Για το κράτος και τους εχθρούς του ήταν ένας αδίστακτος τρομοκράτης. Για τους συντρόφους του ήταν ένας ατρόμητος επαναστάτης που για την κοινή υπόθεση δε φοβόταν να παίζει τη ζωή του κορών γράμματα. Ο Χρήστος Τσουτσουβής ήταν και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια του εγχώριου αντάρτικου πόλης. Κόκκινο πανί (ακόμα και νεκρός) για τους αστυνομικούς. Ήρωας για τον αναρχικό χώρο. Έπεσε νεκρός, μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από 38 χρόνια, στη θρυλική, πλέον, ένοπλη συμπλοκή στου Γκύζη, αλλά πριν αφήσει την τελευταία του πνοή είχε σκοτώσει τρεις αστυνομικούς.
Μια ολόκληρη ζωή μέσα στη σύγκρουση
Ο Χρήστος Τσουτσουβής γεννήθηκε το 1953 στο χωριό Άγιος Βασίλειος στη Νεμέα της Κορινθίας. Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές πως ο Τσουτσουβής ασφυκτιούσε στη μικρή κοινωνία. Το «πνίξιμο» που ένιωθε γίνεται ακόμα πιο έντονο, ακόμα πιο αφόρητο στην περίοδο της χούντας. Έτσι αποφασίζει να φύγει στο εξωτερικό. Πηγαίνει στο Γκρατς της Αυστρίας. Εκεί έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που κινούνταν στον πολιτικό χώρο της άκρας αριστεράς και έχει την πρώτη γνωριμία με αυτό που λέμε ένοπλο αντάρτικό πόλης.
Άγνωστο πώς, πού και από ποιους εκπαιδεύεται στη χρήση όπλων. Λίγο καιρό αργότερα, μέσα από τους Έλληνες που ζούσαν στην Αυστρία και ήταν ενάντια στη χούντα έρχεται σε επαφή με το ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Σύντομα θα γίνει μέλος του. Με την πτώση της δικτατορίας ο Τσουτσουβής επιστρέφει στην Ελλάδα και δραστηριοποιείται μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Για μια και μοναδική φορά, μάλιστα, τοποθετείται εκλογικός αντιπρόσωπος του Κινήματος στις πρώτες εκλογές μετά την πτώση της χούντας, τον Νοέμβριο του 1974 (ανήμερα της πρώτης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το ΠΑΣΟΚ, όμως, πλέον, είναι μια νόμιμη πολιτική δύναμη που δεν συνεχίζει την ένοπλη αντιπαράθεση που έκανε το ΠΑΚ. Ο Τσουτσουβής νιώθει ότι οι μέχρι πρότινος σύντροφοί του, τον προδίδουν. Προδίδουν τις ιδέες τους προκειμένου να πάρουν κάποια στιγμή την εξουσία και έτσι η ρήξη έρχεται σχεδόν φυσιολογικά. Ο μόνος χώρος που ο Τσουτσουβής μπορεί να νιώσει καλά είναι το ένοπλο αντάρτικο πόλης και κάπως έτσι γίνεται μέλος του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα όπου εκπαιδεύεται σε έναν άλλου είδους αγώνα και τελειοποιεί τα όσα είχε μάθει στην Αυστρία και το ΠΑΚ.
Χωρίς να ειναι δεδομένο, λέγεται πως η πρώτη σοβαρή επιχείρηση που συμμετέχει είναι το χτύπημα στο εργοστάσιο της ΑΕG, το οποίο λειτουργούσε στην περιοχή του Ρέντη. Οι αστυνομικοί υποψιάζονταν πως το εργοστάσιο της Γερμανικής εταιρείας ίσως και να γίνει στόχος (μετά τον θάνατο τριών μελών της RAF στις Γερμανικές φυλακές) και έτσι είχαν αυξήσει τις περιπολίες. Σε μια από αυτές, τη νύχτα της 20ης Οκτωβρίου 1977, οι αστυνομικοί «πέφτουν» πάνω σε ένα ύποπτο ένα λευκό FIAT 128 και το πλησιάζουν για αναγνώριση. Οι επιβαίνοντες στο όχημα αντιδρούν. Τα πιστόλια βγαίνουν. Η περιοχή γύρω από το εργοστάσιο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Από την ανταλλαγή των πυροβολισμών τραυματίζονται δυο αστυνομικοί (Στεργίου και Πλέσσας) ενώ πέφτει νεκρός ο Χρήστος Κασσίμης, μια άλλη εμβληματική μορφή του εγχώριου αντάρτικου πόλης.
