Στην πρόσφατη ταξιδιωτική μου πορεία στη Θράκη επέλεξα να διαμείνω στην Καβάλα, που λόγω πανδημίας δεν είχα επισκεφθεί για πάρα πολύ καιρό. Το έργο του Ερευνητικού Κέντρου ΜΟΧΑ, που πραγματοποιείται πολύ διακριτικά από συνεργαζόμενους επιστήμονες και το Διοικητικό του Συμβούλιο, ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας. Η Πρόεδρος του ΜΟΧΑ κυρία Άννα Μισσιριάν, με ξεχωριστές διακρίσεις από την ακαδημαϊκή και διπλωματική κοινότητα, εξασφαλίζει διεθνή αναγνώριση στο Ίδρυμα. Με ουσιαστική και επίπονη επιστημονική εργασία αναδεικνύει τη διάδραση των γραμμάτων και επιστημών Ελλήνων και Αράβων, που συνέβαλλαν στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Με σκέψεις για τη γεωστρατηγική και πολιτιστική σημασία της Καβάλας περπατώ κατά μήκος του λιμανιού. Το βαπόρι του δρομολογίου ήρεμα δέχεται «στα σωθικά του» τα βαριά φορτηγά. Μερικά θα τροφοδοτήσουν τις αγορές νησιών του Αιγαίου, άλλα μετά από πολύωρο ταξίδι θα φθάσουν στην Αττική. Μαζί επιβιβάζονται και οι ταξιδιώτες, ανέμελοι τουρίστες και αγχωμένοι επαγγελματίες, που παίρνουν τις θέσεις τους στο ποστάλι.
Πόσο πιο εύκολη και οικολογικά φιλική θα ήταν η τροφοδοσία των κεντρικών αγορών, αλλά και η μετακίνηση των ταξιδιωτών, αν υπήρχε μία απ΄ ευθείας ακτοπλοϊκή σύνδεση Καβάλας-Λαυρίου με προοπτική ιστορικής επέκτασης προς την Αλεξάνδρεια του Μοχάμεντ Αλή και του Καβάφη!
Συνεχίζω προς το Ναυτικό Όμιλο της Καβάλας. Αριστερά βάρκες πολύχρωμα, ιδιωτικά σκάφη, μεγάλα και μικρά, καΐκια, που συμβολίζουν σημαντική αλιευτική δραστηριότητα. Όλα με την ίδια περηφάνεια στέκονται στην ήρεμη αγκαλιά του λιμανιού, ξεχνώντας τι συμβαίνει όταν η θάλασσα θυμώνει.
Ευτυχώς η θάλασσα δεν θυμώνει με όσα βλέπει και ακούει να εξελίσσονται στην «προμενάντ» της καλοκαιρινής Καβάλας. Ηχορύπανση, που εμποδίζει να απολαύσεις την απαλή χορευτική μουσική που παίζει η ένστολη μουσική, μάλλον του δήμου. Προς το τέλος της ξένοιαστης διαδρομής ένα Λούνα Παρκ. Σκηνικό των παιδικών μας χρόνων, στην εποχή της δικής μας ανεμελιάς. Τέλη της δεκαετίας του ΄60. Μαλλί της γριάς, κοκοράκια, σκοποβολή και συγκρουόμενα…Και ένα βήμα μετά ένα εγκαταλελειμμένο κολυμβητήριο, σκουριασμένα κάγκελα και φθαρμένες πινακίδες «προς αποδυτήρια αθλητών». Όμως κανείς δεν φαίνεται να ενοχλείται. Ιδιαίτερα οι τουρίστες. Κάθονται στα παγκάκια του δήμου, απολαμβάνουν τα μοσχομυριστά φρεσκοψημένα καλαμπόκια και απολαμβάνουν την ομορφιά της Καβάλας. Βλέπουν την Παναγιά, το Κάστρο, το υδραγωγείο, τον εξωτερικό τοίχο και τους υπέροχους μολυβένιους τρούλους του Ιμαρέτ. Μέσα σε ένα τόσο μικρό χώρο η πολυπολιτισμικότητα του σύγχρονου κόσμου. Όλες οι μορφές τουριστικής επιλογής και οι γλώσσες, κυρίως των γειτόνων της κοντινότερης Βαλκανικής. Στα καφενεία παρέες παρακολουθούν τον ποδοσφαιρικό αγώνα, που εξελίσσεται στις γιγαντοοθόνες καφενείων και ταβερνών, εκτιμώντας περιστασιακά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ και τα ελληνοτουρκικά.
