Ο Κουτσόπουλος πειράζει τον Κοντιζά, ο οποίος το φιλοσοφεί, ενώ ο Ιωαννίδης λέει λογοπαίγνια και γελάει με την ψυχή του. Οι παίκτες ιδρώνουν πίσω από ανυπόταχτες χύτρες, ενώ κάποιος θρηνεί πάνω από ένα κομμένο αυγολέμονο. Το ριζότο που κερδίζει δεν έχει μέσα ρύζι αλλά ανανά, ενώ το παραδοσιακό ρυζόγαλο θριαμβεύει σε βάρος όλων των κουλί, κρεμέ, τζελ πικραμύγδαλου και μπισκουί με τόνκα.
Βρισκόμαστε στο Master Chef κι εδώ δεν κερδίζει πάντα η Δαλάκα...
Στο πέρασμα των χρόνων, όλα τα ριάλιτι που έχουν εμφανιστεί στην ελληνική τηλεόραση, ακόμα κι αν έχουν διανύσει στιγμές δόξας και υψηλότατης τηλεθέασης, φτάνουν στην κάμψη τους. Του κανόνα φαίνεται πως ξεφεύγει το Master Chef, το οποίο ενώ βρίσκεται ήδη στον όγδοο συνεχόμενο κύκλο του στο Star, εξακολουθεί να κυριαρχεί στον τηλεοπτικό ανταγωνισμό απέναντι σε πολυδιαφημισμένες -κι αξιόλογες- σειρές κι «αντίπαλα» ριάλιτι.
Η άγνωστη ροβίτσα και η μπριγάδα
Την ώρα που ο Ατζούν στον ΣΚΑΪ επιστρατεύει μέχρι και τον Ροναλντίνιο για να ανεβάσει την τηλεθέαση του Survivor, που σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με παρελθοντικές επιδόσεις του ίδιου ριάλιτι, στο «Master Chef» δεν δείχνουν καν να ασχολούνται με τα ποσοστά θεαματικότητας -που όλο κι ανεβαίνουν.
Έχουν σοβαρότερες έγνοιες. Πώς θα πετύχουν τον τέλειο πουρέ παστινάκι κι αν θα χυλώσει η σούπα ροβίτσα (ρωτήστε τι είναι η ροβίτσα, γιατί googlara! Όσπριο -οπότε περνάω στον εξώστη…).
Υπό μία έννοια το Master Chef έχει και επιμορφωτικό χαρακτήρα. Οι Έλληνες ξέρουμε πια τι σημαίνει «μπριγάδα», έχουμε ανακαλύψει το μποκ τσόι, έχουμε προσθέσει στο μενού της εβδομάδας τουλάχιστον από μία μπαλοτίνα κι έχουμε αναβαθμίσει τα γλυκά μας, δίνοντας ακόμα και στην πιο ταπεινή μηλόπιτα ονομασίες τύπου τάρτα με κουλί μήλου, χώμα από ξηρούς καρπούς και τζελ κανέλας…
Η «χημεία» των τριών
Αυτή καθαυτή η μαγειρική, μπορεί να είναι βασικό στοιχείο της εκπομπής, όμως δεν είναι το κύριο συστατικό της ανανεωμένης τη φετινή σεζόν επιτυχίας της. Σίγουρα τραβά την προσοχή το να βλέπεις κάποιους να ιδρώνουν πάνω από τρεις κατσαρόλες και δύο τηγάνια η να φτιάχνουν ανθισμένους κήπους μέσα σε ένα πιάτο (κι ύστερα οι κριτές να τους κάνουν παρατήρηση, γιατί πήραν λάθος σκεύος ή γιατί δεν πέτυχε το κενελάκι), όμως το μυστικό βρίσκεται στην εξαιρετική χημεία κι επικοινωνία, που έχει διαμορφωθεί ανάμεσα στους τρεις κριτές.
Αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί το Master Chef από άλλα ριάλιτι είναι ότι οι Σωτήρης Κοντιζάς, Πάνος Ιωαννίδης και Λεωνίδας Κουτσόπουλος, προσεγγίζουν το ρόλο τους με διάθεση ανάλογη ενός τηλεοπτικού ψυχαγωγικού project. Δηλαδή με χιούμορ, χαλαρότητα και χωρίς καμία σοβαροφάνεια.
Δεν δείχνουν να παίρνουν τους τηλεοπτικούς εαυτούς τους στα σοβαρά, ακριβώς γιατί παίρνουν τη δουλειά τους στα σοβαρά και σε αυτό το κλίμα παρασύρουν και τους παίκτες. Μιλάμε δηλαδή για το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στο Survivor (όπου έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι “ήρωες” της ελληνικής ιστορίας…).
