Στα φετινά Όσκαρ υπάρχουν υπερπαραγωγές, όπως το Oppenheimer και η Barbie, υπάρχουν μικρές, ανεξάρτητες ταινίες που έκαναν σύντομα περάσματα από τις κινηματογραφικές οθόνες και ύστερα οι πανέξυπνες ιστορίες τους βρήκαν καταφύγιο στις πλατφόρμες streaming, όπως το American Fiction. Βιογραφικά δράματα, σαν αυτά που παραδοσιακά λατρεύει η Ακαδημία Κινηματογράφου (Rustin), και φυσικά, ο Γιώργος Λάνθιμος και το Poor Things.
Υπάρχει και η ξεχωριστή περίπτωση του Holdovers της ταινίας του Αλεξάντερ Πέιν που θυμίζει Χριστούγεννα, κι ας είμαστε κοντά στα μέσα Μαρτίου, μια «μικρή ταινία» για έναν καθηγητή, που αναγκάζεται να συγκατοικήσει με ένα δυσλειτουργικό μαθητή (Ντομινίκ Σάισα) και την αρχιμαγείρισσα του σχολείου τους (Νταβίν Τζόι Ράντολφ), όλες τις μέρες των Χριστουγέννων, γιατί δεν έχουν κι άλλη επιλογή.
Η ταινία είναι υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας, ενώ και οι Πολ Τζιαμάτι και Νταβίν Τζόι Ράντολφ διαγωνίζονται για το αγαλματίδιο στις κατηγορίας Α' ανδρικού και Β' γυναικείου ρόλου αντίστοιχα.
Η περίπτωση του Πολ Χάναμ
Ο καθήγητής Πολ Χάναμ είναι ένας άνθρωπος που έζησε όλη του τη ζωή μέσα στους ναούς της μάθησης, στα πανεπιστήμια, αυτά με τις κλειστές πόρτες και τα παράθυρα, με τις βιβλιοθήκες που είναι γεμάτες με βιβλία, που μοιάζουν με τείχη οχυρού, μακριά από τον αληθινό κόσμο. Ο Πόλ Χάναμ είδε μαθητές του να γίνονται στελέχη, να φτάνουν ως την πρυτανεία, να αποκτούν το δικαίωμα να του δίνουν διαταγές.
Είδε επίσης το βλέμμα του τρόμου και του αποτροπιασμού στους μαθητές του, κάθε φορά που δεν διάβαζαν την ύλη που τους είχε δοθεί. Και για εκδίκηση του έβαζε διαγώνισμα. Εκεί, μεταξύ 1970 και 1971, καλείται να ζήσει τα Χριστούγεννα μέσα από το πανεπιστήμιο, κάτι που δεν το βλέπει σαν τιμωρία, ίσως περισσότερο σαν ανακούφιση.
Περισσότερη σιωπή, αγκαλιά με τα βιβλία του, περισσότερος χρόνος μακριά από εκείνη τη συνάδελφο που του χαμογελάει (Κάρι Πρέστον) και δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί, περισσότερος χρόνος μακριά από τους μαθητές, με την ανάλογη τιμωρία, για να μην παίρνουν αέρα. Θα μείνει μαζί με πολλά παιδιά, αργότερα θα μείνει μαζί με έναν, τον εξυπνάκια, που σερφάρει στα όρια της λογικής με τη συμπεριφορά του, τον Άνγκους Τίλι.
Μαζί τους θα είναι και η Μέρι Λάμπ, η μαγείρισσα που μετουσιώνει το χρόνο της στα καζάνια και τα ταψιά του κολεγίου σε μια διαδικασία ψυχανάλυσης, και μάχης με ένα ανοιχτό ψυχικό τραύμα που δεν έχει επουλωθεί. Σε κάτι που ίσως και να μοιάζει με χριστουγεννιάτικο τραύμα, ο Χάναμ θα είναι εκεί για όλους, θα ζήσει μια πορεία προς τον προσωπικό του Άδη και θα λυτρωθεί.
Γιατί Όσκαρ για τον Πολ Τζιαμάτι;
Τα «Παιδιά του Χειμώνα» είναι μια σπουδαία ταινία, γιατί η δύναμη τους δεν πηγάζει από κάποιο αξιοσημείωτο ιστορικό γεγονός, δεν ενδιαφέρονται να δείξουν κάποιο τέρας που εξανθρωπίστηκε, δεν έχουν χώρο στον καμβά τους για ήρωες ή αντί-ήρωες. Η ταινία του Αλεξάντερ Πέιν ρίχνει τα φώτα του προβολέα της σε έναν Συνηθισμένο Άνθρωπο, και ανασύρει την πλούσια - τελικά - παλέτα των χρωμάτων της ψυχής του.
Ο Πολ Τζιαμάτι, αυτός ο 57χρονος ηθοποιός που δεν έχει κερδίσει το στοίχημα του Ντόριαν Γκρέι όπως ο 60άρης Μπραντ Πιτ, και μετά τις Χρυσές Σφαίρες προτίμησε να αράξει μόνος για ένα μπέργκερ σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας (αντί να χωθεί σε κάποιο πολυτελές αυτοκίνητο, πλάϊ σε πρόσωπα-πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας), αξίζει το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου και με το παραπάνω. Μακάρι να το κερδίσει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
