Δόμνα Μιχαηλίδου: «Τα ιδρύματα από τη φύση τους είναι κακοποιητικά»

Φεύγοντας από το θαυμάσιο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, κρατάω τέσσερις μάλλον αντικειμενικές αλήθειες για τη Δόμνα Μιχαηλίδου. Η πρώτη είναι ότι καθυστέρησε λίγο περισσότερο από το ακαδημαϊκό τέταρτο στο ραντεβού, αλλά εν τέλει ήρθε, απολογήθηκε και μας έδωσε όλο το χρόνο που χρειαζόταν.

Η δεύτερη αλήθεια είναι κάτι που μπορείς να συμπεράνεις από το βιογραφικό και τις σπουδές της: έχει διαβάσει υπερβολικά πολύ σίγουρα για την τρέχουσα, και πιθανότατα και για τις επόμενες ζωές της. Η τρίτη είναι ότι μοιάζει και φέρεται σαν να ένας κανονικός άνθρωπος στα 30κάτι του και όχι σαν μια συντηρητική πολιτικός που έχει δει τα Εξάρχεια μόνο στις ειδήσεις.

Η τέταρτη είναι ότι αγαπάει τη δουλειά της. Και σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που δίκαια ή άδικα έχει γίνει established ως ‘η Δόμνα Μιχαηλίδου έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία για τη 12χρονη από τα Σεπόλια’ είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοήσει. Η απάντησή της στο βίντεο που ακολουθεί.

Φωτογραφίες/βίντεο: Άθα Σκοταρά

Δημοσιογραφική έρευνα/επιμέλεια: Παναγιώτης Γκανάς

*H συνέντευξη, η φωτογράφιση και η βιντεοσκόπηση της Δόμνας Μιχαηλίδου έλαβαν χώρα αρκετές μέρες πριν την τραγωδία στα Τέμπη.

Ο δύσκολος Πειραιάς, το ακόμα πιο δύσκολο χαρτοφυλάκιο

Παρομοιάζει το να είναι κανείς υφυπουργός αρμόδιος για θέματα Πρόνοιας με ηλεκτρική καρέκλα. Με κάτι που κοστίζει τον ύπνο σου. Πώς είναι να μαθαίνεις μέσα στη νύχτα ότι κάτι κακό συνέβη (πάλι) σε ένα ίδρυμα;

“Ο προσωπικός μου στόχος σε αυτές τις εκλογές είναι να κερδίσουμε και στον Πειραιά και τα νησιά. Να με εμπιστευτεί ο κόσμος, να πιστέψει ότι θα προσπαθήσω όσο μπορώ και αυτό να αποτυπωθεί στην κάλπη”.

“Είναι τιμή το να εκπροσωπείς τον τόπο σου. Και στη δική μου περίπτωση είμαι αρκετά τυχερή γιατί νιώθω Πειραιώτισσα και δεν το λέω για τα μάτια του κόσμου. Ο Πειραιάς έχει έναν ενδιαφέροντα συνδυασμό μεταξύ του αστικού στοιχείου και του λιμανιού, της ντομπροσύνης. Και είμαι και Ολυμπιακός”.

“Ναι, έχω δεχτεί unfair play στην προεκλογική περίοδο, δεν είναι όλα αξιοκρατικά, ούτε με υποδέχθηκαν όλοι με ανοιχτές αγκάλες. Συχνά εκνευρίζομαι ή πεισμώνω. Έχω καταφέρει πράγματα μέχρι αυτή την ηλικία, έχω βρεθεί σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, έχω ζήσει σε διαφορετικές χώρες, αγαπάω τον τόπο μου. Πολλές φορές με ενοχλεί που μου λένε «πωπω, ο Πειραιάς είναι πολύ δύσκολος να ξέρεις». Στα δύσκολα μάθαμε”.

“Με ρωτάνε συχνά σε ποιο πόστο θα ήθελα να με δω μετεκλογικά, αλλά δεν το έχω σκεφτεί καθόλου. Απόδειξη αυτού είναι ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπω και στο τωρινό πόστο, αλλά αυτή τη στιγμή δεν το αλλάζω με κανένα. Θα ήθελα το ίδιο αν και οι συνεργάτες θα ήθελαν να... πεθάνουν. Είναι πολύ δύσκολο, με πόνο, αγωνία. Είσαι συνεχώς σε μία ηλεκτρική καρέκλα, δεν μπορείς να κοιμηθείς. Άλλο το βράδυ να σου έρθει ένα email για τις αγορές και άλλο για το ότι έχει γίνει κάτι σε ένα ίδρυμα. Έχω αγαπήσει πολύ το πόστο μου, το ίδιο και η ομάδα μου”. 

