«Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών». Σας λέει κάτι; Όχι; Θα σας πούμε εμείς: O κινηματογράφος είναι η 7η τέχνη, πάει και τέλειωσε. Ποίηση δεν είναι μόνο ο T.S. Eliot, δεν είναι μόνο ο Ελύτης και ο Σεφέρης και ο Ρεμπώ, ποίηση είναι και ο Σουρής και ο Εμπειρίκος. Ούτε ζωγραφική είναι μοναχά ο ΝταΒίντσι, ο Γκόγια ή ο Μουρίλο. Ζωγραφική είναι και ο Πικάσο και ο Νταλί και ο Τζάκσον Πόλοκ. Τέλος, κινηματογράφος δεν είναι μόνο ο Ταρκόφσκι, ο Καρλ Ντράγιερ, ο Φελίνι και ο Σπίλμπεργκ. Κινηματογράφος είναι και ο Λουίς Μπουνιουέλ και ο Ντέιβιντ Λιντς και ο Τέρενς Μάλικ. Κι όλοι αυτοί μαζί είναι τέχνη!
Άλλο ταινία κι άλλο «ταινία»
Τώρα, γιατί να δεις το «Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών»; Για να καταλάβεις τι σημαίνει τέχνη και τι μπαρούφα. Γιατί αν η ταινία του σκηνοθέτη Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον ήταν ποίημα, θα ήταν το «κόκκινο τυρί μας δώσαν το τραπέζι όταν μας στρώσαν» του Φανφάρα κι αν ήταν ζωγραφική θα ήταν μια... ημιμουτζούρα καρφωμένη στον τοίχο του γραφείου κάποιοι χαζομπαμπά. Είναι, όμως, ταινία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να την εντάξουμε στην 7η τέχνη, μόνο και μόνο επειδή τήρησε το πρωτόκολλο παραγωγής.
Άλλωστε οι «ταινίες», που μπορέσαμε να θυμηθούμε και – γιατί να το κρύψουμε – να γκουγκλάραμε για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον βολοδέρνουν από το κακό στο χειρότερο! Το «Γυάλινο Κάστρο», για παράδειγμα, και το φιλμ «Αγώνας για Δικαιοσύνη», α και το «Short Term 12», που κάι έλεγε, δεν ξεπερνούν σε ποιότητα και ενδιαφέρον βιντεάκι έφηβου ανεβασμένο στο YouToube.
Κι εδώ τι κάνει ο σκηνοθέτης; Καταπιάνεται με ένα δύσκολο πεδίο, αυτό των κόμικ, που ναι μεν στο προεφηβικό κοινό μπορεί να αρέσουν ανάμεσα σε πειράγματα και σε διαγωνισμό: ποιος θα καταβροχθίσει πρώτος ένα κουβαδάκι ποπ κορν, όμως σε πιο μεγάλες ηλικίες (από 19 και πάνω) χρειάζεται τέχνη για να κεντρίσεις το απαιτητικό ενδιαφέρον τους. Το κινηματογραφόφιλο κοινό της Marvel είναι πια ψαγμένο και προβληματισμένο. Δεν συγκινείται με ιπτάμενους Κινέζους, καρτούν του Μπρους Λι και του Τζακι Τσαν!
Κι όταν έχεις την ίδια εβδομάδα την κυκλοφορία της ταινίας «The Green Knight» (Ο Πράσινος Ιππότης) του Πίτερ Λόουερι, κρύβεις το «Shang-Chi…και τα λοιπά» για μια δύσκολη εβδομάδα. Τότε που θα ξαναμπεί κορονολουκέτο στα χειμερινά σινεμά, ας πούμε…
Άρωμα Άπω ανατολής
Με λίγα λόγια το σενάριο: Ένας παρκαδόρος στο Σαν Φρανσίσκο υποχρεώνεται να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητά και τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του και μαζί με την αδελφή του και την κολλητή του φίλη καλούνται να αντιμετωπίσουν τον αποξενωμένο από χρόνια αδίστακτο πατέρα του, πανίσχυρο κάτοχο των δέκα μαγικών δαχτυλιδιών… Άρες μάρες κουκουνάρες!
O πρώτος Ασιάτης πρωταγωνιστής υπερήρωας στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, Σίμου Λιου, είναι λες βγαλμένος από εκείνες τις δραματικές ταινίες απωανατολίτικης παραγωγής που σε κάνουν να δακρύζεις από τα γέλια. Η έμπνευση του σκηνοθέτη από παλιές ταινίες όπως «Τίγρης και Δράκος» και ο «Ήρωας», μάλλον ήταν ατυχής. Οι μάχες εντελώς ψεύτικες – μεγαλύτερη ένταση θα είχαν στο χαρτί ενός κόμικ – και το ενδιαφέρον της ταινίας εξαντλείται μόλις περάσει και το τελευταίο ποπ κορν τον οισοφάγο. Α, και μετά τους τίτλους του τέλους υπάρχουν οι καλύτερες σκηνές της ταινίας. Τι ειρωνία! Οι πιο πολλοί θα έχουν αποχωρήσει.
Όχι, να τη δείτε την ταινία «Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών» και μετά γράψτε κάτι στα τετράδια σας έτσι, για να την θυμάστε να μην την ξαναδείτε...
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
