Μετράμε πάνω από δέκα χρόνια, από τότε που ο ρωσικός στρατός μπήκε στην Κριμαία και πυροδότησε την «ενεργή» φάση της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης.
Σήμερα, με τον πόλεμο να μαίνεται και την «προθυμία» των δυτικών συμμάχων του Κιέβου να χωλαίνει, φαίνεται πως η Ουκρανία οδηγείται νομοτελειακά προς μία ολοκληρωτική ήττα.
Όπως παρατηρεί το Politico, η μόνη δύναμη που αναχαιτίζει αποτελεσματικά τις γεωπολιτικές βλέψεις του Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι η πατριωτική θέρμη, η επιστράτευση και τα λάβαρα, αλλά η υλική ετοιμότητα. Στο τελευταίο η Ουκρανία παρουσιάζει σίγουρα ένδεια, αλλά παρατηρείται και μία γενικότερη κατάρρευση του μάχιμου πατριωτισμού εντός.
Σε πολλά μέτωπα της χώρας, το πυροβολικό έχει στερέψει από οβίδες, ενώ οι σφαίρες κοντεύουν να σωθούν. Μέσα στην παρατεταμένη διστακτικότητα των ΗΠΑ και συμμαχικών χωρών να αποστείλουν ικανά «πακέτα» στήριξης στο Κίεβο, μαζί με τα πυρομαχικά συρρικνώνονται και οι ελπίδες των στρατιωτών και του λαού.
Η εξάντληση των Ουκρανικών δυνάμεων
Η εικόνα που μεταφέρει ο ρεπόρτερ του μέσου δεν είναι ενθαρρυντική. Ήττα σε πολλαπλά επίπεδα, κοινωνικό, στρατιωτικό, σωματικό, αλλά και διάχυτη ηττοπάθεια.
Κορυφαία στελέχη του στρατού εκτιμούν πως αν δεν υπάρξει κάποια αποφασιστική αλλαγή στο ισοζύγιο των δυνάμεων, η Ρωσία θα προελαύνει ακόμα πιο βαθιά στην ουκρανική επικράτεια μέσα στο καλοκαίρι.
Το κράτος και πάντες αρμόδιοι δίνουν πλέον έναν άλλον αγώνα, αυτόν της επιστράτευσης, και της αναζωπύρωσης του μαχητικού πνεύματος, αλλά μέχρι τώρα μάταια.
«Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι συσπειρώνονται και το ακούμε από τους περιφερειακούς κυβερνήτες και από τον ίδιο τον λαό», δήλωσε στο μέσο ο Αντρέι Γερμάκ, υπεύθυνος του πολιτικού γραφείου του Ζελένσκι.
Ο Γερμάκ ταξιδεύει με το επιτελείο του σε όλη τη χώρα για να πείσει τους πολίτες να πάρουν μέρος στον πόλεμο. «Λέμε στους ανθρώπους: "Το όνομά σου θα γραφτεί στα βιβλία της ιστορίας"».
Η υστεροφημία όμως δεν συνιστά σοβαρό γόητρο, όταν φοβάσαι έναν μάταιο θάνατο. Παρόμοια με γειτονικά κράτη, ειδικά μεταξύ των νέων, η επιστράτευση δεν είναι δημοφιλής, με πολλούς να δηλώνουν ότι δεν θα πήγαιναν σε πόλεμο, ούτε για να υπερασπιστούν το κράτος τους.
Και δεν είναι τυχαίο. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανεξαρτητοποίηση της Ουκρανίας, το φιλοδυτικό καθεστώς που ανέλαβε μετά τις «πραξικοπηματικές» εκλογές του 2004 προσπάθησε να ενσταλάξει στον ουκρανικό λαό μία όψιμη έννοια πατριωτισμού και εθνικής ενότητας.
Τέτοια αφηγήματα σαφώς καταρρέουν υπό πίεση, και πόσο μάλλον σε έναν κόσμο όπου πολλοί ενστερνίζονται πανανθρώπινα ιδανικά, με τα συνθήματα «υπέρ πατρίδος» να ηχούν κενά.
Εδώ και πολλούς μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες «ετοιμοπόλεμοι» Ουκρανοί άντρες προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα προς άλλες χώρες, και να δραπετεύσουν τη μακάβρια μοίρα τους ως «σφαχτάρια».
Πλέον δεν τους νοιάζουν τόσο οι δάφνες, αλλά το να κρατήσουν τη ζωή τους απέναντι στην απέλπιδα προσπάθεια του καθεστώτος να «σώσει το πρόσωπό του».
