Αν κάτι καταλάβαμε από τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν είναι ότι το φετινό καλοκαίρι, σε αντίθεση με το περυσινό, θα είναι ήσυχο. Ποιος θέλει, άλλωστε, μια επανάληψη της περυσινής ακραίας έντασης; Η Ελλάδα σίγουρα όχι, αν και η κρίση του Ορούτς Ρεις, ως συνέχεια της κρίσης στον Έβρο, έφερε μια πλήρη αλλαγή προσέγγισης στην εξωτερική πολιτική μας. Και η Τουρκία, όμως, βραχυπρόθεσμα δεν έχει κανένα συμφέρον από έναν νέο γύρο έντασης στο Αιγαίο. Στον Λευκό Οίκο δεν είναι ο Τραμπ, αλλά ο Μπάιντεν, η τουρκική οικονομία έχει τα χάλια της και οι λεονταρισμοί δεν περνάνε όπως θα νόμιζε ο πρόεδρος Ερντογάν.
Ένα ήσυχο καλοκαίρι, βεβαίως, πρέπει να είναι εφαλτήριο και για μια διαφορετική προσέγγιση από το φθινόπωρο και μετά. Δεν αρκεί να επαναπαυτούμε απλώς στην αυγουστιάτικη ραστώνη, για να κλωτσήσουμε το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Ερντογάν δεν μοιάζει να αλλάζει στρατηγική, αλλά τακτική. Αποκλιμακώνει στο πεδίο, αλλά δεν αλλάζει τις πάγιες θέσεις του. Δεν ανεβάζει το θερμόμετρο στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά προσπαθεί να ντιλάρει με τις ΗΠΑ για τους S-400 έναντι της ενεργότερης εμπλοκής του στο Αφγανιστάν και, την ίδια ώρα, κάνει ότι δεν ακούει τα διεθνή μηνύματα για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων στη Λιβύη. Όντας σε μόνιμη διπλωματική υπερέκταση προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην εικόνα μιας Τουρκίας που απλώνεται στα σύνορα «της καρδιάς μας», της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και στην αναγκαιότητα να διατηρήσει λειτουργικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., διότι αλλιώς δεν βγαίνει η οικονομική εξίσωση.
Η ελληνική πλευρά είχε πράγματι αγωνία να πάει καλά το τετ-α-τετ Μητσοτάκη-Ερντογάν. Σε αυτό το σενάριο, άλλωστε, θα έφευγε και από τη χώρα μας ο όποιος «μουντζούρης» για ένα ενδεχόμενο νέο ναυάγιο που θα μπορούσε να αποτελέσει θρυαλλίδα άλλων εξελίξεων. Συνεπώς, όλοι καταλαβαίνουν ότι τώρα η μπάλα είναι στο γήπεδο του κ. Ερντογάν. Το τι θα κάνει στο Αιγαίο, στην Κύπρο ή στη Λιβύη είναι απολύτως στο δικό του χέρι. Αυτός κρατά και το μαχαίρι και το καρπούζι της αποκλιμάκωσης και της προσπάθειας να συγκεράσει την ιδιότητα της περιφερειακής δύναμης, όπως έχει αυτοαναγορευθεί η Τουρκία, και του νατοϊκού εταίρου από την άλλη. Και, δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν είναι μόνος του. Ο Μπάιντεν μπορεί να είναι πρόθυμος να κάνει κάποιες παραχωρήσεις για να κρατήσει την Τουρκία στη νατοϊκή Συμμαχία, αλλά όχι παραχωρήσεις που θα αντίκεινται στις αρχές της διακυβέρνησής του και την αμερικανική νομοθεσία.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία έχει μπει σε ρότα χωρίς επιστροφή. Όσο και αν αγοράσει χρόνο, κάποια στιγμή θα τεστάρει και πάλι τα αντανακλαστικά μας. Πρέπει κι εμείς να αξιοποιήσουμε τον χρόνο και να είμαστε πιο έτοιμοι, σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, διπλωματικά, επιχειρησιακά. Ως τότε, καλές βουτιές!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
