Χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού και μου άνοιξε ο σύντροφός της, Χρήστος Κορτσέλης. Λίγα δευτερόλεπτα αφού μπήκα στο διαμέρισμα, η πρώτη εικόνα της Νατάσσας Μποφίλιου που αντίκρυσα ήταν εκείνη, πλάτη, να ποτίζει τρεις-τέσσερις γλάστρες και ακριβώς μπροστά της μία γάτα να με κοιτάει στα μάτια. Αρκετά Μποφίλιου-στιγμή που λένε και στο Instagram. Αμέσως, γύρισε και με υποδέχτηκε.
Η πρώτη φορά που είχαμε μιλήσει ήταν εκείνη η ίδια μέρα, από το τηλέφωνο αυτή τη φορά. Συνεννοηθήκαμε για την ώρα και το μέρος του ραντεβού μας. Στη σύντομη συνομιλία μας μού είπε το πρόγραμμα της ημέρας της. Ήταν πραγματικά εξοντωτικό σε σημείο που αμέσως μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο σκέφτηκα ότι δεν θα έχει καμία ιδιαίτερη όρεξη να ανοιχτεί στην κουβέντα μας.
Όσο ευγενικός και να σου ακούγεται ένας άνθρωπος, κάποια πράγματα απλά ξεπερνάνε τις δυνάμεις του ανθρώπινου σώματος. Περισσότερο από μία ώρα μαγνητοφωνημένης συζήτησης μετά, ευτυχώς διαψεύστηκα και μάλιστα με τρόπο εμφατικό. Μου απάντησε με μεγάλη χαρά σε οτιδήποτε τη ρώτησα.
Σε γενικές γραμμές, προσπάθησα να οδηγήσω με τέτοιες ερωτήσεις την κουβέντα μας ώστε να σκιαγραφηθεί όσο το δυνατόν πιο καθαρά το ποια είναι «η κοπέλα με την ωραία φωνή που βαράει τη γροθιά στο μαχαίρι» (θα επανέλθω αργότερα σε αυτό). Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Μάλλον όχι. Πώς να χωρέσεις έναν άνθρωπο σε 3000 λέξεις;
Αυτή λοιπόν μπορεί να μην είναι η Νατάσσα Μποφίλιου σε κάθε της πλευρά. Είναι όμως εκείνη η εκδοχή της που κατάφερα να εκμαιεύσω μία Πέμπτη απόγευμα, στις 19:00, λίγες ημέρες πριν το τέλος της καλοκαιρινής της περιοδείας.
*Η τελευταία παράσταση της φετινής της περιοδείας θα γίνει το Σάββατο 7/10 στο Άλσος (Ευελπίδων 4, Πεδίον του Άρεως)*.
Για το αγαπημένο της νησί, τη Φολέγανδρο
Έχει ερμηνεύσει σχετικό τραγούδι και ούτως ή άλλως θα τη δεις να μιλάει συχνά γι’ αυτό το νησί. Την επισκέφτηκε και φέτος στις λίγες διακοπές που πρόλαβε να κάνει. Για κάποιο λόγο ήθελα κάπως να ξεκινήσω την κουβέντα μας από αυτό. Τι είναι σημαίνει για εκείνη η Φολέγανδρος;
“Μου αρέσουν πάρα πολύ οι τόποι που με κάνουν να νιώθω άνεση και οικειότητα, γι’ αυτό και αγαπώ πάρα πολύ γενικά τις Κυκλάδες, έτσι που είναι μαζεμένες και μικρές. Στη Φολέγανδρο όμως νιώθω πραγματικά ότι βρήκα ένα καταφύγιο”.
“Πήγα πρώτη φορά το 2006, μαζί με την κολλητή μου. Πάντα θέλαμε να πάμε γιατί, ξέρεις, ακούγαμε το τραγούδι του Λιβαδά και ήταν κάπως φτιαγμένο στο μυαλό μας ως αυτές οι γαμάτες και ανέμελες καλοκαιρινές διακοπές που πάνε δύο φοιτήτριες”.
