«Μεγάλωσα στο Παγκράτι, πολύ κοντά από εδώ. Λατρεύω τον Εθνικό Κήπο, ερχόμουν σχεδόν κάθε μέρα όταν ήμουν πολύ μικρός, τον ξέρω σπιθαμή προς σπιθαμή». Ο Κώστας Μπακογιάννης αφήνει το κινητό του στο τελευταίο πράσινο τραπεζάκι του μικρού καφέ του Εθνικού Κήπου. Το αντίστροφο δεν ισχύει ούτε ελάχιστα. Το κινητό δεν αφήνει τον Κώστα Μπακογιάννη, εξέλιξη λογική αν αναλογιστεί κανείς μεταξύ άλλων, ότι ο αριθμός των ημερών που μας χωρίζουν από τις Δημοτικές Εκλογές της 8ης Οκτωβρίου είναι σχεδόν μονοψήφιος.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης για το Personas του Reader, ο δήμαρχος της πρωτεύουσας τα τελευταία τέσσερα χρόνια δομεί πολλές απαντήσεις του με αρίθμηση. Όχι ακριβώς σαν να βάζει, αλλά περισσότερο σαν να δείχνει, τη σειρά στο μυαλό του. Ένα, αυτό. Δύο, αυτό. Τρία, αυτό. Αναλαμβάνει την ευθύνη για τα αυτονόητα, ζητάει την ευθύνη για άλλα, εξίσου αυτονόητα, και παρότι οι περισσότερες θεματικές δεν ήταν αυτό που λέμε μια βόλτα στο πάρκο (ή στον Κήπο εν προκειμένω), αποφεύγει τα «ναι μεν, αλλά».
Αντ’ αυτού, συνεχίζει να εξηγεί και να βάζει αρίθμηση στις απαντήσεις του.
Φωτογραφίες: Χρήστος Λώλος
Ο Μεγάλος Περίπατος, ο θυμός του κόσμου και το ευλογημένο/καταραμένο Airbnb
«Να ξεκαθαρίσουμε κάτι που έχει να κάνει με τον πυρήνα της σκέψης μου. Εμένα δεν θα με ακούσεις ποτέ να λέω ότι η πόλη είναι ασφαλής, τελεία. Ή πράσινη, τελεία. Ή δίκαιη, τελεία. Ή αλληλέγγυα, τελεία. Η πόλη είναι ζωντανός οργανισμός και τη στιγμή που εγώ θα βάλω μια τελεία, θα πρέπει να βάλω μια τελεία στον εαυτό μου και να σηκωθώ να φύγω», μου τονίζει και ξεκινά την κουβέντα για τον Μεγάλο Περίπατο.
«Πολλές φορές, και δημόσια, έχω κάνει εκτενέστατα την αυτοκριτική μου για τον Μεγάλο Περίπατο. Και την κάνω πολύ συνειδητά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πρέπει να είναι σαφές ότι η ομάδα μου και εγώ αντιλαμβανόμαστε πως καθυστερήσαμε, πως ταλαιπωρήσαμε και πως ενδεχομένως θυμώσαμε τον κόσμο. Και δεύτερον, γιατί πρέπει να είναι τελείως ξεκάθαρο ότι έχουμε καταλάβει το λάθος μας και ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το αφήσουμε να επαναληφθεί.
Μόνο όποιος δεν δουλεύει, δεν κάνει λάθη. Εγώ μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου και στην ομάδα να το κάνουμε μια φορά λάθος. Αλλά να το κάνουμε και δεύτερη, είναι αδιανόητο.
Νομίζω ότι με μια βόλτα σήμερα στην Πανεπιστημίου θα δει κάποιος και τι έχει πάει σωστά. Το έργο έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Μιλάμε για έναν πρότυπο πράσινο διάδρομο. Με πολύ πράσινο, νέες φυτεύσεις, πολλά δέντρα, με υποδομές για ανθρώπους με αναπηρία, με τρεις ροές. Είναι ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση του να γίνουμε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μητρόπολη.
Επιμένω ότι η αρχική σύλληψη ήταν σωστή. Και πιστεύω επίσης ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ανταμείψει. Βεβαίως η καθυστέρηση και το εργοτάξιο που κράτησε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα έπρεπε με ό,τι αυτό συνεπάγεται, σκόνη, θόρυβο, όχληση, δημιούργησε πολύ μεγάλες δυστοκίες.
