«Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Από την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από τη γενιά των Αλεξίου. Της Ελλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία» είχε δηλώσει για τον εαυτό του ο «πρίγκιπας» της ελληνικής ροκ, Παύλος Σιδηρόπουλος. Και εννοούσε κάθε μία από αυτές τις λέξεις...
Διαβάστε ακόμη: Παύλος Σιδηρόπουλος - Τι είπαν για τον «πρίγκιπα»
Αποτελεί μία από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής ροκ, αλλά και της ελληνικής μουσικής γενικότερα, καθώς άνοιξε νέα μονοπάτια στα ακούσματα των Ελλήνων. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε σαν σήμερα, 27 Ιουλίου 1948 και από μικρός έδειξε πως ήταν προορισμένος να... ταράξει τα νερά καθώς κατέληξε να γίνει η ζωντανή προσωποποίηση της ροκ. Πολύ ζωηρός και πειραχτήρι αλλά παράλληλα πανέξυπνος και ιδιαίτερα κοινωνικός, ήταν από τους ανθρώπους που φαίνονταν ότι δεν είναι γραφτό τους να ζήσουν μία βαρετή ζωή.
Πώς όμως «κόλλησε» με τη μουσική; Από έφηβος ξεκίνησε το ενδιαφέρον του για τις τέχνες ενώ ακούγοντας τους δίσκους των Animals και των Rolling Stones ήθελε απεγνωσμένα να μάθει ντραμς, κάτι όμως που πολύ γρήγορα παράτησε καθώς τον «κέρδισε» η κιθάρα. Ο ίδιος δήλωνε: «Το ροκ εν ρολ ήταν εμπορική μουσική πολύ περισσότερο από ότι είναι τώρα. Δηλαδή οι Animals ήταν εμπορικό συγκρότημα και βγάζανε επιτυχίες που τις τραγουδούσε και η Κυρά Κατίνα. […] Τότε όπου και να πήγαινες άκουγες το “Satisfaction” και δεν υπήρχε αυτή η θεωρητικοποίηση του ροκ εν ρολ που υπάρχει σήμερα. Ο κόσμος έκανε ροκ εν ρολ, δε το διάβαζε, δεν το συζήταγε, έκανε απλά ροκ εν ρολ. […]. Αυτή η θεωρητικοποίηση έχει γίνει γιατί ως συνήθως αυτοί που δεν έχουνε προσωπική ζωή γαντζώνονται από αυτούς που έχουν. Και αυτοί συνήθως είναι που λένε και τα πολλά. Οι διανοοουμενίστικες φάτσες, οι άνθρωποι οι οποίοι είναι πεθαμένοι από ζωή και η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από ένα τετράγωνο επί χρόνια ολόκληρα. […]».
Λίγο καιρό αργότερα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο Παύλος επηρεάζεται από τα τραγούδια του Bob Dylan που κατέκριναν την αμερικανική πολιτική και τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ακούει Eric Clapton,Jimmy Hendrix και μυείται στους ήχους των μπλουζ. Μέχρι την ενηλικίωσή του και πριν τις σπουδές του, αντιμετωπίζει τη μουσική σαν ακροατής: Ακούει, δέχεται, εξερευνά και απορροφά τους «επαναστατικούς» και «καινούριους» ήχους που τόσο η εγχώρια όσο και η παγκόσμια μουσική σκηνή προσέφερε τη δεκαετία του ’60.
Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που ανέβηκε Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στο Μαθηματικό όπου και κατέληξε να μυηθεί στα μυστικά της ροκ, διαμορφώντας το μονοπάτι που θα ακολουθούσε στη μετέπειτα ζωή του. Η γνωριμία του το 1969 με τον κιθαρίστα των Olympians, Παντελή Δεληγιαννίδη, χαρακτηρίζεται ως κομβική καθώς έτσι άνοιξε ο δρόμος του προς τη μουσική, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Ε, αυτό ήταν! Μέσα από πολλά διαφορετικά σχήματα και συνεργασίες έφτασε να μείνει στο κοινό αίσθημα γνωστός ως ο πρίγκιπας της ροκ, προσωνύμιο που ομολογουμένως κέρδισε επάξια.
