Υπάρχει μια πολύ γρήγορη απάντηση, μονολεκτική, στην ερώτηση «Πώς είναι να ακολουθείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε μια αυθημερόν περιοδεία στο Γύθειο και τη Σπάρτη;».
Βέβαια, η ερώτηση μπορεί να γίνει αρκετά αναλυτικότερη. «Πώς είναι να φεύγεις με την πομπή του Κυριάκου Μητσοτάκη από την Αθήνα, να είσαι στο έκτο αυτοκίνητο, εκείνος αρκετά πιο μπροστά, να σταματάτε στο Γύθειο για την ομιλία του, μετά να επιβιβάζεσαι στο δικό του αυτοκίνητο για μια συνέντευξη που θα κρατήσει ακριβώς 35 λεπτά, μέχρι τελικά να φτάσετε στη Σπάρτη για την επόμενη ομιλία του;».
Η μονολεκτική απάντηση είναι «εξουθενωτικό». Αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τέσσερις λέξεις, θα έγραφα «μία σχεδόν σουρεαλιστική εμπειρία».
Η πρώτη στάση μετά από σχεδόν δυόμιση ώρες δρόμου έγινε στο έμπα του Γυθείου, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέβηκε για πρώτη φορά από το αυτοκίνητο για να χαιρετήσει τα μέλη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που τον περίμεναν παρατεταγμένα. Ήταν και η πρώτη φορά που τον είδα αυτό το πρωί. Φορούσε μπλε πουκάμισο, γκρι παντελόνι και μαύρα sneakers. Αυτή ήταν και η στιγμή που διαπίστωσα ότι είμαστε ντυμένοι σχεδόν ασορτί, σίγουρα κατά τύχη.
Λίγα λεπτά μετά, θα κατέβαινε ξανά από το αυτοκίνητο για την κυρίως βόλτα στο Γύθειο, η οποία θα κατέληγε σε μια ομιλία έξω από το Κέντρο Πολιτισμού της πόλης, λίγο παραδίπλα από ένα άγαλμα του Νικηφόρου Βρεττάκου, στο οποίο είχα ακουμπήσει για να παρακολουθήσω την ομιλία του. Γύρω μου, μπαμπάδες με παιδάκια στους ώμους, πολλές σημαίες σε όλα τα μεγέθη, άνθρωποι που φώναζαν παρατεταμένα «Μπράβοοο!» κάθε φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έβαζε τελεία. Ήταν σαν να είμαι στα γυρίσματα ελληνικής ταινίας των '60s. Δεν είμαι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με προεκλογικές ομιλίες, ομολογώ. Σημείωσα τις φράσεις «η Κρήτη και η Μάνη είναι αδέρφια» και «ένας Μητσοτάκης δεν ξεχνά».
Μόλις τελείωσε η ομιλία, κατευθύνθηκα προς τα αυτοκίνητα της πομπής. Ήταν η στιγμή που θα έμπαινα στο αυτοκίνητο του Προέδρου για μια εν κινήσει συνέντευξη καθ’ οδόν για τη Σπάρτη. Το μάλλον περίεργο του πράγματος είναι ότι μπήκα στο αυτοκίνητο του Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το να μπω εγώ, βέβαια, ήταν το εύκολο. Το να μπει εκείνος, διασχίζοντας μια απόσταση 30 μέτρων με ανθρώπους όλων των ηλικιών κρεμασμένους(sic) πάνω του, ήταν το δύσκολο.
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι η πρώτη μας επαφή θα γινόταν με τον ίδιο να μπαίνει στο αυτοκίνητό του και δίπλα του, στα πίσω καθίσματα, να τον περιμένει πρακτικά, εχμ, ένας άγνωστος, με μια ατζέντα και ένα μαγνητοφωνάκι στο χέρι. Και ντυμένος, όπως προέκυψε, στα ίδια χρώματα με αυτόν.
Ο Πρόεδρος ήταν πολύ καλά μπριφαρισμένος από την ομάδα του για το ποιος είμαι και τι θέλω εκεί, με αποτέλεσμα να γλιτώσουμε άβολες σιωπές και συστάσεις. Τον ενημέρωσα ότι πολλά από αυτά που θα ρωτούσα, είναι θέματα που έθιξε στην ομιλία του λίγα λεπτά νωρίτερα. Μου απάντησε «κανένα πρόβλημα, να τα πούμε ξανά, αν χρειαστεί». Και η συνέντευξη ξεκίνησε.