Μιλάς σε έναν άνθρωπο που προσπαθεί κάθε μέρα να γίνεται καλύτερος. Οι φίλοι μου μου λένε ότι παραείμαι καλός στο αυτομαστίγωμα. Τους απαντώ ότι δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να αμφισβητώ τον εαυτό μου».
«Πολλές φορές, και δημόσια, έχω κάνει εκτενέστατα την αυτοκριτική μου για τον Μεγάλο Περίπατο»
«Η δεύτερη θητεία, εφόσον υπάρξει, θα είναι σαν μια νέα αρχή. Σε ένα πρώτο επίπεδο, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένα έργα που έχουμε παρουσιάσει και τα οποία θέλουμε να υλοποιήσουμε. Από τη διπλή ανάπλαση, που είναι το πιο μεγάλο, μέχρι τον σταθμό των ΚΤΕΛ στη Λιοσίων που θέλουμε να γκρεμίσουμε για να φτιάξουμε πάρκο. Από το Μουσείο στην Ακαδημία Πλάτωνος μέχρι τα έργα που πρέπει να κάνουμε στα σχολεία της Αθήνας, ειδικά όσα έχουν να κάνουν με την πρόσβαση των παιδιών με αναπηρία. Ταυτόχρονα όμως η πόλη εξελίσσεται, δεν περιμένει εμάς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Αθήνα του ‘23 δεν είναι η Αθήνα του ‘19. Πλέον καλούμαστε να διαχειριστούμε φαινόμενα υπερτουρισμού, νέες ανισότητες και νέες αδικίες μέσα στην πόλη».
«Τι σκέφτεται η Αθήνα για τη βραχυχρόνια μίσθωση; Ένα. Σε καμία περίπτωση δεν θα συμφωνήσω με την άποψη ότι θα πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στον τουρισμό ή την επισκεψιμότητα. Και δεν το θέτω μόνο σε οικονομική βάση. Οραματίζομαι μια πόλη ανοιχτή, με αυτοπεποίθηση, κοσμοπολίτικη και εξωστρεφή. Δεν θέλουμε μια πόλη κλεισμένη στον εαυτό της και στη μιζέρια της.
Δύο. Αν μετρήσει κανείς τις τουριστικές ροές, θα δει ότι θέλει ένα μέτρο η ανάλυση που κάνουμε. Είναι γεγονός ότι έχουμε ξεπεράσει κάθε ρεκόρ τουρισμού, και απ’ ό,τι φαίνεται θα το σπάσουμε το 2023. Αλλά απέχουμε ακόμα πολύ από άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Δεν θα μας συγκρίνω με τη Ρώμη και το Παρίσι, που κανονικά με αυτές θα έπρεπε να συγκριθούμε. Θα μας συγκρίνω με την Πράγα, η οποία έχει 1,5 εκατομμύριο πληθυσμό και φιλοξενεί 8,5-9 εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο. Εμείς ακόμα είμαστε στους 6-6,5.
Τρία. Όταν μιλάμε για επισκεψιμότητα, θα πρέπει να βάλουμε δύο στόχους. Ο πρώτος είναι οι 365 μέρες το χρόνο, που δεν είναι τόσο μακρινός αν σκεφτείς ότι έχουμε 330 μέρες ηλιοφάνεια. Ταυτόχρονα, πρέπει να σκεφτούμε πώς ο τουρισμός δεν θα συγκρατείται μόνο στο κέντρο του κέντρου, αλλά θα διαχέεται σε όλη την πόλη. Όταν δίνω τόση έμφαση στη διπλή ανάπλαση στο Βοτανικό ή στο Μουσείο στην Ακαδημία Πλάτωνος, στον Κολωνό, ένας από τους λόγους που επιμένω τόσο είναι και αυτός. Το έχω πει σε βαθμό που γίνομαι τρομερά κουραστικός: η Αθήνα είναι οι γειτονιές της και οι γειτονιές είναι η Αθήνα.