Η μουσική του σταδιοδρομία
Το 1970 ο Παύλος κατεβαίνει με τον Παντελή Δεληγιαννίδη στην Αθήνα όπου και μένουν στο σπίτι της οικογένειας Σιδηρόπουλου στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου 50 στην Κυψέλη. Εκεί ηχογραφούν τον πρώτο τους 45άρη δίσκο, με τα τραγούδια «Ξέσπασμα» και «Ο κόσμος τους». Οι Δάμων και Φιντίας συμμετέχουν επίσης στη ζωντανή ηχογράφηση «Ζωντανοί στο Κύτταρο» (1971) με τα κομμάτια τους «Απογοήτευση» και «Ο Γέρο-Μαθιός», ενώ την επόμενη χρονιά (1972), οι Δάμων και Φιντίας συνεργάζονται με δύο μέλη του συγκροτήματος «Μπουρμπούλια», με το νέο ροκ σχήμα να διατηρεί ωστόσο το ίδιο όνομα. Σύντομα θα κυκλοφορήσουν έναν μικρό δίσκο, με τα τραγούδια του άλμπουμ -ανάμεσα στα οποία και «Ο Ντάμης ο ληστής»- να μπολιάζουν ροκ ήχους με δημοτικά και τζαζ ακούσματα «ντυμένα» με ελληνικό στίχο.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης πια, «η ροκ σκηνή δεν έχει νόημα ύπαρξης πλέον γιατί το πολιτικό τραγούδι κυριαρχεί. Οι περισσότεροι μουσικοί ή φεύγουν έξω ή σιωπούν», αναφέρει ο Παύλος Σιδηρόπουλος για το μουσικό κλίμα της εποχής. Ο ίδιος, αφού δούλεψε για κάποιους μήνες στη βιοτεχνία παραγωγής χαρτιού ΕΛΦΩΤ, που ήταν ιδιοκτήτης ο πατέρας του, αποδέχεται την πρόταση του Γιάννη Μαρκόπουλου και συνεργάζονται σε 3 δίσκους του συνθέτη («Θεσσαλικός Κύκλος» – 1974, «Ανεξάρτητα» – 1975, «Οροπέδιο» – 1976) από το 1974 έως το 1976.
Στα τέλη του 1977, έχοντας ήδη έτοιμο το υλικό για τον δίσκο «Φλου», ο Σιδηρόπουλος γνωρίζεται με το νέο ροκ συγκρότημα «Σπυριδούλα» και αποφασίζουν να συνεργαστούν». Τον Μάιο του 1979 κυκλοφορεί ο «Φλου», στον οποίο πολλοί αναγνωρίζουν το καλύτερο άλμπουμ της ελληνικής ροκ σκηνής! Παρά τη φήμη που απολάμβαναν οι «Σπυριδούλα» και οι συναυλίες τους, η συνεργασία του Παύλου με το συγκρότημα τελειώνει σχετικά απροσδόκητα, με τον Σιδηρόπουλο να εξηγεί τον λόγο σε συνέντευξή του τον Οκτώβριο του 1982: «Τα παιδιά στη Σπυριδούλα ήθελαν μια πιο μαρξιστική τοποθέτηση. Τα παιδιά θέλανε ένα γκρουπ με συγκεκριμένη πολιτική θέση, πράγμα στο οποίο εγώ δε συμφωνούσα και εκεί βρήκαμε ότι δεν ταιριάζουμε και σταματήσαμε να συνεργαζόμαστε».