Στα 35 λεπτά που μοιραστήκαμε στο αυτοκίνητό του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ευγενικός, καλοδιάθετος και σαφώς λιγότερο αμυντικός σε σχέση με 1-2 υπουργούς του που γνώρισα αυτόν τον καιρό τρέχοντας το Personas. Καθόταν χαλαρά στη θέση του, δεν έπιασε ούτε μια φορά το κινητό του που χτυπούσε συνεχώς για νέα μηνύματα και ειδοποιήσεις και, το σημαντικότερο, δεν διάλεξε ερωτήσεις.
Απάντησε για το πολύνεκρο ναυάγιο στην Πύλο, για τη μεταναστευτική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, για τις μεγάλες παθογένειες του ΕΣΥ, για τον τρόπο που θέλει να κάνει rotation στους υπουργούς, αλλά και για το πολιτικό του προφίλ. «Είμαι ένας προοδευτικός φιλελεύθερος πολιτικός», θα μου έλεγε περίπου δέκα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη Σπάρτη.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Gazzetta:
Σπεύσατε να ακυρώσετε την ομιλία σας στην Πάτρα αμέσως μετά την τραγωδία ανοιχτά της Πύλου. Πόσο σας προβληματίζει πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν πολιτικό αυτή η κατάσταση; Και τι περνάει από το χέρι σας για να αλλάξει;
Είναι μια τραγωδία αυτό το οποίο έγινε. Η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος προφανώς είναι η ανάγκη μεγάλων πληθυσμών να μετακινηθούν ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο, η λύση όμως δεν είναι να ανοίξουμε τα σύνορά μας. Οι βασικοί υπαίτιοι αυτής της τραγωδίας είναι οι άθλιοι διακινητές. Και αυτό είναι κάτι που έχω επισημάνει από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την ευθύνη της διακυβέρνησης, ότι σκοπός μας είναι να εξαρθρώσουμε τα δίκτυα των διακινητών. Όσο λιγότεροι άνθρωποι είναι στη θάλασσα, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να υποστούμε μια τραγωδία σαν αυτή που βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες.
Με αυτούς που τελικά καταλήγουν κυριολεκτικά στη θάλασσα, τι κάνετε όμως;
Ότι η ορθή μεταναστευτική πολιτική ξεκινάει με την ανάγκη να προστατεύσουμε τα σύνορά μας δεν σημαίνει ότι δεν σώζουμε ανθρώπους στη θάλασσα. Προσοχή! Το λιμενικό έχει σώσει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στη θάλασσα. Αυτό δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι έχουμε μια πολιτική ανοιχτών θυρών, σαν αυτή που οδήγησε στην τραγωδία του 2015, όταν πέρασαν στη χώρα ένα εκατομμύριο άνθρωποι και πνίγηκαν σχεδόν χίλιοι.
Θυμίζω πως τότε στα πράγματα ήταν οι δήθεν υπέρμαχοι του ανθρωπισμού. Επίσης, από το '15 μέχρι το '19, είχαμε το κολαστήριο της Μόριας, το οποίο όταν επισκέφθηκα, είπα πως δεν είναι δυνατόν ο πολιτισμένος κόσμος να επιτρέπει σε ανθρώπους να ζουν με αυτές τις συνθήκες. Δεν είδα τότε όλους τους αλληλέγγυους και τους δήθεν ανθρωπιστές να νοιάζονται για τη Μόρια.
Ειρήσθω εν παρόδω, καταδικάστηκαν τις προηγούμενες μέρες για τις συνθήκες στη Μόρια, οι οποίες στα μάτια του δικαστηρίου προσομοίαζαν με βασανιστήρια.
Σήμερα αν πας στο Αιγαίο, αλλά και στη Μαλακάσα, θα δεις μόνο σύγχρονες και αξιοπρεπείς δομές και βέβαια έχουμε καταφέρει να επιταχύνουμε πολύ σημαντικά τις επεξεργασίες των αιτήσεων ασύλου και όσοι δικαιούνται προστασίας, την απολαμβάνουν και έχουν φυσικά τη δυνατότητα να παραμείνουν στη χώρα μας, εφόσον το επιλέξουν.
Θα σας πω τι σκέφτομαι κάθε φορά που διαβάζω για τον φράχτη στον Έβρο. Σωστά να τα βάλουμε με τους διακινητές, αλλά στο τέλος της ημέρας τα βάζουμε και με τους ίδιους τους ανθρώπους που, όπως μόλις είπατε κι εσείς, ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο.