Τέσσερα. Η βραχυχρόνια μίσθωση μπορεί να είναι ευλογία και κατάρα. Γι’ αυτό η απάντηση δεν χωράει σε ένα tweet. Ευλογία γιατί φέρνει εισόδημα (έφερε το ‘16-’17-’18, σε πολύ δύσκολες εποχές) και έχει βοηθήσει με την ανακαίνιση και την αποκατάσταση πολλών ακινήτων. Από την άλλη, είναι κατάρα γιατί διώχνει μόνιμους κατοίκους αλλά και νέους και νέες από το κέντρο όσο οι τιμές αυξάνονται. Δεν είναι ότι οι τιμές δεν θα αυξάνονταν έτσι κι αλλιώς από το ‘19 ως τώρα, γιατί ήταν συμπιεσμένες λόγω της κρίσης και ήταν βέβαιο ότι θα υπήρχε μια αξιοσημείωτη αύξηση. Αλλά αυτό που έχουμε ζήσει τα τελευταία τρία χρόνια είναι μια εκτίναξη που δεν ακολουθεί μάλιστα τις ευρωπαϊκές τάσεις.
Και είναι και κάτι ακόμα. Όλο αυτό λειτουργεί διαλυτικά για τον κοινωνικό ιστό. Δεν είμαι συντηρητικός άνθρωπος, όποιος με γνωρίζει λίγο, μπορεί να το πιστοποιήσει. Όμως! Η πολυκατοικία εξυπηρετεί έναν κοινωνικό στόχο μέσα στην πόλη. Είναι στην πραγματικότητα ένας κοινωνικός ανελκυστήρας. Ζούμε όλοι μαζί, στην ίδια διεύθυνση, άλλος στο ισόγειο, άλλος στο ρετιρέ, αλλά όλοι μαζί, και δημιουργούμε μεταξύ μας σχέσεις, άρα παράγουμε κοινωνικό κεφάλαιο. Ότι αυτός ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται μέσω της βραχυχρόνιας μίσθωσης είναι κάτι που δεν μας είχε απασχολήσει αρκετά, λογικό ίσως γιατί πιο πολύ ασχολούμαστε με το πιο άμεσο που είναι οι τιμές.
«Δεν είμαι συντηρητικός άνθρωπος, όποιος με γνωρίζει λίγο, μπορεί να το πιστοποιήσει»
Ποια είναι όμως η δική μας πρόταση την οποία έχουμε καταθέσει; Ένα. Να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να υπάρξει ένα θεσμικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να υπάρχει αναρχία. Δύο. Αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να είναι οριζόντιο για όλη την πόλη. Τρία. Υπάρχουν περιοχές που έχουν ξεπεράσει τα όρια του κορεσμού. Καταλαβαινόμαστε. Και υπάρχουν και άλλες που θα θέλαμε επιπλέον βραχυχρόνια μίσθωση για ευνόητους λόγους.
Άρα, θέλουμε ένα δυναμικό εργαλείο που χωρίς να θίγει υφιστάμενα δικαιώματα να μας επιτρέπει κάπου να πατάμε γκάζι και κάπου να πατάμε φρένο. Να βάλουμε δηλαδή όρια.
Προφανώς, αυτό μπορεί να το κάνει ο Δήμος, κι όχι το κεντρικό κράτος. Γιατί ο καλύτερος υπουργός δεν ξέρει τις γειτονιές όσο ο χειρότερος δήμαρχος, εξ ορισμού».
Είναι η Αθήνα μια ασφαλέστερη πόλη σε σχέση με το 2019;
«Έχουμε κάνει πολλά βήματα όσον αφορά την ασφάλεια στην Αθήνα, αλλά έχουμε ακόμα να ανέβουμε ένα βουνό. Εξηγούμαι. Η Ομόνοια όταν ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο του 2019 ήταν ένα χωράφι σκοτεινό και περιφραγμένο για ένα έργο που δεν κατάλαβα ποτέ. Ήταν σε τόσο κακή κατάσταση, σχεδόν δυστοπική, που είχε γίνει συνώνυμο του φόβου και της ανασφάλειας. Είχε μετεξελιχθεί σε ένα νοητό τείχος που έκοβε την Αθήνα στα δύο. Υπήρχαν δύο Αθήνες, κι αυτό είχε ξεκάθαρα και κοινωνικο-οικονομικά χαρακτηριστικά.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε λοιπόν το ‘19 είναι να ασχοληθούμε με την Ομόνοια. Κάναμε το έργο με τη βοήθεια του «Υιοθέτησε την πόλη σου», η Ομόνοια έγινε πλατεία ξανά και σιγά σιγά γύρω γύρω άρχισαν να ανάβουν τα φώτα. Νέες επενδύσεις, νέα ξενοδοχεία, νέες μισθώσεις. Και είναι θέμα χρόνου, πριν το τέλος του έτους, να ανοίξει και το νέο Μινιόν με όλο τον συμβολισμό που αυτό φέρνει. Άρα ναι, έχει γίνει πρόοδος.