Το καλοκαίρι του 1979, ο Σιδηρόπουλος δημιουργεί με μια παρέα μουσικών την μπάντα «Εταιρεία Καλλιτεχνών», ερμηνεύοντας κλασικό ροκ & ρολ αλλά και δικά τους κομμάτια, τα οποία ωστόσο δεν θα ηχογραφήσουν ποτέ. Οι καλλιτεχνικές διαφορές των μελών του γκρουπ σύντομα ωστόσο θα αναδυθούν και θα κάνουν το συγκρότημα να διαλυθεί, παρά τις διθυραμβικές κριτικές του μουσικού Τύπου. Ο Σιδηρόπουλος συνεχίζει τις συμμετοχές του βέβαια σε συναυλίες, αλλά έψαχνε ένα επιτέλους μόνιμο σχήμα για να ικανοποιήσει τις μουσικές του φιλοδοξίες. ετσι κατέληξε το 1982 στο να δημιουργήσει τους «Απροσάρμοστους». Ο δίσκος που κυκλοφορεί τελικά, ο σπουδαίος «Εν Λευκώ», είναι σε δική του μουσική και στίχους, με τη λογοκρισία βέβαια να «τσεκουρώνει» τα τραγούδια του.
Παρά τον πρόσκαιρο χωρισμό των Απροσάρμοστων από τον Σιδηρόπουλο, το γκρουπ θα τα ξαναβρεί με τον Παύλο και θα παραμείνουν μαζί του μέχρι το τέλος. Το 1985 οι Παύλος Σιδηρόπουλος + Απροσάρμοστοι βγάζουν τον δίσκο «Zorba the Freak», που περιέχει ορισμένα από τα πλέον δημοφιλή τραγούδια που έγραψε και ερμήνευσε ποτέ ο «πρίγκιπας», όπως τα «R’n’R’ στο κρεβάτι», «Άντε και καλή τύχη μάγκες», «Μίκη Μάου(ς)», ενώ είναι η πρώτη φορά που ο Παύλος γράφει και τραγουδάει στίχους στα αγγλικά («Clown»). Με τους Απροσάρμοστους, ο Σιδηρόπουλος θα δώσει αναρίθμητες συναυλίες, ενώ μία από αυτές τον Φλεβάρη του 1989 θα αποτυπωθεί σε δίσκο, το «Χωρίς Μακιγιάζ» (1989), ο οποίος θα αποτελέσει και το τελευταίο εν ζωή άλμπουμ για τον Σιδηρόπουλο…
Το τέλος του «πρίγκιπα»
Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος από το 1977 έκανε χρήση ηρωίνης. Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από αυτή την εξάρτηση, αν και έκανε αρκετές προσπάθειες. Ο ίδιος είχε πει στη τελευταία του συνέντευξη το Σεπτέμβριο του 1990 στο περιοδικό Ηχος για την κατάσταση της υγείας του και για τα ναρκωτικά: «Είμαι “καθαρός”, έχω αποτοξινωθεί εδώ και ένα χρόνο. Έχω φυσικά ακόμη μια υποτονικότητα, γιατί μπορεί όταν το κόβεις μ’ αυτό το σκατόπραμα το σώμα σου να καθαρίζει, αλλά… Θέλω μάλιστα να πω στους πιτσιρικάδες πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως, μα κανένας λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. […] Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει. Είναι δηλαδή ένας μύθος, μια μπούρδα […]».
Το 1990 παραλύει το αριστερό του χέρι. Η ιατρική διάγνωση ήταν «πάρεση βραχιόνιου αριστερού πλέγματος». Ο Σιδηρόπουλος θα κάνει κάποιες ζωντανές εμφανίσεις με το χέρι δεμένο, αλλά η παράλυση δεν τον αφήνει να παίξει μουσική όπως θα ήθελε. Οι κοντινοί του άνθρωποι δηλώνουν πως είχε γίνει ψυχολογικό ράκος από το πρόβλημα της υγείας του και φοβόντουσαν μην ξανακυλήσει στα ναρκωτικά. Δυστυχώς οι φόβοι τους είχαν βάση...