Χιούμορ και χαλαρότητα
Η χιουμοριστική διάθεση των κριτών, ο τρόπος με τον οποίο κάνουν πλάκα μεταξύ τους, γελάνε αληθινά -κι όχι «τηλεοπτικά»- ή πειράζουν ο ένας τον άλλο, περνάει και στους παίκτες, οι οποίοι συχνά δείχνουν τόσο απορροφημένοι από τη συναρπαστική εξέλιξη του σωστού βρασμού του ρυζιού, που ξεχνούν τις κάμερες και βγάζουν πραγματικούς χαρακτήρες. Οι κριτές δίνουν τον παλμό και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε οι παίκτες να χαλαρώσουν, να νιώσουν άνετα και να εκφραστούν ελεύθερα. Είτε μέσα από τις μαγειρικές δημιουργίες τους, είτε μέσα από πραγματικά αυθόρμητες αντιδράσεις τους.
Οπότε μια στερεότυπη σε όλα τα ριάλιτι ερώτηση τύπου «πώς νιώθεις για τον αντίπαλο;» που κατά 99,99% καταλήγει στο εξίσου στερεότυπο «σέβομαι και δεν υποτιμώ κανένα αντίπαλο», στο «Master Chef», μπορεί να οδηγήσει στην απάντηση (που έδωσε ο παίκτης Μπάμπης): «Τον ήπιαμε!». Είπαμε, οι κριτές κάνουν τους παίκτες να νιώθουν άνετα κι αυτό έχει και τους κινδύνους του.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σχέσης μεταξύ των κριτών τα πειράγματα που συνόδεψαν την προσπάθεια του Πάνου Ιωαννίδη να μάθει στους παίκτες πώς φτιάχνεται το τέλειο ραβιόλι.
Απρόβλεπτη εξέλιξη, άμεση επιβράβευση
Φυσικά, μιλάμε για ριάλιτι, με χρηματικό έπαθλο, οπότε στοιχεία όπως το «θάψιμο» συμπαικτών κι αντίπαλων στις προσωπικές συνεντεύξεις, οι κακίες, οι γκρίνιες, οι καβγάδες, τα κλάματα και τα δράματα -πάνω από ένα αυγολέμονο που έκοψε- δεν λείπουν, δεν είναι όμως και το πρώτο ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι μια ψυχαγωγική εκπομπή, που δεν μεγεθύνει πρόσωπα και καταστάσεις, δεν έχει ωςς αυτοσκοπό τον κανιβαλισμο και δεν απευθύνεται στη χαιρέκακη, πολεμοχαρή ή αδηφάγο πλευρά των τηλεθεατών. Έχει πλάκα, κανονικούς και δημιουργικούς ανθρώπους, που αγαπάνε αυτό που κάνουν και με τους νέους κανόνες της, έχει το ενδιαφέρον των καθημερινών διαγωνισμών, που οδηγούν απευθείας σε έπαθλο ή υποψηφιότητα αποχώρησης. Κι επειδή η κουζίνα είναι απρόβλεπτη, ο καλύτερος μπορεί να βρεθεί υποψήφιος -άτιμο ριζότο!- κι ο πιο αδύναμος μάγειρας να θριαμβεύσει -πέτυχε το κενελάκι!
Φιλοσοφίες και υποθετικά ερωτήματα
Στα χάιλαϊτς του κύκλου, βρίσκονται οι φιλοσοφικές τοποθετήσεις του Σωτήρη Κοντιζά (π.χ. «το ίδιο νερό, που σφίγγει μια πατάτα, βράζει ένα αυγό»), τα λογοπαίγνια του Πάνου Ιωαννίδη και οι υποθετικές ερωτήσεις του Λεωνίδα Κουτσόπουλου, ο οποίος έχει αναπτύξει τη συνήθεια να θέτει σε κριτές και παίκτες ερωτήματα που ξεκινούν από «αν», όπως: «Αν ήμασταν στην Ιταλία, τι θα φτιάχναμε;», «αν βγαίναμε πρώτο ραντεβού, τι θα μαγείρευες;» ή «αν ήσουν γλυκό, τι γλυκό θα ήσουν;» (για τον εαυτό του, ο Κουτσόπουλος επέλεξε «μικρό τουλουμπάκι»).
Αυτό που επί της ουσίας αποδεικνύει το «Master Chef» είναι ότι μπορούμε -χωρίς ενοχές- να μην είμαστε αφοριστικοί απέναντι σε ό,τι εντάσσεται στην ευρεία κατηγορία των ριάλιτι. Διότι ριάλιτι από ριάλιτι, μπορεί να διαφέρει ακόμα και όσο η ροβίτσα με τη Ρουβίτσα…
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