Άλλοι βρίσκουν παρηγοριά στην κοινωνική φυγή. Αρνούνται τη στράτευση και γίνονται «πλάσματα» της νύχτας, συχνάζοντας σε ρεϊβάδικα και κλαμπ, ο ηδονισμός που μπορεί να παρουσιάσει ένας μελλοθάνατος σε μανία.
Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος
Σε ένα ακόμα επίπεδο, παρατηρείται το μειωμένο ενδιαφέρον των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων για την Ουκρανία ως κόμβο στη σύγκρουση μεταξύ Δυτικού και ρωσο-κινεζικού τόξου, όπως αναφέρει το Strategist.
Πλέον, ένας ολοένα διογκούμενος πυρήνας που απειλεί να κάνει «έξωση» στα ιμπεριαλιστικά κατάλοιπα διαγράφεται βαθιά στην Ευρασία, με το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα να συντάσσονται γύρω από τα κοινά τους συμφέροντα.
Η πραγματικότητα είναι απλή, το ανατολικό τόξο δεν χρειάζεται τις ΗΠΑ και τη «Γερασμένη» Ήπειρο για την αυτάρκειά του και, ακόμα πιο σημαντικά, βρίσκεται λόγω γεωγραφίας σε στρατηγικά ανώτερη θέση, κοντά στα άφθονα κοιτάσματα του Λεβάντε και της Αφρικής.
Η τελευταία γραμμή άμυνας
Ξέχωρα της ενσυναίσθησης για το δράμα του μέσου Ουκρανού πολίτη, είτε βλέπει τα «πυροτεχνήματα» από μακριά, είτε ζει μέσα στη δίνη της σύγκρουσης, υπάρχει και η γεωπολιτική πραγματικότητα της θέσης τους.
Εδώ και δεκαετίες, η Ευρώπη έχει εξελιχθεί, αν αγνοήσουμε κάθε έννοια ευπρέπειας, σε μία ήπειρο «προτεκτοράτο». Προστατευμένη από τις μείζονες διαμάχες της παγκόσμιας σκηνής, όπου μαίνονταν και μαίνονται στη Μέση Ανατολή, είχε συμβιβαστεί με τον ρόλο του συμβολικού θεματοφύλακα.
Με δυσανάλογες έως ανύπαρκτες θυσίες, οι ευρωπαϊκες δυνάμεις βάζουν στρατηγικά το «χεράκι» τους σε διεθνείς συγκρούσεις, αποκομίζουν πολεμικές προμήθειες και απολαμβάνουν την οικονομική κηδεμονία των ΗΠΑ, με ένα μικρό «χαρτζιλίκι» από τα εναπομείναντα αποικιακά καθεστώτα τους.
Και αυτός ακριβώς ο εφησυχασμός είναι που την καθιστά πλέον τόσο επιρρεπή σε μία ρωσική εισβολή. Ήδη, χώρες στα σύνορα με τον επεκτατικό τους γείτονα, όπως η Φινλανδία και η Νορβηγία, έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν το δόγμα της λιτότητας του κοινωνικού κράτους για να «τυπώσουν» πυρομαχικά και αμυντικά συστήματα.
Συνολικά, οι στρατιωτικές δαπάνες στην ΕΕ ανήλθαν σε 240 δισεκατομμύρια ευρώ μέσα στο 2022, μία αύξηση 2% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
Μέσα σε αυτή την ανανεωμένη κατανόηση της Ευρώπης και των Ευρωπαίων για τη θέση τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, η κατάσταση στο ουκρανικό μέτωπο θα έπρεπε να τους απασχολεί πολύ περισσότερο.
Αυτό διότι, όσο κυνικό και αν ακούγεται, η παράταση της τελματικής κατάστασης στα όρια των κατεχόμενων διασφαλίζει την προοδευτική ελάττωση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει η Ρωσία.
Φυσικά, σε απομόνωση, η τωρινή Ρωσία βρίσκεται «προ των πυλών» του Κιέβου, αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει η Ουάσινγκτον προωθώντας και εγκρίνοντας την ενίσχυσή του με πολεμοφόδια. Σε μία παρτίδα όπου ο Πούτιν έχει παίξει όλα τα χαρτιά του, δεν έχει νόημα η Δύση να πηγαίνει «πάσο».
Αν υποθέσουμε πως οι φιλοδοξίες του Ρώσου προέδρου βλέπουν πέρα από την αφομοίωση ουκρανικών εδαφών, τότε σίγουρα δεν έχουμε την πολυτέλεια να θεωρούμε την επιβίωση της Ουκρανίας χαμένη υπόθεση.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
