Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιανουαρίου 1934 όταν γεννήθηκε η Τζένη Καρέζη, κατά κόσμον Ευγενία Καρπούζη, η οποία έμελλε να γίνει μία από τις μεγαλύτερες σταρ του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου με τις ταινίες της να «σπάνε» ταμεία και να είναι η μόνη που μπορούσε να κοντράρει στα ίσια την άλλη μεγάλη σταρ της εποχής, Αλίκη Βουγιουκλάκη. Στο θέατρο αριθμούσε ακόμα περισσότερες επιτυχίες, παίζοντας και τους μεγάλους και λεγόμενους «δύσκολους ρόλους ρεπερτορίου» στους οποίους γνώρισε την αποθέωση και καταξίωση ως μεγάλη θεατρίνα. Βέβαια, αυτή η πορεία φάνταζε μονόδρομος αφού η Τζένη Καρέζη είχε ήδη ξεχωρίσει από τα πρώτα χρόνια που σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εκτός από ταλέντο, δούλευε σκληρά και ήταν αφοσιωμένη στην Τέχνη της.
Μάλιστα, σε συνεντεύξεις της δεν είχε κρύψει ότι το θέατρο αγαπούσε περισσότερο παρά τη μεγάλη αγάπη που είχε και για τον κινηματογράφο. «Το θέατρο για μένα σημαίνει η ζωή μου ολόκληρη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το θέατρο, μακριά από το θέατρο, έξω από το θέατρο, αυτό όχι, εκεί θα πέθαινα», θα πει σε συνέντευξή της στην τηλεόραση σε πιο ώριμη ηλικία. Εξάλλου η ίδια είχε παραδεχτεί ότι μέχρι να γνωρίσει τον Κώστα Καζάκο και να αποκτήσουν τον γιο τους, Κωνσταντίνο, η μόνη της αγάπη ήταν το θέατρο, ενώ στη συνέχεια αυτό πέρασε σε «δεύτερη μοίρα» μετά το παιδί και τον σύζυγό της, αφού υποστήριζε ότι η οικογένεια είναι «δικλείδα ασφαλείας» για ένα άτομο.
Από όλες τις παραστάσεις που είχε ανεβάσει στο θέατρο, η Τζένη Καρέζη ξεχώριζε «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» που είχε ανεβάσει μαζί με τον Κώστα Καζάκο στα χρόνια της δικτατορίας και έγινε ουσιαστικά η διέξοδος και η «φωνή» του κοινού σε όσα περνούσε εκείνα τα χρόνια. «Όταν ο θάνατος θα πλησιάζει, εγώ από όλη την καριέρα μου θα σκέφτομαι το "Τσίρκο". Έχω παίξει πολύ πιο δύσκολους και σύνθετους ρόλους και ίσως, παίξω και δυσκολότερους, αλλά εκείνη τη μοναδική συνθήκη του "Τσίρκου" δεν νομίζω να την ξαναζήσω», είχε δηλώσει η αγαπημένη ηθοποιός για την παράσταση που έγινε αφορμή να συλληφθεί από τη δικτατορία και να οδηγηθεί στην απομόνωση για ένα μήνα. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει και την ερμηνεία της ως «Μήδεια» στην Επίδαυρο το 1985 που γνώρισε την αποθέωση τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς.
Από την άλλη, ο κινηματογραφικός φακός λάτρεψε την Τζένη Καρέζη και δεν έλεγαν τυχαία ότι είχε «τα ωραιότερα μάτια του ελληνικού κινηματογράφου» με τη μεγάλη αντίπαλό της, Αλίκη Βουγιουκλάκη να δηλώνει πως το βλέμμα της ήταν ακόμα πιο όμορφο από κοντά και πως την αδικούσε ο φακός. Και όμως στην αρχή ο Φιλοποίμην Φίνος τη θεωρούσε «αλλήθωρη» και γι’ αυτό δεν την ήθελε για πρωταγωνίστρια σε αντίθεση με τον Αλέκο Σακελλάριο, ο οποίος πίστευε πολύ στην Τζένη Καρέζη και ουσιαστικά την επέβαλε στον Φίνο. Φυσικά, το αποτέλεσμα δικαίωσε και τους δύο. Εκείνη προτιμούσε τις δραματικές ταινίες, αλλά ο κόσμος τη λάτρεψε και μέσα από τις κωμικές. «Μια τρελή τρελή οικογένεια», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», «Τζένη-Τζένη» είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κάποιες από αυτές δε τις είχε ανεβάσει πρώτα στο θέατρο και η μεγάλη τους επιτυχία εκεί ήταν που οδήγησε στην κινηματογραφική τους μεταφορά. Μην ξεχνάμε, βέβαια, τις δραματικές ερμηνείες της στις ταινίες «Κόκκινα Φανάρια», «Λόλα», «Ένας Μεγάλος Ερωτας», «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» που έχουν μείνει αξέχαστες.