Μισό λεπτό, εδώ υπάρχει ένα πλαίσιο. Κατ’ αρχάς, πρέπει να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ αυτών οι οποίοι μετακινούνται επειδή θέλουν να διαφύγουν από τον πόλεμο και την καταδίωξη (αυτών δηλαδή που δικαιούνται διεθνούς προστασίας) και αυτών που μετακινούνται για οικονομικούς λόγους. Τους πρώτους έχουμε υποχρέωση να τους περιθάλψουμε. Για τους δεύτερους, δεν μπορούμε να έχουμε πολιτική ανοιχτών θυρών.
Μπορούμε να έχουμε οργανωμένη πολιτική νόμιμων διαύλων οικονομικής μετανάστευσης, αλλά με τους δικούς μας όρους. Να πούμε παραδείγματος χάριν στην Αίγυπτο ότι θέλουμε 10.000 Αιγύπτιους με πενταετείς βίζες εργασίας να έρθουν να μας βοηθήσουν στον αγροτικό τομέα. Τι κάνουμε λοιπόν;
Προσφέρουμε δουλειά, λύνουμε το δικό μας πρόβλημα, αλλά το κάνουμε με τους δικούς μας όρους. Δεν μπορεί η χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι, γιατί αυτό δεν έχει σταματημό μετά. Και τελικά, να σου πω και κάτι, οι χώρες που δεν έλυσαν το προσφυγικό έδωσαν λαβή στην ακροδεξιά να φουντώσει.
Εμείς έχουμε πετύχει μια μεγάλη τομή. Σε εμάς, η ακροδεξιά είναι κατακερματισμένη σε κόμματα και κομματίδια τα οποία όμως δεν έχουν ουσιαστική πολιτική παρέμβαση. Σε ένα βαθμό αυτό έγινε γιατί καταφέραμε και λύσαμε το προσφυγικό πρόβλημα. Με αποτελεσματικότητα και με ανθρωπιά.
Μπορείτε να μου δώσετε ένα παράδειγμα που η λύση συνδυάστηκε με ανθρωπιά;
Όταν βάλαμε σε τάξη το χάος των ασυνόδευτων ανηλίκων και όλα σήμερα βρίσκονται σε μια δομή η οποία είναι φτιαγμένη για να μπορεί να υποδέχεται παιδιά κι εφήβους με τόσα πολλά τραύματα. Έχουμε κάνει κάτι πολύ σημαντικό από ανθρωπιστικής πλευράς.
Επίσης, ήμασταν η μόνη χώρα η οποία στο χαμό της εκκένωσης των Αμερικανών στο Αφγανιστάν, δεχτήκαμε σχεδόν χίλιες γυναίκες. Δεν μπορώ να δέχομαι ότι η Ελλάδα είναι μια απάνθρωπη χώρα που δεν στέκεται στο πλευρό των κατατρεγμένων. Το ανάποδο έχει συμβεί.
Αναφερθήκατε λίγο πριν σε ακροδεξιά κόμματα και κομματίδια. Πέρα από τη ΝΙΚΗ που σίγουρα σας απασχολεί, έχουν μπει στο ραντάρ σας και οι Σπαρτιάτες
Σίγουρα έχω μια υποχρέωση να εξηγήσω δύο απλά πράγματα στους πολίτες που μπορεί να αλληθωρίζουν προς κόμματα στα δεξιά της ΝΔ. Πρώτον, ότι δεν υπάρχει κανένα κόμμα το οποίο αυθεντικά να εκφράζει την πίστη και την Ορθοδοξία. Το λέω γιατί κάποιοι έσπευσαν να το κάνουν αυτό.
Η ορθοδοξία δεν μπορεί να φυλακιστεί στα όρια ενός κομματιδίου και προφανώς η πίστη δεν πρέπει να διχάζει, αλλά να ενώνει. τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Η Εκκλησία μένει μακριά από την πολιτική κι αυτό ήταν το πνεύμα των δημόσιων τοποθετήσεων και του Αρχιεπισκόπου αλλά και του Πατριάρχη. Και καλά θα κάνουν όλοι να λάβουν αυτές τις επισημάνσεις πολύ σοβαρά υπόψιν.