“Παρέλαβα κυριολεκτικά ένα μονοσέλιδο γραμμένο στο χέρι, από την προκάτοχό μου. Τέσσερα πράγματα για την παιδική προστασία. Αυτό δεν φανερώνει απλά μια ανεπάρκεια αλλά τη θεσμική ανεπάρκεια συνέχισης της πολιτικής ηγεσίας σε ένα υπουργείο. Κανονικά το σύστημα δεν πρέπει να σε αφήνει να παραδίδεις έτσι. Το ότι η προκάτοχός μου διάλεξε να μην κάνει κάτι παραπάνω από ό,τι θεσμικά οφειλόταν, είναι ένα δείγμα. Αλλά είναι αδιανόητη η κατάσταση παράδοσης χαρτοφυλακίου. Το συμβούλιο του 15μελούς στο σχολείο να μου παρέδιδαν, θα ήταν πιο υπεύθυνο από αυτό. 

Υπάρχει θεσμικά μια συνέπεια και μία συνέχεια για το πώς συνεχίζει το κράτος. Φοβάμαι όμως πως αυτό γίνεται και εσωτερικά στον ΣΥΡΙΖΑ όταν παρέδιδαν ο ένας από τον άλλο. Μονοσέλιδα, χειρόγραφα... Και είναι σημαντικό να βγει προς τα έξω”.

Μικρά (και μεγάλη) Αγγλία

Στο Κέιμπριτζ, η Δόμνα Μιχαηλίδου υπήρξε μεταπτυχιακή φοιτήτρια, διδάκτωρ και καθηγήτρια. Γνωρίζει (σχεδόν) τα πάντα για την πόλη. Τη ρώτησα αν γνωρίζουν οι άνθρωποι εκεί πόσο σημαντικό θεωρείται το Proficiency από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Μου απάντησε ότι ο πατέρας ενός φίλου της στο Κέιμπριτζ έλεγε πως τα διπλώματα είναι η πιο επικερδής επιχείρηση του πανεπιστημίου.

“Αν είχα λίγο χρόνο σήμερα με το 18χρονο εαυτό μου, θα του έλεγα ότι στα 35 είναι περισσότερο μικρός από ό,τι θα πίστευε. Στα 18 πίστευα πως στα 35 θα είχα δύο παιδιά, αλλά η Δόμνα στα 35 ακόμα θέλει να βγαίνει έξω, να χορεύει, έχει ένα κουνέλι στο κρεβάτι της και αρκετή παιδικότητα”.

“Φεύγω στα 17, πηγαίνω στο Γιορκ και δεν καταλαβαίνω τίποτα, ενώ θεωρούσα ότι ξέρω καλά αγγλικά. Μιλάμε για πολύ βαριά προφορά. Το Γιορκ ήταν ένα πολύ μικρό πανεπιστήμιο που είχε ένα θετικό χαρακτήρα ως προς την εγγύτητα ακαδημαϊκών και φοιτητών, ενώ συνάντησα ελάχιστους Έλληνες. Είχα τη χαρά σε αντίθεση με συμμαθητές μου να μην βρεθώ σε ένα ίδιο περιβάλλον. Γνώρισα άτομα από πολλές χώρες τα τρία χρόνια που έμεινα εκεί".

"Οι άνθρωποι που συναντώ με έχουν καθορίσει στη ζωή μου. Εκεί γνώρισα τη μοναδική γυναίκα πρωτοβάθμια καθηγήτρια Οικονομικών της Ανάπτυξης, η οποία ήταν επιφυλακτική μαζί μου στην αρχή. Τελικά, αφού κατάφερα να πάρω τα μαθήματα επιλογής της, κατέληξα να κάνω Master σε αυτό το κομμάτι με μέντορα την ίδια. Φανταστική ακαδημαϊκός, ερευνήτρια και δασκάλα. Μετά πηγαίνω στο Κέιμπριτζ για μεταπτυχιακό. Έφυγα από εκεί το 2016".  

