Τα φώτα της μεγάλης οθόνης έσβησαν και όλα τα πρόσωπα σκεπάστηκαν με σκοτάδι. Τότε, υπήρξαν μερικές στιγμές σιωπής και αμέσως ακούστηκαν χειροκροτήματα, όπως στο φινάλε μιας θεατρικής παράστασης. Όμως βρισκόμαστε μέσα σε ένα σινεμά, κάπου στα μέσα του Απρίλη. Η ταινία Arte Povera προβάλλεται σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες και γίνεται συνεχώς sold out. Ο Beats Pliz -που είναι παράλληλα μουσικός παραγωγός, συνθέτης και σκηνοθέτης- μας μεταφέρει νοητά στην πραγμάτωση ενός ονείρου, ή αλλιώς, μιας εμμονής που λιμνάζει στο μυαλό του από τα παιδικά του χρόνια. Πράγα, Βουδαπέστη και Σόφια οι σταθμοί του. Ταξιδεύει στα μεγάλα ευρωπαϊκά στούντιο και στέκει με κομμένη την ανάσα, ανάμεσα σε πολυμελείς ορχήστρες, όπου οι συνθέσεις από τις χορωδίες, τα έγχορδα και θα πνευστά, θα αρχίσουν να παίρνουν υπόσταση.
Το υλικό αυτό θα μετουσιωθεί σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ραπ δίσκους στη χώρα. Εθισμός, Μικρός Κλέφτης, Dani Gambino, Bloody Hawk, Sadam, VLOSPA, Hawk, Wang και ΛΕΞ, πατούν με τους στίχους τους πάνω σε εξωπραγματικές κλασικές μελωδίες, φτιάχνοντας την πιο αντισυμβατική και παράλληλα αρμονική συνύπαρξη ήχων. Το υλικό από τις ηχογραφήσεις των κομματιών, τα behind the scenes πλάνα, ο αυθορμητισμός των ράπερ και η διαδικασία της δημιουργίας, είναι κάτι που δεν έχει υπάρξει ξανά, και, σίγουρα δημιούργησε μια περίσσια αγωνία γι' αυτό που ερχόταν. «Ορχήστρες που παίζουν για μας, τα κωλόπαιδα της γειτονιάς» ήταν μια από τις ρίμες που ειπώθηκε από τον Εθισμό και συμπύκνωνε όλο το feeling που ήθελε να αποπνεύσει.
Έτσι, η μέρα του release του δίσκου έφτασε και τα social media κατακλύστηκαν από τα κομμάτια του - από άτομα που ανέκαθεν ήταν συνυφασμένα με τη ραπ, αλλά και από άτομα που δεν είχαν καμία επαφή με αυτή. Εκείνος θυμάται να ακούει παντού το Arte Povera, από τα αμάξια που περνούσαν στο δρόμο, μέχρι την καφετέρια της γειτονιάς του. Έφτασε αστραπιαία σε κάθε γωνιά της χώρας. «Σήμερα όλη η Ελλάδα ακούει rap» είχε γράψει στο story του εκείνο το βράδυ.
Διαβάστε ακόμη: Hip hop εναντίον low bap - Η ιστορία μιας κόντρας που δεν κατάλαβε κανείς
Ο Beats Pliz κατάφερε να δημιουργήσει κάτι βαθύτερο και να γίνει εκείνος ο πρωταγωνιστής του project. Αυτοχαρακτηρίζεται εμμονικός με αυτά που θέλει, σε σημείο που δεν αντέχεται. Κάτι που αποδεικνύει ξανά και ξανά. «Φαντάζει ουτοπικό» είχε πει, σε ερώτηση εάν ο δίσκος θα παρουσιαστεί live κάποια στιγμή. Φτάνοντας στο σήμερα, το ανέφικτο πήρε υπόσταση και ο Beats Pliz μιλά στο Reader με αφορμή την ζωντανή παρουσίαση του project Arte Povera στις 14 Οκτώβρη στο θέατρο Λυκαβηττού.