Ανηφορίζεις προς την Παναγία νοιώθεις ότι κινείσαι σε κόσμο άλλων εποχών, όχι πάντοτε καλύτερων. Μέσα στα τείχη το υπέροχο υδραγωγείο μετέφερε νερό για να διατηρείται η ζωή και να εξασφαλίζονται οι πολίτες, όταν οι επιδρομείς απειλούσαν την πόλη. Περνάς και επισκέπτεσαι το σπίτι-μουσείο του Μοχάμεντ Αλή, με αριστουργήματα στην έκθεση κεντημάτων που φιλοξενεί, πριν καταλήξεις στο Ιμαρέτ.
Ο ήλιος πέφτει στη Δύση. Τα χρώματα στον ουρανό και στην πόλη αλλάζουν συνεχώς. Τα φώτα της πόλης μαζί με τα φώτα αγκυροβολίας των σκαφών δίνουν μία άλλη εικόνα, που την απομυθοποιεί η ηχορύπανση, όταν αδίστακτα σκαρφαλώνει στους τοίχους του κάστρου και «κουρσεύει» την ψηλή οθωμανική περίφραξη του Ιμαρέτ, με τις ένθετες μαρμαρόπλακες των αραβικών επιγραφών.
Όμως στο Ιμαρέτ υπάρχει αρμονία. Χαμηλός φωτισμός από τα καντήλια, που ανάβει μυσταγωγικά ο «κανδηλάπτης» του μνημείου. Μουσική σέβεται την αρχιτεκτονική του χώρου. Μυρωδιές Ανατολής. Σκιές ενοίκων, που κινούνται αθόρυβα, αλλά και όλων που η φαντασία πλάθει, μαθητών, χαλίφηδων, απόρων και προσφύγων, που διέμειναν και σιτίστηκαν από τις κουζίνες του βακουφιού.
Σήμερα ο ρόλος ίδιος. Φιλοξενούνται στο μνημειακό χώρο, τουρίστες, επιστήμονες, ερευνητές, πολιτικοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Πρωθυπουργοί, σεΐχες εμιράτων, μύστες της τέχνης του τουρισμού και της εστίασης απολαμβάνουν την φιλοξενία, που αρμόζει στον ιδιαίτερο αυτό χώρος. Η κουζίνα προσφέρει ύψιστη ποιοτική υπηρεσία, με επιλεγμένα εποχικά και τοπικά προϊόντα, σαυτούς που αποζητούν γεύσεις της Ανατολής , καθ Ημάς ή αυτής που ονειρευόμαστε, επειδή από παιδιά μας μαγεύει ο Αλαντίν.
Αν τα αστέρια του ουρανού της Καβάλας κάνουν τις νύχτες στο Ιμαρέτ ονειρεμένες τότε πολλά μαγειρικά αστέρια Michelin αξίζουν στον δημιουργό της κουζίνας του ξενοδοχείου.
Η Καβάλα με τη σημαντική ιστορική, επιχειρηματική και πολιτιστική της παρουσία απαιτεί και δικαιούται αναβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών και του τουριστικού προϊόντος που παράγει διαθέτοντας μια επενδυτική ναυαρχίδα του Ελληνικού τουρισμού. Το μνημείο με κάθε τρόπο επιδιώκει να το αποκτήσει η ισλαμική Τουρκία.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
