Στο μεγάλο και ιδιαίτερα καλογραμμένο κείμενο της ιδρυτικής της διακήρυξης, όπως αποτυπώνεται σε ένα καλαίσθητο αλλά μάλλον ξεπερασμένο από την εποχή site, η Νέα Αριστερά προσδιoρίζει τον ίδιο τον σκοπό της ύπαρξης της που δεν είναι άλλος από την ανασυγκρότηση της αριστεράς. Πίσω από το κείμενο αυτό μία σειρά από ικανότατα πολιτικά στελέχη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ.
Είχε εξάλλου προηγηθεί η συνένωση των περίφημων τάσεων της «Ομπρέλας» και του «6+6» και τελικά η σύμπραξη παλαιών στελεχών του κόμματος με τη γενιά των 40άρηδων. Ο Φίλης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης από τη μία. Ο Χαρίτσης, η Αχτσιόγλου, ο Νάσος Ηλιόπουλος και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης από την άλλη.
Δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι μίλαμε για ένα κόμμα που αποτελεί γέννημα των θραυσμάτων της στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ και των πολλαπλών ματαιώσεων που βίωσε ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος. Από τα πανηγύρια της βραδιάς του δημοψηφίσματος, στη συντριβή του Ιουνίου του 2023 και τελικά τη νέα εκλογική αποτυχία των Ευρωεκλογών του 2024.
O πήχης στην πρώτη εκλογική συμμετοχή του κόμματος, θεωρήτικά τουλάχιστον, δεν είχε στηθεί πολύ ψηλά για ένα κόμμα που έχει συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα 11 ατόμων: Εκλογή ενός τουλάχιστον Ευρωβουλευτή. Η παρουσία του γνωστού και γενικά συμπαθούς Γαβριήλ Σακελλαρίδη, λειτουργούσε ως μία μικρή δικλείδα ασφαλείας. Αν κάποιος έβγαινε, σχεδόν δεδομένα θα ήταν εκείνος.
Τελικά, προς (κοντόφθαλμη) ικανοποίηση «του κόμματος Κασσελάκη», όπως συνήθως αναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ τα στελέχη της Νέας Αριστεράς, το κόμμα πήρε αγκομαχώντας ένα 2,45%. Αυτό θα ήταν αποτυχία ούτως ή άλλως. Στα μάτια του προοδευτικού κόσμου, ωστόσο, γιγαντώθηκε ακόμα περισσότερο από την ταυτόχρονη επιτυχία της Φωνής Λογικής, του ακροδεξιού κόμματος της Αφροδίτης Λατινοπούλου.
Το αριστερό κόμμα με αμιγώς πολιτικό λόγο και συγκροτημένη ιδεολογία που προέκυψε ως διάσπαση κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε. Το προσωποπαγές δεξιό κόμμα μίας πολιτεύτριας που διαγράφτηκε από τη Νέα Δημοκρατία για κάποια σχόλια που έκανε για τα…κιλά της Δανάης Μπάρκα, πέτυχε.
Οι παράλληλες πορείες των δύο αυτών κομμάτων λένε μία ιστορία που πρφανώς ξεπερνάει το επίπεδο των ίδιων των κομμάτων. Δείχνει ότι μέσα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, η δεξιά παράγει πολιτική σε σημείο που να καταφέρνει να εκλέξει κάθε απίθανο τύπο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η αριστερά από την άλλη κυνηγάει κυριαρχικούς λόγους, άλλοτε προσπαθώντας αμήχανα να τους αντικρούσει και άλλοτε προσπαθώντας να υιοθετήσει μία πιο light εκδοχή τους.
Αν μη τι άλλο, από τις διάφορες παρεμβάσεις τους, τα στελέχη της Νέας Αριστεράς δείχνουν να έχουν καταλάβει ακριβώς το ζητούμενο. Δεν κατάφεραν όμως να βρουν την πολυπόθητη λύση. Ήδη από την ίδρυσή του το κόμμα δεν κατάφερε ποτέ να πείσει όσους δεν το παρακολουθούσαν από πολύ κοντά πως η Νέα Αριστερά δεν αποτελεί απλά μία διάσπαση ανθρώπων που έχασαν την επετηρίδα και τελικά το κόμμα από τον Κασσελάκη.
Αυτή η κριτική είναι σε πολύ μεγάλο μέρος της άδικη. Πράγματι, υπάρχουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ της μετά τον Τσίπρα περιόδου και της Νέας Αριστεράς. Διαφορές υπάρχουν και σε επίπεδο ρητορικής, ακόμα και αν πολλές φορές τα δύο κόμματα κουτουλάνε το ένα πάνω στο άλλο ως προς τα πράγματα που υπερασπίζονται. Κανείς όμως δεν μπορεί να αδικήσει όποιον προχωράει στην κριτική.