Θα ήθελα το ίδιο πόστο μετεκλογικά αν και οι συνεργάτες θα ήθελαν να... πεθάνουν. Είναι πολύ δύσκολο. Είσαι συνεχώς σε μία ηλεκτρική καρέκλα.

 

"Στο Κέιμπριτζ έζησα μεταπτυχιακό, διδακτορικό και διδασκαλία ως καθηγήτρια, το οποίο είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ. Ήταν ένας παραμυθένιος τόπος, αρχιτεκτονικά με συμμετρία γοτθική, αναγεννησιακή και με ένα πανεπιστήμιο από το 1208. Μια πυκνότητα κόσμου με υψηλά ενδιαφέροντα. Έχεις ισότητα στις ευκαιρίες και σου μιλάνε με τον ίδιο τρόπο σε όποιο βαθμό κι αν βρίσκεσαι. Έχεις ισότιμο λόγο, δεν υπάρχει η ιεραρχία που υπάρχει αλλού και αυτό έχει να κάνει με το πόσο σίγουρος είναι ο κόσμος με τον εαυτό του. Και εκτός από αυτά, είσαι συνέχεια με ένα ποδήλατο, χωρίς πρόγραμμα, αφού πάντα κάτι ενδιαφέρον γίνεται στην πόλη και δεν χρειάζεται να κάνεις prebook".

“Μαθήματα ζωής από τα χρόνια μου στην Αγγλία; Nα μη φοβάμαι, να έχω το θάρρος της γνώμης μου και να την έχω τεκμηριωμένη. Και το άλλο που έμαθα είναι να σέβομαι την κοινότητα. Να μην αφήνω αρνητικό αποτύπωμα στους γύρω μου. Να μην πατήσω πάνω σε διάβαση, να μην κλείσω το δρόμο. Να σέβομαι τις ελευθερίες του άλλου πάνω από τα δικά μου θέλω. Οι Έλληνες κοροϊδεύουν τους Άγγλους που πάνε και στήνονται σε μία ουρά αλλά είναι βαθύ μάθημα πειθαρχίας και σεβασμού”.

Η Ουγκάντα, η Βραζιλία και το Dragons’ Den του Σουδάν

Μακριά από την Αγγλία, έχει εργαστεί στο Σουδάν, στην Ουγκάντα και στη Βραζιλία. Αυτός ο συνδυασμός χωρών είναι υπερβολικά συγκεκριμένος για να μην εγείρει απορίες.

“Στο Σουδάν έζησα πολύ ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Το Σουδάν έζησε λίγα χρόνια πριν πάω την ανεξαρτητοποίηση του Νοτίου Σουδάν όπου βρίσκεται το 60% των αποθεμάτων πετρελαίου της χώρας. Επίσης, αδιανόητο ποσοστό του πληθυσμού του είχε ηλικία μέχρι τα 25. Με την ανεξαρτητοποίηση, όλοι οι νέοι που είχαν όνειρο να πάνε στο Νότιο Σουδάν βρέθηκαν μπροστά σε μία βόμβα για την ανεργία. Επειδή η Δύση φοβόταν τις πολιτικές αναταραχές, ήθελε να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τονωθεί η επιχειρηματικότητα. Μέσα στις δράσεις που έλαβαν χώρα ήταν και η δημιουργία ενός TV show για δύο χρονιές (εγώ πήγα τη δεύτερη) στο Blue Nile TV. Ήταν ένα show σαν το Dragons' Den σε συνδυασμό με το Apprentice. Υπάρχει ένας πρόεδρος του εμποροβιομηχανικού επιμελητηρίου του Σουδάν, ίσως ο πιο πλούσιος άνθρωπος της χώρας, στον οποίο έκαναν pitch διάφορες ιδέες επιχειρηματικότητας ώστε ο κόσμος να πει ‘δεν χρειάζεται να γίνω δημόσιος υπάλληλος, θέλω να γίνω entrepreneur’. Αυτό το σόου λοιπόν το είχαν στήσει το State Department και το British Council με τη στήριξη των NY Times και Guardian. Aπό την πλευρά του State Department υπήρχε ένας βοηθός στον πρόεδρο και το ίδιο από το British Council για τον Άγγλο κριτή. Εγώ ήμουν η βοηθός του Άγγλου". 