Βεβαίως, έχουμε ακόμα δουλειά μπροστά μας. Αν μιλήσεις με τον ιερέα του Αγίου Κωνσταντίνου στην Ομόνοια, θα σου πει αυτό που μπορείς να διαπιστώσεις και δια γυμνού οφθαλμού. Πως πίσω από το Εθνικό Θέατρο, έχουμε ακόμα προβλήματα, έχουμε πιάτσες. Θα σου πει ότι ακόμα και μπροστά στην πλατεία του, υπάρχουν ζητήματα. Όπως και στην ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό εμείς επιμένουμε να διεκδικούμε προληπτική, κοινοτική αστυνόμευση, δηλαδή τον αστυνομικό της γειτονιάς».
«Για πρώτη φορά, μετά από αρκετό καιρό, βγαίνοντας από συνάντηση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αισθάνθηκα μια ανακούφιση»
«Είχα μια συνάντηση πριν μερικές μέρες με τον υπουργό, τον κύριο Οικονόμου. Για πρώτη φορά, μετά από αρκετό καιρό, βγαίνοντας από συνάντηση στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αισθάνθηκα μια ανακούφιση. Ο υπουργός δεσμεύτηκε ότι θα δώσει προτεραιότητα στις γειτονιές της πόλης και ότι θα ενισχύσει τις περίφημες περιπολίες και την τροχαία. Επίσης, μίλησε για συμπληρωματικά μέσα, όπως οι κάμερες. Ναι χρειαζόμαστε κάμερες. Υπάρχουν νέες κάμερες που καταγράφουν ακόμα και την ηχορύπανση. Τις χρησιμοποιεί το Λονδίνο, τις χρησιμοποιεί το Βελιγράδι, οπότε νομίζω μπορούμε κι εμείς να μπούμε στον 21ο αιώνα».
«Αστυνομικός της γειτονιάς υπάρχει στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη. Κοίτα, εγώ δεν μιλάω για αυτό που κάποιοι ονομάζουν αστυνομοκρατία. Δεν θέλω να δω μια πόλη σιδηροδέσμια. Είμαι πολύ ξεκάθαρος σε αυτό. Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα. Βγαίνεις από το σταθμό του ΗΣΑΠ, περνάς από την πλατεία Λαού για να πας στα Σεπόλια, στο λόφο Σκουζέ, στον Άγιο Αιμιλιανό. Είναι αδιανόητο να είσαι εσύ με το παιδάκι σου και να μη δεις κάποια στιγμή έναν αστυνομικό. Να τον δεις. Μπροστά σου. Να σου πει καλημέρα. Να ξέρεις κι εσύ και η γυναίκα σου, η μαμά, ο μπαμπάς σου, ότι υπάρχει κάποιος που τους προσέχει. Αυτή είναι η έννοια του αστυνομικού της γειτονιάς. Δεν είναι να κάνουμε μια ειδική επιχείρηση με ΟΥΚ και αλεξιπτωτιστές».
«H ερώτηση ‘τι θα γίνει στην Αθήνα αν μας βρει μια κακοκαιρία Daniel’, δεν είναι δύσκολη. Η κατάσταση της Αθήνας είναι δύσκολη. Πρέπει να είμαστε πολύ σαφείς. Αν έπρεπε να μας έχει διδάξει ένα πράγμα αυτό το καλοκαίρι με όλες αυτές τις καταστροφές, είναι πως είμαστε σε πόλεμο με την κλιματική κρίση. Και πως δεν έχουμε άλλο καιρό να χάσουμε. Εμάς μας έχει έρθει ο λογαριασμός για δεκαετίες πρόχειρων ή κακών πολεοδομικών και χωροταξικών αποφάσεων που οδήγησαν σε μια πόλη που σε μεγάλο βαθμό είναι απροστάτευτη. Από το επίπεδο της Αττικής μέχρι το δικό μας επίπεδο που είναι οι γειτονιές».
«Χαίρομαι που γίνεται μια συζήτηση για τον Κηφισό. Ο Κηφισός σχεδιάστηκε με δεδομένα της δεκαετίας του ‘80 και ολοκληρώθηκε λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τον έχει ξεπεράσει η ίδια η ζωή».
