Καθόλου τυχαία δεν είναι η επιλογή του ονόματος «Νέα Αριστερά» που επέλεξαν ως όνομα οι 11 βουλευτές που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και δημιούργησαν νέα κοινοβουλευτική ομάδα. Μπορεί στα social media να υπήρξε το σχετικό... τρολάρισμα αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλλον, κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα.
Ως πολιτικός όρος η «Νέα Αριστερά» καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αριστερών ακτιβιστικών κινημάτων και πνευματικών ρευμάτων που εμφανίστηκαν στη δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του '60.
Συχνά, σύμφωνα με την Britannica, θεωρείται συνώνυμο του φοιτητικού ριζοσπαστισμού της δεκαετίας του 1960, που κορυφώθηκε με τις μαζικές διαδηλώσεις του 1968 (κυρίως τα γεγονότα του Γαλλικού Μάη, του 1968), μπορεί επίσης να αναφέρεται πιο στενά σε συγκεκριμένα τμήματα που έδρασαν εντός ή κοντά σε αυτά τα κινήματα.
Με θεωρητικούς όρους, η κύρια συνεισφορά της «Νέας Αριστεράς» ήταν σε μια διαδικασία αναθεώρησης και διαφοροποίησης εντός του μαρξισμού και των συναφών δογμάτων, ειδικά όσον αφορά τις έννοιες της τάξης, του φορέα, της ιδεολογίας και του πολιτισμού.
Νέα αριστερά ρεύματα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη ως απάντηση στην ηθική απαξίωση του σοβιετικού κομμουνισμού μετά τις αποκαλύψεις του Νικήτα Χρουστσόφ τον Φεβρουάριο του 1956, για την έκταση της πολιτικής καταστολής υπό την ηγεσία του Ιωσήφ Στάλιν.
Γαλλικές και βρετανικές ομάδες υιοθέτησαν τον πολιτικό όρο «Νέα Αριστερά» για να δηλώσουν την αναζήτησή τους για έναν σοσιαλιστικό «τρίτο δρόμο», διαφορετικό τόσο από τον επίσημο κομμουνισμό ή τον ορθόδοξο μαρξισμό όσο και από την κυρίαρχη σοσιαλδημοκρατία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η «Νέα Αριστερά» αναπτύχθηκε από τον φοιτητικό σοσιαλιστικό ακτιβισμό, ειδικά καθώς διασταυρώθηκε και εμπνεύστηκε από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Η κύρια οργάνωση της Νέας Αριστεράς των ΗΠΑ, Students for a Democratic Society (SDS), ιδρύθηκε το 1959 και εξέδωσε το πολιτικό της μανιφέστο, The Port Huron Statement, το 1962.
Τα κινήματα της «Νέας Αριστεράς» απέφευγαν γενικά τις παραδοσιακές μορφές πολιτικής οργάνωσης προκειμένου να προωθούν στρατηγικές μαζικής διαμαρτυρίας, άμεσης δράσης και πολιτικής ανυπακοής. Η «Νέα Αριστερά» δεν παρήγαγε κανένα ενιαίο σώμα πολιτικής θεωρίας. Σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν πρωτίστως μια ακτιβιστική δύναμη, αν και στη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία και τη Βρετανία είχαν αποδείξει πως υπήρχε και παραγωγή θεωρητικών κειμένων.
Το φάσμα των θεωρητικών επιρροών από τις οποίες άντλησαν τα ρεύματα της «Νέας Αριστεράς» ήταν εξαιρετικά ποικίλο, συμπεριλαμβανομένου του φιλοσοφικού υπαρξισμού του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, διαφόρων μορφών ρεβιζιονιστικού ή νεομαρξισμού, του «Τρίτου Κόσμου» του Frantz Fanon (μια μορφή σοσιαλισμού που δεσμεύεται κυρίως για την εθνική απελευθέρωση των αναπτυσσόμενων χωρών), τον μαρξιστικό στρουκτουραλισμό του Λουί Αλτουσέρ, τον μαοϊσμό και τον τροτσκισμό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