- Ποιο ήταν το μεγαλύτερο struggle που αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια του project Arte Povera; Το πάντρεμα της κλασικής μουσικής με τη rap αισθητική, το γεγονός ότι έπρεπε να ταξιδέψεις σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες για να ενσαρκώσεις αυτό που είχες στο μυαλό σου, ή ότι έπρεπε να είσαι ταυτόχρονα παραγωγός, σεναριογράφος, συνθέτης και σκηνοθέτης μιας ολόκληρης παραγωγής;
«Το τελευταίο σίγουρα. Το πάντρεμα ήταν απλά μια απόπειρα, χωρίς να ξέρω τι αποτέλεσμα θα έχει, οπότε υπήρχε μια τρομερά δημιουργική διαδικασία, την οποία λάτρεψα. Το ανακάλυπτα φτιάχνοντάς το. Τα ταξίδια επίσης ήταν κάτι πολύ όμορφο και σίγουρα ξεχνούσα οποιοδήποτε struggle, με κάθε πρώτη νότα που άκουγα μέσα στα στούντιο. Το να συνδυάσω πέντε πόστα συγχρόνως ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της όλης διαδικασίας, γιατί ποτέ δεν έφταναν οι ώρες. Για κάθε γύρισμα έπρεπε να δουλέψω μόνος μου σαν μια ολόκληρη ομάδα παραγωγής, ενώ παράλληλα, το προηγούμενο βράδυ, μόνταρα μέχρι το ξημέρωμα τα προηγούμενα πλάνα. Δεν υπήρχε τρόπος να γίνει αλλιώς, αλλά δεν θα είχε και το ίδιο αποτέλεσμα εάν γινόταν διαφορετικά».
- Βλέποντας την ταινία, η αισθητική και το feeling που μου άφησε, είχε να κάνει με την πραγμάτωση ενός ονείρου, μιας εμμονής που δουλευόταν χρόνια και τελικά απέκτησε υπόσταση μέσα σε ορχηστρικές συμφωνίες. Πως υπήρξες εσύ μέσα σε αυτή τη διαδικασία και πως αισθάνθηκες με το γεγονός ότι ηχογράφησες σε τέτοια στούντιο; Ήταν χαοτικό ως προς την αβεβαιότητα του αποτελέσματος; Πως ήταν η συνεργασία με μουσικούς τέτοιου βεληνεκούς;
«Ήταν μια τρομερή εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Γι' αυτό τον λόγο ξεκίνησα να το βιντεοσκοπώ κιόλας, για να μου μείνει αξέχαστη. Ήξερα ότι δεν θα έχω την ευκαιρία να ξαναζήσω κάτι τέτοιο και το περίμενα πολλά χρόνια, οπότε είχα στο μυαλό μου ότι καλό θα ήταν να έχω μία κάμερα σε όλο αυτό, για να μπορώ να το θυμάμαι. Το πώς αυτό κατέληξε να γίνει ταινία στο σινεμά, είναι μια άλλη ιστορία.
Το κύριο συναίσθημα που θυμάμαι, ήταν ένα ακραίο άγχος για το πώς θα ακουστούν οι συνθέσεις μου σε τέτοιου επιπέδου ορχήστρες. Μια τόσο καλή ορχήστρα μπορεί να κάνει μια μέτρια σύνθεση να ακούγεται ακόμα πιο μέτρια, οπότε η σκέψη εάν αυτό που έχω κάνει είναι αρκετά καλό ώστε να ακουστεί καλά, από τόσο καλούς μουσικούς, ήταν πολύ αγχωτική. Σε κάθε ηχογράφηση που ξεκινούσε, κοβόταν η ανάσα μου μέχρι να ακούσω την πρώτη νότα και να ηρεμήσω. Οι άνθρωποι των στούντιο από την άλλη, ήταν εξαιρετικά επαγγελματίες και συνεργάσιμοι, σε βαθμό που κατάφερναν να μου απορροφήσουν το άγχος. Θα το ξαναέκανα, ακριβώς στα ίδια στούντιο με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί. Και αυτή την φορά πιστεύω ότι θα καταφέρω να το απολαύσω, ξέροντας τον τρόπο που λειτουργεί».
