Φλόγες και αγριεμένα κύματα, πολλές άγνωστες γλώσσες κι ακόμα περισσότερες κραυγές, ένας υπερταλαντούχος νικητής, που έδειξε ότι ακόμα και τα πιο περίτεχνα οπτικά εφέ εκμηδενίζονται μπροστά στο χάρισμα ενός καλλιτέχνη να γεμίζει τη σκηνή και μια εξαιρετική τηλεοπτική παραγωγή, που στιγματίστηκε όμως από την επιλογή της EBU να κλείσει υποκριτικά τα μάτια μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα, συνοψίζουν την αίσθηση που αφήνει πίσω του ο 68ος διαγωνισμός της Eurovision.
Πάμε να δούμε τι μας δίδαξε…
Η φωτιά κερδίζει το νερό
Ας ξεκινήσουμε από τα πιο οφθαλμοφανή. Τα οπτικά εφέ κυριάρχησαν και στο φετινό διαγωνισμό και φαίνεται πως εκτιμήθηκαν ιδιαιτέρως, αν κρίνουμε για παράδειγμα από την περίπτωση της Ουκρανίας, που εντυπωσίασε και με το τραγούδι και με τα εφέ της παρουσίασης της.
Η τραγουδίστρια περπάτησε πάνω στο νερό, ανέβηκε λόφους, πέταξε, ανεμοδάρθηκε και τελικά έφτασε στην τρίτη θέση, πάνω από τον Γάλλο, που δεν έκανε τίποτα -αλλά έφτανε.
Γενικώς, φέτος είδαμε πολλούς διαγωνιζόμενους να πολεμούν τα κύματα ή να περπατούν πάνω σε θάλασσες, όμως ακόμα περισσότεροι άναψαν φωτιές, χόρεψαν ή έπαιξαν με τις φλόγες. Τελικά, η φωτιά κυριάρχησε του νερού. Κι είναι βέβαιο πως από τα εντυπωσιακά εφέ του διαγωνισμού, ο Ευαγγελάτος πρέπει να πήρε πολλές ιδέες…
Οι Ραπουνζέλ της Eurovision
Γεγονός είναι πως κάθε χώρα, κάθε χρόνο μπορεί να εμφανίσει μια διαφορετική αισθητική, άλλοτε παραδοσιακή, άλλοτε πιο σύγχρονη, άλλοτε πιο μίνιμαλ άλλοτε μάξιμαλ. Υπήρξε όμως κι ένα κοινό σημείο της πλειοψηφίας των γυναικών που είδαμε στο φετινό διαγωνισμό: οι τρέσες, σε τέτοιο μάκρος και ποσότητα που θα έκαναν την Καινούργιου να κιτρινίσει από ζήλια.
Από την τραγουδίστρια του Ισραήλ μέχρι αυτή της Ουκρανίας, τις ως τα γόνατα κοτσίδες του Λουξεμβούργου και την ξανθιά χαίτη – Ραπουνζέλ της Σλοβενίας, τα εξαιρετικά μακριά μαλλιά κυριάρχησαν στις γυναίκες που εμφανίστηκαν στη σκηνή του τελικού.
Ομολογουμένως, όσο μαλλί συγκεντρωμένο, είχαμε να δούμε από την εποχή του Game of thrones…
Πολλές γλώσσες, ακόμα περισσότερες κραυγές
Η μουσική ενώνει, ήταν το μήνυμα του φετινού διαγωνισμού, που πράγματι είχε στιγμές που η Ευρώπη έδειχνε ενωμένη σε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, αυτό της μουσικής -με κορυφαίο παράδειγμα τη στιγμή που όλοι μαζί τραγουδούσαν το all time classic Waterloo των ABBA.
Οι φετινές συμμετοχές προτίμησαν να μην ακολουθήσουν την ίδια γλώσσα, να ρισκάρουν φέρνοντας στον διαγωνισμό, πολλές διαφορετικές γλώσσες (ακούστηκαν συνολικά 18). Υπήρχε όμως κι εδώ ένα κοινό σημείο, ένας κώδικας κατανοητός σε όλες, αυτός της κραυγής.
Ειδικά, στον τελικό ούρλιαξαν πολλοί, όχι μόνο από το κοινό, αλλά επί σκηνής. Σε ουρλιαχτά κορύφωσε το ρεφρέν της η Ιρλανδία, όπως και η Σλοβενία, ενώ με κορόνες – κραυγές έστειλαν τα μηνύματα των τραγουδιών τους και χώρες όπως οι Νορβηγία, Ουκρανία, Πορτογαλία -και κάπου εδώ, ας βάλουμε λίγο τον Γάλλο να ηρεμήσουμε…
Η «κατάρα» της Αγγλίας
Ακόμα κι αν έρθουν τα πάνω κάτω, η Αγγλία δεν θα καταφέρει να ξεκολλήσει από τις τελευταίες θέσεις του διαγωνισμού.