«Εμείς έχουμε χαρτογραφήσει 41 σημεία ευαλωτότητας ή επικινδυνότητας μέσα στην πόλη, γειτονιά-γειτονιά. Σε κάποια έχουμε κάνει τα έργα: ένα παράδειγμα είναι το Θησείο, κι ένα άλλο ο ΗΣΑΠ στα Πετράλωνα που πάντα πλημμύριζε. Κάποια άλλα τα έχουμε δρομολογήσει όπως η λεωφόρος Ηρακλείου ή η Ριζούπολη και κάποια άλλα οφείλουμε να τα δουλέψουμε την επόμενη πενταετία».
«Είναι αδιανόητο να μην μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να ξεμπλέξουμε το κουβάρι των αρμοδιοτήτων. Δεν νοείται εντός του Δήμου Αθηναίων να μην είναι υπεύθυνος ο Δήμος για όλους τους δρόμους. Εφόσον ηθικά και πολιτικά έχουμε την ευθύνη, γιατί να μην έχουμε και την αρμοδιότητα; Βλέπεις τα αποτελέσματα. Έχουμε σήμερα δρόμους στην Αθήνα που η άσφαλτος είναι του Δήμου, η υπόγεια διάβαση της Περιφέρειας, και το φρεάτιο της ΕΥΔΑΠ.
Στη δική μας περίπτωση, έχεις και μια αυτοδιοικητική πρωτοτυπία. Εμείς δεν ερχόμαστε ούτε να σπρώξουμε μακριά την ευθύνη, όπως γινόταν για πολλά χρόνια, ούτε να πούμε, δώσε την ευθύνη, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα, θα πρέπει να μας δώσεις και τους απαραίτητους πόρους. Δεν βρίσκουμε καμία δικαιολογία και καμία πρόφαση. Λέμε, φέρτε τα σε εμάς, κι εμείς θα κόψουμε το λαιμό μας».
«Αν δεν γίνει τώρα, πότε; Μερικές λέξεις σε μια νομοθετική ρύθμιση είναι. Πολύ απλό. Ό,τι είναι εντός του ορίου του Δήμου Αθηναίων είναι και ευθύνη του Δήμου Αθηναίων. Θες να προσθέσουμε κι ένα ‘και τώρα κυνηγάμε όλοι τον δήμαρχο’; Να το προσθέσουμε, δεν έχω πρόβλημα. Αλλά να το κάνουμε κάποια στιγμή, να ξέρετε κι εσείς ποιον να βρίζετε».
«Να μην πάθουμε ΑΕΚ…»: Η διπλή ανάπλαση, το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού και η περίπτωση Κασιδιάρη
«Όπως ξέρεις, οι πρόδρομες εργασίες για τη διπλή ανάπλαση έχουν ξεκινήσει και το γήπεδο έχει συμβασιοποιηθεί. Έχουμε μια πολύ μεγάλη κοινοπραξία που το έχει αναλάβει και μας γεννά μεγάλη αυτοπεποίθηση. Θα αρχίσει να δουλεύεται πιστεύω μέχρι τέλος του χρόνου. Στόχος (πολύ εφικτός) είναι να έχει ολοκληρωθεί το 2026.
Μαζί με το γήπεδο έχουμε άλλα δύο-τρία πολύ σημαντικά έργα: τις υποδομές (γιατί μιλάμε για μια εντελώς εγκαταλελειμμένη περιοχή) άρα δρόμους, δίκτυα, φώτα. Τις εγκαταστάσεις του Ερασιτέχνη, 7.500 τ.μ. με κλειστό γήπεδο και πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, και ένα πάρκο 215 στρεμμάτων που είναι πρότυπο. Ήδη συνυπολογίζουμε πάνω από 400 εκ. ευρώ άμεσων ιδιωτικών επενδύσεων.
Πρόκειται για μια νέα πόλη μέσα στην πόλη, ή μάλλον για μια Αθήνα η οποία επεκτείνεται. Μια πόλη που μεγαλώνει. Μην ξεχνάμε, έχουμε και το γήπεδο της Λεωφόρου που για να μην πάθουμε… ΑΕΚ, μπορεί να πέσει μόνο όταν έχουμε έτοιμο τον Βοτανικό, με το κλειδί στο χέρι. Η Λεωφόρος θα γίνει πάρκο με υπόγειο πάρκινγκ και θα συνδεθεί από πίσω με ένα άλλο πάρκο, τα Κουντουριώτικα. Συνεπώς, μιλάμε για πολύ οξυγόνο σε μια πολύ πυκνοκατοικημένη περιοχή».