“Το Σουδάν είναι μια heavily meat-eating χώρα. Επειδή είχε γίνει πολύ ακριβό το κρέας άρχισαν να τρώνε περισσότερο κοτόπουλο. Το κοτόπουλο όμως είναι ανθεκτικό στα αντιβιοτικά και το κόστος του είναι υψηλό ενώ χρειάζεται και αρκετό χώρο για να εκτραφεί. Ο νικητής του σόου είχε την ιδέα να αναπτύξει φάρμες για ορτύκια. Κέρδισε, πήρε τα 100.000 δολάρια και όντως έφτιαξε τις φάρμες. Γι’ αυτό το λόγο ήμουν στο Σουδάν, άντε να το εξηγήσεις…”

"Δεν μπόρεσα να γυρίσω πολύ τη χώρα. Έχω ζήσει και στην Ουγκάντα για άλλο λόγο, για τα Ηνωμένα Έθνη. Εκεί δίνουν πάντα σε εξωτερικούς εκτιμητές τα reports για τα πρότζεκτ τους και είχα πάει ως ακαδημαϊκός για να δω το κατά πόσο ήταν επιτυχημένα τα προγράμματά τους για τους μετανάστες, όπως το food for work. Τόσο στο Σουδάν, όσο και στα σύνορα με την Ουγκάντα, επεκτατικοί στρατοί είχαν δημιουργήσει εσωτερικούς πρόσφυγες. Συνεπώς βρέθηκα εκεί για λίγους μήνες ώστε να διαπιστώσω κατά πόσο τα προγράμματα βοηθούσαν και έκαναν ανεξάρτητους αυτούς τους ανθρώπους".

Ουγκάντα και Σουδάν είναι δύο χώρες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Στη Βραζιλία βρέθηκα για το διδακτορικό μου. Το safe place μου όμως είναι ο Πειραιάς.

 

“Οι δυο χώρες είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Έχουν πολλή φτώχεια, δύσκολες συνθήκες διαβίωσης όμως στην Ουγκάντα τα δικά μου βιώματα ήταν ότι ο χρόνος αξιοποιείται περισσότερο για την οικογένεια. Επίσης έβλεπες παιδιά έξω, να παίζουν στο χώμα. Στο Σουδάν δεν θα το δεις ποτέ αυτό”.

“Στη Βραζιλία μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι δεν μιλάνε αγγλικά. Είναι μια πάρα πολύ όμορφη χώρα με γεωμορφία υπέροχη. Το Σάο Πάολο είναι εξαιρετικό. Όλοι λένε να πας στο Ρίο που είναι όμορφο αλλά το Σάο Πάολο έχει τόσο φανταστική αρχιτεκτονική, μοντερνιστική από το ‘30 ως το ‘60, πολυπολιτισμικότητα και πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. 

Στη Βραζιλία βρέθηκα για το διδακτορικό μου. Στο διδακτορικό μου ασχολήθηκα με τρεις χώρες: την Κορέα, τη Βραζιλία και το Μεξικό. Κοιτούσα συνεπώς τις χρηματοπιστωτικές αγορές της Βραζιλίας και συνεργαζόμουν με την αναπτυξιακή τράπεζα και το ινστιτούτο Χούλιο Βάργκας που είναι για οικονομικές και κοινωνικές επιστήμες".

“Το safe place μου είναι ο Πειραιάς. (γέλια) Μου αρέσει πολύ να περπατάω. Από τα πιο ωραία ταξίδια που έχω κάνει είναι η Ούμπρια της Ιταλίας και η Προβηγκία. Μεσαιωνικά χωριά, φανταστικά. Αν έχεις κι ένα αυτοκίνητο, είναι μαγεία”.

Τα κακά ιδρύματα και γιατί ένα ομόφυλο ζευγάρι ακόμα δεν μπορεί να τεκνοθετήσει στην Ελλάδα

Στις 25 Νοεμβρίου 2022, μέρες μόνο μετά τις πρώτες φήμες που διέρρευσαν σχετικά με τον πατέρα Αντώνιο και τις κακοποιήσεις στην Κιβωτό του Κόσμου, η Δέσποινα Τριβόλη υπέγραφε ένα άρθρο στη Lifo, με τίτλο ‘Δεν υπάρχουν καλά ιδρύματα, ξέχασέ το’. Το ανέφερα στην Δόμνα Μιχαηλίδου και πριν τελειώσω την πρότασή μου, είχε κιόλας πει ότι συμφωνεί.