Ο Τσουτσουβής και οι δυο σύντροφοί του που επίσης επέβαιναν στο αυτοκίνητο καταφέρνουν να διαφύγουν. Εκείνη η νύχτα, ωστόσο, είναι κομβική για τον Τσουτσουβή. Πέρα από το πλήγμα του να χάνεις έναν καλό φίλο και σύντροφο, είχε πάρει, πλέον, τον δρόμο χωρίς επιστροφή αφού ήταν αναγκασμένος να βγει στην παρανομία και να ζει διαρκώς σαν κυνηγημένος.
Παρ΄ όλα αυτά, τίποτα δεν τον εμποδίζει από το να συνεχίσει τη δράση του με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Ο Τσουτσουβής, πλέον ζητάει αίμα προκειμένου να εκδικηθεί για τον Κασσίμη. Οι βόμβες που τοποθετεί ο ΕΛΑ δεν τον ικανοποιούν. Στο εσωτερικό της οργάνωσης ανοίγει μια κουβέντα για το αν πρέπει να αναβαθμιστεί η δράση. Στο επίκεντρο μπαίνει ένα χτύπημα στον γνωστό βασανιστή της χούντας Πέτρο Μπάμπαλη. Η μια τάση μέσα στον ΕΛΑ θέλει να τοποθετηθεί μια βόμβα στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο αλλά χωρίς να χυθεί αίμα. Ο Τσουτσουβής δε συζητά για τίποτα λιγότερο από την εκτέλεση του Μπάμπαλη. Η ρήξη είναι οριστική.
Ο Τσουτσουβής (και μερικά άλλα άτομα) φεύγουν αλλά... χωρίς να φύγουν από τον ΕΛΑ. Φτιάχνουν ένα παρακλάδι της οργάνωσης, την «Ομάδα: Ιούνης '78» και με αυτή την ονομασία το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1979, στον Άγιο Σώστη στη Νέα Σμύρνη, εκτελούν με οκτώ σφαίρες τον Μπάμπαλη.
Στη συνέχεια, σύμφωνα με ένα σενάριο που είχε βγει από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία χρόνια αργότερα, ο Τσουτσουβής κάνει ως «Επαναστατική Οργάνωση: Οχτώβρης '80» μια σειρά από εντυπωσιακά χτυπήματα, με αποκορύφωμα τους εμπρησμούς στο «Μινιόν» και τον «Κατράντζο». Ένα σενάριο, πάντως, που ούτε επιβεβαιώθηκε αλλά ούτε και διαψεύστηκε ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, η δράση του Τσουτσουβή έφερε την οριστική ρήξη με τον ΕΛΑ. Φεύγει από την οργάνωση και λέγεται, μάλιστα, πως φεύγοντας παίρνει μαζί του και ένα μεγάλο μέρος του οπλοστασίου της!
Η φονική συμπλοκή στου Γκύζη
Ο Χρήστος Τσουτσουβής, πλέον, έχει ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό του πως οποιαδήποτε άλλη μορφή αγώνα πέρα από τη σκληρή, ένοπλη πάλη είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Δημιουργεί, μαζί με άλλους συντρόφους του, την «Αντικρατική Πάλη». Την πρωταπριλιά του 1985 από πυρά της οργάνωσης θα πέσει νεκρός, έξω από το σπίτι του στην οδό Λυκούργου 160 στην Καλλιθέα, ο εισαγγελέας Γιώργος Θεοφανόπουλος.
ΕΛΑ και «17 Νοέμβρη», μέσα από τις προκηρύξεις τους, ουσιαστικά, παίρνουν αποστάσεις από την ανεξέλεγκτη δράση του Τσουτσουβή, ενώ για την Ελληνική Αστυνομία οτιδήποτε γίνεται και δεν έχει τη σφραγίδα των δυο αυτών οργανώσεων, είναι δεδομένο πως ευθύνεται ο... Τσουτσουβής, στον οποίο το μόνο που δεν «χρεώνουν» είναι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης και η δολοφονία του Καποδίστρια.