“Όταν πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι, ήταν σαν να μου έφυγε όλη η κούραση, όλο το βάρος. Όσο τη γνώριζα, τόσο περισσότερο τη λάτρευα. Μου ταιριάζει πάρα πολύ και αισθητικά γιατί είναι ένα νησί που διατηρεί την κουλτούρα του. Έχει ελεύθερες παραλίες και πολύ ωραία μέρη. Αυτά για μένα είναι ανεκτίμητα”.
“Ευτυχώς όταν πήγα με τον άντρα μου πρώτη φορά την αγάπησε και εκείνος, οπότε δεν υπάρχει σύγκρουση ως προς το πού θα πάμε. Όπου και αν βρεθούμε το καλοκαίρι, σίγουρα θα περάσουμε και από τη Φολέγανδρο”.
“Γενικά πάντως όπως δένομαι με ανθρώπους και πράγματα, έτσι δένομαι και με τόπους. Όσα αγαπώ είναι σταθερά ίσως γιατί όλη η υπόλοιπη ζωή μου είναι γεμάτη με ανατροπές”.
Για το αν την τρόμαξαν τα γενέθλια των 40
Η Εποχή του Θερισμού ήταν ένας δίσκος που είχε συνδεθεί για την ίδια με αυτές τις περίεργες ηλικίες, τις λίγο πριν τα σαράντα. Τον περασμένο Απρίλιο τελικά τα έκλεισε. Τη ρώτησα πώς ένιωσε εκείνη την ημέρα των γενεθλίων της, αν την τρόμαξε καθόλου αυτό το 4 που μπήκε μπροστά.
“Δεν με τρόμαξαν καθόλου τα σαράντα. Έχω και αυτό το χαρακτηριστικό ότι μπαίνω στον επόμενο χρόνο πριν αυτός έρθει, άρα το είχα ζυμώσει στο κεφάλι μου. Ήμουν προετοιμασμένη”.
“Σίγουρα ο χρόνος που περνάει είναι κάτι βάρβαρο και δεν μπορείς να αφήσεις στην άκρη τη βαρβαρότητα που έχει η φθορά που φέρνει μαζί του. Αν όμως είσαι παρών στις μέρες της ζωής σου, το πέρασμα του χρόνου είναι ταυτόχρονα και μία ευλογία γιατί σημαίνει ότι είσαι ακόμα εδώ και το παλεύεις”.
“Το φιλοσόφησα και σκέφτηκα πως αν γυρίσω να δω παρελθόν, νιώθω ότι είχα μία συνειδητότητα της ζωής μου. Διεκόπη για κάποια χρόνια και μετά την ξαναβρήκα. Απολαμβάνω και καμαρώνω για τις νίκες μου και έχω αποδεχτεί τις ήττες μου. Επομένως, αισθάνομαι ότι τη ζωή μου την έζησα παρούσα σε αυτήν. Γιατί λοιπόν να τρομάξω;”.
Για το Έντεχνο που έγινε ρετσινιά και πώς εξηγεί ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα
Υπάρχουν δύο μουσικά είδη που χτυπήθηκαν ανελέητα από τους κυρίαρχους λόγους της κρίσης. Πρώτα τα σκυλάδικα και μετά, ίσως ακόμη περισσότερο, η δική της μουσική, το έντεχνο. Το όνομα της Νατάσσας μεγάλωσε ακριβώς εκείνη την περίοδο που το έντεχνο ήταν κάτι σαν ρετσινιά, όπως και όλες οι κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Πώς το εξηγεί;
“Έντεχνο θεωρείται ένα τραγούδι που έχει ποιητικό στίχο αλλά απευθύνεται σε όλους, είναι το πάντρεμα της ποίησης με τη λαϊκή μουσική. Έχει ταυτιστεί με τους μεγάλους συνθέτες, τους μεγάλους στιχουργούς, τις μεγάλες ερμηνείες αλλά και τις μεγάλες ιστορικές στιγμές της χώρας. Επομένως είναι βαρύ, έχει τεράστιο φορτίο”.