“Συμφωνώ. Όσο καλά και να είναι, μπορεί να είναι βαρύ που το λέω αυτό, αλλά είναι κακοποιητικά. Μου έχουν πει πολλές φορές ότι δεν είναι σωστό να βγαίνω και να το λέω αλλά τα ιδρύματα από τη φύση τους είναι κακοποιητικά: το παιδί δεν έχει ένα σημείο αναφοράς, έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης. Κάθε 8 ώρες αλλάζει ο φροντιστής, καθώς έχουμε εργασιακό οκτάωρο. Υπάρχουν καλύτερα ιδρύματα, υπάρχουν αυτά που είναι χειρότερα από άλλα, όμως ο στόχος είναι να ανοίξει ένα παράθυρο στο μυαλό του κόσμου ότι το συμφέρον των παιδιών είναι οι οικογένειες και αυτό πρέπει να συνεχίσει ώστε να βγάλουμε και τα άλλα παιδιά έξω από τα ιδρύματα. Αυτό νομίζω το έχουμε κατακτήσει ως υπουργείο".

“Η τεκνοθεσία σήμερα είναι πιο εύκολη στην Ελλάδα, έχει αλλάξει όλο το σύστημα. Μέχρι πρότινος, πήγαινες σε ένα ίδρυμα ως υποψήφιος γονέας ώστε να κάνεις την αίτηση και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνεις τελικά αιτήσεις σε πολλαπλά ιδρύματα για να αυξήσεις τις πιθανότητες να πάρεις ένα παιδί. Αυτό, στο καλύτερο σενάριο, σήμαινε ότι ήταν στο χέρι των ιδρυμάτων να αποφασίσουν τι θα πάρεις. Αν ήσουν ζευγάρι και όχι μόνος, θα στο έδιναν. Αν ήσουν πλούσιος και όχι φτωχός, θα στο έδιναν. Ήταν στο χέρι του ιδρύματος το τι θα γίνει, ενώ θα έπρεπε να είναι στο χέρι του νομοθέτη. Στο χειρότερο σενάριο, είχες ιδρύματα τα οποία έκαναν συναλλαγές -και αυτό το ξέρουμε από δικογραφίες- κάτω από το τραπέζι για βρέφη. Αυτό άλλαξε τελείως, γίνεται μία και μόνο αίτηση, ηλεκτρονικά. Σημασία έχει να περάσεις μόνο την κοινωνική έρευνα από τους κοινωνικούς λειτουργούς της περιφέρειας και η ημερομηνία που θα κάνεις την αίτηση. Δεν είναι ότι σε βλέπουν πλούσιο και θα προχωρήσουν μια αίτηση που έχει γίνει από το 2021". 

Στόχος είναι να ανοίξει ένα παράθυρο στο μυαλό του κόσμου ότι το συμφέρον των παιδιών είναι οι οικογένειες και αυτό πρέπει να συνεχίσει ώστε να βγάλουμε και τα άλλα παιδιά έξω από τα ιδρύματα  

“Αν περάσεις την κοινωνική έρευνα, η αίτηση σου εξυπηρετείται. Άρα βάση αυτού έχουμε φτάσει σε ένα διαφανές, αδιάβλητο σύστημα και αυτό είναι μία μεγάλη νίκη. Κάνεις αίτηση και σε εννέα μήνες βρίσκεις ένα παιδί. Δύο μήνες η επεξεργασία της αίτησης που καταθέτεις, τέσσερις μήνες μάξιμουμ η κοινωνική έρευνα στην τεκνοθεσία, δύο μήνες τα εκπαιδευτικά μαθήματα που έχουμε βάλει και ένας μήνας το ενδιάμεσο. Δυστυχώς, επειδή ξεκινώντας αυτό είχαμε να εξυπηρετήσουμε πολλές αιτήσεις από το 2016 που ήταν ανεξυπηρέτητες, βγήκαν τα μισά παιδιά από τα ιδρύματα. Δηλαδή από τα 2.400 που είχαμε, τώρα έχουμε 1.200 και τα υπόλοιπα είναι δύσκολα. Είτε μεγαλύτερα παιδιά είτε παιδιά με αναπηρίες είτε παιδιά που δεν έχουμε τη μέριμνά τους. Άρα αν κάποιος θέλει ένα παιδί όπως το θέλει ο Έλληνας, δηλαδή ένα υγιέστατο βρέφος, η διαδικασία δεν θα γίνει σε 9 μήνες γιατί έχουμε ακόμα αιτήσεις από τα μέσα του 2019. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος ακούει το νέο σύστημα και το βλέπει στο paidi.gov.gr όπου υπάρχουν με αριθμούς και η τεκνοθεσία και η αναδοχή και φαίνονται αναλυτικά τα στατιστικά στοιχεία για τις τεκνοθεσίες”.