Ο Τσουτσουβής συνεχίζει τον μοναχικό και ανένδοτο δρόμο που επέλεξε αλλά αυτός ο δρόμος, ωστόσο, φτάνει στο τέλος του. Στις πρώτες ημέρες του Μάη του 1985 στην περιοχή του Γκύζη (στην οδό Αμφίκλειας 18-20), ένα περιπολικό της αστυνομίας εντοπίζει μια κλεμμένη πράσινη μοτοσικλέτα Yamaha enduro, η οποία είχε κλαπεί στις 23 Απριλίου από το Γαλάτσι και η οποία φέρει πλαστές πινακίδες. Επειδή οι καιροί ήταν «πονηροί», ενημερώνεται η Ασφάλεια που αναλαμβάνει την υπόθεση και θέτει υπό διακριτική παρακολούθηση τη μοτοσυκλέτα, περιμένοντας υπομονετικά κάποιον να πάει να την παραλάβει.
Μια ημέρα σαν σήμερα, πριν από 38 χρόνια, η απογευματινή βάρδια των αστυνομικών οι οποίοι με πολιτικά παρακολουθούν, από απόσταση 50 μέτρων, τις κινήσεις γύρω από τη μοτοσικλέτα, βλέπουν δυο νεαρούς να την πλησιάζουν.
Όταν βλέπουν πως οι δυο νεαροί πάνε να ξεκλειδώσουν το λουκέτο, βγαίνουν από το όχημα και με προτεταμένα όπλα πλησιάζουν, φωνάζοντας στους δυο αγνώστους να παραδοθούν. Οι δυο άγνωστοι δεν τα χάνουν. Βγάζουν και αυτοί τα όπλα τους και αρχίζουν να πυροβολούν. Ακολουθούν μερικά λεπτά άγριας ένοπλης μάχης. Στο τέλος της ο αστυνομικός Βασίλης Μπούρας είναι νεκρός. Οι συνάδελφοί του Γιώργος Δουγένης και Γιώργος Γεωργίου μεταφέρονται βαριά τραυματισμένοι στον «Ευαγγελισμό» όπου λίγο αργότερα θα ξεψυχήσουν.
Εκτός από τους τρεις νεκρούς αστυνομικούς, στη διάρκεια της συμπλοκής έχασε τη ζωή του και ο Χρήστος Τσουτσουβης που είχε δεχθεί τρεις σφαίρες. Ο σύντροφός του είχε καταφέρει να διαφύγει και ουδέποτε συνελήφθη.
Μετά την «μπόρα» οι αστυνομικοί προσπαθούν να μάθουν ποιος είναι ο ένοπλος που έπεσε νεκρός. Πάνω του δε βρήκαν οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να τους βοηθήσει, ενώ και τα δαχτυλικά του αποτυπώματα δεν προσθέτουν κάποιο στοιχείο αφού ο νεκρός δεν είχε συλληφθεί ποτέ και δεν είχε φάκελο στην Ασφάλεια.
Στις 17 Μαΐου η ΕΛΑΣ δίνει στη δημοσιότητα την πιο μακάβρια φωτογραφία που έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα. Είναι μια φωτογραφία του νεκρού Τσουτσουβή τα μάτια του οποίου είναι ανοιχτά με τη βοήθεια σελοτέιπ, προκειμένου αν τον δει, είτε στα κρατικά κανάλια, είτε στις εφημερίδες, κάποιος που τον ξέρει, να τον αναγνωρίσει και να δώσει περισσότερες πληροφορίες. Τελικά, αυτοί που τον αναγνωρίζουν είναι οι γονείς του οι οποίοι είχαν να δουν τον γιο τους τέσσερα χρόνια. Τους έλεγε πως ζει στην Αυστρία, πως είναι καλά, πως έχει μια καλή δουλειά και πως πληρώνεται καλά και πως σύντομα θα πάει να τους δει...
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