“Ταυτόχρονα, είναι ένα εγχείρημα που συνδέθηκε με μία ιστορική συγκυρία καλλιτεχνικής άνθησης. Μεγάλοι καλλιτέχνες ενώνονταν μεταξύ τους, η μουσική με το σινεμά, με την αντίσταση, με την ελευθερία”.
“Όταν πέρασαν αυτές οι εποχές έμεινε ο απόηχος του κύρους του και τον συμμερίστηκαν πάρα πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες. Μετά όμως υπήρξε μία εποχή πολύ φτηνή που εμείς την είδαμε σε μία πολύ κομβική φάση της ζωής μας, τότε που κάναμε τη μετάβαση από τον παθιασμένο ακροατή στον επαγγελματία”.
“Τις ταμπέλες τις βγάζουμε σε δύο φάσεις της ζωής μας: όταν δεν μπορούμε να σηκώσουμε άλλο κάτι και όταν θέλουμε να πετάξουμε κάτι από πάνω μας. Με το έντεχνο συνέβησαν και τα δύο και γι’ αυτό έγινε με κάποιον τρόπο ρετσινιά”.
“Για μένα όμως είναι και ήταν πάντα τίτλος τιμής να με θεωρεί κάποιος μία έντεχνη τραγουδίστρια σαν όλες τις μεγάλες ερμηνεύτριες που αγάπησα και σαν τους καλλιτέχνες που πάντα ήθελα να γίνω”.
“Από εκεί και πέρα δεν καταλαβαίνω γιατί αποδεχόμαστε τον όρο ροκ, τον όρο ποπ, τον όρο τζαζ αλλά όχι το έντεχνο. Όταν ένας ταξιτζής με ρωτάει τι τραγούδια λέω και του απαντάω «έντεχνο», δεν θα συνεννοηθούμε; Προς τι λοιπόν όλη αυτή η κόμπλα;”.
Για την επιμονή της στο ρεπερτόριο και για το τραγούδι που τη χαρακτηρίζει πιο πολύ
Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο καλλιτέχνη να ταράξει στα όχι τους συμβούλους και τους συμβουλάτορες που προσπαθούν να παρέμβουν στο έργο του; Καθόλου. Ένα από τα πράγματα για τα οποία εκείνη είναι περήφανη είναι πως κατάφερε να μείνει σταθερή στα δικά της όχι.
“Επιδίωξα με νύχια και με δόντια, με τρομερό πείσμα και πολλή προσπάθεια να έχω αυτό το ρεπερτόριο, να μείνω πιστή σε αυτό και να φτιάξω τις παραστάσεις μας ακριβώς όπως τις θέλουμε. Δεν είναι εύκολο, ειδικά αν είσαι νέος καλλιτέχνης”
“Και τι δεν έχω ακούσει! Εγώ για παράδειγμα είμαι μία τραγουδίστρια που είμαι πάρα πολύ σωματική. Αλλά έτσι είμαι γενικά, με βλέπεις. Έτσι μιλάω, έτσι σκέφτομαι και επομένως έτσι είμαι πάνω στη σκηνή. Για κάποιους μπορεί να έμοιαζε κάπως παράξενο ή και υπερβολικό. Αυτό όμως είναι το χαρτί που έχω”.
“Είχαμε με τον Θέμη και τον Γεράσιμο ένα πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους καλλιτέχνες που μπορεί να υποστούν παρόμοιες πιέσεις. ΄Ήμασταν τρεις και ενωμένοι. Όσες φορές εγώ πήγα να σπάσω, να πω «δεν πάει να γαμηθεί» υπήρχε κάποιος και μου έλεγε «όχι, δεν θα πάει να γαμηθεί». Η επιμονή μας στο ρεπερτόριο είναι η αξία μας. Κι ας το έβλεπαν για χρόνια ως αδυναμία άνθρωποι της δουλειάς ή και κάποιο μέρος του κοινού”.“Το λέω με όλη μου την καρδιά ότι, για μένα, το Εν Λευκώ κάθε χρόνο είναι και μία άλλη του φράση. Έρχεται να με βρει με κάτι καινούργιο, πάντα παρών. Όταν έχεις επιμείνει τόσο σε κάτι, όταν έχεις βάλει στον εαυτό σου σε αυτό, δεν μπορεί να φθαρεί για σένα. Είναι πια μέρος του ποιος είσαι”.
