Η ταινία τιτλοφορείται Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons του 2020) και καταφέρνει να τρυπώσει στις καλές νέες ταινίες των κλειστών αιθουσών της εβδομάδας με το ευφυές σενάριο και τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών της.
Διαβάστε επίσης: Don't Look Up: Έχουμε το πρώτο τρέιλερ της ταινίας που θα δουν όλοι στο Netflix με Di Caprio και Lawrence
Ένα καλό σενάριο, αλλά...
Με λίγα λόγια η ιστορία: Είναι 1942, η Γαλλία βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή και ο Ζιλ (Nahuel Pérez Biscayart) συλλαμβάνεται με άλλους Εβραίους και οδηγείται για εκτέλεση στο δάσος. Εκεί καταρρέει, κραδαίνοντας ένα περσικό βιβλίο που μόλις έχει ανταλλάξει με μισό σάντουιτς, φωνάζοντας ότι δεν είναι Εβραίος αλλά Πέρσης.
Η ζωή του σώζεται, αλλά έρχεται αντιμέτωπος με τον διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης, τον Koch (Lars Eidinger), ο οποίος έχει βάλει στόχο να ανοίξει εστιατόριο στην Τεχεράνη όταν τελειώσει ο πόλεμος. Και το ενδιαφέρον μόλις αρχίζει: Πώς ο Εβραίος θα καλύψει την αμάθειά του για τη γλώσσα Φαρσί και πώς ο Γερμανός δεν θα τον ανακαλύψει;
Αυτά με το σενάριο, που είναι το μεγάλο αβαντάζ της ταινίας. Το ‘χουμε πει: No story, no movie…
... μια άνευρη προσπάθεια
Τώρα στην κριτική: Η παραγωγή (Γερμανία, Ρωσία, Λευκορωσία) περισσότερο τηλεταινία θυμίζει. Η σκηνοθεσία του ουκρανικής καταγωγής Βαντίμ Πέρελμαν (Σπίτι από άμμο και ομίχλη με Τζένιφερ Κόνελι και Μπεν Κίνγκσλεϊ) στηρίζεται στο σενάριο εμπνευσμένο από απίθανα αληθινά γεγονότα και αυτό είναι που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει και να «κρατάει» τον θεατή στη θέση του, αλλά με μια λέξη την χαρακτηρίζεις: άνευρη!
Η ταινία θυμίζει λίγο από La Vita e Bella του Μπενίνι, λίγο από Πιανίστα του Πολάνσκι και λίγο από όλες τις ταινίες, που έχουμε δει μέχρι τώρα και έχουν να κάνουν με Εβραίους, Ναζί, στρατόπεδα συγκέντρωσης, θάνατο και απόγνωση και απανθρωπιά. Λογικό. Γνώμη μας, πως αν τα Μαθήματα Περσικών τα σκηνοθετούσε ένας άλλος (ίσως) η ταινία θα έγραφε τη δική της Ιστορία, ενώ τώρα...
Σαν κουαρτέτο εγχόρδων
Η μπαγκέτα του σκηνοθέτη δεν διευθύνει μια συμφωνική ορχήστρα, αλλά ένα κουαρτέτο εγχόρδων, που όμως παρ' όλα αυτά προσφέρει αυτό που ζητάς: ενδιαφέρον, και θέαμα εν προκειμένω. Ο Πέρλμαν – που όπως λέγεται έφτιαξε με τη βοήθεια γλωσσολόγων την ανύπαρκτη γλώσσα που εφευρίσκει ο Εβραίος αιχμάλωτος - παρασύρεται από τον παραλογισμό του περιστατικού και σκηνοθετεί με νεύρο μόνο τις συναντήσεις των δύο πρωταγωνιστών, οι οποίοι - να το τονίσουμε - δικαίωσαν τις επιλογές του. Τα υπόλοιπα είναι κλισέ: Το στρατόπεδο συγκέντρωσης, η ομιχλώδης ατμόσφαιρα, οι χώροι των κρατουμένων, όλα έγιναν για να γεμίζουν το δίωρο της αληθινής - πρωτότυπης και γοητευτικής ιστορίας.
Τα επιμέρους: Οι ερωτικές ιστορίες εντός στρατοπέδου, ο αλτρουισμός των συγκρατουμένων, η ειρωνική διάθεση των ανωτέρων στον επίδοξο εστιάτορα, η συμπεριφορά των Γερμανών στους Εβραίους, κινηματογραφήθηκαν για τον απλούστατο λόγο: Αν έμεναν οι δυο πρωταγωνιστές μόνοι με την ιστορία τους και τις κόντρες τους, θα είχαμε ένα «Σλουθ» (Βρετανικό ψυχολογικό θρίλερ δωματίου για δύο ηθοποιούς) εντός στρατοπέδου συγκέντρωσης κι αυτό δεν το ήθελε ο σκηνοθέτης. Κι αν το καλοσκεφτείς, ίσως να είχε περισσότερη ένταση και ίντριγκα κάτι τέτοιο.
Και τα παραβλέπεις όλα αυτά και περιμένεις να τελειώσει το φιλμ για να δεις τι θα συμβεί στο φινάλε: Και συμβαίνει αυτό ακριβώς που θα ήθελες να παρακολουθήσεις, για να αποχωρήσεις με χαμόγελο και λύπη μαζί από την αίθουσα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