- Ποια στοιχεία της κλασικής μουσικής και ποια της ραπ σε αγγίζουν περισσότερο; Και αντίστοιχα, ποιο είναι το σημείο της ταινίας που σε κάνει να ανατριχιάζεις, επαναφέροντας ξανά στο νου τις διεργασίες που προηγήθηκαν για την δημιουργία της;
«Ο όγκος του ήχου της κλασικής μουσικής μου φαίνεται εξωπραγματικός. Ο τρόπος που συνδυάζονται τόσα πολλά όργανα και ο τρόπος που ακούγονται φυσικά, με ανατριχιάζει κάθε φορά. Αυτός ο τρόπος με επηρέασε και με ενέπνευσε να δοκιμάσω τον ήχο τους και να τον βάλω στο ραπ. Δεν έχω καταφέρει να βρω τόσο «ζωντανό» ήχο σε ψηφιακά όργανα. Το ραπ από την άλλη, είναι ένα είδος μουσικής που, ενώ φαίνεται απλό, είναι ιδιαίτερα περίπλοκο - τόσο τεχνικά, όσο και καλλιτεχνικά. Υπάρχουν ράπερς που ο στίχος τους με κάνει να ταυτίζομαι σε βαθμό που νομίζω ότι μιλάει σε μένα και αυτό δεν μπορώ να το βρω πουθενά σε άλλο είδος. Όταν κατάφερα να συνδυάσω αυτόν τον όγκο του ήχου με αυτόν τον στίχο, ένιωσα ότι ακούω το αγαπημένο μου κομμάτι στον κόσμο.
Δεν υπάρχει μια σκηνή που με ανατριχιάζει, υπάρχει ένα ολόκληρο μέρος της ταινίας και αυτό είναι οι διαδικασίες ηχογραφήσεων των ραπ φωνητικών. Συγκεκριμένα, η στιγμή που ακούω για πρώτη φορά τα ραπς. Μιλάμε για 12 beats που άκουγα και έφτιαχνα για μήνες, τα ήξερα σαν την παλάμη μου και στα οποία, για πρώτη φορά, άκουγα να πλαισιώνουν στίχοι των αγαπημένων μου ράπερς. Είμαι τόσο fan των συγκεκριμένων ράπερς, που ένιωθα σαν να ακούω ακυκλοφόρητά τους που περίμενα καιρό, αλλά πάνω σε δίκη μου μουσική».
- Οι στιγμές της ταινίας που έρχονται οι καλλιτέχνες στο στούντιο για να ακούσουν το project που έχεις στο μυαλό σου και αργότερα για την ηχογράφηση, ένιωσα πως ήταν ότι πιο true υπάρχει. Ήθελες να αποτυπωθεί ο αυθορμητισμός των αντιδράσεων; Ποια ήταν η πιο έντονη και ιδιαίτερη στιγμή που σου έχει μείνει από τις ηχογραφήσεις;
«Οι στιγμές αυτές και η στιγμή που πήρα την απόφαση ότι όλο αυτό πρέπει να γίνει ένα ντοκιμαντέρ. Ο αυθορμητισμός και ο ενθουσιασμός που υπήρχε στο στούντιο, αποτυπωνόταν με τόση ψυχή που έπρεπε να προβληθεί. Πόσο μάλλον όταν στο συγκεκριμένο μουσικό είδος δεν υπήρχε behind the scenes υλικό από στούντιο στην Ελλάδα. Σαν φαν το έψαχνα σαν τρελός, οπότε σκέφτηκα ότι θα υπάρχουν πολλοί ακόμα σαν και εμένα που θα ήθελαν να το δουν. Δεν μπορώ να διαλέξω μία στιγμή όμως. Όπως σου είπα και πριν, όλο αυτό το κομμάτι του ντοκιμαντέρ είναι το αγαπημένο μου».
- Πως βίωσες τη στιγμή του release του album και τις αντιδράσεις που ήρθαν; Γιατί προσωπικά θυμάμαι στο feed μου τότε έβλεπα μόνο αυτό, ακόμα και από άτομα που δεν έχουν καμία επαφή και δεν ακούνε rap. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που έλαβες το οποίο χαράχτηκε στο μυαλό σου;
«Αυτή η μέρα θα μου μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου. Δεν το πίστευα και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Θυμάμαι να το βλέπω παντού. Θυμάμαι να ακούω αμάξια στο δρόμο να το παίζουν τέρμα, η καφετέρια στη γειτονιά μου να το παίζει σε repeat λίστα, φίλοι και γνωστοί να μου στέλνουν βίντεο να ακούγεται ο δίσκος από παντού και πάει λέγοντας. Ήταν η μέρα που, όπως ανέβασα σε story, "σήμερα όλη η Ελλάδα ακούει rap". Ένιωθα ράκος γιατί μέχρι και την προηγούμενη μέρα δούλευα γι' αυτό και εκείνο το βράδυ ένιωθα ο πιο ξεκούραστος άνθρωπος που έχω υπάρξει. Δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά θυμάμαι πολύ έντονα την αίσθηση του motivation που με γέμιζε και με γεμίζει».