Το δεύτερο, για τους συμπολίτες μας που έχουν, θα έλεγα, αυξημένες πατριωτικές ευαισθησίες. Θα τους ζητούσα να αναλογιστούν αν η Ελλάδα είναι σήμερα πιο ισχυρή απ’ ό,τι το 2019, αν έχουμε ενισχύσει τη θέση μας απέναντι στην Τουρκία ως προς τον εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεών μας κι αν η Ελλάδα πολύ απλά μετρά περισσότερο και είναι μια πιο περήφανη χώρα που στέκεται με αυτοπεποίθηση και σιγουριά σε μια πολύ δύσκολη γεωπολιτική γειτονιά.
Νομίζω ότι όλα αυτά τα έχουμε πετύχει, άρα θεωρώ ότι έχουμε καλύψει τους προβληματισμούς και τις ανάγκες των συμπολιτών μας οι οποίοι προτάσσουν τα εθνικά ζητήματα ως κυρίαρχα στην επιλογή που θα κάνουν για το ποιο κόμμα θα ψηφίσουν.
Μεταξύ αυτών που έχετε δεσμευτεί για τη δεύτερη θητεία σας είναι ενίσχυση του ΕΣΥ και παρεμβάσεις στο ΕΚΑΒ. Συνάδελφός μου πόσταρε τις προάλλες χαρτάκι από τα επείγοντα του «Γεννηματάς» με χρόνο αναμονής 370 λεπτά. Και δυστυχώς, ήταν ακριβής ο χρόνος αυτός. Πιστεύετε στη δημόσια υγεία, κύριε Πρόεδρε;
Πιστεύω πολύ στη δημόσια υγεία. Είναι χρέος μου η χώρα να αποκτήσει ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό ΕΣΥ. Η πανδημία ανέδειξε τα δυνατά σημεία του ΕΣΥ, αλλά και τις αδυναμίες του. Και βέβαια όταν δύο χρόνια παλεύεις με την πανδημία, είναι δύσκολο να υλοποιήσεις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που εκ των πραγμάτων πάνε πίσω, γιατί αντιμετωπίζεις μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση.
Έχουμε όμως ένα πολύ ξεκάθαρο σχέδιο για το τι πρέπει να γίνει στο ΕΣΥ. Σωστά αναφέρθηκες στην εμπειρία του συναδέλφου σου, έχουμε μεγάλους χρόνους αναμονής στα τμήματα των επειγόντων περιστατικών, έχουμε μάλιστα επισημάνει στο πρόγραμμά μας ότι θα αποτελέσουν πρώτο τομέα παρέμβασης και έχουμε ήδη εξασφαλισμένους πόρους.
Η αλήθεια είναι, και πρέπει να το λέμε αυτό, ότι και στο εξωτερικό πολλές φορές υπάρχουν μεγάλες αναμονές σε τμήματα επειγόντων, όμως αυτό που γίνεται στη χώρα μας πολλές φορές δεν είναι αποδεκτό.
Όπως δεν είναι αποδεκτοί και οι μεγάλοι χρόνοι για τακτικά χειρουργεία. Και αυτό είναι ένα απομεινάρι της πανδημίας. Ξέρουμε επίσης ότι χρειαζόμαστε περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές αλλά και καλύτερες εσωτερικές διαδικασίες στα νοσοκομεία μας που καταβάλλουν μια εξαιρετικά φιλότιμη προσπάθεια.
Όμως, η ποιότητα παροχής υγείας δυστυχώς στη χώρα μας δεν είναι ομοιόμορφη. Μπορεί να πας σε ένα περιφερειακό νοσοκομείο και η φροντίδα που θα προσφέρουν να μην είναι αυτή η οποία αξίζεις.
Γι’ αυτό έχουμε ήδη φτιάξει τον Οργανισμό Διασφάλισης Ποιότητας Υγείας που θα μπορεί αντικειμενικά και αξιοκρατικά να αξιολογεί νοσοκομεία, διαδικασίες, διοικητές, οικονομικά αποτελέσματα, διότι η υγεία εν πολλοίς είναι διαδικασίες και πρέπει να μπορούμε να μετράμε το αποτέλεσμα για να παρεμβαίνουμε ανάλογα.
Θέλω με την ευκαιρία αυτή να απαντήσω και στο δήθεν μύθο περί ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ και στη χυδαία ρητορική της αντιπολίτευσης ότι σκοπός μας είναι να κάνουμε triage για να αφήνουμε τους ασθενείς μας να πεθαίνουν. Γιατί αυτά μας είπαν, γι’ αυτό σου είπα δεν έμαθαν τίποτα από το πάθημα της 21ης Μαΐου. Ένα δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι κατ’ ανάγκη αποκλειστικά κρατικό.