Η «κατάρα» της Eurovision συνεχίστηκε για άλλη μια φορά για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Αν και παρουσίασε ένα φιλόδοξο τραγούδι, με ρυθμό χορευτικά και οπτικά εφέ που έφεραν τα πάνω κάτω και τον τραγουδιστή να ερμηνεύει κρεμασμένος ανάποδα, δεν κατάφερε και πάρα πολλά, παίρνοντας πολύ χαμηλή βαθμολογία που οδήγησε τελικά στη 18η θέση.
Οι άξιοι οικοδεσπότες Σουηδοί
Σε επίπεδο παραγωγής, η Eurovision του Μάλμε ανέβασε ψηλά τον πήχη. Οι Σουηδοί διοργάνωσαν και παρουσίασαν ένα θέαμα, που είχε τα πάντα: νοσταλγία, μουσική, χορό, παλιές αγαπημένες συμμετοχές, μιούζικαλ, σάτιρα, αυτοσαρκασμό, μέχρι και τους Abba σε ολογράμματα να τραγουδούν το Waterloo, ακριβώς 50 χρόνια μετά τη νίκη τους στον διαγωνισμό.
Μόνο που σε ένα τέτοιας εξελιγμένης παραγωγής θέαμα, δεν έχουν καμία θέση τα χειροκροτήματα «κονσέρβα», που επιχειρούν να καλύψουν τα γιουχαΐσματα στη συμμετοχή του Ισραήλ, που όπως αποδείχτηκε ήταν η επιλογή της EBU, που στιγμάτισε τη φετινή διοργάνωση.
Μουσική – πολιτική σημειώσατε δύο
Κι εδώ φτάνουμε στο στοιχείο, που ουσιαστικά επηρέασε όλη τη διαδικασία του φετινού διαγωνισμού, που ήταν η απόφαση της EBU να συμπεριλάβει το Ισραήλ στη διοργάνωση.
Η παρουσία του προκάλεσε πολυάριθμες αντιδράσεις, αποχωρήσεις, διαμαρτυρίες, γιουχαΐσματα κατά τις εμφανίσεις της ισραηλινής συμμετοχής και διαδηλώσεις.
Ωστόσο η EBU επέμεινε να κρατά κλειστά τα μάτια, να «εξαφανίζει» τον Σουηδό που εμφανίστηκε με παλαιστινιακό μαντήλι, να καλύπτει με ψεύτικα χειροκροτήματα τα σφυρίγματα δυσαρέσκειας και να κάνει πως δεν ακούει και δεν βλέπει τα πανό και τις διαμαρτυρίες, σε ένα σκηνικό που θύμισε άλλες εποχές, όταν οι φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιέν τους, έξω από χώρους όπου διεξάγονταν αμέριμνα και με λαμπρότητα τα καλλιστεία...
Πέμπτος στο κοινό, ο νικητής
Η γνώμη του κοινού δεν συμβαδίζει με τη γνώμη των κριτικών επιτροπών. Οι επιτροπές έβγαλαν ουσιαστικά πρώτη την Ελβετία, ενώ το κοινό ψήφισε πρώτη την Κροατία, δεύτερο το Ισραήλ, τρίτη την Ουκρανία, τέταρτη τη Γαλλία και πέμπτο τον νικητή Νέμο (και την Ελλάδα όγδοη).
Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και πέρσι, όταν ο εκλεκτός του κοινού Φινλανδός έμεινε δεύτερος πίσω από την πρώτη στις κριτικές επιτροπές Λορίν της Σουηδίας. Κι όταν η απόκλιση πια είναι τόσο μεγάλη, είναι ένα θέμα που πρέπει να το εξετάσει και η EBU και η κάθε χώρα ξεχωριστά.
Επιτέλους… Μα-ρί-να!
Ύστερα από ένα σερί συμμετοχών, στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορων, συμπαθητικών, αλλά μη ανταγωνίσιμων για την Eurovision, η Ελλάδα επέστρεψε με μια συμμετοχή, που μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, με μια τραγουδίστρια με ταυτότητα και ξεχωριστή παρουσία, που κατάφερε να φέρει το κοινό πίσω στη Eurovision.
Το Ζάρι της Μαρίνας Σάττι δεν έφερε εξάρες, ούτε καν πεντάρες -για λίγο, έμεινε 11ο. Κατάφερε όμως κάτι πολύ σημαντικό: μετά το περσινό φιάσκο του αποκλεισμού στον ημιτελικό, έφερε πίσω το κοινό στη Eurovision, όπως καταδεικνύουν τα ποσοστά τηλεθέασης του τελικού, που ήταν διπλάσια του περσινού (71,6% αντί 36,8%) κι έφτασαν μέχρι το 83,5%. Άρα; Μα-ρί-να! Κι άσε να μας φέρει ό,τι θέλει μετά-τα-τα...
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
