Σχεδόν ένα χρόνο πριν, όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του θρύλου του μπάσκετ Κόμπι Μπράιαντ, δημιουργήθηκε ένα παγκόσμιο κύμα θλίψης μέσα από τα social media, μιας και τα νέα της 26ης Ιανουαρίου του 2002 ήταν όντως τραγικά: Ο 41χρονος Μπράιαντ, μαζί με την 13 χρονη κόρη του, Τζιάννα, σκοτώθηκαν σε συντριβή ελικοπτέρου στα βορειοδυτικά όρη της Σάντα Μόνικα, στην περιοχή Καλαμπάσας της Καλιφόρνια.
Ο μπασκετμπολίστας, που επί 20 χρόνια έχτισε μια από τις πιο εντυπωσιακές καριέρες στο NBA, άφησε πίσω του μια σύζυγo και τρία ακόμη παιδιά, αλλά ο απροσδόκητος χαμός του έσπειρε απέραντη λύπη σε εκατομμύρια θαυμαστές του -και όχι μόνο.
Γιατί όμως επηρεαζόμαστε τόσο πολύ από τους θανάτους διασημοτήτων;
«Είναι γεγονός ότι λαοφιλείς ηθοποιοί, αθλητές και μουσικοί, δημιουργούν έντονα συναισθήματα στους ανθρώπους μέσα από το έργο τους», λέει ο γνωστός ψυχοθεραπευτής Τομ Κέρστινγκ, συγγραφέας και τηλεοπτικός σύμβουλος σε σειρά εκπομπών στην αμερικανική τηλεόραση, συνεχίζοντας:«Ακόμη και εάν δεν γνωρίζουμε προσωπικά αυτές τις διασημότητες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν κατακτήσει μια σημαντική θέση στην καρδιά και το νου μας. Προσωπικά μιλώντας, τα τραγούδια του Τομ Πέτι ή του Τζέρι Γκαρσία (των Grateful Dead) -όσα χρόνια κι αν πέρασαν μετά το θάνατό τους-, πάντα με επαναφέρουν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο της ζωής μου όπου ταυτίστηκα απόλυτα μαζί τους».
Και, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Κέρστινγκ, είναι λογικό τα ίδια συναισθήματα να μας πλημμυρίζουν κάθε φορά που θα θυμόμαστε τα γκολ του Μαραντόνα και τα καλάθια του Κόμπι Μπράιαντ ή παρακολουθούμε ταινίες με τον Σον Κόνερι και τον Κερκ Ντάγκλας (σ.σ.: όλοι οι παραπάνω απεβίωσαν το 2020).
Εάν είστε ένας από τους πολλούς θαυμαστές που δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με τα θλιβερά νέα θανάτου της αγαπημένης τους διασημότητας, ο Κέρστινγκ έχει μερικές συμβουλές:
«Καταρχήν, προσπαθήστε να επικεντρωθείτε στα θετικά πράγματα που πρόσφερε στην συναισθηματική σας “ταυτότητα” η επίδραση του έργου μιας αγαπημένης σας διασημότητας. Και όσο τους θυμάστε στην κορυφή της δόξας τους, τόσο μικρότερο αντίκτυπο θα έχει η απώλειά τους. Σε δεύτερη φάση, εξωτερικεύστε το “πένθος” που βιώνετε εσωτερικά, ακόμη και εάν οι συγγενείς και οι φίλοι σας δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Μιλήστε ανοιχτά για τις μεγάλες “προσωπικές” στιγμές που βιώσατε με το αγαπημένο σας είδωλο και προσπαθήστε να κατανοήσουν τα συναισθήματα που σας χάρισαν αυτές οι διασημότητες, παρουσιάζοντάς τους χαρακτηριστικά βίντεο στο YouTube από την καριέρα τους».
Ο ψυχοθεραπευτής, προσθέτει: «Συνηθίζουμε να κατακερματίζουμε τη θλίψη μας για το χαμό ενός αγαπημένου μας διάσημου και να νιώθουμε ότι πρέπει να την πνίξουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αλλά η ανοιχτή έκφραση μιας τέτοιας θλίψης μόνο καλό μπορεί να κάνει σε σας, αλλά και σε όσους δικούς σας ανθρώπους δεν είχαν την τύχη να “γνωρίσουν”τον προσωπικό σας “ήρωα”».
Σημείωση του συντάκτη: Όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Μπόουι (10 Ιανουαρίου του 2016) ο διευθυντής μου με ρώτησε έκπληκτος γιατί αφήνω γένια μετά από τόσα χρόνια φρεσκοξυρισμένου προσώπου στη δουλειά –και όχι μόνο. Του απάντησα: «Πενθώ. Για 40 μέρες δεν θα μπει ξυράφι στο πρόσωπό μου».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