Ένα δημόσιο σύστημα υγείας μπορεί να συνεργάζεται με τον ιδιωτικό τομέα αρκεί να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες υγείας στους ασφαλισμένους, αλλά και στους ανασφάλιστους εφόσον το χρειαστούν, γιατί στη χώρα μας έχουμε ένα γενναιόδωρο σύστημα που καλύπτει τους πάντες.
Και χωρίς να διαλέγουμε ποιος ασθενής σε τελικό στάδιο θα ζήσει και ποιος όχι…
Μιας και κάναμε πρόσφατα τη συζήτηση για τον καρκίνο και το αν πρέπει να γίνονται παρεμβάσεις στο τελικό στάδιο, πρέπει να σου πω ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα εξαιρετικά γενναιόδωρο πλαίσιο αδειοδοτήσεων πολύ ακριβών αντικαρκινικών φαρμάκων τα οποία οι θεράποντες ιατροί έχουν τη δυνατότητα να χορηγούν.
Και δεν πρόκειται ποτέ να παρθεί μια απόφαση χορήγησης ενός φαρμάκου σε ασθενή τελικού σταδίου με κριτήριο το κόστος. Αυτό αποκλείεται να γίνει γιατί δεν πρόκειται εγώ ο ίδιος να το επιτρέψω.
Την αποπομπή του κυρίου Γραμματικού, ακολούθησε με συνοπτικές διαδικασίες και η διαγραφή του Σπήλιου Κρικέτου λόγω ρατσιστικών δηλώσεων μετά το ναυάγιο στην Πύλο. Συνδέω κάπως αυτή τη διαγραφή με μια ατάκα που άκουσα σε ένα πηγαδάκι από σημαντικό υπουργό της προηγούμενης κυβέρνησής σας. Είχε πει επί λέξει (και με μια μικρή απογοήτευση αν διέκρινα σωστά), «θα φανταζόταν κανείς τον Σαμαρά ή τον Καραμανλή να ασχολείται με θέματα ΛΟΑΤΚΙ+ ή με την έμφυλη βία, όπως κάνει ο Μητσοτάκης;». Και ρωτώ, είστε τόσο κεντρώος τελικά;
Είμαι ένας προοδευτικός φιλελεύθερος πολιτικός ο οποίος γνωρίζει ότι η παρέμβαση του κράτους απαιτείται ειδικά στις περιπτώσεις που οι συμπολίτες μας το έχουν περισσότερη ανάγκη. Δεν είμαι ένας δαρβινιστής που θεωρεί ότι πρέπει να τα καταφέρεις μόνος σου στη ζωή, κι αν δεν τα καταφέρεις, δικό σου πρόβλημα. Το αντίθετο.
Πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, και το να βοηθάς ανθρώπους να σηκώνονται και να ξεπερνούν τα προβλήματά τους, είτε αυτό είναι η αστεγία είτε οι διακρίσεις είτε οι εξαρτήσεις, αποτελεί κεντρικό ρόλο ενός σύγχρονου κράτους, αρκεί πάντα και ο ίδιος ο πολίτης να θέλει να σταθεί στα πόδια του. Δεν μπορεί κανείς να υποκαταστήσει την ανθρώπινη βούληση, αλλά μπορεί κάποιος να τον πάρει από το χέρι και να τον βοηθήσει να κάνει δυο βήματα στη σωστή κατεύθυνση.
Στον τομέα αυτό θα έλεγα ότι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία, με τους συνανθρώπους μας δηλαδή που ζούσαν κάτω από το ραντάρ, που ήταν αόρατοι πρακτικά. Ποια κυβέρνηση είχε ασχοληθεί ποτέ με τους άστεγους στην πατρίδα μας;
Εμείς κάναμε και τον εποπτευόμενο χώρο χρήσης ουσιών στην Αθήνα. Ακόμα έχουμε πράγματα να κάνουμε. Ομολογώ ότι έχουμε μείνει λίγο πίσω στη στρατηγική μας για τα ναρκωτικά, πρέπει να μας απασχολήσει πολύ το θέμα αυτό στη δεύτερη τετραετία.
Το ίδιο και τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την ανάδειξη των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αν και έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση. Έχουμε προτάξει ένα πρότυπο συμπεριφοράς το οποίο όχι απλά αποκρούει, αλλά καταδικάζει στην πράξη οποιαδήποτε διάκριση.
Δείτε όλη τη συνέντευξη στο www.gazzetta.gr
Δείτε εδώ όλα τα Personas του Ηλία Αναστασιάδη
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