Για τη μία στιγμή που κατάλαβε ότι αλλάζει η ζωή της
Όταν τη ρώτησα για τη στιγμή που κατάλαβε ότι άλλαξε όλη της η ζωή περίμενα μερικά δευτερόλεπτα σιωπής κατά την οποία θα σκεφτόταν από τους διάφορους σταθμούς της ζωής της τον πιο σημαντικό. Έκανα λάθος. Ήξερε ακριβώς ποια ήταν η απάντηση.
“Υπήρχε μία πολύ συγκεκριμένη στιγμή που πράγματι ένιωσα ότι η ζωή μου θα αλλάξει. Ήταν ένα Σάββατο του 2012 που παίξαμε στο Gazoo. Είχαμε ήδη φτιάξει τον δίσκο, τις Μέρες του Φωτός, και τον πιστεύαμε πολύ. Νιώθαμε ότι κάτι γίνεται εδώ. Θα τον παρουσιάζαμε δύο μήνες πριν κυκλοφορήσει. Πήραμε, λοιπόν, το ρίσκο η παρουσίαση να γίνει σε ένα πολύ μεγάλο μαγαζί. Περιμέναμε ότι θα έχουμε ξέρω’γω 400 άτομα και, να σου πω την αλήθεια, θα ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι με αυτό”.
“Βγήκαμε στη σκηνή και τελικά είχαμε από κάτω 1500 άτομα. Αρχίσαμε να παίζουμε τα νέα τραγούδια του δίσκου και ο κόσμος ήταν σαν να τα ξέρει. Τον ακούμπησαν κατευθείαν”.“Τελειώνει η συναυλία, δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, και κατεβήκαμε κάτω στο καμαρίνι και κάναμε σαν βλαμμένα και οι τρεις με τον Θέμη και τον Γεράσιμο. Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο «ρε, τι έγινε;». Δεν το πιστεύαμε! Η αλήθεια είναι ότι κάθε χρόνος για εμάς ήταν λίγο καλύτερος από τον προηγούμενο απλά εκεί ήταν η μετάβαση, σαν να πηδήξαμε ένα ποτάμι ενώ πριν κάναμε βηματάκια-βηματάκια”.
“Μετά βέβαια άρχισαν και τα πραγματικά δύσκολα. Γιατί στην αρχή νομίζεις ότι τα βηματάκια είναι το δύσκολο. Το πραγματικά δύσκολο όμως είναι το τι έρχεται μετά το άλμα”.
“Εγώ για παράδειγμα, είχα κολλήσει ότι πρέπει αυτό το άλμα να μείνει, τρόμαζα μη γίνει κάτι και γυρίσουμε πίσω. Δούλευα αδιανόητα πολύ, ξεπέρασα όλα τα όρια του σώματός μου και μία μέρα απλά κατέρρευσα”.
“Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχα ως Νατάσσα. Δεν ένιωθα το σώμα μου. Ήμουν σαν αυτές τις κουρδισμένες μπαλαρίνες που τις κουρδίζεις και γυρίζουν με την ωραία μουσικούλα από κάτω. Έκανα κάτι αυτόματο σε ένα περιβάλλον πολύ ονειρικό, σε αυτό το περιβάλλον που ήθελα. Κάποια στιγμή όμως το σώμα μου μου είπε ότι δεν μπορεί να με ακολουθήσει σε αυτούς τους ρυθμούς. Κόλλησα την H1N1, έπαθα άλλα θέματα υγείας και έφτασα στο νοσοκομείο”.
“Αυτή ήταν μία δύσκολη περιπέτεια που όμως με βοήθησε να πάρω μία απόσταση από αυτή την τρεχάλα και το κυνήγι των ετών με μηδεν προσωπική ζωή, μηδεν διακοπές και μηδέν ελεύθερο χρόνο. Έπρεπε να σταματήσω να αγχώνομαι και να απολαύσω αυτό που συνέβαινε.
“Πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο λάθος άλλα έχω πια τη γνώση και το καμπάνακι χτυπάει πιο νωρίς, έρχεται βασικά σαν φάπα. Έχω και τους ανθρώπους μου βέβαια που μου το υπενθυμίζουν”.
Για τη διαρκή βελτίωσή της στα live
Πριν φτάσω στην πόρτα της Νατάσσας φρόντισα να μαζέψω διάφορες γνώμες και ή ιστορίες γι’ αυτήν. Αν υπήρχε κάτι που να κράτησα πιο πολύ από όλα ήταν ο ενθουσιασμός όσων την είδαν φέτος στο live και η βεβαιότητα ότι κάθε χρόνο γίνεται και καλύτερη. Τη ρώτησα πώς το εξηγεί…
“Παίρνουμε πάντα ένα ρίσκο στις συναυλίες μας. Φέτος, για παράδειγμά, ήθελα να βγουν φωνητικά στη σκηνή αλλά ταυτόχρονα εμείς να κινούμαστε πολύ πάνω σε αυτή. Ένα από τα τραγούδια που ήθελα να πούμε είναι το Survivor. Αυτό ακουγόταν τρελό σαν σκέψη αλλά ήταν τελικά από τις πιο δυνατές στιγμές του live”.
“Οι διαρκείς δοκιμές που κάνουμε, νομίζω, οδηγούν τον θεατή να νιώσει ότι βλέπει κάθε φορά κάτι καλύτερο. Πιστεύω ότι αυτή η πρόθεση είναι που γράφει τελικά”.
“Σίγουρα πάντως νιώθω και πιο άνετα στη σκηνή. Δουλεύω για να διορθώνω αυτά που κάνω λάθος. Κάποτε ήθελα να εκφράσω πράγματα που είχα μέσα μου αλλά δεν είχα τα μέσα για να το κάνω. Δεν είχα ακόμη την τεχνική. Δεν το εννοώ μόνο φωνητικά, εννοώ και την τεχνική που θέλει η ίδια η σκηνή. Με τα χρόνια άρχισα να ξεκλειδώνω και φυσικά όχι μόνη μου”.
“Όταν αρχίσαμε να έχουμε περισσότερη επιτυχία, μπορέσαμε να προσεγγίσουμε και περισσότερους καλλιτέχνες. Ένας άνθρωπος που κάνει κινησιολογία, ένας άνθρωπος που μπορεί να με βοηθήσει φωνητικά κτλ. Χρειαζόμουν την επιτυχία για να το κάνω αυτό γιατί πριν δεν θα είχαμε τα χρήματα, δεν θα είχαμε μεγάλη σκηνή κτλ”.
“Επιπλέον επειδή έχω και την ασφάλεια ότι τεχνικά λάθη θα γίνουν λιγότερα είμαι πολύ πιο ελεύθερη και το απολαμβάνω περισσότερο. Είναι τα καλά του να έχεις γύρω σου ανθρώπους που εμπιστεύεσαι. Και τους εμπιστεύομαι τρελά”.
Για το αν αποτελεί μέρος μίας γενιάς και αν θεωρεί ότι τελικά τα κατάφεραν
Σε μία από τις πιο παλιές συνεντεύξεις της που βρήκα, μιλούσε για τον στόχο που είχε η γενιά της να τα καταφέρει. Λίγα χρόνια αργότερα, στο Δίφωνο, η ίδια μαζί με την Ελεονώρα Ζουγανέλλη και τον Γιάννη Χαρούλη χαρακτηρίζονται ως «η γενιά του 2010». Σχεδόν 15 χρόνια μετά τη ρωτώ αν πράγματι είχαν χαρακτηριστικά γενιάς και, αν ναι, πώς πιστεύει ότι τα έχουν πάει.
