«The Guilty» στο Netflix. Ο Ένοχος (Den Skyldige) του Γκούσταβ Μέλερ, το δανέζικο θρίλερ του 2018 με πρωταγωνιστή τον Γιάκομπ Σέντεργκρεν υπό νέα αμερικάνικη ματιά. Remake, αλλά καλό σαν το πρωτότυπο.
Διαβάστε επίσης: No Time To Die: Χάσαμε τον χρόνο μας βλέποντας τη νέα ταινία του James Bond
Η ταινία, τότε, είχε αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές: Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Σαντάνς και του Ρότερνταμ, Βραβείο Κοινού και Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι κριτικοί την είχαν χαρακτηρίσει ως «ένα μικρό αριστούργημα». Ήταν. Μεγάλο!
Κι έρχεται η αμερικανική βιομηχανία, που δεν αφήνει δυνατό σενάριο, να χαθεί κάτω από τη βαριά δανέζικη γλώσσα και περνάει τον «Ένοχο» από τους κυλινδρόμυλους της αγγλικής και τον παραδίδει «αλεσμένο» στο καλομαθημένο κοινό της πολυθρόνας.
Αριστούργημα και Made in USA
Κι εδώ όμως το αποτέλεσμα αριστουργηματικό! Πώς καταλαβαίνει ένας απλός θεατής την καλή από την κακή ταινία; Απλός ο τρόπος. Αν την δεις με μια ανάσα και δεν χαλάσεις τη βολή σου και στο τέλος κοιταχτείς με νόημα με τον πλαϊνό σου και λίγο μετά τηλεφωνήσεις στον κολλητό σου με τα ίδια κολλήματα και του πεις: «Είδες Guilty; Μην το χάσεις!», ε, η ταινία είναι καλή. Σαν την ταβέρνα. που πας τρως κι αν σκεφτείς θα ξανάρθω με τον φίλο μου, πέτυχε στο μενού. Αν πεις καλή ήταν, αλλά… Το ‘χασε!
Και γυρίζουμε στον καναπέ μας. Απέναντι μας ο Τζέικ Τζίλενχαλ και μόνον αυτός! Ένα πλάνο. Σχεδόν πάντα κοντινό. Gros plan, που λένε οι ειδικοί. Τα τεράστια μάτια του, τα εκφραστικά, σε διαπερνούν και σε κρατούν καρφωμένο στη θέση σου. Σου γνέφουν: «Μην κουνήσεις!»…
Τζίλενχαλ και φωνές απόγνωσης
Η ιστορία γνωστή από τον Δανό «Ένοχο»: Αστυνομικός που έχει πέσει σε παράπτωμα σοβαρό, έχει μετατεθεί στο τηλεφωνικό κέντρο του 911. Εκεί δέχεται μια κλήση - ανάμεσα στις ευτράπελές - που τον τρομάζει. Μια γυναικεία απεγνωσμένη φωνή καλεί σε βοήθεια. Έχει απαχθεί από τον άντρα της, τα παιδιά μόνα στο σπίτι. Ο άντρας με βαρύ ποινικό μητρώο, με μαχαίρι κλπ κλπ. Η τηλεφωνική επαφή στοιχειώνει τον πρωταγωνιστή, τον Τζο, που την επομένη μέρα δικάζεται για το βαρύ του παράπτωμα.
Η φωτιά μαίνεται στην περιοχή του, τα οχήματα της αστυνομίας όλα σε αποστολές διάσωσης κι ο Τζο μόνος με το δικό του βάρος και τη φωνή, που του ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια.
Ο σκηνοθέτης Αντουάν Φουκουά («Ημέρα Εκπαίδευσης») ακολουθεί την πεπατημένη του Γκούσταβ Μέλερ: Η κάμερα μόνο στα γραφεία του 911, ένα κινητό τηλέφωνο, ένα τηλεφωνικό κέντρο, δυο «κομπάρσοι» ( η γνωστή φυσιογνωμία του Άντριαν Μαρτίνεζ ανάμεσά τους ) να γεμίσουν ελάχιστες στιγμές από τη μία ώρα και 31 λεπτά της ταινίας. Και οι φωνές του Ίθαν Χοκ, της Ρίλεϊ Κέουγκ και και… Κι ο Τζέικ Τζίλενχαλ μόνος.
Παράσταση για ένα ρόλο. Κάτι σαν το «Ημερολόγιο ενός Τρελού» του Γκόγκολ. Μόνο που δεν μονολογεί ο Τζο. Συνομιλεί και σε κάνει να θέλεις, να του πεις κι εσύ τι να απαντήσει, πώς να αντιδράσει. Κλαίει, σφίγγεσαι. Εκρήγνυται, τον δικαιολογείς! Ακολουθείς το βλέμμα του. Μπαίνεις στην ψυχολογία του. Το δικό του πρόβλημα το έχει βάλει στη… δόνηση. Το βλέπει μπροστά του, αλλά δεν το «σηκώνει». Προέχει το άλλο πρόβλημα, της απεγνωσμένης φωνής, των παιδιών που είναι μόνα και σε ποια κατάσταση ουδείς γνωρίζει, του απαγωγέα… Κι όταν όλα πάρουν το δρόμο τους έρχεται η λύτρωση, η προσωπική εξιλέωση.
And the Oscar goes to...
Τζίλενχαλ για Όσκαρ! Ο Καλιφορνέζος ηθοποιός μπαίνει στο ρόλο και σε βάζει κι εσένα στον ψυχισμό του. Το ότι κάθεσαι και παρακολουθείς ταινία με ένα μόνο πλάνο, με έναν - ουσιαστικά ηθοποιό - και με ένα κεντρικό θέμα, όχι και τόσο εντυπωσιακό τα λέει όλα. Ο Τζέικ Τζίλενχαλ αλλάζει εκφράσεις, κάνει εισπνοές για να τιθασεύσει το άσθμα του, το μάτι του γυαλίζει, νιώθει την απόγνωση, τρελαίνεται με το σύστημα, οργίζεται, ξεροκαταπίνει, κάνει εμετό, ξεσπάει, καταλαβαίνει τα λάθη του και αυτοτιμωρείται. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής και σηκώνει την ταινία στο πρόσωπό του. Και να δεις που το καταφέρνει!
Καλύτερος από τον Γιάκομπ Σέντεργκρεν ο Τζίλενχαλ! Η σκηνοθεσία του Γκούσταβ Μόλερ δεν υστερούσε από εκείνη του Αντουάν Φουκουά.
Έχουμε δει το αριστούργημα «El secreto de sus ojos» να μετατρέπεται έξι χρόνια μετά σε «Secret in Their Eyes». Στο πρώτο ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα σκηνοθετεί Ρικάρντο Νταρίν και στο δεύτερο ο Μπίλι Ρέι σκηνοθετεί Νικόλ Κίντμαν, Τζούλια Ρόμπερτς και Τσιουΐτελ Ιτζιοφόρ. Το πρώτο, αριστούργημα! Το δεύτερο ανοσιούργημα. Στον «Ένοχο» και οι δυο σκηνοθέτες κρίνονται... ένοχοι αριστοτεχνήματος! Ο Δανός έχει το προνόμιο του πρωτότυπου, ο Αμερικανός αντέγραψε το masterpiece και το έκανε σωστά. Ο.. Θεός Τζίλενχαλ τον βοήθησε!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
