Στις αρχές του 1996, ο Τζειμς Χέτφιλντ ερμήνευε ένα κομμάτι, με στίχους άμεσα αναφερόμενους στη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο. Οι εικόνες από το ομώνυμο βιντεοκλίπ, σε σκηνοθεσία του Άντον Κορμπάιν (γνωστός για τις συνεργασίες του με μπάντες όπως οι Depeche Mode, New Order) παρέπεμπαν σε βιβλική Αποκάλυψη, σε ένα μαρτύριο χωρίς λυτρωμό.
Οι Metallica είχαν στα χέρια τους ένα πολύ δυνατό τραγούδι, μέσα από το album Load. Και ήδη το κοινό τους είχε προσέξει τον ελέφαντα στο δωμάτιο.
«So tear me open, pour me out
There's things inside that scream and shout
And the pain still hates me
So hold me, until it sleeps»
Το «σκάνδαλο» με τα κουρεμένα κεφάλια
Το κούρεμα στην ποπ κουλτούρα (οι τρίχες, κυριολεκτικά) έχει λάβει κατά καιρούς μυθικές διαστάσεις. Το 1989, ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε ένα ολόκληρο δίσκο με τίτλο «Το Κούρεμα», στον οποίο εμφανιζόταν στο εξώφυλλο χωρίς την χαρακτηριστική γενειάδα του, ενώ στα επί μέρους τραγούδια κυριαρχούσε μια ατμόσφαιρα ματαίωσης για τη γενιά του Διονύση, για «του 60 τους εκδρομείς».
Με τραγούδια όπως «Η Αποτυχία της Αριστεράς» και «Κωλοέλληνες», ο τραγουδοποιός έκανε μια στροφή προς το συντηρητισμό, η οποία εντός της δεκαετίας του '90, κάπως αμβλύνθηκε (και τα μούσια επέστρεψαν), αλλά δεν έπαψε να υφίσταται.
Στην αγγλόφωνη ποπ/ροκ μουσική, οι καλλιτέχνες που κόβουν τα μακριά μαλλιά τους, συνήθως το κάνουν για να «σκοτώσουν» την επί σκηνής περσόνα τους και να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Ρόμπερτ Σμιθ, ο δημιουργός του goth συγκροτήματος Cure, ο οποίος το 1983, όταν λάνσαρε το side project The Glove, μια συνεργασία με τον Στιβ Σέβεριν (Siouxsie and the Banshees), με αρκετά πιο ευχάριστους και «ανεβαστικούς» ποπ ήχους, κούρεψε τα μαλλιά του.
Η περίπτωση των Metallica ήταν κάπως πιο περίπλοκη.
Η προδοσία
Χαρακτηριστικό σημείο της ποπ κουλτούρας είναι αυτός ο «καθρέφτης» που σχηματίζεται ανάμεσα στους fans και τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Οι fans εμπνέονται, αντιγράφουν συνήθειες, διαμορφώνουν μόδες, με σημείο αναφοράς τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Αναπόφευκτα, προκύπτουν και τα στερεότυπα, όπως αυτό του «μεταλλά» που αφήνει χαίτη και φοράει παντελόνια κολλητά.
Στις αρχές του 1996, οι Λαρς Ούρλιχ, Τζέιμς Χετφιλντ, Κερκ Χάμετ, Τζέισον Νιούστεντ, εμφανίστηκαν σε φωτογραφίες για την προώθησή του album Load, κοντοκουρεμένοι. Έμοιαζαν να μην έχουν συνειδητοποιήσει το δεύτερο προπατορικό αμάρτημα που είχαν διαπράξει. Το πρώτο ήταν η αλλαγή σε έναν πιο heavy rock ήχο, που λείανε τις metal αιχμές τους.
H εφημερίδα Chicago Tribune ήταν από τα πρώτα έντυπα που δημιούργησαν κλίμα εναντίον των Metallica. Τους έλεγαν φρικιά, τους έλεγαν ότι προδίδουν το μέταλ. ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
SHORT-HAIRED FREAKS: THEY CUT THEIR LONG LOCKS, THEY CHANGED THEIR SOUND – IS METALLICA BETRAYING HEAVY METAL OR EXPANDING ON IT?
Το πιο «ελαφρύ» από τις προσβολές, ήταν πως έμοιαζαν με το γκραντζ συγκρότημα των Soundgarden. Το πιο βαρύ, πως είχαν γίνει «ματσό» ροκάδες, πώς είχαν «αγκαλιάσει» την αισθητική του indie rock, πως είχαν ξεπουληθεί στο mainstream.
To cancel γινόταν «αθόρυβα», από περιοδικά της εποχής, από κάποια «πρωτόγονα» online forums, από «πρωτοδισκάκηδες» οπαδούς που ορκίζονταν να μην ξανακούσουν ποτέ Metallica. Το «Λεφτάλικα» είναι ένα κοροϊδευτικό παρατσούκλι που ακούγεται συχνά σε ελληνικά metal forums. Όσοι συχνάζετε σε αυτά, γνωρίζετε κι άλλα, πιο βαριά.
Η αλήθεια
«Υπάρχει η αντίληψη πως εμείς οι τέσσερις είχαμε πάει σε ένα κουρείο και κουρευτήκαμε παρέα γιατί είχε προσφορά 4 στην τιμή του ενός. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο πρώτος που το έκανε, ήταν ο Τζέισον, στα τέλη του 1993. Το Load βγήκε το 1996, όποτε πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια, και μέσα σε αυτό το διάστημα συνέβη αυτό που προκάλεσε τόσο μεγάλο σοκ, κουρευτήκαμε όλοι.
Καταλαβαίνω πως δεν υπήρχαν τότε social media. Όταν ήθελες να είσαι εκτός δημοσιότητας, το πετύχαινες πιο εύκολα απ' ό,τι τώρα. Γι' αυτό ο κόσμος δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτή την απλή πληροφορία, πως ο καθένας από εμάς κουρεύτηκε μόνος του.
Όταν μας είδαν το 1996 όλους με κοντά μαλλιά, βρήκαν μια θεωρία συνομωσίας γι' αυτό, κάτι μυστηριώδες. Πάντα συμβαίνει αυτό, το αποδεχόμαστε. Και έχει την πλάκα του.
Καμία φορά, τα συζητάμε όλα όσα έχει πει ο κόσμος για εμάς, και γελάμε. Είναι καλό, σημαίνει πως νοιάζονται για τη μπάντα μας, πως είναι παθιασμένοι. Αυτό είναι ένα «καλό πρόβλημα». Παρεμπιπτόντως, μακάρι τα μαλλιά μου να ήταν τόσο δυνατά όσο ήταν τότε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα». Τάδε έφη Λαρς Ούλριχ, από το Loudwire.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