“Ναι, είχαμε χαρακτηριστικά γενιάς, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Είχαμε την ίδια αγωνία, προσπαθήσαμε πάρα πολύ σε ένα καθόλου φιλικό περιβάλλον. Κάπως μόνοι μας. Είχαμε λοιπόν κοινά χαρακτηριστικά αλλά είχαμε και κοινά όνειρα. Επιπλέον, από πολύ νωρίς και για τους 5 (βάζω εμένα την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Γιάννη Χαρούλη, τον Κωστή Μαραβέγια και τον Πάνο Μουζουράκη), ήταν πολύ σαφείς οι επιρροές, το τι ήθελε να κάνει ο καθένας και σε ποιο κομμάτι της ελληνικής μουσικής ήθελε να ενταχθεί. Νομίζω ότι αν μη τι άλλο και οι πέντε έχουμε μία συνεπή με την αρχή μας πορεία”.
“Ως προς το αν τα πάμε καλά… Πιστεύω ότι είναι ακόμα πολύ νωρίς για να δούμε το αποτύπωμα που αφήσαμε. Από εδώ και πέρα θα αρχίσει σιγά-σιγά να φαίνεται, όταν θα έχει συμπληρωθεί η 20ετία. Τότε θα αρχίσει να φαίνεται τι σπείραμε και τι έμεινε από αυτή τη σπορά. Είναι μία πολύ αργή διαδικασία το να εκτιμήσεις έναν καλλιτέχνη. Μπορώ πάντως να σου πω όμως ότι προσπαθήσαμε όλοι πάρα πολύ”.
“Η επιτυχία δεν σημαίνει τίποτα. Μία βλακεία είναι η επιτυχία. Έχουν γίνει επιτυχίες πράγματα που ισοπεδώθηκαν και ξεχάστηκαν και δεν τα θυμάται κανείς. Η επιτυχία μας λύνει τα χέρια σήμερα, είναι μία επίκαιρη ευκολία. Η ουσία όμως έρχεται όταν δεις ότι αυτό που έχει φτιάξει ρίζωσε μέσα στους ανθρώπους πραγματικά. Αν κάποιος ακούει μετά από 10 χρόνια το Κοίτα Εγώ και συγκινείται (σ.σ. σπάει η φωνή της) αυτό για μένα είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Ανεξάρτητα από το πού θα είμαι εγώ και τι θα κάνω”.
Όταν πήγε να δει Αγγελόπουλο μικρό παιδί και η σχέση με τον κινηματογράφο
Μεγαλωμένη σε μία αριστερή μορφωμένη οικογένεια, η Νατάσσα βρέθηκε μία μέρα, πολύ μικρή, να παρακολουθεί μία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Έκτοτε δεν έχει εγκαταλείψει ούτε το σινεμά ούτε το διάβασμα.
“Είχα πράγματι δει Αγγελόπουλο όταν ήμουν μικρή. Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι αν ήταν το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού ή άλλη ταινία. Ήταν μία τεράστια οθόνη και εμένα η φωτογραφία με είχε σοκάρει. Είναι η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από σινεμά”. “Η μαμά μου επειδή ήταν έτσι σκεπτόμενη, αριστερή και φεμινίστρια με όλο αυτό το vibe της εποχής, με έπαιρνε παντού. Πηγαίναμε σε φιλολογικές συζητήσεις για βιβλία, σε σινεμά, στα φεστιβάλ, στο θέατρο. Νομίζω ότι το έκαναν πολλοί άνθρωποι αυτό εκείνη την εποχή”.
“Το λατρεύω το σινεμά. Δυστυχώς δεν πηγαίνω όσο συχνά όσο θα ήθελα αλλά θέλω να το ξαναβάλω στη ζωή μου. Μου τη σπάει που βλέπω ταινίες στο σπίτι μου. Μου τη σπάει γιατί το σινεμά είναι μία μυσταγωγία. Το να πηγαίνεις στην αίθουσα είναι μία ολόκληρη κουλτούρα στην οποία με ενδιαφέρει να μετέχω. Δεν είναι μόνο η ταινία. Οι σινεφίλ που διαβάζουν τη συνέντευξη καταλαβαίνουν τι λέω”.
