Βασιλιάς Όττο. Όταν στην Ελλάδα, ο πρώτος βασιλιάς της μετά την σύσταση του Νέου Ελληνικού κράτους ονομαζόταν Όττο, πώς ο βασιλιάς του (νέου) ελληνικού ποδοσφαίρου να μην λέγεται Όττο;
Διαβάστε επίσης: Euro 2004: Ο Ρεχάγκελ τραγουδάει τον Εθνικό ύμνο στο τρέιλερ της ταινίας «Βασιλιάς Οττο»
Το ντοκιμαντέρ του Ελληνοαμερικανού Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς, μας γυρίζει (εμάς που το ζήσαμε) στο «απίστευτο» και στην τότε αίσθηση πως ό,τι ζούμε είναι αληθινό κι ότι από την επόμενη ημέρα αρχίζει αλλιώς ή ζωή μας… Τι λάθος!
Τι είναι το ποδόσφαιρο για όσους το απολαμβάνουν από μακριά, ως οπαδοί; Κάτι σαν τις ναρκωτικές ουσίες: Σου προκαλούν ψευδαισθήσεις, που μόλις περάσει η επήρεια της ουσίας επιστρέφεις στην αληθινή ζωή σου. Έτσι και με την εποποιΐα του 2004. Μας έκανε να νοιώσουμε - τότε - νικητές, κυρίαρχοι του κόσμου, μας μέθυσε με το πιοτό των ανδρείων της ηδονής και πάει πέρασε και πίσω δεν γυρίζει. Κι εμείς ξανά μίζεροι, φτωχοί, μοιραίοι - υπό το άγχος των φάουλ της καθημερινότητας και των πέναλτι της ζωής.
Κι ο Όττο Ρεχάγκελ βασιλιάς. Η προσπάθεια καλή. Το ντοκιμαντέρ συνεπές σε ό,τι ήθελε να προσφέρει στον θεατή, αλλά κάπου το είχαμε ξαναδεί. Με τους ίδιους πρωταγωνιστές, με ίδιο σενάριο, που είχε το ίδιο happy end… Με την ίδια αίσθηση συγκίνησης και θλίψης μαζί. Τώρα σε τηλεοπτικό αφιέρωμα για τα 10 χρόνια της κατάκτησης του Euro το είχαμε δει; Στο YouToube; Θα σας γελάσουμε, όμως ήταν το ίδιο!
Δεν μας πρόσθεσε στις γνώσεις το παραμικρό καινούργιο στοιχείο. Άλλωστε, θα μας πείτε, τι καινούργιο στοιχείο να ανακαλύψεις από μια ποδοσφαιρική εκστρατεία; Κάποιες λεπτομέρειες ίσως των διαπροσωπικών σχέσεων παικτών και προπονητή ή ακόμη και του βοηθού προπονητή (του καταλυτικού Γιάννη Τοπαλίδη), των ποδοσφαιριστών μεταξύ τους (που υπήρχαν πολλές), μικρά μυστικά που επιμελώς έμειναν στο συρτάρι, να έδιναν αυτό το καινούργιο περιτύλιγμα, που έλειπε από το περιεχόμενο της βασικής και αναντίρρητης ιστορίας.
Η ταινία - ντοκιμαντέρ έγινε για να γίνει: Ένας θρίαμβος το 2004, μια «αρπαχτή» το 2021. Ο βασιλιάς κάθισε στο θρόνο του, το αν θα μιλούσε γερμανικά, ελληνικά ή αγγλικά λίγο που μας ένοιαζε. Το να πει κάτι που δεν γνωρίζαμε περιμέναμε, που όμως δεν το είπε. Και το να δεις ξανά και ξανά τα ματς που ο «Θεός ο Δέλλας» και «Στον 7ο ουρανό όλοι αδέρφια» ε, δεν λέει!
Ούτε στον ύπνο μας ξανά...
Απλά σε όλη τη διάρκεια της προβολής διαπιστώσαμε ότι αυτά που έγιναν τότε, δεν θα τα ξαναζήσουμε. Όχι εμείς μόνο. Εμείς καλή ψυχή. Δεν θα τα ξαναζήσουμε ως Έλληνες σε βάθος χρόνων πολλών, αν σκεφτούμε την πρόσφατη πορεία της Εθνικής ποδοσφαίρου, που ταλαιπωρείται για ένα γκολ στο Μαυροβούνιο. Άλλωστε ο Λάζαρος μια φορά αναστήθηκε. Σιγά μην κατεβαίνει ο Χριστός στη Γη κάθε τόσο να ανασταίνει τη Γαλανόλευκη που συνεχώς πεθαίνει.
Στα της ταινίας ξανά: Όλα περνούν σε δεύτερη μοίρα: μουσική, μοντάζ, αφηγήσεις πρωταγωνιστών. Το ζητούμενο ήταν το αποθεωτικό φινάλε που δυστυχώς για τους δημιουργούς το γνωρίζουμε εδώ και 17 χρόνια. Κι ευτυχώς η διάρκεια (82 λεπτά) δεν μας έκανε να στριφογυρίσουμε στις αναπαυτικές καρέκλες μας και να πούμε ασεβώς: «Άντε σήκωσέ το, το τιμημένο να πάμε σπίτι μας». Ευτυχώς!
Άντε καλό ήταν, έτσι για το παραμύθι...
Κάτι η υπερμεγέθης οθόνη, κάτι η σκοτεινή αίθουσα, κάτι το Dolby Atmos, κάτι που μας αρέσουν τα παραμύθια να τα ακούμε ξανά και ξανά πριν κοιμηθούμε, το είδαμε το ντοκιμαντεράκι με θετική ματιά, αλλά… Αλλά οι δημιουργοί του, αν δεν το βιάζονταν (γιατί όμως, δεν ξέρουμε) ίσως να το έκαναν πιο δυνατό ακόμα κι από εκείνη την ομάδα. Λέμε τώρα.
Και κάτι τελευταίο: Σε μια κλειστή αίθουσα 200 θέσεων, βρεθήκαμε βραδάκι Πέμπτης (πρώτης ημέρας της κινηματογραφικής εβδομάδας, σε χώρο που πριν από δυο χρόνια θύμιζε μελίσσι) πέντε άνθρωποι: Τρεις γυναίκες, ένας άνδρας και ο Βασιλιάς Όττο. Ο κορονοϊός έχει νικήσει. Στο πρώτο ματς. Έχουμε και τη ρεβάνς, έ;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
