Πέρασε μέσα από αιματηρές μάχες, επέζησε στον πόλεμο, νίκησε την κατάθλιψη, έγινε ο πιο διάσημος σύγχρονος ελεύθερος σκοπευτής, έγραψε την αυτοβιογραφία του που έγινε μπεστ σέλερ και τελικά δολοφονήθηκε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Η δολοφονία του «american sniper» Κρις Κάιλ σόκαρε τις Ηνωμένες Πολιτείες και άνοιξε παλιές πληγές που πολλοί θεώρησαν πως έκλεισαν μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ο άνθρωπος που τον εκτέλεσε ήταν βετεράνος πεζοναύτης που αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα κάτι που έδειξε ξανά, με τραγικό τρόπο, τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στο σύστημα αναφορικά με την φροντίδα όσων επιστρέφουν από τις εμπόλεμες περιοχές.
Ποιος ήταν ο «american sniper»
Ο Κρίστοφερ Σκοτ «Κρις» Κάιλ γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1974 στην Οδησσό του Τέξας. Ο Κρις ήταν ένα κλασικό παιδί του αμερικανικού νότου. Από μικρός μυήθηκε στη χρήση των όπλων από τον πατέρα του, που ήταν δεινός ελαφοκυνηγός και ο οποίος αγόρασε στο γιό του το πρώτο του τουφέκι όταν ήταν μόλις οκτώ ετών! Πιτσιρικάς ακόμα, ο Κρις, σκότωνε τα ελάφια από μεγάλη απόσταση χωρίς το χέρι του να τρέμει καθόλου.
Όταν μεγάλωσε, ο Κρις, ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία. Μαζί με τον αδερφό του είχαν ένα ράντσο με 150 βοοειδή αλλά ο Κρις ήθελε να κάνει άλλα πράγματα. Έγινε επαγγελματίας αναβάτης σε ροντέο αλλά η καριέρα του τελείωσε γρήγορα και άδοξα όταν χτύπησε άσχημα στο χέρι του. Έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στο ράντσο του αφού όπως πρώτα πήγαινε στο κολέγιο προκειμένου να μάθει περισσότερα για τη διαχείριση και τη λειτουργία του.
Μετά από τέσσερα χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο, ωστόσο, ο Κρις δεν ήταν ικανοποιημένος από τη ζωή του και έτσι αποφάσισε να συνδυάσει τις γνώσεις που είχε στα όπλα με κάτι πιο... δυναμικό. Τον στρατό! Έτσι, πήγε στο τοπικό τμήμα της στρατολογίας και δήλωσε εθελοντής στους πεζοναύτες. Ο στρατολόγος, όμως, τον έπεισε πως ένας άνθρωπος με τις δικές του γνώσεις και δυνατότητες στα όπλα θα έπρεπε να δοκιμάσει την τύχη του στους θρυλικούς SEAL, τους κομάντος του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ.
Και έτσι έγινε. Ο Κάιλ κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1998 και ξεκίνησε τη βασική του εκπαίδευση τον Φεβρουάριο του 1999. Τον Απρίλιο του 1999 αποφοίτηση από τα ειδικά σχολεία και επιχείρησε να μπει σε μια επίλεκτη ομάδα. Οι λάμες, ωστόσο, που είχαν τοποθετηθεί στο χέρι του από εκείνο το ατύχημα στο ράντσο δεν του επέτρεψαν να υπηρετήσει εκεί. Λίγο αργότερα, ωστόσο, δέχθηκε πρόταση να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε ένα σχολείο 24 εβδομάδων για ελεύθερους σκοπευτές στην Καλιφόρνια (Basic Underwater Demolition/Sea, Air, Land – SEAL). Εκεί, πλέον, ο Κρις βρήκε αυτό που ήθελε να κάνει. Όταν τελείωσε η εκπαίδευση του τοποθετήθηκε ως ελεύθερος σκοπευτής στην ομάδα SEAL-3, στη διμοιρία Charlie, ως μέλος της οποίας έκανε και τις τέσσερις αποστολές του στο Ιράκ. Η πρώτη του αποστολή στην εμπόλεμη χώρα έγινε το 2003. Για πρώτη φορά τράβηξε σκανδάλη εναντίον ανθρώπου και σκότωσε μια νεαρή Ιρακινή μάνα, η οποία κρατούσε με το ένα χέρι το παιδί της και με το άλλο μια αντιαρματική χειροβομβίδα που ετοιμαζόταν να ρίξει κατά αμερικανικών στρατευμάτων.