- Αν θεωρήσουμε πως το rap μέχρι σήμερα είχε ένα ταβάνι, πιστεύεις ότι με αυτό το project το ξεπέρασες; Διότι δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στο εξωτερικό ή εάν πρόκειται για κάτι εντελώς καινούργιο και άπιαστο.
«Δεν έχω ιδέα και δεν με ένοιαξε ποτέ. Ζω στην εποχή που το ραπ ανθίζει ανεξέλεγκτα και επηρεάζομαι πολύ περισσότερο απ' όσο με νοιάζει να επηρεάσω. Αν με νοιάζει το ταβάνι θα είναι μόνο από ανταγωνιστικής άποψης, εννοώντας ότι αν κατάφερα έναν πιτσιρικά να νιώσει ότι πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω, τότε αύριο θα χρειαστεί να δουλέψει περισσότερο και να βγάλει καλύτερη μουσική. Αυτή την καλύτερη βερσιόν του περιμένω σαν ακροατής, οπότε αν βοήθησα σε αυτό, είμαι χαρούμενος. Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο με βοήθησε και η μουσική που άκουσα εγώ χθες. Δεν ξέρω επίσης αν αυτό που έκανα έχει υπάρξει ή όχι. Ξέρω σίγουρα όμως ότι η αισθητική μου είναι προϊόν που φτιάχτηκε από τους καλλιτέχνες που επηρεάζομαι και θαυμάζω και τους οφείλω μεγάλο μέρος αυτής. Λειτούργησα απλά ως ένα σφουγγάρι που βούτηξα στον κουβά νερού που δημιούργησε η μουσικής τους, τα κλιπς τους και το περιβάλλον μου. Αυτούς τους καλλιτέχνες τους ακούς να ραπαρουν στον δίσκο μου».
- Από τι εμπνέεσαι για να δημιουργήσεις; Η δημιουργικότητά σου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη από την ψυχολογική φάση στην οποία βρίσκεσαι;
«Εμπνέομαι πολύ από τους καλλιτέχνες που προανέφερα. Μου αρέσει πολύ που κάθε ερώτηση συνδέεται με την προηγούμενη απάντηση. Προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ η ψυχολογική μου φάση να επηρεάζει την δημιουργικότητά μου, αλλά νιώθω πάντα το αντίστροφο σε ακραίο βαθμό. Αν έρθει η έμπνευση και γράψω μουσική που μου αρέσει πολύ, τότε η ψυχολογία μου εκτοξεύεται στα ύψη. Αν δεν μπορώ να γράψω και δεν μου βγαίνει κάτι καλό, τότε η ψυχολογία μου πιάνει πάτο. Οπότε σίγουρα η δημιουργικότητά μου επηρεάζει την ψυχολογία μου, όχι το αντίστροφο. Το μόνο που κάνω γι' αυτό είναι να παραμένω πάντα διαθέσιμος ως προς την έμπνευση και, αν έρθει, να είμαι έτοιμος να την εκμεταλλευτώ».