Στις 5 Δεκεμβρίου του 1990 ο Σιδηρόπουλος φεύγοντας από τη πρόβα με το συγκρότημα, επισκέπτεται μια φίλη του στον Νέο Κόσμο. Μένει εκεί και αργά το βράδυ πέφτει σε κώμα (η τραγική σύμπτωση είναι πως εκείνη την νύχτα τα ασθενοφόρα είχαν απεργία) αφήνοντας τελικά την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα της 6ης Δεκεμβρίου στα 42 του μόλις χρόνια. Ο θάνατός του ανακοινώνεται το πρωί σοκάροντας όλους τους γνωστούς του γιατί όλοι πίστευαν τα λεγόμενά του ότι έχει «καθαρίσει». Ο Αλέκος Αράπης, μπασίστας των «Απροσάρμοστων», είπε πως ο Παύλος έκανε επίτηδες υπερβολική τη δόση, γιατί δεν άντεχε άλλο την κατάσταση της υγείας του και του χεριού του.
Δύο μέρες μετά η αδερφή του Μελίνα δήλωνε στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος: «Ο Παύλος ήταν ένας κλειστός και ευαίσθητος χαρακτήρας και ποτέ κανείς δεν ήξερε τι έκρυβε στο βάθος της καρδιάς του και γιατί ξαναγύρισε στην ηρωίνη. Το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όταν ξαφνικά το δεξί του χέρι άρχισε να παραλύει. Γυρίσαμε όλους τους γιατρούς, επισκεφθήκαμε τους πάντες για να δούμε τι είχε. Όλοι μιλούσαν για πρόβλημα στα αγγεία κι από αυτή τη κατάσταση ο Παύλος είχε γίνει ένα ψυχολογικό ράκος. Μπορεί να ήταν και αυτό το θέμα με την υγεία του που τον γύρισε ξανά πίσω». Κηδεύτηκε στις 10 Δεκεμβρίου, στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Στη κηδεία του, που έγινε στις 10 Δεκεμβρίου στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια, έδωσαν το «παρών» όλοι οι φίλοι και οι συνεργάτες του, τραγουδώντας τραγούδια του, ενώ οι περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά -που κυρίως τον σνόμπαραν στις στήλες τους- κυκλοφορούν με πρωτοσελιδο την είδηση του ξαφνικού θανάτου του. Η ελληνική μουσική (και όχι μόνο ροκ) σκηνή είχε χάσει έναν αυθεντικό εκπρόσωπό της που δεν φοβήθηκε να εκφραστεί κόντρα στο ρεύμα της εποχής, μεγαλώνοντας μαζί του μία ολόκληρη γενιά.
Δισκογραφία
- Το ξέσπασμα / O κόσμος τους (Zodiac, 1971)
- Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac, 1971)
- Ο Ντάμης ο σκληρός/ Απογοήτευση (Zodiac, 1972)
- Φλου (ΕΜΙ, 1978)
- Εν λευκώ (ΕΜΙ, 1982)
- Zorba the freak (ΕΜΙ,1985)
- Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1987)
- Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI, 1989)
- Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ, 1991)
- Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI, 1992)
- Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1993)
- Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση, 1994)
- O Ασυμβίβαστος και Πέντε Σπάνια τραγούδια (Lyra, 1994)
- Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση,1996)
- Επιτυχίες (ΜΒΙ,1997)
- Στιγμές (Δίφωνο, 1997)
- Day after Day (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια, 2001)
- Τα τραγούδια του Παύλου (EMI, 2002)
Επιλεγμένες Συμμετοχές
- Ζωντανοί στο Κύτταρο (Zodiac, 1971)
- Θεσσαλικός κύκλος, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI - COLUMBIA, 1975)
- Ανεξάρτητα, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1975)
- Οροπέδιο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1976)
- Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS, 1979)
- Σε άλλη γη, του Σταύρου Λογαρίδη (1980)
- Νοκ άουτ, του Γιώργου Χατζηνάσιου (Minos,1986)
- H Συναυλία στο Ηρώδειο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (PHILIPS, 1990)
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
