Πόσο ελεύθερη θα μπορούσε να είναι η Παλαιστίνη - Τα «αγκάθια» στη συνύπαρξη με το Ισραήλ

Διαδηλώσεις ανά τον κόσμο με ένα καθολικό σύνθημα εν μέσω του νέου πολύνεκρου πολέμου στη Μέση Ανατολή. Το «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ηχεί από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια στην Αμερική μέχρι και τις χθεσινοβραδινές συγκεντρώσεις στην Ελλάδα.

Οι ρίζες του συνθήματος «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» κρατούν, τουλάχιστον, από τη Μεταπολίτευση, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Έστω ότι τελειώνει ο πόλεμος με το Ισραήλ, η Παλαιστίνη κατά πόσο θα μπορούσε να είναι «ελεύθερη» στο μέλλον;

Σε ιστορικό πλαίσιο, οι Παλαιστίνιοι «βιώνουν» (σε πολλά εισαγωγικά) ένα καθεστώς αυτοδιοίκησης στη Δυτική Όχθη από το 1994, δηλαδή από τη στιγμή που μπήκε ο Γιασέρ Αραφάτ στη Γάζα, το Ισραήλ απομάκρυνε τους εποίκους και τους στρατιώτες του από την πολυπαθή Λωρίδα το 2005 και ο Μαχμούντ Αμπάς εξελέγη πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής την ίδια χρονιά, και η Χαμάς κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές την επόμενη.

Το ερώτημα παραμένει πάγιο. Μπορεί να «υπήρξαν» κάποιες δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά η Παλαιστίνη ήταν ποτέ ελεύθερη ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες; Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, πάντως, αναφέρουν πως ότι δεν είχαν καμία, επειδή το Ισραήλ τους την αρνήθηκε –όχι μόνο με την άρνησή του να αναγνωρίσει την κρατική τους οντότητα–, αλλά και με το κλείσιμο δρόμων, τις απαλλοτριώσεις γης στη Δυτική Όχθη, τον οικονομικό αποκλεισμό της Γάζας και τις συχνές ισραηλινές εισβολές σε παλαιστινιακές περιοχές.

Οι συνθήκες παραπάνω είναι αδιαμφισβήτητες. Οι Ισραηλινοί έποικοι απαλλοτριώνουν χωράφια και τις περιουσίες των γειτόνων τους, η ισραηλινή κυβέρνηση επιβάλλει βαρείς και άνισους περιορισμούς στους Παλαιστίνιους, και η συχνή κακομεταχείριση των Παλαιστινίων στα ισραηλινά σημεία ελέγχου συνιστά μία διαχρονική λογική, παρόλο που από πλευράς Τελ Αβίβ γίνεται λόγος πως εφαρμόζεται για λόγους ασφαλείας και αποτροπής τρομοκρατικών επιθέσεων.

Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τους New York Times, είναι ακόμη μία αδιαπραγμάτευτη αλήθεια πως το Ισραήλ έχει τείνει «χείρα φιλίας και διαπραγματεύσεων» προς την πλευρά της Παλαιστίνης. Οι δύο διπλωματικές αποστολές, στο τέλος της ημέρας, πάλι δεν τα βρήκαν ενισχύοντας το αδιέξοδο στη Μέση Ανατολή και την αδυναμία για μία μελλοντική, ειρηνική συνύπαρξη.

Οι Times υπογραμμίζουν, παράλληλα, πως «οι κατηγορίες για ισραηλινό οικονομικό αποκλεισμό τείνουν να αγνοούν μερικά, σημαντικά γεγονότα: Μεγάλο μέρος της διεθνούς βοήθειας που δόθηκε στη Γάζα για την οικοδόμηση πολιτικών υποδομών εκτράπηκε για τις σήραγγες της Χαμάς και η Χαμάς χρησιμοποίησε το έδαφος για να ξεκινήσει πέντε πολέμους με το Ισραήλ μέσα σε 15 χρόνια».

Τι θα μπορούσε να αλλάξει στο εσωτερικό της Παλαιστίνης

Οι διαδοχικές πολεμικές συγκρούσεις από το 1948 μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης είχαν δώσει εξαρχής το «πνεύμα» για το εάν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Η απάντηση είναι, δυστυχώς και προς το παρόν, όχι.

Η Παλαιστίνη, πέρα από τα εκατοντάδες προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ενόσω βομβαρδίζεται καθημερινά και εκατοντάδες χιλιάδες χάνουν τη ζωή τους στον νέο πόλεμο με το Ισραήλ, έχει να διαχειριστεί και το εύθραυστο εσωτερικό της σκηνικό.

Όταν εξελέγη ο Αμπάς το 2005, η θητεία του ήταν τετραετής. Τώρα διανύει το 20ό έτος της τετραετούς θητείας του. Όταν η Χαμάς κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 2006, δεν νίκησε απλώς τους πολιτικούς της αντιπάλους στη Φατάχ. Ανέτρεψε πλήρως την Παλαιστινιακή Αρχή στη Γάζα μετά από έναν σύντομο εμφύλιο πόλεμο και ακολούθησε ένα ρεσιτάλ δολοφονιών, βασανιστηρίων και τρομοκρατίας, εξουδετερώνοντας κάθε ίχνος αντιπολίτευσης.

Ίσως η απουσία παλαιστινιακής δημοκρατίας δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει τον β, σύμφωνα με τους Times. Η στάση τους, μεταξύ άλλων, απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα, με τις δολοφονίες αξιωματούχων ή απλών πολιτών για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, δείχνει πως η λύση και η ηρεμία στο εσωτερικό της Λωρίδας δεν φαίνεται... να είναι και τόσο κοντά.

Το ερώτημα, σύμφωνα με το αμερικάνικο μέσο παραμένει: «Θα μπορούσε ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, που θα ζούσε δίπλα στο Ισραήλ, να βελτιώσει την εσωτερική του διακυβέρνηση; Όχι αν η Χαμάς αναλάβει τον έλεγχο - κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κάνει αν δεν ηττηθεί ολοκληρωτικά στον τρέχοντα πόλεμο. Και αν οι διαδηλωτές επιτύχουν τον ευρύτερο στόχο τους - δηλαδή μια Παλαιστίνη από το ποτάμι ως τη θάλασσα»;

Καταλήγοντας, η πραγματικότητα έχει ως εξής, σύμφωνα με τους Times: Το «κράτος για όλους τους πολίτες», πάγιο αίτημα για τη συνύπαρξη Ισραήλ - Παλαιστίνης,θα ήταν υπό τη Χαμάς ένα κράτος στο οποίο οι Εβραίοι θα σκοτώνονταν, θα εξορίζονταν, θα διώκονταν, θα ενσωματώνονταν σε ένα ισλαμιστικό κράτος ή θα υποχρεώνονταν σε υποτέλεια.

Το φως στο τούνελ αργεί.