“Δεν προβλέπεται σήμερα στη χώρα τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή η αναδοχή και η τεκνοθεσία. Η διαφορά τους σε σχέση με το ποιος μπορεί ως ζευγάρι να τεκνοθετήσει είναι ο γάμος και όχι το σύμφωνο συμβίωσης. Το δεύτερο είναι στην ελληνική νομοθεσία μία πολύ νέα διαδικασία, ένας νέος θεσμός και άρα δεδομένης της καινούριας συνθήκης δεν έχει εμπιστευτεί η Πολιτεία τη μεταφορά της μέριμνας, γιατί στην αναδοχή για παράδειγμα, δεν υπάρχει αυτό. Άρα σου λέει ο νομοθέτης πως δεν είναι αρκετά ώριμος ο θεσμός του συμφώνου έτσι ώστε να εμπιστευτώ τη μέριμνα ενός παιδιού σε ένα ζευγάρι που έχει συνάψει σύμφωνο. Οι ομόφυλοι άνθρωποι δεν μπορούν να παντρευτούν σήμερα, μπορούν να κάνουν σύμφωνο άρα δεν μπορούν να τεκνοθετήσουν”.

"Είναι κάτι που με ξεπερνούσε, είναι κάτι που ο Πρωθυπουργός εξετάζει με την επιτροπή Εθνικής Στρατηγικής για την Ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ στην Ελλάδα, για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας με επικεφαλής τον Λίνο Αλέξανδρο Σισιλιάνο. Η επιτροπή βγάζει τα πορίσματα και στην κυβέρνηση θα δούμε τι από αυτά θα νομοθετηθεί και τι όχι".

“Αν ακούω κι εγώ το κλασικό “πότε θα γίνεις μάνα”; Κοιτάξτε, οι δύο γονείς μου είναι μαζί από τα 15 και από επιλογή δεν με έκαναν για 18 χρόνια. Ήταν αυτή η γενιά που ήθελε να ζήσει τον έρωτά της. Ως αποτέλεσμα αυτού, δεν είχα ποτέ την πίεση από τους γονείς μου για το πότε θα γίνω μάνα. Από την άλλη, η πίεση έρχεται από τον περίγυρο, όλες οι φίλες μου από το σχολείο έχουν μωρά. Η αλήθεια είναι ότι έχοντας και ελεύθερο ελάχιστο χρόνο στην καθημερινότητα και ενώ έχω τόσα παιδια στην προστασία μου που τα αγαπώ τόσο πολύ, όταν μου περισσεύουν 5 ώρες τη βδομάδα, ε μου πέφτει λίγο βαρύ να πάω σε παιδικό πάρτι για να τις συναντήσω”.

Περισσότερα Personas

• Λιάνα Κανέλλη: «Το μεγαλύτερο φρένο της ζωής μου είναι που δεν αντιγύρισα το χαστούκι»

• Άδωνις Γεωργιάδης: «Αν προσλάμβανα επικοινωνιολόγο, θα τον είχα στείλει προ πολλού στο ψυχιατρείο»

• Θανάσης Κατερινόπουλος: «Η 17Ν θα εξαρθρωνόταν ακόμα κι αν δεν έσκαγε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού»

• Κωνσταντίνος Κυρανάκης: «Έχω δουλέψει πολύ στη ζωή μου, στην πολιτική δεν μπαίνεις για τα λεφτά»

Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.