“Ναι διαβάζω πολύ από πάντα κλασσικούς αλλά και σύγχρονους. Για παράδειγμα, λατρεύω τον Τζόναθαν Κόου και έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα του Μουρακάμι. Είμαι φαν μεγάλη. Ο Χρήστος μου τον έμαθε. Γενικά εγώ λατρεύω την ασιατική κουλτούρα, λατρεύω το σινεμά τους και τη λογοτεχνία τους. Όταν γνώρισα τον Χρήστο μου είπε για το Κουρδιστό Πουλί. Διάβασα πρώτα όμως το Νορβηγικό Δάσος και ξετρελάθηκα. Μετά διάβασα το Κουρδιστό Πουλί και κατάλαβα τι εννοούσε ο Χρήστος”.
Για το αν την έχει βλάψει που μιλάει πολιτικά
Η κοπέλα με την ωραία φωνή που βαράει τη γροθιά της στο μαχαίρι. Επανέρχομαι σε αυτό. Μεταξύ των ανθρώπων που ρώτησα για τη Νατάσσα ήταν και η μάνα μου και ο παραπάνω ήταν ο τρόπος που έβαλε σε λέξεις την εικόνα που είχε για τη Νατάσσα. Της το μετέφερα και συγκινήθηκε. Ποιο είναι όμως το τίμημα αυτής της επιλογής της να μιλάει πολιτικά;
“Θα ήθελα να είμαι αυτή. Δεν ξέρω αν είμαι αλλά, ναι, αυτή θα ήθελα να είμαι. Αν έχω να διαλέξω μία καλή κουβέντα που αφορά στην ύπαρξή μου ως κοινωνικό πρόσωπο ή ως καλλιτέχνη, προτιμώ το πρώτο. Πάντα το ήθελα να ταυτίζονται αυτά τα δύο γιατί αυτούς τους καλλιτέχνες αγαπούσα και αυτή την τέχνη καταλαβαίνω: την ενταγμένη στο κοινωνικό σύνολο”.
“Το να μιλάς πολιτικά έχει διαφόρων ειδών αποτελέσματα. Μου έχει τύχει μία τεράστια επίθεση τότε που είχα μιλήσει για τη Χρυσή Αυγή. Πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο της ζωής μου με απειλές, με βρισιές. Έχει, λοιπόν, και το τίμημα του: να σκέφτομαι «ωχ έγινε χαμός» και να ανησυχώ ότι θα βγω στον δρόμο, θα πάω στο σούπερ μάρκετ και θα βρεθεί κάποιος να μου πει «εσύ που είπες αυτό κτλ»”.
“Το να μπορώ όμως να είμαι αυτό που θέλω να είμαι είναι τόσο πολύ πιο σημαντικό για μένα. Δεν σηκώνω αμφισβήτηση στο δικαίωμά μου να λέω αυτό που πιστεύω. Ειδικά όταν αυτό που πιστεύω δεν είναι ενάντια στον άνθρωπο. Είναι υπέρ του”.
“Ό,τι λέω και έχει κινήσει επίθεση στο πρόσωπό μου είναι από συγκεκριμένο κομμάτι της κοινωνίας που είναι ενάντια στον άνθρωπο. Εγώ διαλέγω την απέναντι θέση. Δεν πειράζει, με κάποιους ανθρώπους είμαστε από την απέναντι πλευρά της ιστορίας. Τι να κάνουμε τώρα;”.
Για το αν είναι αισιόδοξη για το μέλλον
“Πολλές φορές με πιάνει συναισθηματικά μία απογοήτευση και λέω ότι αποκλείεται να αλλάξει τίποτα αλλά έρχεται πάντα κάτι να το ανατρέψει αυτό”
“Αν κοιτάξεις την ιστορία, έχουν υπάρξει τραγικές φάσεις μέσα από τις οποίες γεννήθηκαν εποχές άνθησης. «Tο πιο μεγάλο φως θα έρθει μετά το πιο βαθύ σκοτάδι». Εγώ που είμαι, λοιπόν, αριστερή και γαλουχημένη στους αγώνες και στις διεκδικήσεις δεν μπορώ να μην πιστεύω ότι θα έρθει κάτι καλύτερο. Αυτή είναι η ρίζα της ιδεολογίας με την οποία έχω επιλέξει να ζω τη ζωή μου και είναι από τη φύση της αισιόδοξη”.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
