» και «έξαλλους ροκάδες που τα σπάνε διασκεδάζοντας»!
Όσο για τον ίδιο τον Γκάλαχερ; Οι δηλώσεις του για τη συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια έμειναν στην ιστορία: «Δεν ήξερα από πού έπρεπε να προφυλαχτώ. Μέσα στα παρασκήνια κυκλοφορούσαν κάποια άτομα με αστυνομική στολή που έδειχναν απειλητικοί. Μπήκαμε, λοιπόν, στα γρήγορα μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Στην πορεία, όμως, μείναμε από βενζίνη κι έτσι βρεθήκαμε μέσα στη δίνη των επεισοδίων, με τα δακρυγόνα να μας έχουν τσακίσει και να είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε με τα πόδια. Η συναυλία από μόνης της ήταν εκπληκτική, αλλά και επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να αφήσω τα κόκκαλά μου σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε», είχε πει ο αξεπέραστος ιρλανδός.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