- Υπάρχει μια αίσθηση πως ο κόσμος πολλές φορές δεν αναγνωρίζει τόσο την αξία των παραγωγών όσο των καλλιτεχνών. Ωστόσο, σε αυτό το εγχείρημα, εσύ κατάφερες να βγεις μπροστά και να μιλάνε όλοι για τον Beats Pliz. Είναι μια δικαίωση ενός σχεδίου που λίμναζε για χρόνια μέσα σου;
«Αυτό είναι κάτι που γίνεται και θα γίνεται, λόγω του frontman. Πάντα το κοινό δίνει περισσότερη σημασία στον ερμηνευτή ή στον καλλιτέχνη που βρίσκεται μπροστά σε μια μπάντα ή ένα project. Ακόμα και στο ραπ, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι παραγωγοί που έχουν αναγνωρισιμότητα ισάξια με έναν frontman, όπου και οι μισοί από αυτούς, χρειάστηκε να πιάσουν και το mic για να συμβεί αυτό. Αυτό βέβαια αλλάζει τα τελευταία χρόνια, καθώς όλο και περισσότεροι παραγωγοί φαίνεται να κερδίζουν τις εντυπώσεις με τις δουλειές τους. Στην δική μου περίπτωση από την άλλη, μιλάμε για ένα project που ανέλαβα τα πάντα γύρω απ' αυτό, σε βαθμό που η αισθητική ήταν τόσο έντονα μοιρασμένη, που αναγκαστικά θα φαινόταν ότι έχουν γίνει από έναν άνθρωπο. Συνήθως μια ομάδα παραγωγής δουλεύει σαν μεγάλη αλυσίδα από πολλούς κρίκους, όπου ο ένας βοηθάει τον άλλον. Στα καλλιτεχνικά από την άλλη, προσωπικά πιστεύω ότι όσο λιγότεροι κρίκοι, τόσο πιο συγκεντρωμένη αισθητική. Δεν θα το έλεγα δικαίωση, όσο ότι φάνηκε και ξεχώρισε το όραμα, οπότε αν σου άρεσε το project που είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένο με μένα, τότε θα σου αρέσει και αυτό που κάνω γενικότερα».
- Έχεις στο μυαλό σου άλλα project στα οποία θα συνυπάρχουν διαφορετικά είδη μουσικής;
«Έχω έτοιμο το επόμενο project που είναι πάλι ένας συνδυασμός διαφορετικών ειδών, αλλά δεν θέλω να πω τίποτα για αυτό. Θα το δεις στο πολύ σύντομο μέλλον».
- Θέλω να μας πεις κάτι που δεν έχεις μοιραστεί ποτέ ξανά.
«Δεν ξέρω αν πρέπει να απαντήσω κάτι καλό ή κάτι κακό. Θα σου πω ένα που λειτουργεί και ως καλό και ως κακό. Γίνομαι τρομερά εμμονικός με κάτι που θέλω, σε βαθμό που δεν αντέχομαι. Αυτό σημαίνει ότι αν μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό, ακόμα και χρόνια μετά, αν δεν το καταφέρω, δεν θα ηρεμήσω».
- Σε ερώτηση που σου είχαν κάνει εάν σκέφτεσαι να παρουσιάσεις ζωντανά αυτό το έργο, είχες πει πως θα το ήθελες πολύ και το έχεις μελετήσει απ' όλες τις πλευρές, αλλά «φαντάζει ουτοπικό». Τελικά η ουτοπία μετουσιώθηκε σε κάτι υπαρκτό και στις 14 Οκτώβρη θα γίνει η παρουσίαση. Πως κατάφερες να το στήσεις τελικά και τι να περιμένουμε να δούμε;
«Κατάφερα να το στήσω μετά από πολλούς μήνες. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να γίνει γιατί έχω πολύ υψηλά στάνταρ για το πως θα αποτυπωθεί σωστά σε μια ζωντανή εμφάνιση. Κατάφερα να βρω τους μουσικούς που μπορούν να το πλαισιώσουν, τον χώρο που μπορεί να το καλύψει ηχητικά και σίγουρα την ομάδα που χρειάζεται για να το οργανώσει όλο αυτό, η οποία είναι το Dynasty Group Athens.
Αυτό που σίγουρα θα δεις είναι η προβολή του ντοκιμαντέρ, τα κομμάτια σε μια μορφή που δεν έχουν ακουστεί και δεν πρόκειται να ξανακουστούν, ένα μεγάλο φωτιστικό show και μία έκπληξη. Φαντάσου ότι η προβολή του ντοκιμαντέρ στον κινηματογράφο είχε σκοπό να σου δείξω τι έφτιαξα χωρίς να μπορέσεις να το ακούσεις ολοκληρωμένο, ώστε φεύγοντας από το σινεμά, να θέλεις να ακούσεις τον δίσκο. Στις 14 Οκτωβρίου θα μπορέσεις να δεις το ντοκιμαντέρ και να ακούσεις τον δίσκο μπροστά του ολοζώντανα σε μια διοργάνωση μεγάλης παραγωγής».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
