Είναι κάποιες ημέρες, κάποιες ημερομηνίες, που πέρα από τη σημασία τους, έχουν και έναν δικό τους... παράλληλο συμβολισμό. Ημέρες που στο άκουσμά τους το μυαλό επιστρέφει σε έναν συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και συνδυάζει τις αναμνήσεις με αρώματα, μυρωδιές και ακούσματα. Κάτι τέτοιο κατάφερε και μία από τις κορυφαίες ελληνικές μπάντες με ένα τραγούδι της, που κυκλοφόρησε πριν από δύο και πλέον δεκαετίες. Τα Διάφανα Κρίνα, μπορεί να κινούνται εδώ και πολλά χρόνια στους δρόμους των αναμνήσεων, κομμάτια, όμως, όπως το «Κυριακή των Βαΐων» τα κρατούν σε ασφαλή θέση σε αυτές τις αναμνήσεις.
Το συγκεκριμένο τραγούδι που από την εισαγωγή του και μόνο νιώθεις την πορεία προς την «έκρηξη» της Ανοιξης, συμπεριλήφθηκε σε έναν από του πιο επιδραστικούς δίσκους, εκείνο που ονομάστηκε «ελληνικό ροκ» στη δεκαετία του '90. Πρόκειται για το άλμπουμ «Κάτι Σαράβαλες Καρδιές» που πέρα από την «Κυριακή των Βαΐων» περιέχει τραγούδια που αποτέλεσαν και παραμένουν πιστή συντροφιά όσων τα άκουσαν.
Από τον -κορυφαίο τραγούδι τους, για τον υπογράφοντα- «Μπλε Χειμώνα», στο «Ολα αυτά που δεν θα δω» που τις τελευταίες εβδομάδες μετά την τραγωδία στα Τέμπη έγινε ακόμη πιο «σκληρό» (δείτε το βίντεο κλιπ και θα το καταλάβετε), στην τρομερή μελοποίηση του ποιήματος του Κ. Καρθαίου «Βάλτε να πιούμε» αλλά και του Λίνου Ιωαννίδη «Θέμεθλο» και βέβαια το ομώνυμο «Κάτι σαράβαλες καρδιές». Επιπλέον πληροφορία, πως στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, την μπάντα συνοδεύει με το τσέλο ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Για να επιστρέψουμε στην Κυριακή των Βαΐων, τους στίχους για αυτό το «ανοιξιάτικο βράδυ» έγραψε ο -εκ των ιδρυτών- και μπασίστας του γκρουπ, Παντελής Ροδοστόγλου και φυσικά έντυσε με τη φωνή του ο αείμνηστος Θάνος Ανεστόπουλος.
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ’ τ’ άστρα σου
Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους
την ανάσα απ’ το γέλιο σου, τους τριγμούς απ’ τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου
Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ’ τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια
Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ’ τον Άδη
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