Και αν ο Τύπος, τα περιοδικά και ο απλός κόσμος την είχε ανακηρύξει «σταρ» και παρά το γεγονός ότι και η ίδια σε δηλώσεις της είχε πει για τον εν λόγω τίτλο, «Δεν είναι κακό», η συμπεριφορά της Τζένης Καρέζη, ιδιαίτερα μετά τη γνωριμία της με τον Κώστα Καζάκο, μάλλον παρέπεμπε περισσότερο σε «αντιστάρ». «Η κομψότητα δεν είναι από τα πράγματα που φαντάζουν» είχε δηλώσει αφού θεωρούνταν και μία από τις πλέον κομψές Ελληνίδες ηθοποιούς.
Απέφευγε τις δημόσιες σχέσεις και τις κοινωνικές εκδηλώσεις και προτιμούσε να περνάει ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους της. «Μεγαλώσαμε πια! Δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις παρέα με ανθρώπους από τους οποίους δεν έχεις τίποτα να πάρεις. Εγώ χρειάζομαι ανθρώπους να τους ακούω να συζητάνε με πάθος για για πολιτική, για λογοτεχνία. Ανθρώπους που ξέρω ότι μου λένε την αλήθεια», θα πει σε συνέντευξή της.
«Με ενοχλεί το ψέμα. Πολλές φορές οι άνθρωποι αγκαλιάζονται, φιλιούνται, ενώ ξέρεις ότι τα συναισθήματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και λες δεν είναι πιο ωραία τώρα να είμαι με τον άνθρωπό μου, με το παιδί μου, με τους φίλους μου, να διαβάζω ένα ωραίο βιβλίο, να μαγειρεύω; Δεν είναι πιο αληθινό αυτό; Δεν με προχωράει αυτό περισσότερο από το να κάθομαι και να βλέπω πράγματα που όταν έχεις το μάτι του θεατρίνου που είναι αλάνθαστο, φαίνονται; Είναι θέμα κεφιού, γούστου αυτό που κάνουμε. Μας αρέσει και έτσι όταν υπάρχει χρόνος, τον μεταχειριζόμαστε λιγάκι πιο νόστιμα», είχε δηλώσει η ίδια σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Κατ΄οίκον» της ΕΡΤ για το πώς προτιμούσε να περνάει τον ελεύθερο χρόνο της με τον σύζυγό της, Κώστα Καζάκο.
«Τα πιο συγκινητικά Χριστούγεννα ήταν του 1969 επειδή λίγους μήνες πριν είχα φέρει στον κόσμο τον γιο μου και αυτή η αίσθηση ότι ένα μωράκι ήταν δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και γέλαγε, έκλαιγε, έδωσε στα Χριστούγεννα μια διάσταση καταπληκτική. Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα δίπλα στο παιδί μου και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ», θα πει εκείνη σε δηλώσεις της στην τηλεόραση με το πρόσωπό της να λάμπει από ευτυχία.
«Φροντίσαμε από τότε που ο Κωνσταντίνος ήταν πάρα πολύ μικρός να τον φέρουμε κοντά μας, να τον βάλουμε στη ζωή μας και να μην αισθανθεί καθόλου ότι οι γονείς του κάνουν μια δουλειά περίεργη ή τυχόν μυθική. Όλος αυτός ο κόσμος του θεάτρου του ήταν πάρα πολύ οικείος. Από μικρός ήξερε ότι δουλεύουμε και εμείς όπως όλος ο κόσμος, ότι και οι γονείς του κάνουν μια δουλειά», θα εξηγήσει, δείχνοντας για ακόμα μια φορά πόσο η στάση ζωής της απείχε από αυτό που ίσως να περίμενε κανείς από μια μεγάλη σταρ. Τόνιζε δε ότι «Σημασία δεν έχει τόσο η ποσότητα δηλαδή ο χρόνος που θα καταναλώσεις με το παιδί, αλλά η ποιότητα. Πάντα φροντίζαμε οι ώρες μαζί του να είναι ζεστές, δημιουργικές και να μην είμαστε καθόλου οι “μυστηριώδεις γονείς”».
Όταν την είχαν ρωτήσει πάλι στην εκπομπή «Κατ’ οίκον» εάν νοσταλγεί το παρελθόν, βλέποντας τις ταινίες της, εκείνη είχε εξηγήσει ότι ουσιαστικά νοσταλγεί μέσα από αυτές στιγμές στα γυρίσματα και ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε, αλλά δεν νοσταλγούσε κάτι παραπάνω γιατί όπως είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, «Είναι τόσο γοητευτικό το παρόν».
«Δεν βλέπω όλες τις ταινίες μου, αλλά κάποιες τις βλέπω με μεγάλη τρυφερότητα και κυρίως γιατί μου θυμίζουν στιγμές από τα γυρίσματα ή και ανθρώπους από τα γυρίσματα που ίσως κάποιοι να έχουν φύγει από τη ζωή. Σε μια ταινία μου έχω τρομερή ευγνωμοσύνη στο "Κοντσέρτο για Πολυβόλα" γιατί είναι η ταινία που γνώρισα τον Κώστα Καζάκο. Της έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία», είχε παραδεχτεί η Τζένη Καρέζη, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 27 Ιουλίου του 1992 ύστερα από τριετή μάχη με τον καρκίνο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
