Ο Διονύσης Τσακνής βρέθηκε την Πέμπτη (11/4) στο «Στούντιο 4» και δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στη γνωριμία και τη συνεργασία του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τονίζοντας πως με τα χρόνια οι δυο τους ήταν σαν «οικογένεια».
«Την ευλογημένη μέρα που γνωριστήκαμε με τον Λαυρέντη και γίναμε οικογένεια, είχα έναν απίστευτο κριτή κι εκείνος το ίδιο. Ήταν βέβαιο, ότι δεν υπήρχε ανταγωνισμός, ζήλια και φθόνος. Αν του έλεγα ότι αυτό το τραγούδι δεν αξίζει να το βάλεις εκεί, θα με άκουγε, όπως και εγώ. Είχα αυτή την τύχη και πολύ καλούς συνεργάτες μουσικούς που στην κρίση τους, είχα εμπιστοσύνη», ανέφερε αρχικά.
Αναφερόμενος στον θάνατο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ο Διονύσης Τσακνής εξομολογήθηκε ότι ήταν ξαφνικό, ενώ τόνισε ότι οι δυο τους ήταν σαν αδέρφια.
«Για μένα ο Λαυρέντης είναι παρών. Δεν είχα καμία "ένδειξη" ότι θα "φύγει". Όταν είδα 6:30 το πρωί κλήση στο τηλέφωνο από τον διοργανωτή των συναυλιών μας, κατάλαβα ότι ο Λαυρέντης "έφυγε". Δεν μπορούσε να πάει πουθενά αλλού το μυαλό μου», είπε.
«Αυτές είναι απώλειες που σε σημαδεύουν, όπως ήταν και μια σχέση που με σημάδεψε, με έκανε πιο ανοιχτό άνθρωπο. Εγώ ήμουν καβούκι. Καβγάδες, συζητήσεις, διαφωνίες, αλλά αδέρφια. Πώς είναι μια οικογένεια; Θα υπάρξουν όλα αυτά. Αλλά όταν υπάρχει αγάπη και εκτίμηση, δεν κρατάει πολύ», τόνισε στη συνέχεια ο Διονύσης Τσακνής.
«Το πένθος είναι μια διαδικασία»
Μάλιστα, στην πορεία ο Διονύσης Τσακνής εξήγησε για ποιους λόγους θεωρεί ότι οι δυο τους «έδεσαν» τόσο καλά, λέγοντας:
«Πιστεύω ότι υπήρχε μια αλληλοσυμπλήρωση, δεν ήταν μόνο μια ταύτιση σε κάποια πράγματα. Κάποια που είχα εγώ, δεν τα είχε ο Λαυρέντης και το ανάποδο. Το θάρρος του Λαυρέντη και η δική μου επιφυλακτικότητα στα ίδια ακριβώς. Συνήθως γινόταν αυτό που έλεγε εκείνος, σχεδόν πάντα. Εκείνος έπαιρνε πρωτοβουλίες.
Πιστεύω ότι πολλά πράγματα δεν θα τα έκανα και πιστεύω ότι και εκείνος είδε τη ζωή του μέσα από το πρίσμα της φιλίας μας. Κάναμε ωραίες συνεργασίες. Ήταν σαν πενθήμερη εκδρομή».
Σε ερώτηση για το πώς βιώνει το πένθος, ο Διονύσης Τσακνής απάντησε:
«Το πένθος είναι μια διαδικασία. Από τη στιγμή που έχεις αποδεχτεί την απώλεια, αναζητάς φάρους από την κοινή σας ζωή με αυτόν τον άνθρωπο. Πρώτη φορά, το έκανα με τους γονείς μου. Με τον αδερφό μου, αναζητάμε τις αστείες στιγμές, γελάμε ακόμα με τον πατέρα μας.
Το ίδιο κάνω και τώρα με τον Λαυρέντη. Και όταν βρισκόμαστε με φίλους, συνεργάτες θα πούμε τέτοιες ιστορίες. Δεν είναι λογικό να απωθείς πράγματα σαν να μην έχουν συμβεί. Στο τέλος συμφιλιώνεσαι με την απώλεια γιατί είναι ένα υπαρκτό γεγονός και κρατάς με ευλάβεια τα όμορφα πράγματα που έχεις ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