«Πώς ξεκλείδωσε το γήπεδο; Την ίδια ερώτηση μπορείς να μου κάνεις για τα 43.000 φώτα led που αντικαθιστούμε σε όλη την Αθήνα. Για το θέατρο του Λυκαβηττού. Για το Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, το πιο σημαντικό έργο υποδομών και ουσίας για την καθαριότητα, που σχεδόν κανένας Αθηναίος δεν θα δει ποτέ. Για τις ασφαλτοστρώσεις στη μισή πόλη. Για τις δέκα παιδικές χαρές που φτιάχνουμε κάθε χρόνο. Και για πολλά άλλα. Σε όλα αυτά υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Στοχοπροσήλωση, δουλειά και ένα ‘ποτέ δεν τα παρατάμε’».
«Θα σου πω τι έχει συμβεί με τον Κασιδιάρη. Όταν καταδικάστηκε από το Εφετείο, εκείνη την ιστορική μέρα που όλη η πόλη πήρε μια μεγάλη, βαθιά ανάσα, την ίδια ώρα έστειλα επιστολή στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Την επόμενη ώρα ήρθε πίσω το χαρτί με το οποίο εξέπεσε της θέσης του στο δημοτικό συμβούλιο. Ο νόμος είναι πολύ ξεκάθαρος. Ο καταδικασμένος δεν μπορεί να κάτσει στο δημοτικό συμβούλιο».
«Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι σκιαμαχούμε. Ότι δε μετράμε τον ίσκιο μας μέρα μεσημέρι. Λες και ο Κασιδιάρης ή ο όποιος, είναι μεγαλύτερος απ’ ό,τι είναι, δεκαπέντε μέτρα γίγαντας που τρώει παιδάκια. Σιγά. Το κόμμα που τον στηρίζει πήρε πριν από τρεις μήνες το μισό εκλογικό ποσοστό που πήρε ο ίδιος το ‘19. Και το ‘19 ο ίδιος πήρε το μισό από αυτό που πήρε το ‘14. Είναι σε μια φθίνουσα πορεία γιατί η Αθήνα σήμερα δεν είναι η Αθήνα του χθες ή του προχθές. Αν κατέβαινε ο ίδιος μια βόλτα στην Αθήνα, θα έβρισκε μια πολύ διαφορετική πόλη, στην οποία ξεκάθαρα δεν ταιριάζει το μαύρο».
Τι κάνει η πόλη για τους άστεγους και τους τοξικοεξαρτημένους;
«Χαίρομαι που με ρωτάς κάτι τέτοιο γιατί πολλοί λίγοι το κάνουν. Και για μένα είναι πράγματα για τα οποία έχω καταναλώσει πολύ περισσότερο χρόνο και ενέργεια απ’ ό,τι πχ. για την Πανεπιστημίου. Γιατί είναι πολύ πιο δύσκολα. Θέλω να σε πάω λίγο πίσω, στο πρώτο λοκντάουν. Τότε σωστά το κράτος είπε, μείνετε σπίτι σας. Μόνο που κάποιοι από εμάς δεν είχαν σπίτι να μείνουν. Άρα, η ανάγκη για δομές που είχαν καθυστερήσει εδώ και δεκαετίες, ήταν πια πρόβλημα. Δημιουργήσαμε μια νέα δομή, το Πολυδύναμο Κέντρο Αστέγων, που χωράει αξιοπρεπώς 400 ανθρώπους. Γιατί το λέμε πολυδύναμο; Γιατί είναι τρία σε ένα. Κέντρο ημέρας, για όποιον θέλει να έρθει να κάνει το ντους του, να πιει έναν καφέ, να πλύνει τα ρούχα του. Υπνωτήριο, για όποιον μπαίνει το βράδυ και βγαίνει το πρωί. Και ξενώνας γι’ αυτούς που μένουν μαζί μας για περισσότερο χρόνο».
