Το ραντεβού των sites ήταν κανονισμένο για τις 16:00 και από νωρίς είχαν σπεύσει πραγματικά πολλοί δημοσιογράφοι. Στον χώρο που βρισκόταν πίσω από το Πάρκο Ελευθερίας θα βρίσκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τη φετινή εκπρόσωπο της χώρας στην Eurovision.
Δεν έχω βρεθεί σε άλλη Press Day από εκείνες που διοργανώνει κάθε χρόνο η ΕΡΤ ενόψει του διαγωνισμού. Ψυχανεμίζομαι όμως ότι αυτή θα ήταν κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες. Η συμμετοχή της Mαρίνας Σάττι έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού, το οποίο έχει μάλλον αποξενωθεί τα τελευταία χρόνια από τον διαγωνισμό.
Πάντοτε έβρισκα αχρείαστα ελιτίστικο και κυρίως τεμπέλικο πνευματικά το «πανηγυράκι είναι η Eurovision». Πρώτον, γιατί κανείς δεν είπε ότι δεν είναι. Δεύτερον, γιατί δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα πανηγύρια. Τρίτον, γιατί από νωρίς ασφυκτιούσα με τα διάφορα «καθεστώτα ποιότητας». Έχει τύχει, λοιπόν, να παρακολουθήσω κάποιους από τους διαγωνισμούς της Eurovision χωρίς βέβαια να είμαι φαν. Tην άφησα εδώ και χρόνια μέχρι και την ημέρα που βγήκε η φετινή συμμετοχή της Ελλάδας.
Δεν είναι μόνο ότι μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά της Μαρίνας Σάττι. Είναι μάλλον ότι με το ZARI έχουμε για πρώτη φορά μετά από καιρό το τραγούδι που συμμετέχει στον διαγωνισμό (η ίδια μας είπε ότι προτιμάει να το λέει φεστιβάλ) προωθεί μία συγκεκριμένη αυτοεικόνα για το τι είναι η Ελλάδα του 2024. Η ίδια μάλιστα το θέτει ως στόχο της ίδιας της παρουσίας της στην Eurovision.
«Το assignment είναι να πάμε ως Έλληνες σε μία παρουσίαση ευρωπαϊκή, να φέρουμε κάτι δικό μας, ξεχωριστό και διαφορετικό από τα άλλα. Ταυτόχρονα, να μπορεί να πατάει και να χρησιμοποιεί κώδικες μουσικά ή οπτικά που να μπορεί ο άλλος να πιαστεί και να νιώσει μία οικειότητα. Σίγουρα πάντως δεν ήθελα να κάνω κάτι στάνταρ eurovisionικό που είτε είσαι από την Ελλάδα είτε από άλλη χώρα είναι ακριβώς το ίδιο».
Δεν είναι κάτι που δεν το περίμενα αλλά ομολογουμένως, από τη σύντομη κουβέντα που έκανε μαζί μας, κατάλαβα ότι η Μαρίνα Σάττι είναι πολύ συγκροτημένη. Είτε αρέσει σε κάποιον είτε όχι, ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει. Η ίδια φαινόταν εξάλλου πολύ πιο πρόθυμη να μιλήσει για το τι οδήγησε στο κομμάτι παρά να μπλέξει στην κλάσική κουβέντα για χορογραφίες, συμμαχίες και χρονιές της μπαλάντας.
Η Eurovision ως προώθηση της ελληνικής αυτοεικόνας
Από την κορύφωση της Παπαρίζου που έμοιαζε ως το after-party της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παπαϊωάννου, σε διάφορες ατυχείς προσπάθειες σύμπτυξης Ανατολής και Δύσης στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Τότε που το μπέρδεμα της εθνικής ταυτότητας αποτυπωνόταν σε διάφορα ζεϊμπέκικα, ποντιακά, ρεμπέτικα τα οποία συνδέονταν με hip-hop, garage rock. Να χωρέσουμε την ταυτότητά μας αλλά να το κάνουμε μέσα στο πλαίσιο που μας επιτρέπεται. Μη φανούμε και τελείως ξένοι.