Ο ενδεικτικός εκλογικός χάρτης
Μια σύντομη ματιά στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών θα δώσει την απάντηση. Το κόμμα δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στα αστικά κέντρα. Αν εξαιρέσουμε τη Μεσσηνία, πατρίδα του Αλέξη Χαρίτση, τις καλύτερες επιδόσεις της η Νέα Αριστερά τις είχε στην Αθήνα (Α’ Αθηνών, Κεντρικό και Βόρειο Τομέα αλλά και στους Έλληνες του εξωτερικού).
Την ίδια ακριβώς στιγμή κατακρημνίστηκε στην επαρχία, ενώ τα πήγε πολύ άσχημα και στις πιο «λαϊκές περιφέρειες» της Αττικής (Δυτικός Τομέας Αθηνών, Ανατολική Αττική, Δυτική Αττική και Β’ Πειραιώς). Στις περισσότερες από αυτές τις περιφέρειες θριάμβευσε η Ελληνική Λύση.
Σε συμβολικό επίπεδο, και όχι απαραίτητα μόνο σε αυτό, η ανά περιφέρειες εκλογική επίδοση της Νέας Αριστεράς μπορεί να εξηγήσει και την αποτυχία της ίδιας και όσων πρεσβεύει. Ένα κόμμα που οχυρώθηκε πίσω από ένα comfort zone πανεπιστημιακών, επιστημόνων, μεταφραστών, ανθρώπων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά που μπορούν να αναλύσουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον αλλά κινούνται σε (πολύ) συγκεκριμένους χώρους.
Την ίδια στιγμή δεν μπόρεσε ποτέ να ριζώσει σε χώρους ανοίκειους και ξένους. Είτε αυτοί είναι φυσικοί είτε διαδικτυακοί. Επομένως δεν μπορέσε παρά να παράγει ένα βαθιά πολιτικό και πολύ σοβαρό λόγο ο οποίος όμως δεν είχε την παραμικρή επίδραση στον έξω κόσμο. Η Νέα Αριστερά και το ΜΕΡΑ 25 πρεσβεύουν διαφορετικά πράγματα αλλά την πάτησαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Η κρισιμότητα της επόμενης ημέρας
Σε όσους ρωτούν αν η Νέα Αρίστερα αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα, τα ίδια τα στελέχη απαντούν πως το κόμμα δεν συγκροτήθηκε σε μία ευκαιριακή βάση αλλά σε έναν κοινό ορίζοντα ιδεών. Οι προθέσεις φαίνονται ειλικρινείς, αλλά το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα δείξει αν το παραπάνω θα αποδειχθεί αληθές.
Δεν πρέπει βέβαια να είμαστε άδικοι. Μιλάμε για ένα πολιτικό κόμμα που είχε ελάχιστο χρόνο να ριζώσει στην κοινωνία, κατά το κοινώς αριστερό λεγόμενο. Έπρεπε δε να αντιμετωπίσει την πολυκοσμία της πολυδιάσπασης. Συχνά, όταν ανέφερες τη Νέα Αριστερά, βρισκόσουν αντιμέτωπος με το ερώτημα «ποιοι είναι αυτοί;» που στην ουσία ήταν «ποιοι από όλους είναι αυτοί;».
Ταυτόχρονα, όλα έγιναν σε ένα πλαίσιο αλυσιδωτών αποτυχιών του χώρου της αριστεράς. Κανένα από τα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, πέραν του ΚΚΕ, δεν μπορεί να θεωρήσει εαυτόν νικητή μετά τις κάλπες της 9ης Ιουνίου. Όποιος προσπαθεί, λοιπόν, να αποσυνδέσει την αποτυχία της Νέας Αριστεράς από το πολιτικό κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο συνέβη, κάνει ένα πολύ σημαντικό λάθος στην ανάλυσή του.
Σε κάθε περίπτωση, τα μέλη της Νέας Αριστεράς έχουν μπροστά τους πια αρκετό χρόνο, και την προβολή, που οφείλει να έχει ένα κόμμα με κοινοβουλευτική ομάδα, προκειμένου να βρει τρόπο να απευθυνθεί σε πιο μαζικά κοινά, στους νέους και νέες και σε όσους και όσες αποστρέφουν το βλέμμα και μόνο στο άκουσμα της τραυματικής εμπειρίας του δημοψηφίσματος.
Ο αγώνας για την ανασυγκρότηση της προσπάθειας για ανασυγκρότηση φαίνεται και μόνο στο άκουσμά του φανταστικά δύσκολος. Δεν είναι όμως απίθανο να συμβεί, αρκεί να εκπληρωθεί μία βασική προϋπόθεση: Να θέλεις πράγματι να εκφράσεις και κάποιον ξένο από εσένα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