Το 2008 πέτυχε έναν Ιρακινό ελεύθερο σκοπευτή με μια αδιανόητη βολή από απόσταση σχεδόν δυο χιλιομέτρων (1.920 μέτρων για την ακρίβεια). Οι Ιρακινοί τον επικήρυξαν και του έδωσαν το παρατσούκλι «ο δαίμονας του Ραμαντί». Ο ίδιος ο Κρις Κάιλ έλεγε πως είχε σκοτώσει πάνω από 255 Ιρακινούς και δε μετάνιωσε για κανέναν καθώς η δουλειά του ήταν να φροντίζει να επιστρέφουν ζωντανοί στα σπίτια τους οι αμερικανοί στρατιώτες. Το αμερικανικό πεντάγωνο του αναγνώρισε 160 εκτελέσεις (οι υπόλοιπες θεωρούνται πως έγιναν «εκτός κανόνων εμπλοκής») αλλά και πάλι ο αριθμός αυτός έκανε τον Κάιλ τον πιο θανατηφόρο ελεύθερο σκοπευτή στην στρατιωτική ιστορία της χώρας αφού ο κάτοχος του προηγούμενου ρεκόρ είχε 105 εκτελέσεις στο ενεργητικό του. Το 2009 ο Κάιλ αποστρατεύτηκε με τιμές και μια... ντουζίνα μετάλλια ανδρείας
Το μετατραυματικό σοκ και η δολοφονία τους Κρις
Ο Κρις Κάιλ ήταν παντρεμένος με την Τάγια και είχε δυο παιδιά. Η γυναίκα του είχε παρατηρήσει πως ήδη πριν τις δυο τελευταίες αποστολές του Κρις στο Ιράκ κάτι δεν πήγαινε καλά. Είχε προσπαθήσει να το κουβεντιάσει μαζί του αλλά εκείνος δε σήκωνε κουβέντα. Τελικά, πριν φύγει για την τελευταία του αποστολή, του το έθεσε ως τελεσίγραφο «ή επιστρέφεις και μένεις στην πατρίδα για πάντα ή χωρίζουμε». Ο Κάιλ το δέχθηκε. Πιθανότατα αν δεν το είχε δεχθεί ο στρατός θα τον είχε αποστρατεύσει ούτως ή άλλως. Ο Κρις είχε εμφανή, πλέον, σοβαρά συμπτώματα μετατραυματικού στρες και διαταραχής (Post-traumatic stress disorder). Πάλεψε με τα ψυχολογικά προβλήματα και την κατάθλιψη αλλά μπόρεσε να βγει νικητής και από αυτή τη μάχη.
Άρχισε να βρίσκει ξανά τον εαυτό του και έγινε πρόεδρος της Craft International, μιας εταιρείας εκπαίδευσης προσωπικού για τον αμερικανικό στρατό και την αστυνομία. Παράλληλα, προσέφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς σε προγράμματα επανεκπαίδευσης βετεράνων στρατιωτών, ιδίως όσων έμειναν με αναπηρίες από τον πόλεμο στο Ιράκ αλλά και όσους έπασχαν επίσης από PSTD. Το 2012 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο του «American Sniper» («Αμερικανός Ελεύθερος Σκοπευτής»), που έγινε μπεστ σέλερ.
Στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, ο Κρις Κάιλ δολοφονήθηκε μαζί με τον 35χρονο Τσαντ Λίτλεφιλντ, επίσης βετεράνο του αμερικανικού στρατού, από τις σφαίρες του 25χρονου Έντι Ρέι Ρουθ, ο οποίος επίσης πολέμησε στο Ιράκ και ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Τα σώματα του Κάιλ και του Λίτλεφιλντ βρέθηκαν γαζωμένα με σφαίρες σε σκοπευτήριο του Τέξας. Στα κινητά των δυο ανδρών, βρέθηκαν μηνύματα που αντάλλασσαν λίγη ώρα πριν το θάνατο τους ότι ο Έντι τους τρομάζει καθώς δε φαίνεται να «είναι ψυχολογικά καλά. Αυτός ο τύπος είναι τελείως τρελός», έγραψε με SMS ο Κρις Κάιλ στον φίλο του Τσαντ Λίτλφιλντ που βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητο. «Βρίσκεται πίσω μου και παρακολουθεί τα νώτα μου», τού είχε απαντήσει εκείνος για τον Εντι Ρουθ που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα...
Ο Ρουθ είπε πως τους σκότωσε γιατί δεν του μιλούσαν αλλά είναι σίγουρος πως τον συγχώρησαν. Εξαιτίας των σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων που είχε, οι εισαγγελικές αρχές δεν επεδίωξαν την καταδίκη του σε θάνατο. Αντίθετα, μια ημέρα σαν σήμερα, καταδικάστηκε σε ισόβια χωρίς δυνατότητα αναστολής, «κλείνοντας» έτσι μια υπόθεση που συνεχίζει και πονά την αμερικανική κοινωνία καθώς μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ είχε ανοίξει ξανά η κουβέντα (και μάλιστα με τραγικό τρόπο) για τη συμπεριφορά που δείχνει το κράτος απέναντι στους βετεράνους, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων επιστρέφουν από τα πεδία των μαχών με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία...
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