Ακολούθησαν στο έβγα από την οικονομική κρίση κάποιες πολύ πιο φοβικές συμμετοχές που έμοιαζαν σαν να έχουν αφαιρέσει με χειρουργική επέμβαση τα ανατολίτικα και βαλκανικά στοιχεία. Αντιθέτως, προσπαθούσαν να πείσουν τους Ευρωπαίους να μας αγαπήσουν στέλνοντας καλή προφορά αγγλικών και εξόχως οικεία σε αυτούς φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και νότες. Επειδή δεν πήγε και πολύ καλά αυτό, το γυρίσαμε σε κάτι τελείως διαφορετικό.
«Η Ελλάδα ήταν πάντα μία χώρα που ναι μεν ανήκει στη Δύση όπως είπε ένας φίλος μας (σ.σ. ο Εθνάρχης) αλλά πάντοτε επηρεαζόταν από την Ανατολή. Αυτό δεν μας μάθαιναν πάντα στο σχολείο; Ότι είμαστε ένα σταυροδρόμι πολιτισμών;» αναρωτήθηκε η Μαρίνα στη συζήτησή μας σχετικά με τις διάφορες αντιδράσεις απέναντι στο κομμάτι. «Αποφασίσαμε ένα concept και το ακολουθήσαμε και στο videoclip. Εμείς πάντως δεν αλλάξαμε κάτι ούτε αλλοιώσαμε κάτι στην πόλη μας. Πήγαμε στο Μοναστηράκι και το βγάλαμε όπως ακριβώς είναι»
Και συνέχισε: «Μου έχουν πει και ότι, ναι, αυτή μπορεί να είναι η Ελλάδα αλλά γιατί να θέλουμε να τη δείξουμε προς τα έξω; Μου θυμίζει αυτό που παλιά μου άρεσε ένας γκόμενος και για να του αρέσω έκανα κάτι κουλά, κάτι περιέργα και στο τέλος δεν ήξερα ποια πρέπει να είμαι αλλά σίγουρα δεν ήμουν εγώ», συνέχισε σε έναν zoomer παραλληλισμό που, αν τον καλοσκεφτείς, εδώ λειτουργεί πολύ καλά.
Το ZARI είναι και πολιτικό
Φαντάζομαι σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η δήλωσή της για τον φραπέ και την πλαστική καρέκλα η οποία απομονώθηκε από τα υπόλοιπα και ξανασόκαρε πολλούς. Η ίδια πάντως είχε ένα point σε όλη αυτή τη συζήτηση περί του τι είναι αληθινή και τι ψεύτικη Ελλάδα. «Στο unplugged πήγαμε πάλι στην αυλή ενός σπιτιού το Περιστέρι, Δεν νομίζω ότι κάτι από αυτό που δείξαμε δεν είναι αληθινό. Ναι, δεν δείξαμε την Κηφισιά, στην Κηφισιά όμως μένουν πολύ λίγοι».
Άδικο δεν έχει παρότι προσωπικά. ποτέ δεν μου άρεσε ο μισοτελειωμένος φραπές ως σημειολογική αναπαράσταση του τι είναι η σημερινή Ελλάδα. Κυρίως γιατί αφήνει απ'έξω αυτή την εκσυχρονιστική κτηνωδία που έχουμε ζήσει τελευταία. Μου κάνει πολύ καλύτερα το φρέντο εσπρέσο-stevia σε πλαστικό ποτήρι (για να τον κουβαλάς μαζί σου από τη μία δουλειά στην άλλη) και θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα σημειολογικά. Ο καφές δεν είναι πια τελετουργία κοινωνικοποίησης αλλά μάλλον τρόπος να μείνεις ξύπνιος στη δουλειά.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όταν ρωτήθηκε σχετικά έσπευσε να τονίσει ότι πράγματι το κομμάτι έχει στοιχεία πολιτικά. «Του καθένα και της καθεμιάς η στάση είναι πολιτική. Το τι κάνει και το τι λέει και κυρίως το τι επιλέγει να μην κάνει και να μην πει είναι πολιτική».
«Μα καλά τώρα όλες αυτές οι αναλύσεις για την Eurovision;». Η Eurovision είναι πράγματι ένα πανηγυράκι και τείνουμε να ξεχνάμε ότι ανέκαθεν τέτοιου τύπου πανηγυράκια ήταν ο τρόπος που οι κοινωνίες κωδικοποιούσαν τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
