Θα ήθελα να βρεθώ για μερικά λεπτά στο μυαλό κάποιου που περίμενε πώς και πώς την ανακοίνωση του line-up για το φετινό Helmos Mountain Festival. Η περσινή πρώτη χρονιά στο Χελμό ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένη - με headliners Γιάννη Αγγελάκα, Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου στις τρεις βασικές μέρες του φεστιβάλ - και έκανε χιλιάδες κόσμο να αναμένει κάτι ανάλογο κι εμένα να ανησυχώ ότι θα δούμε πάλι τα ίδια, γιατί αυτά πουλάνε.
Οι διοργανωτές, ωστόσο, είχαν εντυπωσιακά αντανακλαστικά και ανακοίνωσαν για φέτος ένα σετ καλλιτεχνων που ναι μεν διαφοροποιείται από τα κλασικά, αλλά θα κρατήσει γερά και το momentum της μουσικής σεζόν που διανύουμε. Ορέστης Ντάντος, Μαρίνα Σπανού, Σκιαδαρέσες, Ταφ Λάθος, Ιουλία Καραπατάκη, Villagers of Ioannina City και άλλοι. Τα early bird εισιτήρια είχαν κυκλοφορήσει πριν την ανακοίνωση του line-up και οι σημαιοφόροι του Θανασωκρατισμού μαζί με τους ορκισμένους φεστιβαλικούς τα εξαφάνισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Οι πρώτοι έτρεξαν να τα μεταπωλήσουν, αμέσως μετά την αποκάλυψη των καλλιτεχνών, στα διάφορα σοσιαλμιντιακά γκρουπ της κατηγορίας “κάτι μου έτυχε / μετάνιωσα” έξαλλοι που θα τους ανάγκαζε η ζωή να ακούσουν Αλκίνοο Ιωαννίδη χωρίς καπνογόνα.
Ο Χελμος βέβαια, που κρατούσε άσσο στο μανίκι του την Ανδρομέδα, λίγες μέρες μετά έκλεισε το line-up με την επιπλέον ανακοίνωση του Θανάση. Εκείνοι οι έξαλλοι συνέχισαν να είναι έξαλλοι, αλλά αυτή τη φορά με τους εαυτούς τους που θα έπρεπε να αγοράσουν ακριβότερα τα ίδια εισιτήρια που είχαν ξαναγορασει και μετά τα πούλησαν χωρίς δεύτερη σκέψη και μάλλον θα νιώθουν αυτή τη στιγμή - εκτός από εξαπατημενοι - και αποτυχημένοι brokers.
Αυτά σκεφτόμουν σήμερα το πρωι στη λαϊκή. Γιατί ξερετε, οι λαϊκές είναι σαν τα φεστιβάλ: θα βρεις πολλά διαφορετικά πράγματα εκεί, αλλά ποτέ δεν θα ξέρεις εκ των προτέρων ποιό είναι το καλό. Το έπαθα πέρυσι στο Χελμό με τον Σπύρο Γραμμένο που δεν μπορούσα να μαντέψω οτι θα μου αρέσει τόσο αλλά και με τον Γιάννη τον Χαρούλη, του οποίου τα live αγνοώ επιδεικτικά τα τελευταία αρκετά χρόνια.
Πίσω στη λαϊκή. Πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου μιας που το σοκ του να αγοράσεις από απροσεξία και άγνοια (βασικά από ηλιθιότητα) μια σακούλα κρεμμύδια με 10 ευρώ από ντελικατέσεν, δεν ξεπερνιέται διαφορετικά.
Με βασικό στόχο να κάνω τους παραγωγούς φίλους μου σε βάθος χρόνου, έκανα την αναγνωριστική μου βόλτα κόβοντας φάτσες ανθρώπων και λαχανικών και ψάχνοντας αυτόν, αυτήν ή αυτά που θα μου εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Βρήκα κάτι έμπιστα φρέσκα κρεμμυδάκια και ένα πεπόνι που απέδειξε την αξία του και επιβεβαίωσε το σύνθημα “Είναι μέλι το πεπόνι του Βαγγέλη”.
Οι ντομάτες με δυσκόλεψαν ιδιαιτέρως, αφού ήταν όλες κατακόκκινες και μυρωδάτες και δεν έχω πραγματικά ιδέα ποιες είναι οι “καλές” ντοματοπεριοχές. Για τις πατάτες ξέρω: αν δεις Νάξου και Κύπρου αγοράζεις, αν όχι, φτιάχνεις άλλη φορά πατατοσαλάτα. Πήρα βέβαια και πιπεριές Φλωρίνης από την Κρήτη με την ανησυχία ότι μάλλον θα επρεπε να ψάξω πιπεριές Φλωρίνης από τη Φλώρινα, αλλά το ξέχασα γρήγορα αποφασίζοντας να αγοράσω καρότα από τον πάγκο με τον κύριο που φορούσε πορτοκαλί μπλούζα. Ο καθένας με τα κριτήριά του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