«Επίσης, δημιουργήσαμε μια δεύτερη δομή, μαζί με τον ΟΚΑΝΑ και το ΚΕΘΕΑ, αντίστοιχη της οποίας δεν είχε υπάρξει ποτέ στην Αθήνα. Έναν ξενώνα μεταβατικής φιλοξενίας για χρήστες ναρκωτικών. Μέσω αυτού του ξενώνα, ήδη δεκάδες άνθρωποι έχουν πάει σε προγράμματα, σε κοινότητες, και έχουν ξαναπάρει τη ζωή τους πίσω. Εγώ έχω κάνει και Πρωτοχρονιά σε αυτή τη δομή. Έχω ζήσει ανθρώπους που μέχρι πριν μερικούς μήνες ήταν στα πατώματα και που έχουν σηκωθεί και έχουν ξαναβρεί τις οικογένειές τους. Έχουν κάνει αυτό το θαύμα.
Αυτή η δομή από μόνη της πετυχαίνει πολλά, αλλά θέλει κι άλλα. Άρα επίσης έχουμε τον ελεγχόμενο χώρο χρήσης του ΟΚΑΝΑ, κι ετοιμαζόμαστε πάλι σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ να βγάλουμε έξω μονάδες κινητές, κινητούς χώρους χρήσης. Απλά αν θυμάσαι το ‘12-’13 οι επιστήμονες που τα έκαναν αυτά είχαν καταλήξει στον εισαγγελέα».
«Επόμενο βήμα είναι ο ξενώνας για τους ψυχικά πάσχοντες, που είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Λείπει από την πόλη όπως και ένας ξενώνας ξεχωριστά για τις γυναίκες χρήστες. Γιατί εδώ έχουμε περιπτώσεις με παιδάκια, μωρομάνες στην πραγματικότητα. Ένα από τα πιο επώδυνα και βίαια πράγματα είναι ο αποχωρισμός και η αποξένωση του παιδιού από τη μάνα. Αυτά είναι τα δύο επόμενα μεγάλα βήματα».
«Μιλώντας επίσης για τις πολιτικές ισότητας και συμπερίληψης, έχουμε εξασφαλίσει το κτίριο κι έχουμε δρομολογήσει ένα «καταφύγιο» για τους ΛΟΑΤΚΙ+ που υφίστανται κακοποίηση και βία, πολλές φορές μέσα στα σπίτια τους».
«Αριστερός ή δεξιός; Οι ετικέτες είναι για τις κονσέρβες»
«Προσδιορίζομαι πολιτικά μέσω των πιστεύω μου για την πόλη μου. Εγώ θέλω και δουλεύω για μια πόλη σύγχρονη, φιλελεύθερη, συμπεριληπτική, ευρωπαϊκή. Μια πόλη στην οποία δεν έχει σημασία από πού είσαι, ποια είναι η κοινωνικο-οικονομική σου κατάσταση, ποιο είναι το φύλο ή η σεξουαλική σου κατεύθυνση. Μια πόλη στην οποία θα μπορείς να ζήσεις τα θέλω σου και να εκπληρώσεις τα όνειρά σου.
Αυτό σημαίνει μια πόλη η οποία γεφυρώνει ανισότητες και άρει αδικίες. Τώρα, αυτός είναι ο στόχος. Δεν ξέρω αν ποτέ στη δική μου ζωή, όχι δημαρχία, η Αθήνα θα γίνει αυτή η πόλη. Όμως ξέρω ότι αξίζει να δουλέψω γι’ αυτό. Και θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν σε μια πόλη που είναι πιο κοντά σε αυτό απ’ ό,τι έζησα εγώ».
«Μιλώντας για την Αθήνα, τα πραγματικά μέτωπα συντήρησης και προόδου όπως τεστάρονται στην πράξη είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που εσύ ή εγώ θα περιμέναμε. Θα χρησιμοποιήσω παραδείγματα. Μου είναι αδιανόητο ότι υπήρξαν άνθρωποι σε αυτή τη θητεία που για να μη γίνει ένα νηπιαγωγείο στα Πατήσια, διαδήλωσαν λες κι ήταν στην Τιεν Αν Μεν. Ξαναλέω, για να μη γίνει ένα νηπιαγωγείο. Όχι ένα mall, ή ένα στριπτιτζάδικο».
«Για το αν κάποιος μπορεί να με βαφτίσει αριστερό, κεντρώο ή δεξιό, οι απαντήσεις μου είναι δύο, διαλέγεις και παίρνεις: ή ότι αυτά είναι ιδεολογικοπολιτικά πλαίσια του 19ου αιώνα που δεν ταιριάζουν στον 21ο ή ότι οι ετικέτες είναι για τις κονσέρβες».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
